================
Natuurlijk voel ik mij niet geweldig nadat mijn zoon op zichzelf ging wonen, mijn relatie werd beëindigd en mijn moeder overleed, binnen enkele maanden na elkaar. Maar het is nu eenmaal zo dat jongvolwassenen hun eigen weg zoeken, elke dag worden relaties beëindigd en oude zieke mensen sterven uiteindelijk.
Dat wetende maakt het verdriet er niet minder om. Maar de scherpe kantjes gaan er af en mijn leven gaat door.
Was fijn om maandag wat te kunnen uitslapen na een drukke dag helpen op de markt zondag. Vooral in huis lopen werken: de stapel met spullen die weg kunnen wordt steeds groter.
's Avonds werd het bankstel opgehaald waar een paar maanden geleden een slaapbank voor in de plaats is gekomen. Ik had dus maandenlang twee bankstellen staan in mijn woonkamer van 4 x 5m. Het stond er dus best vol. Eerdaags komt mijn zoon wat van zijn oude spullen ophalen en gaan er ook spullen van mijn moeder zaliger de deur uit. Met een 'yard sale': een kleedje op het grasveld in de gemeenschappelijke tuin en buren en vrienden kunnen uitzoeken wat er van hun gading is. Vrijwillige financiële bijdragen gaan naar een lokale stichting.
Intussen ga ik door de spullen heen die van mijn vriendin terug kwamen naar mij toe. In ruim vijf jaar tijd zijn er stiekem nog best veel van mijn spullen (vooral kleren) bij haar terechtgekomen. Daar sta je eigenlijk niet zo bij stil.
Samen met een buurvrouw stond ik even stil bij het verlies van onze respectievelijke moeders: samen treuren is minder pijnlijk dan in je eentje.
Dinsdag dacht ik even wat vrijwilligerswerk aan te kunnen maar toen ik op locatie kwam en een collega een arm om mij heen sloeg barstte ik in huilen uit. Blijkbaar gaat het dus nog even niet zo goed. Die middag had een buurvrouw door dat ik het even niet zag zitten en besloot spontaan mij te helpen met het opruimen en schoonmaken van mijn keuken.
Zo werd er plek ingeruimd voor de verzameling Boerenbont servies van mijn moeder:
Twee vuilniszakken vol met niet meer houdbaar voedsel en diverse prullaria gingen de deur uit en een flinke boodschappentas werd gevuld met kinderspulletjes waar mijn kinderen van 15, 16 en 21 toch echt al veel te groot voor zijn. In familie- en kennissenkring zijn er nog wel jonge kinderen te vinden.
's Avonds at ik bloemkool bij dezelfde buurvrouw en was blij dat ik haar even kon helpen met opruimen.
Woensdag toch weer wat gedeprimeerd wakker geworden. Maar met naast mij een slapende kat die een pootje had gelegd op mijn blote schouder. Lief!
Dankzij een buurvrouw die op de koffie kwam en later een andere buurvrouw die thee kwam drinken voelde ik mij weer wat minder eenzaam. Ook door lieve berichten van vrienden die graag zouden zien dat het weer wat beter met mij gaat. Met hulp van een buurvrouw verder gekomen met het opruimen en schoonmaken van de keuken. Een opgeruimd huis betekent een opgeruimd hoofd. Of zo.
's Avonds at ik bij een vriend en ik ging vroeg naar bed.
Donderdag vertelde mijn baas onderweg naar het werk dat mijn inbreng nodig is op de brouwerij. Vond ik fijn om te horen. Op kantoor bleek inderdaad dat zonder mij de administratie...eh...geen prioriteit heeft. Heb mij dus fijn nuttig kunnen voelen door lekker hard te werken. Een collega bracht mij naar huis en ik at pizza mee met een buurvrouw. De rest van de avond was ik vooral bezig met mijzelf oppeppen en letterlijk op te schrijven waar ik dankbaar voor ben, wat er goed gaat in mijn leven. Hard bezig met leren dat je goed voelen eigenlijk net zo makkelijk gaat als je slecht voelen. Bijvoorbeeld via dit soort inspirerende filmpjes:
Onze herinneringen hebben wij vaak gedramatiseerd. Als je er op terug kijkt blijken gebeurtenissen uit het verleden vaak veel minder erg te zijn dan dat zij voelen. Hoewel het niet altijd makkelijk is, helpt het om te kunnen relativeren: 'Ja, natuurlijk is het bijzonder verdrietig om een geliefde te moeten missen en natuurlijk voel je je daardoor rot. Maar hoe voel jij je wanneer je bewust gaat denken aan de leuke momenten die jij met hem of haar hebt beleefd?'
