De week voorbij

Gemiddeld zo'n anderhalf uur per dag doe ik 'niets'. Dat kan van alles zijn: beetje gitaar pingelen, een onbekende op Twitter sterkte wensen met een ziekenhuisopname, lezen, tv kijken, wandelen, voor mij uit staren, met buren kletsen, vrienden appen. Niet erg productief, niet nuttig 'want je verdient er geen geld mee'. Toch ken ik geen mensen die nooit eens 'niets' doen. Daarom begrijp ik mensen niet die beweren dat alleen mensen die geld verdienen met wat zij doen 'nuttig' zijn voor de maatschappij.

Bent u altijd nuttig voor de maatschappij of doet u wel eens iets dat als 'niet nuttig' wordt beschouwd?

====================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

====================================

Maandag pakte ik mijn takenlijst er weer eens bij. Deprimerend. Er staat namelijk meer op aan taken dan ik in een paar maanden kan bereiken. Dus ik stelde prioriteiten en kreeg het voor elkaar om een stuk of tien van de bijna 100 taken te volbrengen. Gezellig een half uurtje met een buurvrouw aan de thee in de gemeenschappelijke binnentuin

voelde dus zeer verdiend.

Mijn dagelijkse rondje sociale media bracht mij een glimlach rond de lippen. Voormalig president Trump drong er tijdens een rally bij zijn fans op aan om zich toch maar te laten vaccineren 'want ik heb het ook laten doen en het is hartstikke goed!' Het leverde wat boegeroep op vanuit zijn kudde schapen en in elk geval één fan is opeens geen fan meer. De arme Thierry Baudet plaatste zijn volgers voor de keuze: 'Volgen jullie voortaan Thierry 'Laat je niet vaccineren!' Baudet of Donald 'Laat je vaccineren!' Trump?'

Nu ik toch met sociale media bezig was, plande ik meteen maar wat berichten in voor Twitter en Instagram. Normaliter doe ik dat op zondag maar de zondag hiervoor was ik het grootste deel van de dag onder de pannen.

Voordat ik alle apparaten in huis uitschakelde (van twee schakeldozen de aan/uitknop omzetten. Niet ingewikkeld) keek ik een aflevering Star Trek: Enterprise. 'De ogen van dat buitenaards wezen, zijn manier van lopen...' Ja hoor, een geinige gastrol van Jeffrey Dean Morgan, 'Negan' uit The Walking Dead! Het zal mijn nerd-bloed zijn maar ik word daar heel blij van. Dus ik ben een beetje jaloers op mensen als Seth MacFarlane (bedenker van Family Guy en zo) die als fan zomaar mochten meespelen in hun favoriete serie. MacFarlane ging zelfs een stapje verder: toen niemand zich wilde branden aan een nieuwe Star Trek-serie bedacht hij er zelf maar een: The Orville, in feite een parodie op het originele Star Trek concept maar zonder dat belachelijk te maken. En met succes want oorspronkelijke Star Trek-acteurs stonden in de rij om alsjeblieft een gastrol te mogen vervullen in The Orville. Leuk vind ik dat. Word ik blij van. Maar dat is nu wel duidelijk. Denk ik.

Dinsdag werd mijn werken voor de Geheime Jongensclub (soms lijkt het wel heus echt werk, lieve lezers en lezerinnen! Maar dan met Broederliefde als betaling) op een prettige manier onderbroken. Ik deelde mijn pauze en een pot koffie met een buurvrouw. 

Vervolgens ging ik verder met een verslag, het bijwerken van de ledenlijst en het voorbereiden van een vergadering.

In mijn lunchpauzes struin ik graag door berichten op sociale media en als ik daar zin in heb ga ik een gedachtewisseling aan. Graag met mensen die anders over dingen denken dan ik zelf want zo leer je van elkaar. Wanneer je uitsluitend omgaat met mensen die exact hetzelfde denken als jijzelf, dan groei je niet als mens.

Het viel mij weer op hoeveel mensen zich hebben laten verleiden tot het geloven in nep-argumenten inzake de corona-discussie:

'Autogordels werken goed.' 'Ja maar ik ken iemand die iemand kent wiens tante haar autogordel in paniek niet op tijd loskreeg en verdronk toen zij met haar dronken hoofd een kanaal in reed. Dat bewijst dat autogordels levensgevaarlijk zijn dus ik zal nooit een autogordel dragen en niemand mag mij dwingen want het is mijn lichaam! En ik ga emigreren naar Hongarije of zo want ik weiger in een dictatuur te leven met een overheid die mij een paar tientjes boete oplegt alleen maar omdat ik zelf wil beslissen of ik bij een botsing in een pan tomatensoep wil veranderen.'

