Terrebel

Heb vandaag het begin van de karateles mogen bijwonen: De kinderen waren aan het rondrennen en keetschoppen; Ferdinand stond aan de kant met de handen op de rug en met een meewarig glimlachje het geheel te aanschouwen...Het blijft toch een bijzonder joch!
Moet morgen ff m'n excuses aanbieden aan de opdrachtgever van m'n klusje van zaterdagnacht. Hij belde gisteravond om te vragen hoe't gegaan was en ik was een beetje kort en bondig. Eigenlijk gewoon wat kortaf. Mijn excuus? Twee mooie vrouwen die mij verwenden: de een masserde m'n schouders en nek en de ander nam m'n voeten onderhanden...Tsja, dan wens je niet gestoord te worden...;-) Een teken van ouderdom:ik verlang terug naar de tijd van de eenvoudige computer-spelletjes. Jeweetwel: de tijd voordat "spelen" "gamen" werd genoemd.
Kom net terug van buren D & B waar ik hem wat morele steun verleende tijdens de installatie van z'n nieuwe harde schijf.
Het verliep allemaal vlekkeloos! Ondertussen lekker een beetje met ze bijgekletst. Realiseerde me andermaal dat ik hen eigenlijk veel te weinig spreek. Is dat een probleem van deze tijd? Dat we veel dingen zo vanzelfsprekend nemen dat we niet eens de moeite nemen om elkaar te vertellen dat we't goed doen of steun te verlenen als 't eens wat minder goed gaat. Zelfs elkaar geen goedemorgen wensen? Misschien moeten we eens wat vaker met onze buren praten (neem mij maar niet als voorbeeld! *grin*) en erachter komen dat ook zij gewoon mensen zijn met angsten en dromen, verlangens en verledens.
Over dromen gesproken: tijd om dat te gaan doen. Oftewelterusten!