Onlangs las ik dit stuk (klik) over de oorlog in Oekraïne. Aangrijpend. En voorstelbaar. Terwijl de sirenes waarschuwden voor bommen die onderweg waren naar de stad, ging het circus door want 'The show must go on'. Hoe kun je - met een brede glimlach - doen alsof er niets aan de hand is? Alsof er geen onnoemelijk leed gaande is? Alsof je niet weet dat een geliefde ergens in een greppel ligt en hoopt te overleven? Om jou weer in de armen te sluiten?
'Je gaat door. Omdat je niet anders kunt. Om anderen even de ellende te laten vergeten. Om daardoor zelf even de ellende te vergeten. Om daardoor de kracht te vinden om door te gaan. Omdat dat het enige is dat je kunt doen.'
Inmiddels is bijna iedereen ervan overtuigd dat Poetin de schuldige is. Niet Rusland, maar Poetin. Burgers zijn niet schuldig aan de acties van hun leiders. In een democratie hebben zij nog enige invloed maar als de leider zich gedraagt als een dictator is vaak zelfs een massale volksopstand niet voldoende hem (bij mijn weten zijn er geen vrouwelijke dictators (geweest). Nefertiti misschien?) op andere gedachten te brengen.
Als entertainer begrijp ik de frase 'The show must go on'. Ook ik stond - meer dan eens - het publiek te vermaken terwijl ik de neiging onderdrukte om een flink potje te janken. Of omdat ik verging van de pijn in mijn heup, danwel omdat ik net een zwaar, persoonlijk verlies had geleden. Maar je gaat door. Omdat je energie krijgt van het vermaken van mensen. Omdat het fijn voelt om pijn - hetzij van het hart, hetzij van het lichaam - te delen. Met collega's maar zeker ook met het publiek. Het is hartverwarmend als na een voorstelling iemand je komt bedanken: 'Dankzij u en uw collega's kon ik even mijn zorgen vergeten. Ik kan er weer tegenaan.' Natuurlijk zijn die zorgen en pijn niet verdwenen. Maar er is weer energie en kracht om ermee om te gaan. Wat dat betreft is entertainment feitelijk een vorm van mediteren, net als bidden. Er is weer de hoop dat het op een dag beter zal zijn. Dat houdt je op de been. Daarom ga je door. Daarom moet je doorgaan.
Toevallig ken ik een aantal Russen persoonlijk. Als collega's, buren, kennissen en zelfs als vrienden. Ik weet dat de oorlog niet hun schuld is en voel de pijn in hun hart. Verscheurd door de liefde voor een land dat nu door zoveel mensen als 'het kwaad' wordt gezien. Niets durven te zeggen omdat je niet weet wie van je geliefden trouw is aan je land of aan haar leider. Of misschien wel gelooft dat Vladimir Poetin de Messias is die wel even alle pedo's, nazi's en satanisten zal aanpakken. Maar niet durven toe te geven dat je alles gelooft wat [Trump] Poetin zegt.
Ik ben blij dat ik in Nederland woon. En hoop op een dag mijn Russische vrienden in hun land te kunnen opzoeken. Met hen te praten en te lachen. En misschien iets te veel te drinken. Om met hen het leven te vieren. Dat is waarom wij doorgaan. Niet omdat het kan maar omdat het moet.
====================================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
=======================================
Maandag ging de wekker om acht uur. Dus een uurtje nadat de werklieden voor mijn deur mij hadden gewekt met hun gebruikelijke werkgeluiden. Het is nog een paar maanden afzien maar het wordt prachtig (klik). Workshop 'leren solliciteren' maar afgezegd omdat het inmiddels vrij zeker is dat ik wat extra rust voor mijn lijf - zeker na slechts een uurtje of vier slapen - harder nodig heb dan een sollicitatietraining.
Ook 's middags was men hard aan het werk om 'mijn' stukje stad te verbeteren.
Helaas voor mensen die bijzonder gehecht zijn aan autorijden. Die moeten voortaan soms wel tien hele minuten lopen van hun voordeur naar de speciaal voor hen gebouwde ultramoderne en ondergrondse parkeergarage in de wijk. 'Zie je het voor je?', zei een autoliefhebster (klik) in de wijk verbolgen. 'Een heel stuk wandelen met drie kinderen en een tas met boodschappen?' Ja hoor, ik zie dat voor mij. Miljoenen mensen zouden hun goden op hun blote knietjes danken dat zij maar zo weinig hoefden te lopen met koters en boodschappen.
