Lachen

Gisteravond gezellig buurvrouw Winonah over de vloer en vandaag mocht ik visite ontvangen van vriend Pieter. Ook mocht ik vandaag gezellig de jaarlijkse belastingaangifte doen.

Vreemd eigenlijk: wij moeten zelf van alles invullen en krijgen soms later van de Belastingdienst te horen dat zij die gegevens al hebben en dat onze opgave daarvan afwijkt. Ik vraag mij dan af: als men die gegevens al heeft, waarom moeten wij die dan nog opgeven?

En dat is niet het enige waar ik mij over verbaas:

Ik verbaas mij graag en met plezier over reclames en nieuwsberichten. Niet zozeer vanwege de inhoud maar vanwege het taalgebruik. Bij deze een paar voorbeelden:

Laatst in een reclame: Toiletblok met de mededeling:"Lees voor gebruik eerst de gebruiksaanwijzing". Dan vraag ik mij af wat daar in staat. Buiten bereik van kinderen houden? Niet rectaal innemen? (Waarschijnlijk doelde men op de waarschuwingen op de verpakking: "vermijdt contact met de ogen" en dergelijke)

Op het einde van een andere reclame:

"Meer weten? Bel dan dit nummer!" Maar ik wil dat nummer helemaal niet aan de telefoon hebben. Ik spreek liever met een medewerker van het betreffende bedrijf. (Men bedoelde vermoedelijk te zeggen:"Kies het volgende nummer." of iets soortgelijks. Een nummer kun je helemaal niet bellen. Een nummer heeft namelijk geen armen of oren.)

Nog een paar aardige krantenkoppen:

"Hond helpt baas in rolstoel" ('s Mens beste vriend, zeggen ze dan. Nou, met zo'n vriend heb ik geen vijand meer nodig.)

"Miljoen euro op hoofd bankrover" (Was dat in munten, bankbiljetten of goudstaven? Hoe dan ook pijnlijk!)

"Verzamelaar doet afstand van oude mummies" (De nieuwe mummies weigert hij te verkopen?)

Ach ja, zo valt er altijd wel wat te lachen.