=========================================================
Onlangs was ik bij een filiaal van mijn bank. Het filiaal is verhuisd en ziet er waarlijk prachtig uit. Alles glimt en is hartstikke nieuw en er lopen vriendelijk glimlachende dames rond die in de jaren'70 nog naar huis waren gestuurd door hun baas omdat zij het waagden in herenpak rond te lopen. Maar met de lippen keurig gestift en lopend op praktische pumps.
Ik keek om mij heen en een der dames vroeg mij wat ik zocht. 'De stortautomaat', zei ik. Mij herinnerend dat je ooit een zak muntjes uitstortte op de toonbank en vol verbazing toekeek hoe snel en vakkundig een meneer met stropdas de 38 gulden en 45 cent had geteld terwijl jij daar als jonge tiener zelf een kwartier over had gedaan. Nu zijn er telmachines. Die er twee keer zo lang over doen om geld te tellen als de meneer indertijd omdat er een buitenlands muntje tussen het aangeboden geld zit. Of omdat er een hoekje is omgevouwen van een bankbiljet waardoor het 'handige' apparaat het niet als bankbiljet herkent. Super praktisch!
Bovendien zo'n 20 procent van alle werktijd 'in onderhoud' en nog bij steeds minder filialen aanwezig. Zo ook bij het mijne. En wel 'vanwege service verbetering.' 'Wij zijn nu een advieskantoor, meneer!' Bijvoorbeeld voor wanneer iemand een spaarrekening wil openen of een hypotheek wil nemen. Zo iemand krijgt dan in hoofdlijnen informatie over de mogelijkheden van een van de dames, een foldertje mee naar huis en een vriendelijk: 'Als u dan thuis alles online geregeld heeft omdat het hier aan het loket niet meer kan, komt u dan nog even langs om te zeggen of het gelukt is? Fijne dag!'
Natuurlijk is thuis online van alles kunnen regelen best handig maar nu al lijken sommigen te vergeten hoe zij 'in het echie' sociaal moeten omgaan met andere mensen. Ik vind dat jammer.
Er kwam een buurvrouw op de koffie en een andere buurvrouw liet zich ook nog even zien, niet lang nadat ik even met een andere buurvrouw had staan kletsen in de algemene hal. Omdat ik de hele dag binnen zitten niet heel leuk vind was ik gaan wandelen. Met mijn nieuwe dansschoenen. Omdat een dansfeestje de zaterdag ervoor geen doorgang vond. Dat kwam mij op een opmerking te staan van een lid van een lokale groep 'hangjongeren': 'Coole schoenen, kleine meneer!' Ook een stel duiven leek erg geïnteresseerd in mijn nieuwe schoeisel.
Thuis even staan praten met de nieuwe buurman (die de plaats in nam van zijn zus, de vroegere buurvrouw. Dus.) en diens moeder. Gezellig!
Was gedraaid, handwasje gedaan, restant ovenschotel van de dag ervoor opgegeten, de moeder van mijn zoon gebeld omdat hij en ik haar niet konden bezoeken, belastingaangifte gedaan en wat aantekeningen verwerkt en mailtjes verstuurd. Ook een paar afspraken gemaakt en nog zo wat. Tja, wat doet een mens eigenlijk op zo'n dag? Plantjes water gegeven ook nog. En een oud notitieboekje gevonden met daarin diverse schrijfsels. Dat terwijl ik onlangs gedichten en andere schrijfsels moest overgeven aan de nukken van mijn wasmachine. O ja, ik schreef een grafrede voor het boekje in kwestie. In een ander notitieboekje dus. Ik heb er meer dan een.
'Eulogy for a Notebook'
You held my thoughts
acted like my memory.
You knew secrets
I didn't dare to share
with myself.
You were close on many journeys
and made strangers smile
whenever I took you out.