Grote consternatie ook onder anti-vaxxers met nazi-sympathieën (Spel ik dit goed, Marianne?) want er zijn een paar honden afgemaakt in Australië omdat een paar van hen agressief waren en de persoon die normaliter voor hen zorgt vanwege de coronamaatregelen dat werk niet kon doen. Dagelijks worden in Nederland miljoenen onschuldige dieren geslacht zodat wij gezellig bij de barbecue boos kunnen doen over gedode (zee)honden.

Zoals dat dan werkt in mijn hoofd kan ik het niet laten een meme van te maken van zo'n gedachte:

'Vandaag tekende ik een online petitie

tegen de brute moord op zes zeehondjes en een agressieve hond.'

'We zijn trots op je, John! 

Waarom zou iemand onschuldige dieren willen vermoorden?'

Het was prachtig weer tijdens mijn (bijna) dagelijkse wandeling. 

Ik stelde mijn nieuwe heup op de proef door er een beetje tempo in te leggen. Een buurtgenoot vroeg ik naar mij te kijken terwijl ik liep: loop ik niet met x- of o-benen? Staan mijn voeten niet te ver naar buiten? Loop ik misschien een beetje scheef? Het zag er volgens de buurtgenoot erg goed uit!

Woensdag werd ik gewekt door een stel buren dat stond te praten voor mijn slaapkamerraam. Doorgaans staat dat een beetje open waardoor ik woordelijk alle gesprekken kan volgen. Erg interessant wat mensen elkaar vertellen wanneer zij denken dat anderen hen niet horen: bezoekjes aan de gynaecoloog, avontuurtjes waar de officiële partner niets van weet, geklaag over ex-en en héél veel geroddel. Maar ook gewoon gezellige gesprekken, hoor. Ik overwoog een briefje op het raam te plakken met: 'Ik hoor alles wat er op deze stoep gezegd wordt' maar doe het toch maar niet want het is ook best wel lollig.

Tijdens het werken werd ik gestoord door geklop en geboor. Langzamerhand worden alle huurwoningen in de buurt omgezet in investeringen. Vroeger zei je dan 'koopwoningen' maar steeds vaker worden de woningen gekocht door mensen die er vooral een investering in zien: voor een kwart miljoen kopen, een muurtje wegbreken, er een kek keukentje in zetten en nog geen jaar later doorverkopen voor 3 ton. Aan een makelaar die er een muurtje inzet, het kekke keukentje vervangt door een inloopkeuken en het pandje van 38m2 met bouwjaar 1892 doorverkoopt voor €325.000. 

Ook volgens experts duurt het niet lang meer want nog even en dan zijn de meeste koopwoningen in handen van investeerders als Prins Bernhard Jr. en Wybren van Haga die tientallen appartementen bezitten. Waar eerdaags niemand in woont omdat niemand die meer kan betalen. De investeringen zijn dan eensklaps waardeloos geworden. Maar ik heb geen medelijden met de huisjesmelkers van deze wereld. Het is door hun eigen toedoen dat de huizenmarkt instort.

Hierboven is een reden dat ik graag weer op een rustig kantoor zou zitten. Eentje waar niet voortdurend een verbouwing plaatsvindt binnen gehoorafstand. Een kantoor waar mensen niet 'even' langskomen 'want je bent toch thuis aan het werk?', waar niet de postbode een paar keer per week aanbelt met een pakje voor de buren en waar niet de kat regelmatig om aandacht bedelt. Op zich vind ik dat allemaal helemaal niet zo erg maar ik merk na anderhalf jaar thuiswerken dat het een negatieve invloed heeft op mijn productiviteit.

Omdat het woensdag was haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket.

Bij thuiskomst genoten wij van een kopje thee en een stukje pisang goreng. 

Gezellig!

Dat was het ook met de vriend die die avond kwam eten. De onderwerpen van gesprek worden regelmatig verlaten voor zijwegen naar compleet andere onderwerpen en vaak raken wij samen de draad kwijt. Dat schept een band.

