De week voorbij

U kent dat wel: een geliefde loopt een trauma op en gedraagt zich daarna opeens vreemd...Nee, dit is geen 13-in-een-dozijn praatje van een kandidaat van 'Beste Idee van Nederland' maar een bijzonder serieus onderwerp.

Na een psychisch of fysiek trauma kunnen mensen zich opeens radicaal anders gaan gedragen. Soms gaat dat geleidelijk: van mensen met wie je zinnige gesprekken kunt voeren verworden zij tot mensen die rotsvast geloven dat 'ze' onze hersenen beïnvloeden met door Bill Gates uitgevonden 'chemtrails'. U kent de voorbeelden.

In 2021 schreef ik dit stuk (klik) over de verbluffende overeenkomsten tussen mensen die nu het etiket 'wappies' krijgen en hen die vroeger als 'bezeten' werden geclassificeerd.

Ergens aan twijfelen is op zich natuurlijk prima maar wanneer mensen wat zij eerst geloofden radicaal afwijzen en op slag gaan geloven in alles wat een 'messias' zegt, dan begrijp je waarom 'bezetenheid' als psychische stoornis staat vermeld in de DSM-5.

Die messias kan Jezus zijn ('fanatiek religieus' zijn is volgens diverse experts een psychische aandoening) maar ook bijvoorbeeld Jim Jones, David Koresh, Donald Trump en Thierry Baudet zijn mensen met verontrustend veel volgelingen die hen als 'de heiland' zien, hen op hun woord geloven - al beweren zij het tegendeel van wat zij een week eerder beweerden - en ontzettend kwaad worden op iedereen die kwaadspreekt van hun Grote Leider ('Führer' in het Duits).

Opvallend vaak hebben zij beschadigde amygdala. Hetzij door een geboorteafwijking, door een klap op het hoofd of door jarenlang overmatig gebruik van alcohol en/of andere drugs, al dan niet legale. In de amygdala (klik. Summiere uitleg) schuilt ons geweten, het 'stemmetje in je hoofd'. Dat je vertelt wat een échte angst is en welke angst alleen maar is ingebeeld. Het vertelt je ook over het verschil tussen 'goed' en 'kwaad'. U kunt begrijpen wat er met mensen gebeurt wanneer die stukjes hersenen niet (goed) functioneren. In dit stuk (klik. Engels. Interessant) komt de wetenschappelijk gemeten conclusie naar boven dat mensen die 'conservatief' zijn grotere amygdala hebben dan mensen die als 'links' worden gekwalificeerd; 'linkse' en 'rechtse' mensen hebben dus daadwerkelijk anders werkende hersenen! Kort door de bocht: mensen voor wie het hebben van 'de grootste' (geweer, auto, Amerikaanse vlag maar natuurlijk ook de grootste eh...mond) belangrijker is dan rekening houden met de medemens hebben ook daadwerkelijk de grootste. Amygdala dan.

De vraag: 'Wat was er eerst, een vergrote amygdala of een groter geloof in rechtspopulisten die hen vertellen dat alles waar zij tegen zijn tegenwoordig 'woke' heet?' wordt nog nader onderzocht. 

Het lastige is dat deze mensen (niet zozeer 'rechtse' mensen alswel 'andersdenkenden'. Die niet per definitie 'rechts' zijn) niet beseffen dat zij ziek zijn. En mensen helpen kan alleen maar wanneer zij dat zelf willen. En nee, hen platspuiten en vastbinden lijkt weliswaar effectief maar daar zijn zij niet echt mee geholpen. Wél de mensen in hun omgeving.

Kent u persoonlijk mensen die 'bezeten' zijn? Hoe denkt u dat zij tóch te helpen zijn?

=====================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

==========================

Maandag sloeg ik het ontbijt maar over. Nog vol van de maaltijd bij de buurvrouw, de dag ervoor. Omdat het Tweede Paasdag was, voelde de dag als een extra zondag. Met die houding viel ik de dag dan ook aan: beetje schrijven, beetje huishouden, beetje lezen, beetje lachen...

Zo kon ik nog steeds lachen om de reacties op dit door mij gedeelde bericht:

Ruim 21.500 keer bekeken bij het ter perse gaan van dit blogstukje!

Ik stelde Baudet en zijn fans de eenvoudige vraag: welke insecten leven op zee?

Er kwamen honderden reacties. De leukste vond ik die van Baudet-fans: 'Ja maar hij heeft tóch gelijk want garnalen en mosselen zijn eigenlijk óók insecten!' 1] Juist garnalen en mosselen gedeien bijzonder goed (klik. Echt waar) aan de basis van windmolens op zee. 2] Waren jij en jouw held niet onlangs nog fel tegenstander van het eten van insecten? 