Een buurvrouw kwam bijkletsen over onze wederzijdse gebeurtenissen uit de paar dagen dat wij elkaar niet hadden gesproken en ik maakte gebruik van het gegeven dat de werklieden deze dag om vier uur al stopten en deed een heerlijk middagdutje.
Daarna had ik de energie om een filmpje te bewerken en de onderstaande foto's te plaatsen.
Dit is wat tientallen 'slachtoffers' (bezoekers/deelnemers. Velen namen deel terwijl een enkeling slechts toekeek. Allemaal prima) van dichtbij zagen:
Heb ook veel genoegen beleefd aan het samenstellen van de afspeellijst van anderhalf uur aan muziekstukken. Voor de liefhebbers:
Niet lang voor het publiek binnentrad, schoot ik dit filmpje:
(Vanwege de slechte geluidskwaliteit, heb ik er later een muziekje onder gemonteerd)
Iemand van de organisatie schoot dit filmpje:
Om een idee te geven van mijn optreden. Kan natuurlijk niet alles laten zien want dan zou het optreden met de naam 'Secret Society' geen 'secret' meer zijn. 😉 Omdat ik een groot deel van de tijd in de ruimte was waar ik het voortdurend in- en uitlopende publiek (hoewel één man de volledige anderhalf uur dat ik de bezoekers begeleidde bij mij bleef en opvallend veel mensen een half uur of langer. Terwijl het geheel anderhalf uur duurde), miste ik helaas enkele optredens van mijn collega's deze avond.
Het was jammer maar ik kon echt de energie niet opbrengen om mij 's avonds bij mijn Broeders te vervoegen voor het jaarlijks Ritueel dat onder Vrijmetselaars 'de viering van het Maçonniek Nieuwjaar' heet, of ook wel 'de Lente Equinox'.
De lach van de dag had ik in eerste instantie toebedeeld aan Thierry Baudet met zijn 'Boehoehoe! Alle andere kinderen speelden vals! Ik had eerst twaalf knikkers en nu nog maar twee. Maar ik had ze ook allemáál kunnen verliezen dus eigenlijk ben ik de allergroteste winnaar. En wie mij een verliezaar noemt is schjtom en nu ga ik huilen en het tegen mammie zeggen, hoor!'
Hoewel zijn reactie op het gigantische verlies in de recente verkiezingen best vermakelijk was ('Frontnieuws' (klik) aanhalen als nieuwsbron: 'FvD is niet weggevaagd want de partij heeft twee van de twaalf zetels behouden terwijl de peilingen aangaven dat ze er maar één zouden behouden. Dus zij boekten een winst van maar liefst 100%!'...woehaha!), vond ik het vooral zielig. De prijs ging daarom naar een meneer die weigert zijn mening te delen onder zijn echte naam maar met droge ogen beweerde niet anoniem te zijn:
Hij klaagde over het feit dat van de enkele tienduizenden vrijwilligers op stembureaus er ééntje een fout maakte na twaalf uren zwaar geconcentreerd werken. 'Waarom worden al die mensen niet halverwege de dag afgelost?' 'Prima plan, regel jij even 12.000 extra vrijwilligers? En waarom meldt jij jezelf niet aan en laat hen even zien hoe jij dat moeiteloos doet, zoveel uren lang nonstop foutloos werken?'
Altijd fijn, even lekker lachen voor het slapengaan.
Dinsdag werd ik ondanks oogmasker en oordopjes wakker van de werklieden voor mijn deur. Gelukkig draaide mijn buurman een heerlijk rustgevend muziekje en kon ik nog even lekker dommelen. Ik waste mijzelf en het kostuum dat ik zondag droeg, beantwoordde een aantal berichten en vervoegde mij des middags bij een buurvrouw voor een kop thee. En om even te ontsnappen aan de geluiden die horen bij het opknappen van een straat.
Eenmaal weer thuis lachte ik hardop bij het zien van deze foto van de Russische president Poetin op bezoek bij zijn Chinese ambtgenoot Xi.
Verzin een onderschrift
'Photoshop?' Nope. Het was een heus en waargebeurd moment waarbij de ene Grote Leider ("Führer" in het Duits) de andere Grote Leider begroet. De man die naam wil maken als de man die het oude Rusland herstelt en er een Duizendjarig Rijk van wil maken (waar kennen wij dat idee ook alweer van?) houdt in elk geval van op zijn knieën te gaan om iemand te zoenen.
Of dat in zijn voordeel werkt?
Mijn wasmachine was nog niet vol dus er was ruimte voor de was van de buurvrouw. Terwijl de wastrommel zijn (haar?) rondjes draaide, deed ik wat administratieve dingen (factuur opstellen en versturen en zo. En uitzoeken wat mijn reiskosten exact waren en daar een overzichtje van regelen en bij de factuur voegen en meer van zulks) en speelde wat met de visitepoes.