Donderdag was ik bijtijds de deur uit voor de eerste dag van een workshop die zo'n twee maanden zal duren en een dag per week plaatsvindt. Zelfstandige creatievelingen krijgen tips, trucs en 'werktuigen' aangereikt om hen aan meer opdrachten te helpen en meer omzet te genereren. Een van die 'tools' werd uitgedrukt in een opdracht: 'Schrijf in twee regels op waarom je doet wat je doet. Variaties op 'Ik wil geld verdienen' gelden niet als reden. Je hebt tien minuten.'  

Bijzonder interessant en zowel de coaches als studenten bleken zeer gepassioneerd. Een inspirerende omgeving! Ook fysiek trouwens:

Blij dat ik heb doorgezet toen ik in eerste instantie werd afgewezen als deelnemer maar bezwaar maakte en alsnog mocht meedoen.

Had een broodje pindakaas mee voor de lunch maar helaas had de organisatie een flinke schaal met baklava neergezet. Tja, wat doe je dan als je eigenlijk wat lichaamsgewicht kwijt wil? Je neemt maar twee stukjes baklava.

Om wat calorieën te verbranden (in principe zitten wij van 9 tot 5 aan een tafel) liep ik naar huis vanaf de locatie. Een mooie wandeling van zo'n drie kwartier waarbij de tocht leidde langs de Posthoornkerk:

Thuis even de kat en mijzelf eten gegeven en klaar gaan zitten voor een online bestuursvergadering van de Geheime Jongensclub. Wij hadden veel te bespreken omdat het zomerreces bijna is afgelopen en er nog veel geregeld moet worden.

Om kwart over elf die avond kon ik een vriend telefonisch melden dat ik klaar was met vergaderen en op zijn sms 'Kun je even bellen?' kon reageren. Hij vertelde enthousiast over het enthousiasme van een buurman van hem die mijn oude basgitaar zal nakijken, schoonmaken en kalibreren: 'Wauw, die worden niet meer gemaakt. Wat een schoonheid en wat een prachtig klassiek geluid. Een liefhebber geeft er zeker €1500 voor.' Maar ik zal de gitaar nooit verkopen. Het is namelijk een erfstuk en ik heb de zus van de vroegere eigenares na haar voortijdig overlijden, ruim 30 jaar geleden, beloofd er goed voor te zorgen. Heb ooit eens twee lessen gehad om het apparaat te leren bespelen en ga daar graag mee verder. De gitaar in de flightcase laten zitten vind ik gewoon niet netjes. 

Over een paar weken of zo vindt u dus op dit blog mogelijk een foto van mij terwijl ik mijn vingers de nieuwe snaren laat beroeren.

Vrijdag schreef ik een verhaaltje met bovenstaande anekdote over de basgitaar in gedachten. Want zo werkt dat bij mij vaak: een van mijn laatste gedachten van een dag wordt een verhaaltje, een gedicht of een blogstukje. 

Een buurvrouw was aan het werk in de gemeenschappelijke binnentuin en was zo lief aan te bieden te kijken of ook mijn plantjes wat zorg behoefden. Mijn kamerplanten mochten dus lekker luchten en genieten van een prettig fris regenbuitje.

De rest van de dag was voor het uitwerken van aantekeningen, bijkomen van de enorme hoeveelheid informatie die mijn arme hoofd na de dag ervoor diende te verwerken en een beetje schoonmaken en opruimen. O, en 's avonds een aflevering van een Star Trek serie kijken natuurlijk. Onlangs schreef ik een (Engelstalig) stukje over waarom ik Star Trek zo graag kijk.

Zaterdag was ik nog steeds wat moe maar had gelukkig geen verplichtingen die mij noopten het huis te verlaten. En ook verder geen afspraken. Dus nog lekker relaxt in bed sorteerde ik wat opgeslagen informatie. Ik ben nog zoekende naar de voor mij ideale methode. Tot dusver gebruik ik er meerdere: Bladwijzers in de browser, Pocket, Google Keep, Evernote en Google Collections. Toen ik merkte dat ik opgeslagen informatie 'om later wat mee te doen' van de ene opslagmethode naar de andere verplaatste dacht ik dat het toch eens tijd werd om te kiezen. Wat is uw favoriete manier om online informatie op te slaan 'voor later'?