Thierry Baudet weet dat zijn immer slinkende aanhang net zo veel verstand van zaken heeft als hijzelf. En ik kan daar smakelijk om lachen.

Niet om te lachen natuurlijk was het verbreken van zijn relatie met zijn vriend indertijd. Blijkbaar hadden zij ideologische meningsverschillen want Robert Dulmers (Klik. De journalist die Oekraïne was uitgezet omdat hij bewust militaire geheimen verklapte aan de Russen) liet weten dat zelfs hij Thierry Baudet niet meer kon bedwingen:

Triest natuurlijk dat Baudet zijn homoseksuele gevoelens (waarschijnlijk is hij biseksueel. Wat op zich prima is, natuurlijk) denkt verborgen te moeten houden voor zijn achterban omdat daar veel homofoben tussen zitten maar eerlijk gezegd ook wel een beetje lachwekkend omdat het aangeeft dat hij zijn ego belangrijker acht dan zijn intieme gevoelens. Of die van zijn geliefden.

Hilarisch was het omzichtig ontwijken van een kernenergie expert van de eenvoudige vragen: 'Hoe wordt kernafval veilig verwerkt?' en 'Wat doen wij met kerncentrales wanneer het uranium dat zij nodig hebben om te kunnen draaien over 80 tot 150 jaar op is of in elk geval veel te duur om nog te kunnen winnen?'

Tsja, als mensen mij uitlachen en insinueren dat ik dom ben en zij een superieur intellect bezitten, dan word ik niet boos. Maar drijf ze met woorden een hoek in waar zij niet meer uit kunnen komen. Schijnt een New Yorkse mentaliteit te zijn: 'I don't get mad, I get even.' 

Worden kerncentrales over een paar generaties bijzonder dure megastallen? Of gaan we miljarden uitgeven aan het afbreken, zoals men nu in Duitsland (klik) doet? Omdat ook Duitsland met een energiecrisis zit heeft men het land Quatar tijdens het onlangs gehouden WK-voetbal niet bekritiseert voor het schenden van de mensenrechten maar een deal gemaakt: de komende jaren ontvangt het voor een spotprijsje vloeibaar gas (klik) uit die staat.

De heer Roobol wordt overigens door het RIVM betaald om onderzoek te doen naar de mogelijkheden van kernenergie. Gek genoeg deelt hij uitsluitend meningen die óók staan op websites als Climate Gate en Klimaatfeiten (klik). Waarvan het niet duidelijk is wie daar precies achter zitten maar de weinige sporen leiden naar Exxon, Shell en (vooral Russische) oliemagnaten, kortom 'de Elite!😱'. 

Stomtoevallig via uitgeverij De Blauwe Tijger, dé uitgeverij waar Nederlandse rechtspopulisten zich verzamelen. Je kunt je dus afvragen waarom de RIVM-specialist op het gebied van kernenergie zo fel tegen windmolens is. Zou niet alleen het RIVM Lars Roobol betalen voor zijn diensten? Ik insinueer niets hoor, ik vraag het mij gewoon af.

Naast dat deze meneer werkt voor het RIVM om 'onafhankelijke' informatie te leveren over de voor- en nadelen van kernergie, zit hij óók in de Raad van Bestuur van ULC-Energy (klik), een bedrijf dat werkt aan nucleai...nuclea...nucelai...kernenergie-infrastructuur en dergelijke. Maar ik weet zeker dat hij die twee functies strikt gescheiden houdt en de trouw aan zijn commerciële werkgever niet in de weg laat staan van zijn onafhankelijke rapportage aan onze regering.

Maar de lach van de dag was voor iemand die doodsbang is dat hij zijn contant geld niet meer kan uitgeven want 'Bij Albert Heijn kun je binnenkort alleen nog maar giraal betalen!'

Ja, bij diverse 'To Go' filialen staan alleen nog zelfscankassa's maar bij alle reguliere vestigingen kun je ook gewoon met de contanten betalen die je 'keurig verdiende' met zwart plafonnetjes witten ('zwart', 'witten'. Ik vind dat grappig. Sorry) van de bejaarde buurvrouw en je handel in pilletjes in de lokale dancing. 

Als je je geld niet verdient in de drugshandel of op een andere manier 'zwart', hoe kom je dan aan contant geld als je weigert een pasje te gebruiken door het bijvoorbeeld uit de muur te trekken? Zijn alle 'andersdenkenden' wellicht toiletjuffrouw bij de HEMA?

