Maandag was een hele fijne werkdag en mijn jobcoach van de gemeente kwam op het werk langs om met eigen ogen te aanschouwen hoe prettig ik door mijn nieuwe collega's ben opgenomen in hun midden.
Ik verbaasde mij over het nieuws dat de heer Geert Wilders zomaar opeens een groot voorstander is van vrouwenrechten (Erg vreemd, gezien het feit dat zoveel van zijn (ex-)medewerkers een geschiedenis hebben van geweld tegen vrouwen en andere geweldsdelicten (klik). Hij is het geworden nadat het nieuws over aanrandingen in Keulen tijdens Nieuwjaarsnacht bekend werd. Daarvoor heeft hij nooit zelfs maar gesproken over vrouwenrechten. Maar opeens hebben die de hoogste prioriteit. Dus.) Verder is hij opeens zwaar tegenstander (klik) van het recht op vrij demonstreren. Maar alleen waar het gaat om mensen die tegen hem en zijn plannen demonstreren. Geen enkele dictator vindt het goed dat mensen in het openbaar beweren (klik) hem niet aardig te vinden en zijn ideeën onwerkbaar. Persoonlijk zou ik graag zien dat de leider (en enig lid. Vrouwen, kleurlingen, u, joden en gehandicapten mogen geen lid worden van de PVV) premier wordt van Nederland. Dan wordt hij gedwongen met daden te komen die zijn woorden onderstrepen. De vraag is of hij dat kan. Ik denk van niet: in zijn uitspraken mis ik concrete, praktische, uitvoerbare oplossingen.
's Avonds spraken mijn logebroeders en ik over illusies: bestaan die eigenlijk wel? En als je er achter komt dat iets dat je altijd voor waar aannam niet zo is, ben je eigenlijk juist een illusie armer en niet rijker.
Ook dinsdag werkte ik prettig en mijn baas liet blijken tevreden te zijn met mijn - in het begin natuurlijk nog beperkte - inbreng. We gaan het zien: vooralsnog werk ik een maand
Minder leuk vind ik dat mensen niet willen leven in een wereld waarin gewapende jongemannen op elke straathoek staan en elke burger met argwaan en achterdocht bejegenen. Om dat te voorkomen zal binnenkort op elke straathoek (klik) een gewapende jongeman staan met de opdracht elke burger met argwaan en achterdocht te bejegenen. Het is vooral angst dat regeert. Of althans, zo lijkt het. Wltrrr schreef erover (klik).
Woensdag bracht ik een bezoek aan de fysiotherapeute vanwege de pijn aan mijn hand en in mijn rug. De hand gaat goed vooruit: het is geen RSI maar was 'gewoon' een flinke kneuzing. Nog even niet te veel belasten dan zal het helemaal goed komen. Mijn rug is lekker 'gekraakt' en als ik trouw mijn oefeningen doen komt ook dat helemaal goed!
's Middags was ik wezen stappen met een Broeder: wij brachten een bezoek aan de antiekmarkt en een kringloopwinkel en slaagden wonderwel in onze aankopen! Hier ziet u mijn nieuwe bureaulamp:
's Avonds ging ik naar mijn vriendin die helaas wat ziekjes was en ondertussen deed ik een machinewas én een handwas, stofzuigde ik de woonkamervloer, maakte de kookplaat en het toilet schoon en dronk ik een kopje thee. Met diverse mensen maakte ik afspraken voor diverse doelen en projecten en ik verbaasde mij over het feit dat er blijkbaar nog steeds mensen zijn die denken dat ik mij te pletter verveel. ;-) (Dat is dus niet zo!)
Donderdag had ik een vrij rustig dagje. Naast de volgende afspraken:
een vergadering op het werk (terwijl het geen reguliere werkdag was), daarna met een collega bij een klant langs, vervolgens naar een kantoorboekhandel voor kantoorartikelen op mijn nieuwe werkplek. En toen naar nóg eentje. Toen even een hapje eten, even een paar vrienden zien, naar de kleermaker om een shirt en een vestje te laten vermaken, dan door naar de huisarts voor contrôle van mijn hand (blijven bewegen, geen zware druk. Overbelaste pees) en vervolgens een uurtje zangles. Naast de reguliere oefeningen oefenden wij hard om deze versie van mijn versie van China Girl van David Bowie te verbeteren.
(Met succes, volgens de zangjuf! 'Je hebt hetzelfde timbre als Bowie.' Ik trots.)
Thuis at ik met mijn zoon pannekoeken (zonder tussen-n want volgens mij gaat het nog steeds om het bakken van één koek in één pan tegelijk) terwijl wij keken naar een aflevering van NCIS. Tijdens het strijken, later die avond, zag ik de film 'Reign of Fire.' Vermakelijk. Minder leuk was dat er blijkbaar kortsluiting ontstond in mijn strijkijzer want die deed opeens 'POEF!' waarna in het hele huis de stroom uitviel. Misschien had ik geen film moeten kijken over vuurspuwende draken.
Of de ontdekking van het ZIKA-virus (klik) ook vermakelijk is moet nog blijken. Voor zover bekend zijn er nog geen mensen gestorven aan de gevolgen van besmetting maar 'het zou kunnen dat' het virus wordt overgedragen van zwangeren aan hun ongeboren kind. Hoewel het virus al sinds de jaren'50 bestaat is er nu opeens een verhoogde activiteit waargenomen. Media buitelen over elkaar om de eerste dode te mogen rapporteren en vinden het heerlijk om burgers weer even lekker bang te maken. Zo lijkt het. Niemand die even meldt dat de doodgewone griep elk jaar verantwoordelijk is voor zo'n 4000 doden, alleen al in Nederland. Biologen in Brazilië hebben inmiddels bedacht dat het misschien een goed idee is om een andere mug zodanig genetisch te manipuleren dat die de mug die het ZIKA-virus overbrengt aanvalt. Films als 'Outbreak' (klik) en 'I am Legend' (klik) hebben daar blijkbaar nooit de bioscoop gehaald.
