"Heb die ene man gesproken, hoor maar hij kan mij helaas niet helpen."
Wie is die man? Waarmee moest hij helpen? Ik had geen idee. Maar degene die het mij via een tekstbericht vroeg blijkbaar wel.
Ik spreek gemiddeld (on- en offline) bijna 20 mensen per dag. Dus waar een gesprek met iemand een paar weken geleden over ging, onthoud ik eenvoudigweg niet.
Onthoudt u altijd alle gesprekken die u voert?
===============
Over links gesproken: ja, dat ben ik maar voor verdieping staat er ook een aantal in mijn stukjes. Heb daar wat moeite voor genomen dus stel het op prijs als u de moeite neemt er op te klikken om de betreffende artikelen, onderzoeken en filmpjes te bekijken.
Heeft u na het lezen van dit blogstuk iets geleerd, wat gelachen of heeft het u aan het denken gezet, overweegt u dan een donatie voor de tijd en moeite die ik er in steek.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
============
Maandag werd ik aangesproken door de collega die de titelrol in Sneeuwwitje speelt.
Met pretlichtjes in de ogen vroeg zij mij: "Weet je nog dat jij mij gisteravond enigszins beschonken een geheimpje toevertrouwde?" Ja, dat wist ik mij nog te herinneren. Erg dronken was ik dus niet. Anderzijds zou ik mij erg ongemakkelijk voelen indien zij ons geheimpje zou delen. Anderzijds ken ik ook een geheimpje van háár.
Tot vermaak van collega's die de geheimpjes niet kennen maar haar en mij wel steelse blikken zien delen.
Uiteraard leidt een en ander tot een geruchtenstroom. Geruchten die zij en ik - onafgesproken - niet bevestigen, noch ontkennen.
Heeft u geheimpjes en deelt u wel eens geheimpjes die aan u zijn toevertrouwd?
Wat doet u bijvoorbeeld als iemand u vertelt iemand anders erg leuk te vinden?
Geen geheim is het dat een vriend niet lang meer te leven heeft. Één van de redenen waarom ik zijn vrouw regelmatig bel. Zo ook deze dag.
Tussen de twee voorstellingen in wandelde ik door de buurt terwijl ik een broodje at, hapjes haalde voor de kerstbrunch een dag later en haar belde. Het zijn niet de meest lollige gesprekken maar ze helpen bij het afscheid nemen van een goede vent.
Er gebeurde iets in de gedeelde kleedkamer waarvan ik zei: "Dit is een mooie herinnering om later met je kleinkinderen te delen."; "These are the raisins in the porridge" maakte ik ervan; "Dit zijn de krenten in de pap".
Om mijzelf pas een paar minuten later te verbeteren: "These are the cherries on top." Toch wisten mijn collega's wat ik bedoelde. Net als toen ik decennialang geleden in Swansea zei, na het niet kunnen laten om een grapje te maken: "It was a shot for open goal." En tot mijn verrassing iemand dat daar zo'n acht jaar later hoorde zeggen.
Om het voor mijzelf een beetje leuk te houden, verzin ik graag woordgrappen.
Af en toe verander ik ook een zinnetje dat ik uitspreek op het toneel. Uiteraard alleen als ik samenspeel met collega's die er niet van schrikken maar net zo hard terug-improviseren. Alles netjes vanuit het perspectief van het gespeelde karakter.
Ook het op het juiste moment aan de juiste medespelers vanuit de coulissen aangegeven van rekwisieten houdt mijn ADHD brein een beetje in toom. Juist met routinehandelingen ben ik snel afgeleid en is de kans op foutjes groter.
Bent u snel afgeleid of kunt u zich onder alle omstandigheden goed concentreren?
Sommigen raakten afgeleid toen tijdens één van onze dansjes mijn buikriem opeens op de grond lag. Zo niet de kostuumdame ('Wardrobe lady' klinkt mooier, vind ik) en ik: in de duisternis van de coulissen, zaklampje in de mond snel even een veiligheidsspeld er in en door.
Tegen half tien kwamen wij het theater uit. Nog even naar de kroeg? Nah, vandaag maar eens niet.
Dinsdag na het bijkomen uit een fijne droom, met gevaar voor eigen leven weer de tocht naar het werk ondernomen. Veel Engelse plaatsen, waaronder Middlesbrough, zijn ingericht voor autoverkeer. Fietsers en voetgangers zoeken het maar lekker uit:
De sfeer was dan ook prima toen wij na de voorstelling tijd maakten voor een zelf samengesteld buffet
en het spel 'Secret Santa': lootjes trekken en een kleinigheid cadeau doen aan de collega wiens naam op het getrokken lootje staat. Opvallend dat de meesten serieus en met aandacht voor de persoonlijkheid van de collega een cadeau hadden gevonden: een lekker luchtje, een doos Lego, een fraaie drinkbeker, manchetknopen...