Had bewust niet meer gegeten dan een banaan en een potje thee gedronken want ik mocht deze avond weer aanschuiven voor een Paasdiner; bij mijn lieve nicht dit keer:

U kunt het wellicht raden: haar jongste dochter zit in de 'gekke bekken trekken is leuk!'-fase. 

Na de maaltijd was het fijn wandelen naar huis. Ook op de heenweg had ik de afstand van iets meer dan een half uur lopend afgelegd. Zo had ik toch weer keurig een uur gewandeld deze dag.

Dinsdag voelde ik mij fit bij het wakker worden. Ook al was mijn 'wekker' een wegwerker die luid lachte om een grapje van een collega. Om half acht. De schurk. Ik schoor mij, trok verse kleding aan, beantwoordde wat berichten van deze en gene, maakte mijn aanrecht schoon en besloot te gaan wandelen. 

Met het openbaar vervoer zou ik er ongeveer een half uur over doen. Lopend niet veel langer. Dus zo kwam het dat ik vanuit stilstand - en dus niet vanuit een rijdende tram - deze foto maakte van het gebouw waar ik ooit ('Computerles' bestond uit leren omgaan met Lotus 1-2-3, DBase IV en WP 3.1. En een klasgenoot schrok zich te pletter toen de docent hem grijnzend vroeg op 'P' te drukken en de gigantische machine achterin het klaslokaal met veel lawaai begon te ratelen. Dat was de printer) het eerste jaar van een HBO-opleiding volgde: de vroegere HES-A, een HEAO-opleiding in de richting Bedrijfseconomie.

Hier was ik al vlakbij de locatie waar mijn aanwezigheid was verzocht in verband met een sollicitatiegesprek:

Omdat ik wat moeite heb met liegen vertelde ik na het voorstellen direct dat ik al een contract had getekend voor een baan voor 20 uren per week, beginnende in mei. 'O,' antwoordde mijn gesprekspartner. 'Eigenlijk zoeken wij iemand voor fulltime. Wat bij ons 32 uren per week is. Maar je hebt een contract voor een half jaar? Dan is zes maanden lang 20 uren per week werken bij ons bespreekbaar, waarna je alsnog naar 32 uren per week zou kunnen gaan.'

Kortom, een bijzonder fijn en productief gesprek bij een hele fijne mogelijke werkgever. Maar ook als deze werkgever niet met mij in zee gaat, zit ik goed omdat ik met 20 uren per week werken bij een andere werkgever al dik boven het maandelijks inkomen zit dat ik momenteel ontvang.

Heel fijn dat ik niet meer hoef te solliciteren. Want dit zijn 'normale' Nederlandse vacatures tegenwoordig:

WTAF (in modern taalgebruik op sociale media tegenwoordig) dacht de personeelsmedewerker toen hij of zij bedacht dat je als werkgever veel goede reacties krijgt van potentiële werknemers wanneer je schrijft: 'Word CEO for one month'? En - wat mij vaker opvalt in moderne vacatureteksten: waarom wordt niet minstens genoemd voor welke functie men mensen zoekt? Voor wie zich afvraagt wat toch de reden kan zijn dat zoveel bedrijven werknemers zoeken en die maar niet kunnen vinden: dit kan de oorzaak zijn. 

Onderstaande trouwens ook. Niet alleen is de tekst van dit Nederlandse bedrijf dat in Nederland nieuwe medewerkers zoekt volledig in het Engels, ook adverteren zij met 'Wij betalen maar liefst een hele cent onder het minimumloon per uur!' Dat minimum staat namelijk op €12,40. 

'Goh, jeetje. Niemand wil bij ons komen werken voor minder dan het wettelijk minimumloon! Ik begrijp er helemaal niets van!'

Goed. Blij dat ik niet meer verplicht hoef te reageren op dit soort onzin, dus. Nu ja, niet verplicht 'maar als u het niet doet, halen wij een paar honderd Euro van uw uitkering af.'

Dus met een blij gemoed liep ik naar huis. Met een kleine omweg om te zien wat er was geworden van de leuke stoffenhal waar ik in vroeger tijden graag kwam. En niet alleen voor de leuke dame die er werkte. Met een beetje angst in de benen: 'Het zal toch geen Nutella-shop of zo geworden zijn?' Gelukkig niet. Het is nu een zaak in tweedehands en nieuwe 'vintage' kleding: Ragtime Vintage (klik).