Vrijdag ging ik verder met het schoonmaken van de keuken: het aanrecht en een keukenkastje kwamen aan de beurt. Verder verstuurde ik een dozijn e-mails, pleegde een paar telefoontjes enging langs bij de Voedselbank en mijn moeder Omdat mijn strijkbout het weer deed (er was blijkbaar water in de behuizing terecht gekomen maar inmiddels verdampt) kon ik lekker nog even een overhemd strijken. Ook hield ik mij bezig met mijn werk als penningmeester voor Stichting HIOB (klik) en de lokale Bewonerscommissie (klik). Natuurlijk bedacht, schreef en publiceerde ik ook deze vrijdag een verhaaltje (klik).
Ook deze dag waren er weer mensen die vonden dat zij mij best 'even' mochten storen. Speciaal voor hen die denken dat één minuutje storen maar één minuut tijd kost: een onderbreking van 1 minuut haalt iemand voor 10 minuten uit zijn of haar concentratie (klik). Bijzonder irritant dus, dat 'eventjes' storen. En in deze tijd van het kunnen sturen van een e-mail, sms-bericht, WhatsApp, Twitterbericht of Facebookkrabbel met de mededeling 'Schikt het even?' ook volslagen overbodig. De ontvanger van het bericht kan dan reageren wanneer het hem of haar uitkomt. Op straat kwam ik nog mijn tandartsassistentes tegen.
Vrijdagavond werden mijn vriendin en ik door een vriend getrakteerd op een hapje en een drankje
en een avond theater, improvisatietheater (klik). Erg gaaf!
Eén der artiesten was deze dame: Missie Peters van The Paper Street Theatre uit Canada.
(Engels)
Zaterdag deed ik wat veel mensen doen op zaterdagmorgen: uitslapen! Ik heb mij vast voorgenomen dat vaker te doen. Wat is het lekker zeg om op een natuurlijke manier wakker te worden! Mocht ik de uitvinder van de wekker ooit tegenkomen...;-). Ik was bij de kleermaker om twee vermaakte kledingstukken op te halen, bestelde via een website die mijn zoon mij doorgaf Star Wars ondergoed, raakte op straat in gesprek met vier buren, deed onderzoek naar mogelijk toekomstige betaalde opdrachten, speelde wat met de katten, at bij mijn vriendin en ging met haar en een collega naar de nieuwe Tarantino: The Hateful Eight.
Toevallig zat een buurvrouw van mij in dezelfde bioscoop dezelfde film te kijken!
Ik las dat de anti-IS coalitie (Amerika, Frankrijk, Rusland...) in Syrië inmiddels meer burgerdoden (klik) op haar geweten heeft dan de groepering die zij zegt te bestrijden en bedacht dat met zulke 'vrienden' de burgers van Syrië geen vijanden als IS meer nodig hebben. Handig! Ik discussieerde met iemand die waarschuwt voor 'steeds meer burka's op straat!' maar ook beweert 'absoluut niet!' bang te zijn voor ongewapende vrouwen in een allesbedekkende jurk. 'Maar waarom waarschuw je er dan voor, als het niet gevaarlijk is?' Daar had hij helaas geen antwoord op. Als hij dat had, dan hield hij dat voor zich. Ik probeerde het nog even met de vergelijking: 'Ik zie steeds meer jongens met honkbalpetjes! Stel je voor dat straks elke jongen een honkbalpetje draagt, inclusief mijn eigen zoon!' om de absurditeit van zijn stemmingmakerij aan te tonen maar vermoedelijk had hij geen repliek. Jammer want ik hou wel van een goed beargumenteerde discussie. 'Ja maar dat is zo!' vind ik geen argument. Evenmin als: 'Ja maar, jij bent een [CENSUUR]'. Dat zijn alleen maar uitingen van frustratie en hebben niets te maken met de inhoud van een discussie.
Zondag hield ik mij bezig met wat licht huishoudelijk werk, verstuurde een paar e-mails, deed een paar (online) schaakzetten en was met mijn vriendin en mijn zoon op bezoek bij zijn moeder in de instelling voor psychiatrisch patiënten waar zij verblijft en ook deze keer was zij erg blij ons (en met name natuurlijk onze zoon) te zien. Fijn hoor, als je iemand blij kunt maken! Al is het maar voor even. En ook goed om er even op gewezen te worden dat het leven niet iedereen toelacht.
Het kan goed gaan, het kan even wat minder goed gaan maar zonder mijn kinderen en mijn vriendin stelt het leven voor mij toch echt bar weinig voor.
Nog maar een half jaartje of zo en dan gaat mijn zoon waarschijnlijk het huis uit. Onnodig te zeggen dat ik hem enorm zal missen. De eerste twee jaren van zijn leven heb ik geknokt tegen de Raad van de Kinderbescherming om hem te mogen houden 'want een vader alleen kan natuurlijk geen kind opvoeden en dus zullen wij hem uit huis plaatsen'. Idioten. Mijn vriendin zie ik regelmatig maar mijn dochters helaas veel te weinig. Speciaal voor mijn meiden dit liedje:
Hier is Reamonn met Supergirl:
En, gewoon omdat het waar is dat zonder liefde niets er toe doet:
Metallica - Nothing else matters:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.
Posts
