Vouwen

Zo. Dat zit er op. Het vereiste minimaal aantal woorden voor de NaNoWriMo-uitdaging heb ik gehaald!

In één maand tijd een volledige roman van minstens 50.000 woorden. Dat viel niet mee. Vaste lezers weten dat mijn verhaaltjes doorgaans bijzonder kort zijn (en gebundeld - met niet eerder gepubliceerd materiaal - nog steeds te koop!) en eigenlijk nooit meer dan maar één, min of meer uitgewerkte, hoofdpersoon kennen.

Om nu dus te schrijven over meerdere personen alsof het echte mensen zijn en niet zomaar wat platte karakters...poe! Het zweet gutste uit m'n oksels. Niet alleen omdat ik wilde dat elke figuur zijn of haar eigen manier van denken en spreken had maar ook omdat op gegeven moment heden, verleden en toekomst door elkaar liepen en op gegeven moment geschreven diende te worden in een tempo van ruim 2000 woorden per dag. Een muziekje van Rammstein bood soms uitkomst. Dan kon ik lekker op het toetsenbord van rammelenstein! ;-) Naast de reguliere werkzaamheden zoals die gelden voor een ZZP'er annex alleenstaand ouder.

Bovendien kreeg ik op gegeven moment zo'n bloedhekel aan het vrouwelijk hoofdpersonage dat ik weigerde nog verder over haar te schrijven. Met een uiterste krachtinspranning poogde ik haar wat sympathieker te maken. Of dat echt gelukt is laat ik over aan het oordeel van de lezer. Maar weet wel dat ik er een heuse 'Tworrel' (een drankje doen met andere twitteraars, waarvan de meesten nog onbekend) voor heb laten schieten...;-)

En vooruit. Bij deze een kleine passage uit de zojuist afgeschreven (Hoewel een verhaal natuurlijk nooit echt af is en er nog flink geredigeerd moet worden) roman.

'...De grapjes van Pat...nee Greg...(de namen van haar zoons leken ook zo op elkaar! Waarom had haar man haar niet tegengehouden toen zij de jongste Patrick wilde noemen?) vond ze wèl leuk. Zoals die keer dat ze thuiskwam van kantoor, op de bank plofte en een krakend geluid hoorde. Ze had haar kinderen geleerd nooit te vloeken en was dan ook zeer tevreden met zichzelf toen haar zoon uitriep 'Chips!'. Maar wat bleek? Zij had z'n zak chips geplet door er op te gaan liggen. Lachen was dat! Ja, die Gregory begreep ze tenminste...'

Vandaag was ik ook weer bij fysiotherapie, regelde ik een en ander in verband met een aanvullende uitkering, schreef ik een bezwaarschrift aan de Belastingdienst, voerde ik overleg in verband met een nieuwe act, hoorde ik dat ik in Barcelona moet gaan werken met één andere man en maar liefst een stuk of 14 dames en kwam ik er niet aan toe om de was weg te vouwen.

Joepie

Vandaag rustig zitten schrijven aan m'n NaNoWriMo-roman, een entertainment-act en voor de Bewonerskrant. Daarnaast wat overleg gepleegd over aankomende opdrachten en nieuwe opdrachten binnen gehaald. Ik verklap nog helemaal niets maar mocht u toevallig op 12 december naar het TV-programma 'Koffietijd' kijken...

Zoals toegezegd hier een verslagje van het feest waar ik zaterdag (en een aanzienlijk deel van zondag) mocht rondlopen:

Het was een feestje zoals zoveel andere feestjes: mensen dansten, mensen dronken en sommigen ontdekten dat alcohol, hoge hakken en een gladde vloer geen fijne combinatie is. Eigenlijk was er maar één wezenlijk verschil met andere grote clubfeesten: veel van de gasten hier hadden minder kleren aan dan de erotische danseressen op het einde van hun act. Ik mocht er ook rondlopen. Of dat een voor- of nadeel is van mijn beroep als entertainer mag u zelf uitmaken...;-) Uiteraard kwam ik er diverse bekenden tegen. Bevriende fotografen, filmmakers, collega-artiesten, BN'ers, mede-vakantiegangers, vroegere minnaressen...maar niet één buurvrouw. Toch wel de moeite van het vermelden waard, dacht ik zo.

Omdat mijn zoon die zaterdagavond zijn verjaardag thuis vierde besloot ik - als meevoelende papa - niet thuis te slapen. Gelukkig vond ik een aardige jongedame bereid mij een slaapplaats te bieden...

Heerlijk zo'n ontspannen weekendje dat eindigt met een ontbijtje met verse croissantjes, een kop koffie van versgemalen bonen en een eitje om 3 uur 's middags. Even geen gedoe of heisa.

Een hele hoop heisa is er wel weer over Orka Morgan, een gigantisch en mooi zwart-wit zwembeest. En nee, Telegraaf-lezers: een walvis is géén vis. Echt niet. Moet het dier in open water worden losgelaten of naar een ander dierenpark worden overgebracht? Experts overschreeuwen elkaar omdat hun eigen mening de allerbelangrijkste is maar niemand heeft de orka nog gevraagd wat die eigenlijk zèlf wil: voortaan dageljks zelf een kostje bij elkaar scharrelen en elke dag weer vechten en zien te overleven of lekker ronddobberen in helder water dat perfect op temperatuur is, voortdurende medische verzorging ontvangen en dagelijks meer te eten krijgen dan eigenlijk nodig is? Zeg eerlijk: voor welke optie zou ú gaan?

En waarom strijden die orka-liefhebbers eigenlijk niet voor het loslaten in de vrije natuur van 7 miljoen kippen, wekelijks? Of zijn die dieren niet aaibaar genoeg? Die dieren die levend worden kaalgeplukt, vervolgens gewurgd en in stukken gesneden waarna het schraapsel van hun botten wordt vermalen en met een krokant laagje eromheen in de Blije Maaltijd van de kinderen van 'dierenactivisten' verdwijnt.

Soms stellen mensen vreemde prioriteiten. Een reaguurder gisteren bracht mij op het volgende punt:

De prostitutieleeftijd in Nederland is onlangs verhoogd van 18 naar 21 jaar. De PVV noemt dat haar verdienste. Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? Is het nu opeens onmogelijk dat 15-jarige Ghanese meisjes worden uitgebuit door Nederlandse pooiers? Volgens Fleur Agema is nu het einde in zicht van het fenomeen loverboys. Die kunnen nu thuis - in alle beslotenheid en illegaliteit - geen dames van onder de 21 meer exploiteren! Eh, nou eh...nog wèl dus.

De leeftijdsverhoging voor prostituees is net zo nuttig als die andere "overwinning" ten gunste van de kiezer: het verhogen van de maximumsnelheid van 120 naar 130. Automobilisten staan nu op sommige stukken snelweg maar liefst 28 hele seconden eerder dan voorheen in de file...joepie!