Waar ik direct - voor maar vijftien nieuw-Hollandse piekies! - een nieuw gilet kocht. Het zwarte gilet dat ik had was helaas gekrompen (althans, vóór de 'lockdown' en mijn nieuwe heup waardoor ik twee jaren stil zat, zat het kledingstuk een stukje wijder) en uit nood geboren gebruikte ik in voorkomende gevallen een groot uitgevallen groen gilet dat ik binnenstebuiten droeg om de indruk te wekken dat ik een zwarte droeg onder mijn 'Pinguïnpak', mijn rokkostuum.

Woensdag was het prachtig weer. En ook de heren (dames in oranje hesjes heb ik er nog niet gezien) die de straat [aan mijn slaapkamerraam] voor mijn deur opknappen waren vrolijk:

Na een paar uurtjes werken (verwerken van zo'n 40 stuks achterstallige e-mails, administratie, verwerken van aantekeningen...) was het tijd om met een buurvrouw voor het eerst in tijden weer eens langs te gaan bij Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste (klik) voor een 'gered-pakket'. 

Ter voorkoming van voedselverspilling. Het gaat zó goed met de organisatie dat zij tegenwoordig een lijst van belangstellenden hebben van zo'n 600 personen maar slechts 60 boodschappentassen kunnen vullen met bijna-overdatum voedsel van supermartkten, de markt, een groothandel en restaurants in de buurt. Een stuk hoopgevender dan wanneer die cijfers omgekeerd zouden zijn.

Tenminste twee van de vrijwilligers die er werken zagen er - na schoonmaken en andere taken - dan ook zeer tevreden uit:

Op hun geïmproviseerd terras bij de tramhalte tegenover de locatie. 'Zet jij even wat stoelen en tafels buiten zodat de pas gedweilde vloer rustig kan drogen?' 'Oké!'

Een deel van het herwonnen voedsel aten de betreffende buurvrouw en ik bij haar thuis op, die avond. 

En keken meteen een aflevering van 'Wer weiß denn sowas?' Door mijn tekortschietende kennis van de Duitse taal miste ik helaas wat nuances in vraagstelling en had mede daardoor een aantal vragen fout beantwoord. Goede reden dus om naast mijn Frans ook mijn Duits wat bij te spijkeren in DuoLingo. Met het idee om later op de avond - na gedane Arbeit...pardon...arbeid - een aflevering van een favoriete Star Wars-serie te gaan kijken. Wat DuoLingo blijkbaar wist:

Geestige variatie op 'Luke, I am your father!'

Vaak vind ik de humor van DuoLingo best vermakelijk. Bovendien onthoud je woorden makkelijker wanneer die in een grapje zijn verpakt. Slim dus, van de leerapplicatie die werkt op basis van 'gamefication'. 'Leren door te lachen' noem ik dat.

Donderdag ging ik verder van het wegwerken van mijn achterstand; er dienden nog wat aantekeningen te worden verwerkt tot verslagen en zo. Ook had ik contact met wat vrienden (m/v/o) met wie het momenteel even niet zo goed gaat. Gewoon wat aandacht geven kan mensen die het zwaar hebben al iets helpen, tenslotte.

Er staan ook weer wat vergaderingen op til voor de Broederschap. Die dienen te worden voorbereid. Natuurlijk speelde ik ook wat met visitepoes Mozes Kriebel en nam ik de tijd om wat rust te pakken door op de bank liggend naar mijn goudvissen te staren. 

Yoga zal vast ook werken maar mijn methode is wat minder zweterig. En om een yogamatje neer te leggen moet ik wat meubilair verplaatsen.

Op sociale media had ik weer een leuk onderonsje met een expert op het gebied van kernenergie:

Lachte hardop toen ik las dat hij zijn eigen beweringen per ongeluk 'fact free' (klik) noemde: vrij van feiten.

Daarnaast keek ik even naar de 'aanpas-geschiedenis' van een paar mensen. Waaronder een bekende die ik er op gewezen had dat mensen iets ernstigs toewensen toch echt niet netjes is:

Dat 'Domrechts' veel liegt en dan weer liegt over gelogen te hebben, mag geen verrassing heten:

Stomtoevallig had óók FvD'er Pepijn van Houwelingen diezelfde moeder over Lentekriebels 'gesproken':

Tegen middernacht vond ik het wel welletje en ging mijn bad en vervolgens mijn bed in.

