Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

zondag, juli 31, 2022

De week voorbij

De lockdown tijdens de coronapandemie heeft een aantal voordelen opgeleverd: minder fijnstof en andere zooi in de lucht omdat er veel minder auto's op de weg waren maar ook wat meer respect voor thuiswerkers. Die bespaarden flink wat tijd en hun werkgevers reiskostenvergoedingen.

Toch wordt er neergekeken op mensen die thuis werken. Zij zouden geen hart voor de zaak hebben, stiekem niets doen 'want dat zou ik ook doen als ik hen was', elke dag uitslapen en misschien maar twee uurtjes werken...Als dat écht zo was, dan zegt dat wat over regulier kantoorpersoneel: dat heeft blijkbaar 8 uren nodig om hetzelfde werk te doen waar iemand die thuis werkt maar twee uren voor nodig heeft. 

Werkt u wel eens van huis en wat is uw beeld van thuiswerkers?

==================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
===================================================

Maandag had ik - het zal eens niet - een buurvrouw op de thee. Uiteraard kwam het gesprek op de gemeenschappelijke vriend die inmiddels is overgebracht naar een hospice, doorgaans de laatste plek waar iemand woont. 

Een afspraak ging niet door waardoor ik extra tijd had om eindelijk wat achterstallig huishouden aan te pakken.

Ook verrichtte ik wat achterstallig schrijfwerk en ging ik verder met het uitruimen van mijn kledingkast.

Tussendoor nam ik de tijd om mij te verbazen over berichten op sociale media. Daar komen vaak berichten voorbij over de besluiteloosheid van de overheid. In Nederland is vaak het 'poldermodel' daarvan de oorzaak: oeverloos vergaderen en overleggen. Prima als dat gaat om het uitstippelen van een beleid op de lange termijn maar niet wanneer er acute problemen zijn. 


Dan merk je opeens dat persoonlijke belangen gaan tellen. En ook politici zijn personen. 

Altijd al een probleem geweest; 'De overheid' kan pas onafhankelijk opereren zodra er mensen in zitten die geen persoonlijk belang hebben bij besluitvorming. 

Zo hebben populisten baat bij het naar de mond praten van de burger, ofwel 'Het Volk'. Terwijl andere politici graag worden herkozen en daarom aarzelen bij het nemen van impopulaire beslissingen. 

Minister Henk Staghouwer (minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) bijvoorbeeld, probeerde ooit - samen met toen demissionair minister Stef Blok - als gedeputeerde reeds aangenomen amendementen niet te laten uitvoeren. 

ChristenUnie en VVD wilden namelijk niet dat Groningers compensatie kregen voor schade aan hun woningen door de gaswinning. Wél regelde Staghouwer - buiten de regels om - in zijn eentje dat één enkele grondbezitter (klik) miljoenen meer ontving voor een lap grond dan wat het waard was.
Gelukkig wordt deze dubieuze zakendeal van een man die nu minister is 'keihard aangepakt'. Er komt namelijk misschien een onderzoek. Ooit. 

Vrienden bevoordelen en onbekenden in de kou laten staan doen politici helaas vaker. Niet zo heel vreemd dat burgers hun vertrouwen in de politiek kwijt zijn. Veel mensen die ik ken interesseren zich niet meer voor politiek. Dat maakt het voor politici - een enkele uitzondering daargelaten die écht werkt voor de burger - ontzettend makkelijk om te doen en laten waar zij zin in hebben. 

U interesseert zich nog wel voor politiek? Goed, uit het hoofd: wie is momenteel in Nederland Minister van Buitenlandse Zaken en wat is de huidige naam van dat departement?

Na wat administratieve klussen keek ik een aflevering van Star Trek: Strange New Worlds voor ik een boek pakte en naar bed ging.

Dinsdag ontdekte ik dat het maar goed was dat ik het de dag ervoor rustig aan had gedaan. De wekker ging om kwart over zeven en rukte mij uit een bijzonder interessante droom (klik).

