Terrebel

Dat was weer een leuk dagje! Wolkewietje was blijven crashen en buurvrouw Angèlique was vanochtend getuige van de laatste vijf minuten van onze voorbereiding op de rest van de dag. Met z'n drietjes eerst even langs de sportzaak alwaar de Ferman uit handen van de verkoopmedewerker zijn oranje band ontving. Vervolgens de stad in voor een kadootje. Dat werd een crossmotor. "Dradiografisch" bestuurbaar, aldus Pepo, Rocky Horror webmaster. Tevens heeft Superfer een zogeheten "keycord" (vroeger gewoon een touwtje om je nek) buitgemaakt. Er bleef nog voldoende tijd over voor een vroege lunch bij de McDonalds. Onze wegen scheidden zich op Centraal Station en al met al waren Ferd en ik ruim zeven seconden te vroeg op ons rendez-vous punt met Claudia en Marian van het Rocky Horror bestuur. De vergadering bij Edgar (Volgspotter voor de cast en bestuurslid zonder portefeuille) en Ankie (Runner voor de cast, benevens penningmeesteres van de club) duurde voor m'n zoon wat lang doch mede dankzij de racebaan die onze gastheer van de dag voor zijn verjaardag had gekregen was het uit te houden. Op de weg terug deelden wij de bus met de ouders van een lagere school-kameraad van ondergetekende. Al was het ruim vijfentwintig (25!) jaar geleden dat wij elkaar voor het laatst zagen, wij herkenden elkaar onmiddellijk. Ja, jongens en meisjes: toen was wat nu bekend staat als basisschool nog onderverdeeld in kleuter- en lagere school. Dat waren nog'ns tijden!


Op de hoek van de straat nog even een oliebol en een chocolade-suikerwafel gehaald en met een broodje ei in de hand zit een bijna achtjarige jongeman televisie te kijken.
Zijn vader zal nog een vijftal telefoontjes plegen alvorens de avond te besluiten met een uurtje of wat schijnbaar nutteloos vermaak. Morgen is er -naar verluidt- weer een dag.