Vrijdag begon ik reeds tijdig met het verder afhandelen van mijn achterstanden. Wanneer ik straks weer betaald aan de bak ben, is daar immers geen tijd meer voor. Ook mijn volgers op sociale media zullen mij minder vaak tegenkomen. Ter voorbereiding op die tijd ben ik al begonnen met afbouwen: zo plaats ik tegenwoordig ongeveer de helft minder berichten op Facebook, Twitter en Instagram dan enkele maanden geleden.

Toch kan ik het niet laten om af en toe de kroeg binnen te stappen die Twitter heet. Noem het maar zelfkastijding. Of vermaak, dat mag ook.

Nu Caroline van der Plas opeens immens populair is, komt er steeds meer naar boven over de Caroline van 'vroeger'. Iets meer dan tien jaar geleden stond zij voor het CDA op de kieslijst en was zij lobbyist voor de varkensindustrie met haar bedrijf PigBusiness. Zij beweerde toen glashard dat varkens helemaal niet lijden tijdens een stalbrand 'want ook mensen zijn eerder door de rook bevangen dan dat zij hun ogen en huid voelen smelten en hun longen voelen branden en met gruwelijk veel pijn langzaam sterven.' (samenvattend):

Dus als u eens denkt mensen te horen gillen terwijl zij levend verbranden in een flatgebouw of zo? Dan beeldt u zich dat volgens Caroline maar in.  Het zijn vast de verwarmingsbuizen of zo. En die mensen dan die brandend en gillend uit die Bijlmerflat sprongen toen en uit het WTC in New York? Trucage. Een hoax van 'links'. Nepnieuws. En ze zijn helemaal niet dood want mijn kapper lijkt op Elvis.

Anders waren het mensen die al vredig waren ingeslapen door rookvergiftiging en alleen maar vredig droomden dat zij levende toortsen waren. Kort levende toortsen. Toch, Caroline en aanhangers? Dan weet u dat.

Wat ik ook weet is dat vroeger echt niet alles beter was. Maar sommige dingen volgens mij wel. Het tekenen van een arbeidscontract bijvoorbeeld. Je ging naar kantoor, zette - samen met je nieuwe werkgever - een handtekening onder twee kopieën van een document en dat was het dan. 

Zo niet in de 'moderne' maatschappij: eerst ben je een uurtje of twee bezig met het lezen van de diverse arbeidsvoorwaarden, vervolgens ontvang je een link per sms of e-mail en word je verzocht een half dozijn documenten digitaal te ondertekenen: een code die je na het uitvoeren van diverse stappen, waaronder het met een speciale app doorsturen van een kopie van je identiteitsbewijs, ontvangt op je mobiel. Waarna die code als handtekening dient in je browser.

Dan ben je klaar, toch? Nope. Dan krijg je een e-mail met het verzoek een app te downloaden waarin je - onder de paraplu van een overkoepelende app - een account dient aan te maken. Waarmee je in je browser inlogt. En wacht op verdere instructies. Tenminste, als het systeem niet aangeeft dat je alle stappen nogmaals moet doorlopen vanwege een technische storing. Waarna je het nogmaals probeert en leest dat je al een account hébt. Waarin je moet inloggen met het aangemaakte wachtwoord. Wat niet kan, want je hébt geen account en dus ook geen wachtwoord. Toch moet je klikken op 'maak nieuw wachtwoord aan'.

Wat geen zin heeft, want je moet eerst een account hebben voordat je überhaupt een wachtwoord kunt aanmaken. Dus.

Er zijn mensen (van onder de 30 jaar oud. Opvallend) die dit systeem 'snel' en 'handig' noemen. Ik heb daar een ander woord voor maar wil niet dat Google mijn Blogger-account blokkeert.

Het was nog wat fris maar toch hing de lente in de lucht die dag. Kijk maar:

Buiten maakte ik een praatje met een buurman die bijna net zo lang in de buurt woont als ik: sinds 1997. Hij kwam een jaartje later in de straat wonen en wij keken elkaar toen verbaasd aan. Bleek dat hij een jaar of zo eerder mijn haar en make-up had gedaan voor een optreden. Overkomt mij wel eens vaker, dat soort toevalligheden. Het was hem ontgaan dat een bevriende buurman was overleden. Logisch, want die was wel eens een paar weken op vakantie dus dan ga je daar maar van uit. 

Ondanks zijn ziekte wist de overleden buurman te genieten van het leven. Al klaagde hij wel eens dat hij na het aflopen van zijn WW geen Bijstand ontving: 'Buurman, de Bijstand is voor mensen die niet zelf in hun onderhoud kunnen voorzien. Helaas had jij een goed betaalde baan en goed gespaard en daarnaast een zeer flinke erfenis ontvangen en dus is een Bijstandsuitkering voor jou niet nodig. Zo blijft er iets meer geld over voor mensen die níet overleden rijke ouders hebben. Snap je?' 'En tóch vind ik het niet eerlijk!'