Terwijl ik daarvan bijkwam maakte ik mijn dagelijkse wandeling. 



Dit keer een minuut of veertig. Naar de huisartsenpost. Waar de dienstdoende arts net zo lang mijn ribbenkast betastte tot zij mij 'Auw!' hoorde roepen en de plek had gevonden waardoor ik pijn heb bij het bukken en niezen en zo. 'Laat maar even foto's maken in het ziekenhuis', adviseerde zij. 'Ik vermoed dat de rib is gekneusd en misschien wel gebroken. Een week of vier rustig aan doen en zo weinig mogelijk tillen.' Oké, weten we dat ook weer. 

Eenmaal weer thuis belde ik met de zus van de doodzieke vriend, appte met zijn stiefzus, belde met een buurvrouw en probeerde tussendoor wat te werken. Wat best lastig is met een naderende dood in het achterhoofd.

Iets na het middaguur - ik was nog aan het bellen - belde een Broeder aan: voor een kletspraatje en een zakelijke aangelegenheid voor de Geheime Jongensclub. De koffie was net getrokken toen een buurvrouw zich bij ons kwam voegen. Hartstikke gezellig!

Dat werd het ook met een vriendin die mijn woning betrad, iets meer dan een uur nadat de vorige gasten waren vertrokken. Zij was erbij dat ik deze foto nam van een herinnering aan mijn moeder zaliger:
En schoot dit plaatje van ons samen, 

vlak nadat zij had onthuld wat zij voor mij had medegebracht als verrassing: pinguïn waterijsjes!

Intussen had ik deze foto ontvangen van een vriend, als bewijs dat wij ooit jong zijn geweest:
Genomen tijdens een weekend in Londen waarbij wij vrienden opzochten. In 1993 of daaromtrent. Denk ik. Ben ik erg veranderd in die dertig jaar, denkt u?

Via Facebook liet een vriend - die voor zijn werk op reis moest - weten dat het nog steeds erg druk was op Schiphol. Alsof vakantiegangers massaal het advies negeerden: 'Ga niet via Schiphol, tenzij het voor werk of begrafenis noodzakelijk is' en allemaal dachten: 'Voor mij zal het vast wel meevallen met die enorme drukte op Schiphol want al die twee miljoen andere vakantiegangers zullen het advies om niet te gaan wel naleven.'

In elk geval is de enorme drukte op Schiphol (klik) geweldig nieuws: dat betekent namelijk dat de economische crisis voorbij is. 

Het missen van een vakantievlucht zal mensen misschien doen denken dat het misschien toch niet zo'n goed idee is om maar te blijven streven naar meer welvaart en een ongebreidelde groei van de economie. Als: 'Hé, je verpest de planeet als je doorgaat met je gedrag!' geen indruk maakt dan hopelijk wel: 'Je mist je vakantie als je doorgaat met je gedrag!' 

Voordat zij vertrok klapte de vriendin nog even de strijkplank voor mij uit. Heel lief! U mag raden wat ik die avond deed. Als hint geef ik u deze foto:
Woensdag beantwoordde ik wat berichten. Omdat dat wat vaag klinkt vindt u bij deze een paar praktijkvoorbeelden van berichten die ik deze dag beantwoordde:

-Met een vriendin pleegde ik overleg aangaande onze samenwerking op het gebied van cabaret;
-Ik beantwoordde een bericht van het UWV betreffende de voortgang van mijn sollicitaties;
-Een vriend informeerde naar mijn persoonlijke situatie. Wat ik beantwoordde en hem vroeg naar de zijne;
-Een vriend ontdekte maçonnieke symbolen op een wat onlogische plaats en vroeg mij of ik de symbolen kan plaatsen, met name in relatie tot de locatie.

En zo waren er deze dag nog zo'n half dozijn berichten (via telefoon, app, DM en e-mail) die mijn aandacht verlangden. En ontvingen. 