's Avonds merkte ik dat ik eindelijk - na ruim twee weken - weer eetlust had. Wellicht opgewekt door het heerlijke eten dat ik zondag kreeg voorgeschoteld in het Grand Theatre in Groningen. Niet echt haute cuisine misschien, maar ik trakteerde mijzelf op patat met knakworst. Met een eitje:
Woensdag werd ik wederom vroeg mijn bed uit getrild. Maar niet getreurd want ik had in elk geval een redelijke nachtrust gehad. Al was een uurtje langer slapen dan tot kwart over zeven welkom geweest. Nam rustig de tijd voor het verwerken van wat achterstallig huishouden (toilet schoonmaken en zo) en voerde een flinke inhaalslag uit op het gebied van het beantwoorden van e-mails. Ook schoonde ik mijn lijst van Twittervolgers wat op; zo verwijderde ik enkele tientallen accounts die al enige maanden niet actief waren. Zo ontstond er ruimte om andere interessante accounts te volgen. Had direct een paar interessante conversaties met nieuwe gespreksgenoten in de kroeg die 'Twitter' heet. Ondermeer met een aantal collega-schrijvers. Leuk!
Dat was zelfs de discussie over seksuele voorlichting die deze dag een 'trending topic' was op het platform. Terwijl 'Het Volk' nog niet zo lang geleden Moslims maar preuts vonden met het bedekken van het lichaam en zo, is onder leiding van een handvol populisten 'Het Volk' ontzettend preuts geworden: met name kinderen mogen absoluut niet weten dat mensen geslachtsdelen hebben. In plaats van mensen op jonge leeftijd te leren hoe je grenzen moet stellen en wat je allemaal voor dingen kunt doen met je lichaam, moeten zij maar opgroeien tot gefrustreerde volwassenen die weinig weet hebben van seks en wat daar zoal mee samenhangt.
Na het avondeten maakte ik een wandeling. Niet alleen omdat mijn fysiotherapeut mij adviseerde meer te bewegen maar omdat ik daar zin in had:
Donderdag bleek ik een paar berichten gemist te hebben en - na mijn ochtendlijke kopje koffie want er zijn grenzen - beantwoordde ik er enkele van en kreeg direct een reactie terug: 'Kun jij morgen...?' 'Nee.' '...rond lunchtijd...?' 'Nee.'...'s Ochtends op de koffie of in de avond...?' 'Nee'. De meeste van mijn afspraken maak ik weken tot maanden vooraf. Daardoor is er helaas weinig tijd voor spontane acties. Tenzij die toevallig in mijn weekschema passen:
Doorgaans kan ik alleen op korte termijn wanneer een afspraak niet doorgaat. Of het moet gaan om een begrafenis of zo. En uiteraard maak ik voor noodgevallen altijd tijd. Maar ook deze noodvraag achtte ik belangrijk genoeg om een lunchafspraak die ik al had staan te verplaatsen.
Die dag had ik mij laten lekprikken bij de huisartspost in verband met het vermoeden dat ik leid aan vitaminegebrek. De prik deed minder pijn dan wat de fysiotherapeut allemaal met mij deed op dezelfde locatie. Niet tegelijkertijd trouwens. En dat was kort nadat ik - ook weer in hetzelfde medisch centrum - bij een psychologe was geweest.
Tussen twee van de afspraken door was ik even vrij. Om een stukje te wandelen
en in een etablissement in de buurt een tweetal hoofdstukken te lezen in dit fraaie boek over een fascinerende man:
Was deze dag niet heel veel bezig met sociale media maar één ding vond ik toch wel opvallend: Caroline van der Plas van de BBB wil met de vice-voorzitter van de EU, Frans Timmermans gaan praten. Om te ontdekken wat de EU als organisatie eigenlijk is en doet. Beetje vreemd voor iemand die Het Volk overtuigde op haar te stemmen door 'weg met de EU!' te propageren.
Wat een groot deel van haar aanhang niet zal weten is dat Caroline groot voorstander is van het bouwen van woningen voor asielzoekers. Daar kunnen wij volgens haar best wat natuur voor opgeven. (klik) Snel kijken op de website van BBB want die partij heeft wel vaker 'keiharde actiepunten' gewoon van de lijst gehaald. De 'keiharde stellingen' van BBB verdwijnen eenvoudig wanneer dat even niet zo goed uitkomt:
Met als 'argument': 'Op de Oostvaardersplassen zijn te veel dieren. Die worden dan afgeschoten. Dat is zielig. Dus moeten die plassen èn die dieren weg.' Maar er moeten meer koeien, varkens en kippen worden vermoord want die zijn niet zielig maar lekker èn 'n prima verdienmodel.'