Zelf mocht ik een koffiemok met een granenreep ontvangen en een prachtig schrijfschrift met een lieve boodschap:
Een collega daagde mij uit direct een gedicht te schrijven. Wat ik prompt deed:
Eenmaal thuis even de was gedaan, een klein hapje gegeten (nog vol van de kerstbrunch), een collega geholpen met het 'photoshoppen' van haar kerstgroet, een paar lessen Frans volbracht
en nog zo wat. Zoals het delen van dit bericht over 'pebbling': met kleine attenties anderen een klein beetje helpen. Blijkbaar normaal gedrag voor mensen die gekwalificeerd zijn als 'neurodivergent'. Maar 'vreemd' voor 'normale' mensen.
Maakt u wel eens (on)bekenden blij met kleine stukjes informatie die nuttig zijn voor hen of kleine fysieke cadeautjes of bijvoorbeeld een welgemeend compliment?
Maakte mijzelf blij met een rondje wandelen door de buurt, een aflevering kijken van The Man in the High Castle en lekker slapen.
Een paar collega's delen een appartement en nodigden mij uit voor het kerstdiner. Hartstikke gezellig! Had lekkers meegenomen (een fles wijn en het toetje: een appelkruimeltaart) en kleine attenties.
Woensdag was het Eerste Kerstdag.
De dag die door een Romeinse Keizer gekozen werd als de geboortedag van Yeshua ben Jozef van Nazareth, later bekend als Jezus Christus.
Eigenlijk geboren in maart maar de keizer leek het een puik plan om hèt feest van het Christendom te laten samenvallen met Saturnalia om de overgang van de oude godenverering naar de nieuwste methode om burgers in het gareel te houden, makkelijker te maken.
President Assad van Syrië gebruikte voor het manipuleren van burgers andere methodes dan hersenspoeling: intimidatie, geweld en moord. En drugs. Veel drugs. Met name captagon. Superslim van de - inmiddels bij zijn vriend Poetin wonende - ex-dictator. Met drugs houd je je bevolking verdoofd èn de verkoop van het spul onderhoudt je dure levensstijl.
Een president die iedereen die hem een slechte president noemt 'rotten in de hel!' toewenst, lijkt u dat een goede president?
Natuurlijk roddelden wij wat over collega's. Zoals over de collega die tegen grappen maken achter de schermen is 'want dat is niet professioneel!'
Terwijl Poetin snel door zijn geld heengaat. Bijvoorbeeld door bommen te werpen op burgers in Kharkiv.
Collega dictator Bibi interesseert het niet hoeveel het opblazen van ziekenhuizen (met de patiënten er nog in) hem kost: zijn vrienden Biden (en straks Trump) verhogen dan gewoon de belastingen zodat de Amerikaanse belastingbetaler opdraait voor de expansiedrift van de z¡onisten.
Intussen was dit de kerstboodschap van de komende President van de Verenigde Staten:
Terwijl dictators worden gedreven door machtswellust, werden wij gedreven door een verlangen naar rust. Zo kwamen een collega en ik terecht in Saltburn-by-the-Sea:
Maar geintjes maken is dat juist wel. Omdat je voortdurend scherp moet zijn op het toneel ontstaan er spanningen. Volkomen natuurlijk. Net zo natuurlijk is dat je dan achter de schermen grapjes uithaalt om wat druk van de ketel te halen. Anders krijg je emotionele ontploffingen en daar wordt niemand blij van.
Erg leuk dat 'de Boze Koningin' en haar dochter hetzelfde idee hadden:
Na een paar uur wandelen begon de zon te verdwijnen en daalde de temperatuur van zo'n 14 graden naar een stuk frisser. Tijd dus voor een warme chocolademelk:
Helemaal voor mij alleen; ik hoefde met niemand te delen!
Helaas geen cadeautjes voor de kinderen in P4lestina:
Zelf kreeg ik er wèl weer één:
Omdat er 's avonds laat geen bussen meer gingen en ik geen zin had in ruim een uur lopen naar huis, bleef ik - op hun uitnodiging - logeren bij de dames.
Donderdag wakker geworden door een combinatie van daglicht dat door de gordijnen sijpelde en een collega die bezig was met wakker worden.
