Maandag was een prima werkdag. Niet uitzonderlijk maar prima. Internet was traag maar redelijk stabiel. Over een paar weken komt er een monteur van provider KPN langs, zo is ons toegezegd. Zou fijn zijn als wij dan konden internetten zoals normale bedrijven dat ook doen.
Thuis een half uurtje zitten lezen en toen een buurvrouw geholpen met klusjes in de gemeenschappelijke tuin. Als je ergens van geniet is het normaal om een bijdrage te leveren aan het genot van anderen tenslotte. Wij genoten van het geluid van de fontein-met-filter in mijn vijver:
Op televisie zag ik een reclamefilmpje voorbij komen waaruit de intentie sprak dat consumenten maar een bepaald mobiel abonnement moesten afsluiten opdat zij nog meer geluk konden ervaren op vakantie. Door ook op hun mobiel TV te kunnen kijken. Gaan er echt mensen op vakantie met de bedoeling daar nog meer TV te kijken dan zij thuis al doen? Blijkbaar.
Behalve een enkele serie (en de spelshow De Slimste Mens) kijk ik vrij weinig televisie. Ja, ik realiseer mij dat ik interessante en/of ontspannende programma's mis maar daar staat tegenover dat mensen die veel TV kijken op hun beurt de dingen missen die ik doe. Maar met name tijdens een potje strijken laat ik mij graag onderhouden door de kijkbuis.
'Waat!? Strijken in deze hitte?' Natuurlijk. Ook wanneer het bloedheet is kan je toch niet in een ongestreken shirt over straat?
Dinsdag begon met een prettig bezoek aan de mondhygiëniste waarna ik boodschappen deed. Thuis wachtte de kat op mij. Met deze warme dagen slaapt hij liever buiten dan in huis dus 's ochtends zien wij elkaar niet altijd. Scheren, nagels knippen, was opbergen...Was naar het zwembad maar het was er erg druk. Te verwachten natuurlijk. Onderweg schoot ik dit plaatje:
Gelukkig mag ik genieten van een grote tuin. Af en toe even met de voeten onder de douche en ook zo komt een mens een snikhete middag door. En met een boek natuurlijk:
Boek nummer 12 van dit jaar is De Wonderbox van Roman Krznaric en is een pleidooi om te leren van het verleden. Wie het verleden bestudeert komt tot de conclusie dat het allemaal niet draait om macht, geld, controle of bezit maar om samenleven en zelfontplooiing. 'Had ik maar meer tijd met mijn kinderen besteed.' klinkt vaker als laatste woorden van een stervende dan: 'Wat ben ik blij dat ik over de ruggen van anderen stinkend rijk ben geworden.'
Maar nog niet iedereen heeft dat door. Zoals onder meer blijkt uit dit voorbeeld (klik) en uit dit voorbeeld (klik). En uit dit voorbeeld (klik).
Ik las dat het vliegtuig - type 'Catalina' (klik) - waarmee mijn moeder zaliger drie jaar geleden een rondvlucht maakte dit jaar vanwege een defecte motor niet zal deelnemen aan de Indië-herdenking. Erg jammer. Maar fijn dat mijn moeder nog eenmaal heeft kunnen vliegen met het vliegtuig waarmee zij en haar familie (en dus ook de mijne) indertijd uit het Jappenkamp zijn gehaald.
In de tuin maakte ik kennis met een aantal nieuwe buren terwijl ik met een buurvrouw de wekelijkse zelfgemaakte pizza at.
Een van de nieuwe buren bleek in zijn functie van regisseur mij ooit als acteur voor de camera te hebben gehad. De wereld is klein.
's Avonds nog even wat mailtjes verstuurd vanuit mijn functie van secretaris van een vereniging.
Woensdag was het aardig afgekoeld en dus had ik geen excuses meer voor het niet hoeven opknappen van een aantal klussen zoals zwabberen en zo. In mijn pauze sprak ik een aantal buren in de binnentuin voordat ik aan het werk ging met mijn administratie. Omdat alleen ook maar alleen is kwam een buurvrouw samen met haar laptop gezellig bij mij in de woonkamer werken. Samen werken stimuleert!
Voelde mij wat zwak en ziek en had opeens ontzettend last van maagkrampen. Vroeg naar bed dus maar.
Slapen is een prima medicijn, ontdekte ik donderdag want ik werd zonder pijn wakker. Vrij veel werk kunnen verrichten op het kantoor van de brouwerij
(hier het uitzicht vanuit de kantine:
)die dag en dat is ook wel eens fijn.