Maar goed. Gestreken wasgoed opbergen en tijdig mijn bed in, na het kijken van een aflevering van Wednesday.
Mocht het misgaan in Nederland (de nieuwe premier heet straks van der Plas of zo), kan ik altijd nog met niet al te veel problemen naar Frankrijk emigreren. Waar het land in rep en roer is omdat de pensioenleeftijd omhoog gaat naar maar liefst 64 jaar. Proest!
Altijd triest om te zien hoe iemand's wereldlijke bezittingen in dozen en vuilniszakken verdwijnen. Altijd lastig om er een nieuwe eigenaar voor te vinden en dus verdwijnt een aanzienlijk deel in een afvalcontainer. Doch niet zijn stripboekverzameling. Een deel ervan had hij voor zijn overlijden aan mij toegezegd. De reden waarom ik mijn boekenkasten had ontruimd. Kan natuurlijk niet de hele collectie kwijt in mijn huisje van 38m2 dus zal mijn uiterste best doen collega-stripliefhebbers te vinden die ook vinden dat (strip)boeken niet in de vuilverbrandingsoven horen.
Alsof je iemand vol afschuw hoort spreken over de mishandelde ganzen (klik) van studentenvereniging Vindicat terwijl hij of zij nog even een stukje plofkip op de barbecue legt.
Bijna grappig: BBB praat mee met 'Het Volk' en vindt dat wij niet van het aardgas af moeten en vindt daarom dat wij gewoon moeten doorgaan met aardgas uit Groningen pompen. BBB wil geen windmolens in Groningen 'want windmolens zijn lelijk!'. In plaats daarvan wil BBB een kerncentrale in Groningen 'want die verpest het landschap niet.'
Vrijdag hadden de wegwerkers voor de deur - geen wekker nodig! - mij weer om een uurtje of half acht gewekt. Had die ochtend geen afspraken dus bleef nog even in bed liggen. Zo zette ik een paar stappen om een plek in de top tien van de 'competitie' in DuoLingo te verzekeren:
Hielp een vriend met het invullen van wat formulieren omdat hij niet Nederlandstalig is, pleegde een paar telefoontjes terwijl ik wat stof verwijderde uit mijn huis (telefoon in de ene, bezem en plumeau in de andere) en genoot van het gevoel dat hoort bij 'voorjaarsschoonmaak'.
Iets na lunchtijd kwam een buurvrouw mij ophalen. Samen gingen wij naar het huis van een gemeenschappelijke vriend. Die vorig jaar overleed. Om zijn zus te helpen met het leeghalen van de woning.
Heb daar absoluut geen verstand van dus als iemand van mijn lezers interesse heeft of iemand kent? Graag! Zijn zus heeft nog diverse kosten gemaakt (een paar maanden extra huur doorbetalen voor de woning, de huur van een opslagloods en wat al niet) dus fijn als er wat geld tegenover staat.
Het 'even een uurtje of zo' helpen liep uit tot vier uren opruimen, schoonmaken en praten. Want zo gaan die dingen. Samen de emoties verwerken tijdens het leegruimen van een woning is prettiger dan in je eentje. In het huis van een overledene voel je je toch een beetje een inbreker en kom je - ongewild - allerlei privé zaken onder ogen. En soms had je iets liever niet geweten.
Bij het vallen der avond kwamen wij thuis en - na het nog even gezamenlijk boodschappen doen - parkeerden de buurvrouw en ik onze boodschappenwagentjes (met daarin meegenomen (strip)boeken en nog wat huisraad van de overleden vriend) in onze wederzijdse woonkamers.
Via sociale media las ik deze column waarvan ik de inhoud volledig onderschrijf:
Wanneer mensen zeggen dat wij onze kinderen moeten beschermen tegen mannen die graag een jurk dragen,
Nochtans zijn er mensen die vinden dat wij kinderen moeten leren bang te zijn voor personen uit de LHGBTQIA+ gemeenschap. En niet voor 'keurige, blanke, christenen'. Raar.
Misschien ook een beetje raar: ondanks dat ik mogelijk eerdaags een nieuwe baan heb, schreef ik die avond een paar sollicitatiebrieven. Vooral omdat dat moet van de wet die het mogelijk maakt dat ik een WW-uitkering ontvang.