Het was weer een prachtige dag, zag ik bij het openen van de lamellen richting
patio zitje:
Ook tijdens de wandeling naar het theater (vanaf hun appartement slechts 20 minuten! Beter dan 40 vanaf het mijne)
Kunt u makkelijk complimenten verwerken? Ik vind dat best moeilijk.
Ondanks dat wij een hele dag niet hadden gespeeld, wist iedereen van cast en crew nog precies wat en wanneer en zelfs waarom te doen in het theater. Erg praktisch.
Typisch Hebreeuwse naam ook, Lalhruaikima. Net als bijvoorbeeld Mileikowsy, de echte naam van N3tanyahu. Van 'Nathan', de voornaam van de Poolse opa van de man die op het matje werd geroepen door de Premier van Is-raël,
Eenmaal in het theater deden wij een gezellige opwarmoefening van de stembanden waarbij wij eindigden met het gezamenlijk zingen van Bad Romance van Lady Gaga voordat ik aan de koffie ging. Mijn van mijn Secret Santa
gekregen koffiemok kwam goed van pas! En er waren nog een paar zakjes chips over van de kerstbrunch, enkele dagen eerder:
Net als wanneer je straffeloos mensen wil martelen en vermoorden. Je noemt jezelf gewoon een afstammeling van een zelfverzonnen 'verloren stam van Is-raël' en voilà, iedereen die er wat van zegt dat jij onschuldige kinderen afslacht is een antisemiet!
"Ik voelde mij soms best een beetje beschaamd", zegt deze oorlogsmisdadiger die kinderen gruwelijke dingen heeft aangedaan. Nou, tjonge. Zielig hoor dat hij er soms aan terugdenkt dat hij kinderen heeft gemarteld, verkracht en vermoord. Je krijgt bijna medelijden met deze arme IOF-soldaat.
Deze omgekomen soldaat in het meest morele leger ter wereld is overduidelijk een typische J0od die volkomen terecht t3rroristen van acht jaar oud vermoordt, niet? Eigen schuld, natuurlijk; hadden die in 2016 geboren kinderen maar niet in 2006 op H4mas moeten stemmen. Tss!
vanwege doelloos moorden, zonder intentie gijzelaars te bevrijden. 
Even eruit. Even weg van theater en collega's. Even alleen in het gezelschap van mijzelf. Even 'opladen' voor de volgende show.
Of om burgers te vermoorden door hen af te sluiten van energie in de winter, hen te bombarderen tijdens het kerstdiner of door het vliegtuig neer te schieten waar zij in zitten.
Voor het aanwakkeren van wereldwijde sympathie zou het goed zijn als er een P4lestijnse 'Anne Frank' zou zijn. Dat dacht ook een bevriende collega. En hij maakte deze documentaire over Hind Rajab. Er gaat slechts drie kwartier af van uw dagelijkse vijf uren Netflix en Tik Tok tijd.
Toch 'geen tijd'? Luister dan een paar minuten naar Elena Stein, kleindochter van een vrouw die als enige van haar familie een eerdere g3nocide overleefde.
Zelf hoop ik nog steeds dat iedereen die wordt onderdrukt en vervolgd snel wordt bevrijd.
Het voelde als een bevrijding om tussen de twee voorstellingen van de dag een stukje te wandelen in heerlijk zacht weer.
Onderweg gebruik gemaakt van de gratis wifi verbinding van een café om foto's voor dit blog in te laden en een dozijn berichten te beantwoorden. Ook een paar minuten staan bellen met mijn broer die deze dag met pensioen had kunnen gaan, ware de pensioenleeftijd niet verhoogd van 65 naar 67.
Een paar collega's zijn van de pensioengerechtigde leeftijd maar doen het nog prima! Waarom zou je met pensioen gaan als je nog in staat bent tot werken?
Na enkele tientallen voorstellingen kwam dan toch het gevreesde moment: een 'showstop'. Midden in het openingsnummer hield opeens het geluid ermee op. Geen paniek: aankondiging naar het publiek, fout zoeken, fout herstellen en - onder aanmoedigend applaus - opnieuw starten.
Soms moet je even 'resetten' voor het beste resultaat.
Het was erg mistig
dus de collega die een paar van ons een lift gaf, reed erg voorzichtig.
Thuis nog een klein hapje eten, de was wegvouwen, een stuk of tien berichten beantwoorden en tijdig naar bed.
Vrijdag besefte ik weer hoe goed wij het eigenlijk hebben in Nederland. Na met tientallen Engelsen, een Syriër, een Poolse, een Oekraïense en zo gesproken te hebben, denk ik: Mensen die klagen over hoe slecht zij het hebben in Nederland, in welk land denken zij een beter leven te kunnen hebben? In Amerika misschien? The Land of the Free? Hoe vrij ben je daar eigenlijk echt? Vrij om in de schulden te geraken als je studeert, een been breekt of een kind krijgt?