Your last few hours
I kept you close to my heart
in my shirt
which I put in the washer,
temporarily unaware
I never taught you
how to swim.
en ik trek had in chips die ik dus ging halen. De minister president zei dat wij waakzaam moesten zijn,
op elkaar moesten letten en vertrouwen stellen in de overheid om ons door de Corona-crisis heen te loodsen. Wij gaan meemaken of de woorden van de baas van ons land net zo goed werken als de 'thoughts and prayers' die evangelisten plegen te uiten in tijden van grote ellende. Zelf vertrouw ik liever op échte maatregelen en - oké, dat is misschien een beetje raar voor een schrijver - wat minder op mooie woorden.
Dinsdag was het rustig in de bus. Maf sfeertje. Alsof je als figurant rondloopt in een boek van Stephen King. Inclusief de chauffeur en ondergetekende zaten er drie mensen in. In de ochtendspits!
Bij het uitstappen kwam toevallig net mijn busmaatje langs fietsen. Hij stopte en wij raakten aan de praat. Gezellig! Op het kantoor van de brouwerij verzamelde ik documenten teneinde een tijdje thuis te kunnen werken. De afdeling verkoop merkte dat het bellen van café's met de vraag: 'Kunnen wij u nog bier leveren?' weinig zin heeft. Bierfestivals zijn er ook even niet dus alleen de detail- en groothandel zijn momenteel de enige afnemers van ons bier. Naast personeelsleden en een paar vaste klanten. Maar qua omzet schiet dat niet op.
's Middags 'even' voor een kopje koffie langs bij een buurvrouw. Van de brouwerij. Want uiteraard drink ik niet alleen koffie met mijn eigen buurvrouwen. Doh! Er stond een heerlijk riekende pan risotto op het vuur en ik mocht - begeleid door een waarlijk prachtig uitzicht - alvast voorproeven. Het kopje koffie en kletsen wist ik tot een uurtje of half vijf te rekken. Want zo ben ik.
Thuisgekomen bleek dat ik niet hoefde te koken want een buurvrouw had een flinke pan heerlijk voedsel op mijn aanrecht gezet. Met een lief briefje erbij.
Met twee vrienden die mij bijstonden tijdens het eten van de maaltijd hielpen wij samen met de betreffende buurvrouw een zieke buurman met het sjouwen van oud meubilair en een briefje op onze voordeuren gaf aan dat er hoop is voor de mensheid: 'Beste buren, ik zit tijdelijk zonder werk dus als jullie hulp nodig hebben met boodschappen doen of zo dan help ik graag!' Met telefoonnummer en zo erbij. Lief, niet?
Was erg onder de indruk van het teken van respect dat de inwoners van Nederland betoonden aan hen die niet thuis kunnen werken: verpleegkundigen, hulpdiensten, postbezorgers, voedselleveranciers, , zij die ervoor zorgen dat het water uit de kraan blijft komen en de lichten blijven branden...
Er kwam nog een buurvrouw langs om de dropjespot te rausen en zo zat ik weer een dag niet zonder sociale contacten. Vind ik fijn.
Woensdag op tijd op. Althans, op een tijd dat ik normaliter op kantoor zou arriveren. (Een deel van) het administratief werk van de brouwerij gaat (gelukkig!) gewoon door. Levering aan slijterijen en groothandel. Blijkbaar lusten mensen thuis ook wel een lekker biertje nu kroegen tijdelijk gesloten zijn. Ook een lekker biertje voor bij het eten vanavond of voor tijden het niet-voetballen kijken? Zo (klik) kunt u een kleine brouwerij (die mensen in dienst heeft die elders moeilijk aan de bak komen) helpen én een fijn biertje drinken!
Thuis zitten is voor mij erg moeilijk. Dus ik ging naar buiten. Haalde een bestelling op bij de HEMA, anticipeerde drukte bij de Action door een boek mee te nemen en te denken aan het eelt op mijn ellebogen maar het bleek helemaal niet druk. Ik kwam een vriendin tegen, Zij deed 🙏 ('Namasté), ik deed 🖖 ('Live long and prosper') terwijl wij beiden houden van een goede knuffel. O, mijn God, wat mis ik knuffelen!