10 Tot 15 (niet werkgerelateerde) berichten op een dag beantwoorden van evenzovele mensen over evenzovele onderwerpen vind ik vrij normaal. En 'evenzovele' vind ik een mooi woord.

Natuurlijk haalde ik ook deze woensdag met een buurvrouw samen ons wekelijks voedselpakket (klik) van Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste:
Nu ik dat niet meer deel met de vriend met wie ik elke woensdagavond at maar die nu in een hospice ligt (verse erwten, iemand? Ik kreeg een kilo), moet ik maar snel sparen voor een koelkast met een groter vriesvak.
 
Opvallend nieuws vond ik dat de politie demonstranten heeft opgepakt. Van die 'terreurboeren' (klik) zeker, die dingen in de fik steken, wegen blokkeren en politici met de dood bedreigen? Nope. Mensen die vreedzaam demonstreerden tegen de enorme milieuvervuiling door het bedrijf Tata Steel (Klik. Vroeger Hoogovens). 

Aardig weetje voor mensen die de boeren steunen door geld te geven aan Farmers Defence Force: uw ruim €300.000 aan geld is goed terechtgekomen, hoor! Rechtstreeks op de bankrekening van het eigen bedrijf van zelfverklaard leider Mark den Oever (klik). 

Zou Het Volk nog sympathiseren met de boeren als zij tijdens het dingen in de fik steken, wegen blokkeren en mensen met de dood bedreigen 'Allah is groot!' zouden roepen?

Lachte mij ook een kriek om dit Twitteraccount:
Zoveel taalfouten, zoveel onzin en zoveel boosheid? Een nogal overdreven parodie op een 'wappie'-account toch? Helaas niet. Bij het doorbladeren van haar tijdlijn ontdekte ik dat het om een echt persoon gaat die echt meent wat zij schrijft. In- en intriest.

De avond bracht ik vooral door met het werken aan mijn toekomstige one man show en voor ik ging slapen voerde ik nog even de taalverbeteringen door op mijn vorige weekoverzicht. Met dank aan Marianne (klik). 

Donderdag vond ik het erg jammer dat de wekker mij uit een droom (klik) haalde want ik was erg benieuwd hoe die verder zou gaan. In plaats van verder te dromen hield ik mij bezig met het huishouden. Zoals het verzorgen van mijn goudvissen. 

Was bijna te laat voor mijn afspraak in het ziekenhuis omdat vanwege wegwerkzaamheden de tram op tien minuten loopafstand stopte van de gebruikelijke halte. Maar dankzij mijn gewoonte om bij afspraken binnen de stad altijd een kwartiertje extra uit te trekken was ik nog keurig op tijd om foto's te laten maken van mijn ribbenkast. De dienstdoende radioloog vroeg mij even te wachten op de uitslag. Dat gaf mij de tijd deze foto te maken vanuit het raam van de wachtkamer:

De meneer was blijkbaar niet zeker van wat hij zag en maakte nog een paar foto's voor hij zijn bevindingen doorstuurde naar mijn huisarts: geen gebroken en zelfs geen gekneusde rib! Dus 'alleen maar' een gekneusde tussenribspier. Lichtelijk pijnlijk en irritant maar met een paar weekjes rustig aan doen volledig zelfhelend. Hoera! Als extraatje kreeg ik te horen dat ook mijn longen prima in orde zijn. 

Grappig was dat bij thuiskomst dezelfde buurman net thuiskwam die eerder al toevallig gelijktijdig met mij het pand verliet. En natuurlijk maakten wij even een praatje.