Vrijdag kon ik dus de psycholoog vertellen dat ik na de paar nare dingen die mij vlak achter elkaar zijn overkomen bezig ben met het vinden van een nieuwe balans in mijn leven. Dat ik geleerd heb dat je niet altijd vrolijk hoeft te zijn maar dat de mensen in je omgeving het ook best mogen weten wanneer je chagrijnig bent of je verdrietig voelt. Dat is nieuw voor mij want mijn hele leven heb ik gedaan alsof alles goed ging en dat niets mij kon deren. Deels uit noodzaak en deels uit gewoonte.
Daarna dronk ik even een kopje koffie bij een buurvrouw om mij de rest van de middag bezig te houden met mijn huishouden. Ook best wel eens nuttig om te doen. Net als bij een telefoonreparatiewinkel langsgaan. En daar helaas te horen krijgen dat de data van mijn verdronken mobieltje helaas niet meer te redden is. Dág foto's en berichtjes! Gelukkig had ik veel ervan al bewaard. Al is het maar in mijn hersenpan.
's Avonds waren een vriendin en ik in het altijd weer sfeervolle De Melkweg voor een concert van Will and the People.
Heerlijk om weer eens een avondje nergens aan te denken maar gewoon te genieten. Gewoon, omdat het kan. En mag. Op de weg terug naar huis maakte ik een foto van de Looiersgracht:
Zaterdag voelde ik mij niet helemaal fris en fruitig maar toch maar boodschappen gedaan, met vier verschillende buurvrouwen gekletst en wat aan het huishouden gedaan. Erg vermoeiend met al dat lood in de schoenen. Maar uiteindelijk de moeite waard. Op het einde van de dag voelde ik mij een stuk beter dan vlak na het wakker worden.
Zondag voelde ik mij bij het wakker worden aanmerkelijk beter dan 24 uur eerder. Ik had een buurvrouw op de koffie, twee andere buurvrouwen kwamen even langs, ik ruimde iets verder op in huis en nodigde mensen uit voor mijn komende 'yard sale' waarbij ik overbodige spullen gratis weggeef aan buren en vrienden.
Ik maakte pisang goreng als bijdrage aan het etentje ter ere van de 40ste sterftedag van mijn moeder.
Mijn nicht geniet van de door haar zelfgemaakte klepon
Diverse mensen maakten diverse heerlijke gerechten
Hier de traditionele tumpeng, gemaakt door twee lieve tantes:
Nasi Kuning in kegelvorm. De top was voor mijn moeder.
Met haar foto op de achtergrond.
Zo ziet zo'n bord vol lekkernijen er dan uit:
Rempejek, kroepoek, emping, boontjes, nasi kuning,
pisang goreng, gebakken uitjes, seroendeng en klepon.
Als drankje erbij een glas rozenwater met kokos slierten.
Bij thuiskomst ging ik nog even langs bij een jarige in de buurt. Het was nog heerlijk weer dus wij zaten lekker in de tuin.
Een Engelstalig stukje: http://terrebelius.blogspot.nl/2017/06/whats-you-definition-of-freedom.html
En nog eentje: http://terrebelius.blogspot.nl/2017/06/amazing-news.html
Candles van Daughter is de muziek van deze week:
'Things cannot be reversed
We learn from the times that we are cursed'
(Dingen kunnen niet worden teruggedraaid.
Wij leren van de tijden dat wij worden vervloekt.)
Maar natuurlijk krijgt u van mij ook een liedje van Will and the People voorgeschoteld. Hier is The Game:
I miss you like hell,
my open friend.
You are my light
in the tunnel at the end.
(Ik mis je verschrikkelijk,
mijn open vriend(in).
Jij bent mijn licht
in de tunnel op het end.)
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Sandra Reemer, Sam Panopoulos en Adam West
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