Bij de stripwinkel gaf ik mijn wens door aan de deur. De kassadame stond achter een doorzichtig stuk plastic de betalingen te verrichten want in die wereld leven wij nu.
Die avond at ik bij een vriend: ik op de bank en hij anderhalve meter verderop op een stoel.
Bij thuiskomst bleek ook een vriend gearriveerd. Gezellig!
Ik deed wat dingetjes vanuit mijn taak bij de maandagavondclub en dronk een glaasje Amarula na het delen van een pot thee. Appen en bellen deed ik ook. Met vrienden. Angstige vrienden. Waarvan een paar symptomen van COVID-19 vertonen. Had twee vrienden aan de telefoon. 's Nachts. Want tegenwoordig kunnen mobieltjes zelfs gebruikt worden om mee te bellen. Maar ook om (online) spelletjes met elkaar te spelen, mooie muziek te delen en elkaar af te leiden door het delen van grappige plaatjes. Minder eenzaam.
Een 'Lolcat' van mij haalde de voorpagina (klik) van de grootste lolcat-verzamelplaats ter wereld en in cultureel centrum Mezrab vertelden mensen (ruim twee meter bij elkaar vandaan zittend en staand elkaar en wie er ook meekeek via de 'livestreem' (klik) verhalen. Mooi!
Zeker na het bellen met de vriend die vanwege zijn ziekteverschijndelen tijdelijk zijn kinderen niet ziet zat mijn hoofd even vol. Voor het slapengaan bracht ik de gedachten tot rust door het kijken van een aflevering Picard (klik).
Donderdagochtend werd ik wakker in een stille wereld. Geen geluiden van dichtslaande deuren. Geen zacht gevloek van 'O, sh*t, ik ga mijn trein missen!' van mensen die gehaast mijn slaapkamerraam langs lopen. Ik mis de geluiden van de stad.
Een vriend kwam mij bijstaan in het drinken van koffie en het nuttigen van een eenvoudig ontbijt. Buiten, in de tuin.
En had zalmmoten mee!
Hij lag relaxt op de bank te lezen terwijl ik - ingelogd in het boekhoudprogramma en de webmail geopend in een ander scherm - deed wat ik kon aan de administratie van een kleine brouwerij.
Fijn om niet alleen te zijn!
Samen met iemand een kopje thee voor de lunch want ook met thuiswerken is af en toe wat eten en drinken best handig. Een en ander kunnen doen aan het huishouden (maar minder dan ik van plan was) en een boek uitgelezen:
The Marching Morons van C.M. Kornbluth is pas het tweede boek dit jaar dat ik uitlas (dat aantal zal vast omhoogschieten dankzij 'social distancing') schetst een sombere toekomst voor de mensheid: door een veel te groot vertrouwen in technische ontwikkelingen is de mensheid gezamenlijk ontzettend dom geworden. Tot grote frustratie van een enkeling die nog wél in staat is tot zelfstandig nadenken.
Er kwam nog even een buurvrouw langs en natuurlijk volgde ik het nieuws. Hilarisch vond ik deze opsomming van complottheorieën (klik) rond het Coronavirus.
Vrijdagochtend zat ik weer te werken in de boekhouding van de brouwerij. In het kostuum dat ik meekreeg bij mijn geboorte. Omdat dat kon. Op 'kantoor' even (online) de krant gelezen, kopje koffie erbij en gelezen dat er nare mensen bestaan. Niet alleen de man die tienduizenden zeeppompjes had ingeslagen en die met gigawinst aan het verkopen was maar ook Amerikaanse senatoren (klik) (een van de Democraten en twee van de Republikeinen) die drie weken geleden al wisten dat het Coronavirus ook in Amerika hard zou toeslaan maar officieel de lijn van de regering ('Niets aan de hand mensen, het gaat maar om een paar gevallen.') volgden. Maar intussen voor miljoenen dollars aan aandelen verkochten omdat zij het kelderen van de aandelenmarkt voorzagen.