Vrij om bang te zijn dat je kind een grote kans heeft om te komen tijdens een 'schoolshooting'? Vrij om op elk moment ontslagen te kunnen worden zonder een enkele ontslagregeling?
Voor wie denkt dat Amerikanen een beter leven hebben dan Nederlanders, luister misschien eens naar David Wen, een Amerikaan die de twee landen vergelijkt na vijf jaar in Nederland gewoond te hebben.
Je zult maar leven onder een dictator die jouw land - en daarmee ook jou - een slechte naam geeft. Bijvoorbeeld door de wil uit te spreken om - desnoods met geweld - Groenland, Canada en het Panama kanaal in te pikken.
Misschien dat wappies daarom zo dol zijn op Wilders, Orbàn, Assad, Trump, Poetin...die zijn net zo laf en onzeker als zij zelf zijn. Eigenlijk is een dictator gewoon de standaard simpele pestkop op het schoolplein. Maar dan met meer wapens dan de vuisten en de 'wedgie'.
Geen pestkoppen in ons 'panto' team. Integendeel: toen een lid van de cast zich ziek meldde, werd hij niet alleen overladen met heilwensen maar ook boden mensen spontaan aan te helpen met het zoeken naar een oplossing om de voorstelling door te kunnen laten gaan. Wetend dat De Prins een essentieel karakter is in 'Sneeuwwitje'.
Best wennen, natuurlijk. Met name voor de danser die - als understudy voor de Prins - de mantel oppakte. En het hartstikke goed deed. Terecht dat hij na afloop van de voorstelling werd overladen met complimenten.
Complimenten geven is fijn. Troy Hawke is er een meester in.
Zelf doe ik het óók graag, mensen even laten glimlachen. Niet alleen met het geven van een welgemeend compliment maar ook met een praatje. Iemand even zien als mens.
Zoals de dakloze man die ik onlangs sprak en die snakte naar een sigaret. "You got a fag for me, mate? Haven't had a smoke in two days!" Omdat ik zelf niet (meer) rook, bietste ik een sigaretje van een voorbijganger. Die glimlachte toen ik de sigaret aan de dakloze medemens gaf. Oké, misschien niet goed voor diens gezondheid maar misschien steunde ik zijn mentale welbevinden door zijn vertrouwen in de mensheid een beetje te herstellen.
Doet u dat ook wel eens, een glimlach toveren op het gezicht van een vreemde?
Glimlachen werd ook gedaan op een spontane naborrel in de lokale kroeg. Maar niet voordat ik mijn wekelijkse Skywatch and some prose stukje had gepubliceerd natuurlijk.
Wij mochten aanschuiven aan een lopend buffet.
Zaterdag moest ik een beetje grinniken om het verhaal van De Ark van Noah die over een jaartje in Israël zal komen te liggen.
Losjes gebaseerd op de bekende bijbelpassage, bouwde een Nederlandse meneer de Ark na. Maar dan met bioscopen en restaurants aan boord. Om mensen kennis te laten nemen van 'Het Ware verhaal van Noah'.
Er zijn - helaas - echt mensen die geloven dat de Zondvloed letterlijk gebeurd is zoals omschreven in de Bijbel. 'Creationisten' zijn de [meest lachwekkende] bekendste 'letterlijken'.
Terwijl het natuurlijk maar een Vertelling is van na een Grote Ramp. Vandaar dat een soortgelijk verhaal bij meerdere volken en culturen bekend is.
De bijbelschrijvers hebben het verhaal van de Ark van Noach 'geleend' van de Mesopotamiërs. In de tijd van Gilgamesh heette de man die de Ark bouwde niet Noah (of Noach) maar Utnapishtim. Dus de christenen wonnen met hùn versie van het Ark-verhaal
Volgens nepchristenen zijn wij allemaal afstammelingen van een nogal incestueuze familie: die van Noah, de man die - in opdracht van zijn God - alle mensen behalve zijn eigen familie, liet verzuipen.
Denkt u dat de Zondvloed echt heeft bestaan en/of het Bijbelverhaal van de Ark letterlijk moet worden genomen?
Geen Zondvloed deze dag. Zelfs geen miezerregentje. Wel een gedicht op een muur en een zonnetje:
Vanuit de coulissen
vermaakte ik blijkbaar wat collega's door los te gaan op een aanstekelijk dansnummer en de sfeer was goed.