De hele dag naar een beeldscherm (groot of klein) kijken kunnen mijn oude ogen en hersenen niet meer verwerken zonder nadelige gevolgen te ondervinden dus tussendoor maakte ik mijn vensterbanken schoon, 

draaide ik een was en zat ik even te genieten van prachtig weer aan de waterkant:

Lekker mooie beestjes kijken:

Ik belde, mailde en appte diverse mensen over diverse onderwerpen en waagde mij aan een stukje van de workshop meegekregen huiswerk dat tijdens de volgende sessie besproken zal worden.

Met een buurvrouw deelde ik het avondeten: hotdogs! 

Diverse media lieten weten dat de dappere Amerikanen een wraakactie hebben uitgevoerd als reactie op een zelfmoordaanslag bij het vliegveld van Kabul, Afghanistan, waarbij ruim 100 mensen omkwamen, waaronder een paar Amerikanen. Dus de Amerikanen wachtten heel dapper tot iedereen sliep en lieten rond twee uur 's nachts een vliegende bom (een onbemand vliegtuigje) ontploffen in de woning van een stel lokale 'strijders'. Die volgens hun buren een man, een vrouw en hun kind waren. Maar het is maar goed dat dat kind dood is want die was vast later een terrorist geworden omdat een stel Amerikanen zijn ouders hebben vermoord. Vergeeft u mij maar soms vind ik het moeilijk mijn cynisme in toom te houden.

Voor wat positieve variatie in mijn nieuws-inname keek ik naar een uitzending over de Paralympische Spelen en genoot van het prachtige wereldrecord (en Olympische gouden plak!) van de Nederlandse Fleur Jong bij het verspringen. Maar misschien genoot ik nog wel meer van haar reactie. Op zo'n 50 seconden in dit filmpje.

Ontroerd raakte ik van het moment tijdens de opening van de Paralympische Spelen dat de vlag van Afghanistan het Olympisch Stadion werd binnengevoerd. Nog mooier vond ik het toen een paar dagen later - tegen de verwachtingen in - alsnog twee atleten uit Afghanistan zich meldden om deel te nemen. Nog zonder aan hun respectievelijke sporten voelden zij zich al winnaars. 

Dankzij sociale media ontdekte ik dat de lessen Frans die ik inmiddels al een tijdje trouw volg via de app DuoLingo hun vruchten afwerpen. Zonder er een woordenboek bij te hoeven pakken of te vragen: 'Do you speak English?' kon ik gewoon lezen wat deze dame bedoelde in reactie op een foto van mij én in het Frans antwoord geven.

Kunt u wat Frans lezen en schrijven?

In anticipatie op de volgende dag, wisselde ik deze dag mijn lakens en plande ik voor een weekje aan sociale media berichten in. Normaliter voer ik dat soort klusjes op zondag uit. Voor het slapengaan keek ik tijdens het strijken ter ontspanning een vrij slechte science fiction film over een buitenaardse invasie: slecht verhaal, middelmatig acteerwerk, onlogische vechtscènes (inclusief afgerukte ledematen en ruw verwijderde hersenen!)...heerlijk!

Zondag deed ik een poging mijn diverse werkzaamheden in een weekschema te stoppen om wat meer controle te hebben. Dat viel nogal niet mee want ik wil meer zaken prioriteit geven dan praktisch is.

Het zal dus vooral behelpen blijven hoewel ik wel voor mijzelf heb kunnen bepalen waarom ik eigenlijk de dingen doe die ik doe. Dat scheelt alvast.

's Middags was ik bij de try-out van een kleinkunst voorstelling van een vriend. 

En kreeg spontaan zin om zelf verder te werken aan een theaterprogramma dat al een tijdje op de planken ligt. Heb inmiddels ruim voldoende materiaal om een stuk of vijf avondvullende programma's te kunnen produceren. Maar laat ik er met eentje beginnen. En gewoon nog even genieten van het genieten van de betreffende vriend.

Heb deze dag lang niet alles gedaan wat op mijn takenlijstje voor de dag stond maar ik was moe. Dus vrij tijdig - na het kijken van een aflevering van The Walking Dead - stapte ik de trap op van mijn hoogslaper.

'Girl with half moon eyes' van Lucien Desar is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brian Travers, Danish Siddiqui, Lee Perry en Jacques Rogge

Meer lezen? Mijn verhalenbundels