Opvallend: de gemiddelde Amerikaan haalt een procent of vier rendement uit een aandelenpakket, de gemiddelde Amerikaanse senator haalt soms de 40. Je zou bijna denken dat politici handelen in aandelen met voorkennis.
Grappig: mensen die deze dagen van 'thuis werken' lekker uitslapen, koffie drinken, in de supermarkt ontdekken dat er om een uur 's middags geen brood meer is en dan bijzonder chagrijnig toch maar aan het werk gaan.
Ook grappig: mensen die de tip 'Probeer eens wat te gaan lezen!' uitproberen en ontdekken dat het met een boek in je hand een stuk lastiger is om tussendoor even op je mobiel te kijken of er al nieuwe 'likes' op je op Facebook geplaatste kattenplaatje zijn. Ja, beste mensen: lezen is soms lastiger dan Netflix kijken. Je moet er zelfs zelf beelden bij bedenken! O, de horror! ;-)
Wanneer wij over twee jaar of zo nog maar met 8 miljoen mensen op de wereld zijn mogen wij hopen dat er een paar diëtistes (vrijwel nooit mannen. Waarom eigenlijk?) bij zijn: thuiswerkers hebben doorgaans wat minder lichaamsbeweging terwijl zij daarnaast meer snaaien dan kantoorwerkers. Voorlopig zal er ook meer dan genoeg werk zijn voor gedragspyschologen. Kijk maar naar het aantal zelfdodingen en meldingen van huiselijk geweld die enorm zijn gestegen.
Even over de (nogal 'Umheimisch' lege) markt gelopen
voor eieren en zo en de lokale koffietent gesteund door een beker meeneem-koffie aan de deur te bestellen.
Mooie spreuk bij de ingang:
'Although the world is full of suffering, it is also full of the overcoming of it'
~Helen Keller
Kwam onderweg diverse bekenden tegen. Ik mis het handen schudden, kussen en knuffelen!
Daarna een aantal uren gewerkt aan de administratie van de brouwerij. Die u ook op deze manier (klik) mag steunen. Tussendoor werd ik gerustgesteld door een vriend die in zelfopgelegd isolement thuis zit met Corona-verschijnselen: 'Ik leef nog, hoor!'
Saamhorigheid is groot deze dagen. Men zoekt alternatieve methodes om elkaar te vermaken. Zoals hier in Amsterdam-West (klik).
's Avonds heerlijk gegeten: rijst met aangedikte pindasoep en emame bonen:
Om die Indonesische lekkernij ook te knabbelen bij het genieten van een 'livestream' (Diverse evenementenorganisaties laten het geplande evenement online doorgang vinden, met inachtneming van de 'houdt anderhalve meter afstand van elkaar'-regel.) van een viering van Noroez (Perzisch Nieuwjaar), het begin van de lente en World Storytelling Day:
Voor het slapengaan nog heerlijk genoten van de nieuwste aflevering van The Walking Dead.
niet laten de deur uit te gaan: even langs bij de bakker van wie ik een pak meel (uitverkocht bij alle supermarkten waar ik was geweest) had overgenomen met een paar stukjes pisang goreng die ik dankzij hem had kunnen bakken en een paar stukjes doneerde ik aan de eigenaar van de koffiezaak en diens team. Gewoon, als steun aan 'de kleine ondernemer'. Als bedankje kreeg ik een gratis bakkie koffie! Lief, niet?
Lopend over straat voelde ik mij een beetje als Will Smith in I am Legend: alleen op de wereld nadat een wereldwijde virusuitbraak de mensheid heeft gedecimeerd. Geen erg fijn gevoel. Bij dit zicht dacht ik even aan het liedje 'Over de Muur' van Klein Orkest: 🎼Alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn...🎼
kocht ik twee boekjes (eurootje per stuk) om toe te voegen aan de stapel van zo'n 80 nog ongelezen boeken die ik thuis heb staan.
Omdat het is hoe en wie ik ben sprak ik thuis met een buurvrouw die even op visite was en 's avonds verstuurde ik wat mailtjes en zo en keek ik een aflevering 'Picard'.
