In het jasje dat zij droeg leek zij op de jonge weduwe van een Franse soldaat ten tijde van Napoleon; een soldaat die zijn leven had gegeven om haar en hun ongeboren kind te beschermen. Zo stelde hij zich voor.
Hij hield van die melancholische blik in haar ogen, vlak voordat zij zoenden.
Nog nimmer had iemand zijn lippen beroerd op de manier waarop zij dat deed. Met een blik vol overtuiging en alsof niets in de wereld belangrijker was.
Hij wist een fotograaf zo ver te krijgen hem met haar op de foto te zetten en vergat bijna haar naam te vragen.
Het was vroeg in de ochtend toen zij tenslotte afscheid namen en zij naar huis ging. Met een ander.
Posts