'Dan heb ik goed nieuws: jij hebt geen sollicitatieplicht én mag onbeperkt geld bijverdienen met wat voor tijdelijk werk je maar wilt.' 'O, oké. Mensen met Bijstand mogen dat niet?' 'Inderdaad.'

Eigenlijk wilde ik samen met een buurvrouw niet alleen een stukje wandelen maar ook een paar winkels langs. Maar zij was helaas ziek en ik had mijn WW-uitkering nog niet ontvangen. Normaliter ontvang ik die rond de 8ste van de maand maar nu was het de 14e en het geld stond nog niet op mijn rekening. Zuinig aan dus maar.

Gelukkig maar dat werken aan mijn huishouden gratis is. TV-kijken is dat niet helemaal maar toch genoot ik die avond van het kijken van de seizoensfinale van Star Trek: Picard. Mochten mensen die aflevering nog niet gezien hebben maar dat wel van plan zijn: ik zeg niets. Behalve: 'Heerlijk om de bijna-volltallige bemanning uit Star Trek: the Next Generation 

weer eens samen te zien na bijna 30 jaar. Een paar grijze haren en wat rimpels hier en daar maar verder nog exact dezelfde familie. 

Had sterk de indruk dat de emoties die de acteurs moesten spelen bij het elkaar weer zien niet altijd gespeeld waren. Mooi vind ik dat. Onlangs las ik dat zij al die dertig jaren contact hebben gehad met elkaar (heel hip: de laatste jaren via een gemeenschappelijke WhatsApp-groep) en zelfs peetouders zijn van elkaars kinderen en getuigen op elkaars huwelijken en zo. Dan ben je best een hechte vriendengroep.

Had die avond naar een feestje kunnen gaan maar besloot het rustig aan te doen. Meer dan genoeg te doen in huis ook. Een vers verhaaltje (klik) publiceren uiteraard, want het was vrijdag. Maar bijvoorbeeld ook een paar lessen Frans. Hoewel het mij nu redelijk lukt om heuse zinnen te vormen

heb ik nog wat moeite met verschillen in nuance:

'Ik ging naar boven' is blijkbaar niet hetzelfde als 'Ik klom naar boven' en dat laatste is hoe Fransen zeggen 'Ik ging naar boven.' Of zo. Denk ik. Vermoedelijk. Dus.

Zaterdag werd ik wakker met tientallen - vrij coherente - gedachten in mijn hoofd. Tegen de tijd dat ik het trappetje van mijn hoogslaper was afgedaald, was daar nog maar een half dozijn van over. Mooi, dat scheelt weer werk om al die ideeën uit te werken. Met hoeveel ideeën in uw hoofd wordt u doorgaans wakker?

Terwijl ik in mijn hoofd de ideeën verder vormgaf, zette ik koffie en smeerde ik een broodje. Waarna ik mij nederzette aan mijn bureau en mijn gedachten toevertrouwde aan het electronisch toetsenbord. Wat in het Duits niet iets als het verwachte Klavier is of iets dergelijks. Maar 'Tastatatur', zo leerde ik onlangs.

Ook deze dag ontving ik een bericht van een bekende: 'Ik stuurde jou gisteren een bericht. Warom heb jij nu nog steeds niet gereageerd!?' Lieve schatten van mij, dagelijks ontvang ik via Messenger, WhatsApp, Signal, Instagram DM, Twitter DM en zelfs via e-mail en SMS zo'n 20 tot 30 verschillende berichten van verschillende mensen die allemaal mijn aandacht verdienen. Dus soms is er een wachtttijd.  

Eenzelfde instelling merk ik ook wel eens op bij werkgevers die bellen: 'Ik bel u even omdat u bij ons gesolliceerd heeft. Waarom koos u voor ons bedrijf?' Lieve schat, tot ik werd aangenomen had ik op elke gegeven moment een stuk of 15 sollicitaties lopen. Ik kan écht niet aan jouw stem horen namens welke van die bedrijven jij belt. Ik kan ze niet eens alle 15 opnoemen. Oké?