Vanwege een foutje met het indelen van de mij gegunde tijd, werd mijn deze dag bedachte en gepubliceerde verhaaltje (klik) wat dadaïstisch.
Ter afleiding en gewoon voor puur vermaak, keek ik voor het slapengaan een aflevering van Star Trek: Picard. Gek eigenlijk, dat iets spannends voor rust kan zorgen.
Zaterdag deed ik van alles. Zo ging ik op visite bij een buurvrouw. Die mij een bakje pasta meegaf voor mijn avondeten.
Lief!
Maakte grote vorderingen met het bijwerken van mijn huishouden en administratie en deed het vooral rustig aan, genietend van mijn eindelijk weer schone oven; als ik nog kleiner was dan ik al ben, zou ik kunnen schaatsen over het oppervlak van de bodem, zó glad is-ie weer.
Voor ik naar bed ging met een boek, keek ik een aflevering van The Expanse. O, en ik publiceerde een vers Engelstalig gedicht (klik) natuurlijk.
Zondag was een voor mij typerende zondag: uitslapen. 'Zo hé, tot wel half tien!' Eh...Ter...? Zomertijd? 'O, uitgeslapen tot half elf dus!'
Kopje koffie en mij verbazen over informatie dat tot mij kwam via mijn voornaamste bron van informatie: Twitter. Natuurlijk was er de nodige negativiteit. Bijvoorbeeld van mensen die niet kunnen verkroppen dat zij zo dom waren BBB te stemmen. Ook wel 'de windvaanpartij' zoals ik hen nu noem. 'Altijd standvastig en wij wijken nooit af van onze standpunten!' Behalve wanneer dat even goed uit komt. Zelfs op hun eigen website staat dat zij behalve over 'stikstof!' over geen enkel ander punt een mening hebben. BBB schaamt zich er ook niet voor toe te geven om letterlijk geen seconde te hebben nagedacht over andere onderwerpen dan 'stikstof!'
Over historie gesproken: kwam dit heerlijke interview tegen.
Waarin historicus Rutger Bregman helder uitlegt wat er écht mis is in de sociaal economische dynamiek van de politiek en politieke beeldvorming.
Er was natuurlijk meer nieuws. Zo raakte ik een weinig ongerust over de laatste ('Laat het alsjeblieft niet écht de laatste actie inluiden!' roept nu het paniekstemmetje in mijn hoofd) provocatie van Poetin: het plaatsen van kernwapens (klik) aan de rand van de grens met de landen die onder de NAVO vallen.
Er was ook deze dag genoeg positiefs dat werd gedeeld. Zoals dit filmpje waarin de onvoorstelbaar getalenteerde Elton John 'even' een wereldhit componeert:
Maar ook minder bekende mensen kunnen anderen motiveren en inspireren. Zoals 'MDMotivator' hier laat zien in dit Canucks-filmpje (klik) Deze meneer zamelt geld in met zijn filmpjes en de opbrengst deelt hij 'met de eerste die vandaag aardig voor mij is'. Omdat het zondag was, wisselde ik de lakens, verzorgde de goudvissen en bereidde een vergadering voor. Er was nog meer te doen nauurlijk (want dat is er altijd) maar ik vond het tijd voor een feestje. Niet zomaar een feestje maar een zogeheten 'Smutslam' (klik); een verhalenvertelavond met wat kenmerken van stand-up comedy. Met dit grote verschil: behalve de presentatrice staat vooral het publiek op het podium. Bij de microfoon. Om een verhaal te vertellen. In een omgeving die duidelijk is afgebakend om mensen zich veilig te laten voelen.
Niet met een paar stoere kerels met een stierennek en de letter V van BeVeiliger op de revers van het te krappe jasje maar door duidelijke regels te stellen. 'Niet uitlachen' bijvoorbeeld. Maar ook 'Niet veroordelen'. Aardige regel ook: 'Als wij denken dat je te dronken bent om je netjes te gedragen, krijg je een knuffel. Buiten.' Heel fijn. Het zou normaal moeten zijn dat mensen zich fatsoenlijk gedragen waar je ook bent, maar helaas voelen veel mensen zich niet altijd overal veilig.
Iets na middernacht was ik thuis en voor ik mijn bed opzocht, zag ik nog even dat het mij was gelukt om als tweede te eindigen in mijn DuoLingo divisie.
Voorwaar, geen slechte prestatie. En tevreden - om meerdere redenen - ging ik slapen.
De muziek van deze week stond op de afspeellijst van mijn 'Secret Society' optreden, vorige week en is van Jocelyn Pook. Hier is Masked Ball:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gordon Moore.
Posts