Ook goed was het om tussen de twee voorstellingen van de dag in een stukje te wandelen
terwijl ik een broodje at.
Dankzij de gratis wifi van de buren aan de overkant bestelde ik een kaartje voor het nieuwjaarsfeest in een lokale nachtclub en communiceerde met deze en gene terwijl ik ook dit blogbericht bijwerkte.
Ook in de tweede voorstelling van de dag is er een bepaalde scène waarin wij vrij snel moeten opkomen vanuit een positie van rust. Om mijzelf daar mentaal bij te helpen, ging ik in het begin in de 'startblokken' staan, als een Olympisch sprinter. Een collega begon met mij mee te doen en op gegeven moment bedachten wij andere sporthoudingen om vanuit te starten: zwemmen, paardrijden, snorkelen, rolstoelbasketbal, polsstokhoogspringen... altijd weer lollig: "Wat zal mijn collega dit keer bedenken en ben ik haar te snel af met mijn voorstel om klaar te staan als tennisspelers?"
Met dit soort aardigheidjes houd je het ook na 30 voorstellingen spelen nog leuk voor elkaar.
Wat doet u zoal om een routine in uw leven op te leuken?
Nagenoeg routine is het om na de laatste voorstelling van de dag gezamenlijk een drankje te doen in het naastgelegen theatercafé:
Het was zaterdag dus ik publiceerde een vers stukje prosa. Terwijl ik met mijn collega's ondermeer sprak over politiek.
Zij waren het met mij eens dat steeds meer mensen niet weten waarom zij stemmen. Exponent is de burgerbevolking van Amerika; ruim 20% (1:5 mensen) is niet in staat tot zelfstandig, kritisch nadenken en beschikt niet over basiskennis van elementaire principes.
Denk aan volwassenen die het verschil niet weten tussen 'weer' en 'klimaat':
"Momenteel is het niet warm dus dat de Aarde opwarmt is nepnieuws!" Mein J, hoe dom kan iemand zijn?
13-jarigen mogen niet stemmen omdat zij niet beschikken over kritisch denkvermogen. Maar 1 op de 5 volwassenen denkt op het niveau van een 13-jarige.
Is iemand die doelbewust miljoenen mensen laat lijden 'een fijne vent'? Volgens aanhangers van Baudet en andere schaapjes wel.
Wappies vinden het alleen maar terecht dat Rusland landen straft die de burgers van Oekraïne steunen; Wappies juichen elke keer dat de Russen een gasleiding of andere energiebron 'per ongeluk' vernielen.
GPS signalen worden verstoord en Russische schepen zijn 'verdwaald' en bevinden zich daardoor 'toevallig' bij een energieleiding vlak voordat die stomtoevallig een breuk oploopt.
Voordat ik ging slapen, sprak ik hierover met een Moldavische vriendin.
Zondag was een goede dag. Ook deze dag voerden wij enkele spontaan ontstane rituelen uit. Zo wordt een rekwisiet via drie paar handen doorgeven aan de dame van de kostuums. Als één van ons toevallig net naar het toilet is of even niet oplet, voelt dat als een slecht voorteken voor de rest van de show. Best apart, tradities. Al zijn ze soms pas weken oud.
Ook gebeurde op het toneel iets ongepland. Paar collega's in lichte paniek maar het ongelukje werd improviserend en met veel spelplezier opgepakt door mij en een collega. Dezelfde die eigenlijk Shakespeare acteur is en met wie ik mogelijk een gezamenlijke vriendin heb uit het midden van de jaren negentig.
De Deputy Stage Manager kreeg een knuffel van mij. Want zij schatte mij op 'eind 30 misschien?'.
In de pauze maakte ik weer dankbaar gebruik van de gratis wifi verbinding van deze horecagelegenheid:
Ondermeer om een filmpje door te sturen om mijn zoon succes te wensen met zijn rijexamen:
Na de laatste voorstelling
hadden wij drie kwartier om om te kleden en ons op te maken voor een 'interpanto' feestje in Newcastle; medewerkers van verschillende gezelschappen uit de regio ontmoetten elkaar in een club. Op uitnodiging van de grootste organisatie. Die met de meeste pecunia.
stomtoevallig deze vrienden tegen;
Gezellig! Beetje dansen, beetje drinken, beetje flirten..."Waaaat!? Drie kinderen en je bent ouder dan mijn ouders? Oeps!"
Zoals gezegd: het was gezellig. En sommige anecdotes worden niet openbaar gedeeld. Sorry.
The Divine Comedy brengt met A Lady of a Certain Age de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Desi Bouterse en Don Martina
Posts