Wanneer u een onbekende belt, gaat u er dan van uit dat die persoon aanvoelt wie u bent of waarvoor u belt? Of begint u met het noemen van uw naam en te zeggen waarom u belt? Of bent u wellicht één van die vele duizenden mensen die belt met het waterbedrijf: 'Hallo, ik heb een lekkage. Jullie moeten die meteen even komen repareren. Ik wacht op u. Maar wel opschieten want vanmiddag om vier uur ga ik boodschappen doen.*klik*'?

Omdat ik plannen had, plande ik wat sociale media berichten in. Met name het sociale aspect is wat mij trekt. Betekenisvolle conversaties zijn belangrijk voor mij. Bij voorkeur 'in het echie' maar ook online kun je elkaar helpen aan diepe inzichten. Met 'bekende' zowel als met 'onbekende' mensen. Zo kwam ik met schrijver Kluun via Instagram op deze reactie:

Heerlijk! Dat klinkt alsof het leven/geluk tóch maakbaar is, al is dat in weerwil van de informatie die doemdenkers (dank, Koot & Bie!) verspreiden. Bij mij kwam dat inzicht bij een psycholoog: 'Ik ben vreselijk ongelukkig in mijn baan. Nare baas, oppervlakkige collega's, geen uitdagend werk.. Wat moet ik toch in hemelsnaam doen om mij gelukkiger te voelen? Help mij!' 'Heb je al eens overwogen om ontslag te nemen?' 'Eh...' Tot dat moment was zo'n oplossing letterlijk ondenkbaar voor mij. Veel te bang waarschijnlijk om de 'Ja, maar wat dan?' vraag te moeten beantwoorden.

Om de vraag: 'Ja, maar wat deed je zaterdavond dan eigenlijk in Arnhem?' te beantwoorden, is hier een verslag:

Onderweg sprak ik een dakloze meneer (nadat ik in de supermarkt waar ik even snel mintjes kocht, - stiekem hopens op een beetje kus-actie - de jongste dochter van mijn nicht en haar vader tegenkwam) met wie ik vorig jaar zomer eens een uurtje aan de waterkant zat. Wij droegen elkaar gedichten voor en het was heel gezellig. Gewoon, wat menselijk contact. Daklozen zijn tenslotte ook mensen.

Ondanks dat de bus was vertraagd, zat ik keurig op tijd in de trein: ik stapte in op het perron en het duurde zeker 20 seconden voor het apparaat begon te rijden.

Na een dutje van een uur was ik in Arnhem. 

Een beetje hopend een vriendin te zien die er woont. Maar helaas kon zij niet. Dus ik slenterde wat door de stad, 

at en dronk wat in een locale horecagelegenheid en zag tot mijn blijde verbazing dat de 'ouderwetse' arcadehal niet alleen in Groningen maar blijkbaar ook in Arnhem aan een opmars bezig is. Met Space Invaders en al! 

In een moderne variant weliswaar maar toch: leuk om te zien dat jongeren van tegenwoordig het ouderwetse (samen) fysieke spelen ontdekken, ondanks smartphones en spelcomputers.

Het vroegere 'jeugdhonk' (Willemeen. Check it!) waar de optredens zouden plaatsvinden wierp mij terug naar het einde van de jaren tachtig: veel graffiti, een industrieel interieur (wat tegenwoordig weer hip is),

een toilet dat zowel door heren als door dames als door mensen met andere genderidentiteiten wordt gebruikt. 

Net als thuis dus eigenlijk. Betaalbaar bier (dus geen Heineken pils) en mensen die rondlopen zoals in het Amsterdam dat ik ken uit de tijd dat ik begon met uitgaan. Fijn. De voorstelling zelf was geweldig! Een mooie mix van beginners op het gebied van burlesque (in het Nederlands 'burlesk' maar ik persoonlijk prefereer 'burlesque'. Klinkt wat sensueler, niet?) dansen en dames (én heren. 

Schermadruk van één van de vele filmpjes die inmiddels het internet bevolken

Dan heet de kunstvorm 'boylesque') die al meerdere trofeeën hebben verzameld in het vak. Want een vak, dat is het. In het eerste gedeelte van de avond had ik een mooie plek vooraan bij het podium. Daarvandaan schoot ik de meeste foto's en filmpjes. Na de pauze stond ik achterin. Bij de bar. 🍻

'Burlesque? Dat zijn toch van die prachtige, slanke dames à la Christina Aguilera die zwoel dansend op de tonen van oude Franse chansons langzaam steeds meer kleding uittrekken en op het 'moment suprème' hun meest prachtige curves bedekken met een prachtige en vooral grote verenwaaier?' Ja, dat kán het zijn. Maar ook dít is burlesque:

En dit:

Acro chair dance burlesque. Of zo. Door Fay Fortune.