Een collega reed langs treinstation Sloterdijk en kon mij daar afzetten. Vanaf daar reisden een vriendin en ik naar Wijk aan Zee voor het verjaarsfeest van een vriend die de gezegende leeftijd van 50 jaren had bereikt.
Heb nog wat jeugdherinneringen liggen aan Wijk aan Zee (als jong kind logeren bij een tante en oom en later als tiener logeren bij mijn tante en avonturen beleven in de duinen) en dat maakte het voor mij extra leuk. Behalve de jarige en zijn gade kenden wij niemand maar al snel hadden wij contact. Zo blijkt maar weer: wie zich openstelt blijkt vaak meer gemeen te hebben met anderen dan vooraf gedacht. Met een naderende storm
waren wij erg blij met een stel collega-feestvierders mee naar Amsterdam te kunnen rijden.
Een kopje thee op de goede afloop en met een tevreden en energierijk gevoel naar bed.
Vrijdag vroeg op want - na jaaaaren van aandringen (klik) - deze dag zou ik dan eindelijk een drempel krijgen. Enkele minuten voor het aangegeven tijdframe ('tussen 8 en 10') stond de timmerman al op de stoep. Hij verbaasde zich niet alleen over de verstreken tijd tussen de eerste melding (vermoedelijk ergens voor het jaar 2013) en het doorgeven van de uiteindelijke reparatieopdracht (augustus 2018) maar ook over het feit dat de buitendeur naar binnen toe open gaat (al jaren verboden omdat dat erg gevaarlijk is in geval van brand) en over de slechte staat van onderhoud van het houtwerk.
De timmerman was nog lekker bezig toen ik op mijn werk zat en een telefoontje kreeg van een aannemer: 'Wij willen graag een afspraak met u maken om een nieuwe drempel aan te leggen.' -'Weer een nieuwe? Maar hij is pas een paar uur oud!' Blijkt dat Ymere dezelfde opdracht aan twee verschillende aannemers heeft verstrekt...lachen met die lui!
Fijn gewerkt en met een paar collega's genoten van de vrijdagmiddagborrel.
Thuis aangenaam verrast want de timmerman had prachtig werk afgeleverd.
Ervoor:
Bovendien had hij schoongemaakt en opgeruimd! Geen verfresten op het aanrecht of ongebruikte houten latjes op de grond...Een echte ambachtsman dus die eer stelt in zijn werk. Ja, er is hoop voor de mensheid.
Die avond thuis genoten van het gezelschap van een buurvrouw en een pot thee en tijdig mijn bed in gerold.
Zaterdag met een buurvrouw op avontuur: een stuk met de tram, samen boodschappen doen, uitpuffen op een terrasje
aan de andere kant van dit gebouw:
en thuis in de binnentuin nagenieten met een gebakje. Omhoog kijkend zien wij dan druiventrossen:
Verder rustig aan gedaan met het versturen van e-mails, een keukenkastje schoonmaken, lezen, schrijven en thee drinken met een buurvrouw met wie ik vervolgens naar bioscoop Het Ketelhuis liep. Daar zagen wij de rolprent Den Skyldige: Een spannend verhaal over een ontvoering geheel gefilmd vanuit het perspectief van een centralist van de alarmcentrale.
Zondag na het ontbijten met een buurvrouw (gekookt ei, ontbijtspek en koffie) voelde ik mij energiek genoeg om achterstallige klussen in huis aan te pakken. Ruim twintig jaren lang had ik het onderhoud aan mijn woning en aan mijn lichaam geen prioriteit gegeven. De tijd is gekomen om wat goed te maken. Op handen en knieën met een sponsje vlekken op de vloerbedekking wegwerken is goed voor de woning én voor het lijf. Handig!
's Middags even de tijd genomen om mijn teksten te oefenen voor de aankomende musical om bij wijze van pauze in de tuin te gaan zitten lezen en vervolgens kletsen met een buurvrouw.
Na het avondeten deelde ik een pot thee met een buurvrouw voor ik een paar telefoontjes pleegde, nog even de stofzuiger ter hand nam en ging slapen.
Het Engelstalige stuk van deze week: http://terrebelius.blogspot.com/2018/08/we-are-gullible.html
Het pleonasme van deze week: vooraf plannen
The Weeping Song van Nick Cave & The Bad Seeds is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Willie Dille
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