Voor extroverte mensen als ik is een opgelegd sociaal isolement een regelrechte ramp. Daar maakte ik een 'lolcat' over die - uiteraard - ook zal verschijnen op het 'Goed nieuws en kattenlog' blogje dat ik eerdaags zal plaatsen, zoals elke dinsdag.
'Aan alle introverte mensen die nu gaan van: 'Joepie, de overheid heeft mij opgedragen
om geen sociale interacties aan te gaan!';
Reik alsjeblieft uit naar extroverten: voor hen is een 'lockdown' als een speciaal soort hel'.
Daarom vind ik dit initiatief (klik) zo gaaf: de 'Oude Weblogkliek' sloeg de handen ineen en besloot dat het tijd was om 'bloggen' (het delen van een online dagboek) weer hip te maken. Zo kunnen mensen ervaringen en gevoelens delen, ook wanneer zij niet doen aan de inmiddels traditionele sociale media.
Berichten op sociale media zijn helaas niet altijd betrouwbaar. Sterker nog: er zijn mensen (sommigen met serieus veel invloed) die doelbewust en met kwade bedoelingen valse informatie verspreiden. Deze politicus bijvoorbeeld:
om te voorkómen dat zorg en Intensive Care overbelast raken.De rekensom is simpel. We moeten zo min mogelijk besmettingen krijgen
Wij vrezen dat kabinet nu te weinig doet. Daarom pleiten we voor een korte #lockdown.
Niet om politieke punten te scoren maar om levens te redden! pic.twitter.com/Ekyvz6kYjH
— Thierry Baudet (@thierrybaudet) March 21, 2020'Niet om politieke punten te scoren' schrijf Baudet er ook nog eens bij.' Maar wat is dán de reden dat jij doelgericht mensen bang maakt en de overheid aanvalt op het gevolgde beleid, beste Thierry?
Omdat hij nog wel eens de neiging heeft om - na betrapt te zijn - 'per ongeluk' zijn berichten te wissen maakte ik een schermafdruk:
Hier het origineel:
Het manipuleren van data is potentieel levensgevaarlijk en dient - zeker in tijden van echte dreiging - keihard de kop te worden ingedrukt. Vind ik.
Na het eten keek ik een aflevering van Picard en ging tijdig (want snotterig door hooikoorts) naar bed.
Zondag een beetje uitgeslapen en na de koffie even gaan dansen op een 'livestream' van Ecstatic Dance (klik)
waarna ik ging werken in mijn geïmproviseerde 'kantoor':
Pieter Derks (klik) hield ons voor: 'Nu u ontdekt dat de wereld blijft draaien terwijl u niet heel druk aan het werk bent in uw 'belangrijke' baan op kantoor, voelt u zich nog wel nuttig?
Ik deed een wasje voor de zieke buurman, verwerkte handgeschreven aantekeningen in digitale documenten, speelde gitaar en verrichte kleine huishoudelijke klusjes. Eindelijk eens een mooie foto in een lijstje stoppen bijvoorbeeld. Hier rechts:
Ook haalde ik een velletje postzegels. Voor mensen waarvan ik weet dat die het moeilijk hebben thuis omdat zij ook zonder Corona al last hebben van hun longen bijvoorbeeld. Zoals een jarig nichtje dat teleurgesteld was dat haar feestje niet doorging. Maar gelukkig wel taart kreeg.
Over lekker eten gesproken: voor bij de gebakken rijst met soja en ei die avond kookte ik klepon: balletjes kleefrijstmeel met palmsuiker, kokos en pandan pasta.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/03/stop-violence.html
Grant Lee Buffalo met Fuzzy is het liedje van deze week. Een jaar of wat geleden had ik het maandenlang vaak in mijn hoofd maar kon maar niet vinden hoe het heet of van wie het was. Tot het afgelopen week op een gezamenlijke afspeellijst voorbij kwam. Hoera!
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Kenny Rogers
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