En dit:

Leerlingen van de dame die het feestje organiseerde. Thema : The Carwash.

Ook dit is burlesque:

'Huh? Dat is toch gewoon een mevrouw die tussen de acts door schoonmaakt en opruimt?' 'Oye! Niet zo denigrerend praten over één van de belangrijkste rollen binnen de burlesque scene, de stagekitten. Hier het volledige programma:

Georganiseerd door Neroli, Sensual Dance (klik).

Ik sprak een dame die er letterlijk was geboren en nog een aantal mensen. Altijd fijn, nieuwe vrienden maken. In plaats van nog twee uurtjes blijven dansen na afloop, besloot ik de laatste trein te halen. Zou ik dan toch een oude man zijn al? In Amsterdam hoefde ik maar een kwartiertje op de nachtbus te wachten en vervolgens tien minuten te lopen vanaf de bushalte naar huis. 

Waarbij ik een overweging maakte: in het donker en de regen over straat fietsen is een kunst die veel Nederlanders beheersen. Zoniet beschonken Amerikaanse toeristes. Zo kwam het dat ik een gevallen vrouw (van de dubbele betekenis bedoel ik slechts de meest letterlijke) opraapte en vroeg of zij zich bezeerd had. "Aitschjinkaimohlraitschaitschtjinkschjoyesszhjschtschjenkjoe" wist zij uit te brengen, terwijl zij naar haar handen keek alsof zij voor het eerst in haar leven vingers zag. En dankte mij met een dikke knuffel. 

Of zij pakte mij met beide armen stevig vast en legde haar hoofd op het mijne teneinde niet direct weer om te vallen. Dat kan ook. Ik wachtte even bij haar op de stoep tot zij haar weg vervolgde om te zien of het écht wel goed ging en zag haar haar weg wankelend (al zal zij dat met een d op de plek van de k hebben ervaren) vervolgen met de fiets aan de arm. Verstandig. 

Vond mijzelf ook best verstandig want in plaats van proberen een slaapplaats te versieren (...) in Arnhem, stak ik keurig tegen twee uur des nachts mijn huissleutel in het (juiste. Dat is ook wel eens anders geweest. Hé, ik ben óók jong geweest, oké?) slot. Een mooie ervaring en een half dozijn contacten (vroeger zei je 'telefoonnummers' maar nu 'Insta-accounts' en dergelijke) rijker. En zo'n vijf tientjes en een paar ons in lichaamsgewicht armer.

Zondag was een voor mij typische zondag: uitslapen, wasjes draaien, 

Het was mooi weer dus een deel hing buiten aan een droogrek.

Terwijl ik mijn vers gewassen lakens over een deur had geworpen.

thee drinken bij een buurvrouw, overleggen over een naderende entertainmentopdracht, afspraken maken, een vriendin op visite hebben die op sociale media mij zag in de outfit die ik in Arnhem droeg

en graag het groene gilet zou lenen voor een evenement, de goudvissen verzorgen, beetje vegen en zwabberen, een vergadering voorbereiden, een uitnodiging van vrienden om mee te gaan naar het strand afwijzen...ach, u kent het wel. Lekker rustig in ieder geval. 

Natuurlijk was ik ook deze dag op Twitter te vinden. Niet zoveel als op andere dagen maar toch. 'Niet alleen uranium raakt op voor het draaiende houden van kerncentrales, zoals jij aangeeft maar óók koper raakt op voor de bouw van windmolens!' wist een voorstander van meer kernenergie te melden. Waarbij hij als zelfverklaard expert 'vergat' dat koper vrij eenvoudig herbruikbaar is én dat het metaal noodzakelijk is in de bouw van kerncentrales. 

Jammer. Voor mij blijft de meest reële oplossing op korte termijn voor het enorme energieprobleem: minder verbruiken.

Om een klein steentje bij te dragen, zette ik de thermostaat een uurtje eerder dan normaal op twee graden lager en ging vroeg naar bed. Tevreden na het behalen van de vierde plek deze week in de DuoLingo competitie. 

Voor een plek in de top drie was het nodig geweest om minimaal vijf uren er aan te werken, deze week. Is mij iets te gortig. Maar minder erg dan enkele weken geleden. Toen had ik mededingers die - gezien hun puntentotaal - minimaal vier uren per dág aan de app besteedden. Uitslovers. 😉

De muziek van deze week is van Spinvis. Benieuwd of u deze weblogger herkent in deze muziekvideo van 'In Staat van Narcose':

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Mary Quant en Luc Sala.