Ook met een buurvrouw bij wie ik op visite ging maakte ik een praatje. Om bij haar te komen liep ik door de gemeenschappelijke binnentuin. Alwaar ik dit plaatje schoot:

Met de buurvrouw sprak ik uiteraard over de wandaden van een groep Nederlandse CEO's van agrarische bedrijven en wij kwamen tot de gevolgtrekking dat boeren inderdaad onmisbaar zijn en wij allemaal heel hard doodgaan als er geen Nederlandse boeren meer zouden zijn. Hier een paar voorbeelden ter onderstreping van deze conclusie:

Toen de kolenmijnen sloten kwamen wij allemaal om van de kou want wij konden geen kolen meer stoken. De mijnwerkers waren écht onmisbaar! Gelukkig hadden wij nog kleren maar toen de textielindustrie vertrok waren wij allemaal naakt. Want die mensen in kledingfabrieken waren onmisbaar. En er gingen nóg meer mensen dood van de kou! Dat nieuws verspreiden kon niet want alle letterzetters waren met pensioen gestuurd. Die waren onmisbaar bij het publiceren van kranten. Nu weet u waarom u hier nooit over gelezen heeft. Maar het is echt heus waar, hoor! Kijk maar want er is geen enkele bejaarde van rond 1965 nog in leven!

Begin van de avond vertelde de zus van een vriend dat ik deze nacht niet bij hem hoefde te waken in het hospice omdat er een andere oplossing was gevonden. Best goed nieuws. Niet alleen omdat alle betrokkenen tevreden zijn met de geboden oplossing maar ook omdat ik last had van barstende koppijn. 

Later in de avond was de hoofdpijn gelukkig gezakt en kon ik een aflevering kijken van The Orville voor ik naar bed ging. In deze aflevering was er een prachtige rol voor niemand minder dan Dolly Parton.

Vrijdag slikte ik een anti-histamine pilletje voor ik aan het werk ging. Want dat is lastig met branderige ogen van de een of andere allergie.

Na een paar uurtjes werken snuffel ik graag wat rond op sociale media. Dat scheelt ook tv-kijken want opvallend veel tweets betreffen commentaar op televisieprogramma's. Zo kwam ik dit bericht tegen:
Ongelooflijk dat zelfbenoemde experts geen idee hebben van wat 'longcovid' betekent!

Vanwege een aanstaand bezoek van mijn zoon aan zijn ouderlijk huis, verzamelde ik wat spullen waar hij wellicht prijs op stelt. Zo vond ik onlangs zijn eerste spaarpotje, heb ik nog een mapje met oude schoolspullen van hem en pakte ik twee boeken waarvan ik vermoed dat hij die graag zal lezen.

Eind van de middag stapte ik op de bus naar het stadscentrum waar ik had afgesproken met een vriendin. Tot mijn blijde verwachting had zij twee vriendinnen mee en gezamenlijk togen wij naar de 'Secret Garden', een - ook voor veel Amsterdammers - geheim plekje waar je alleen op uitnodiging kunt komen. Spannend! En gaaf!
De beheerder is bevriend met diverse straatartiesten en dat is te zien!
Terwijl je geniet van een goed drankje en een ontzettend lekker hapje
want de goede man was in een vorig leven ook nog eens chefkok.

Daarnaast is hij eigenaar van een ontzettend gave winkel. Met kunst, comics en exquise hapjes en drankjes.



Eenmaal thuis had ik vooral behoefte aan eten en slapen. Want wij nuttigden ook het een én het ander aan ...eh...typisch Amsterdamse specialiteiten. Mooie score deze dag: vijf nieuwe vrienden gemaakt! Althans: met vijf mensen met wie ik overeenkomsten ontdekte contactgegevens uitgewisseld.

Die dag publiceerde ik dit verhaaltje (klik). 

Zaterdag werd ik er in een online gedachtewisseling van 'beschuldigd' dat ik met een 'maar liefst twee jaar oud!' feitje kwam als reactie op een tweet. Door iemand die op mijn reactie reageerde met een debattrucje van niet minder dan zo'n 2000 jaar oud. 

Ik vind dat vermakelijk. Wel jammer dat ik geen reactie meer ontving na mijn opmerking. Soit. 

Wel vermakelijk was het grapjes maken met mijn zoon die mij kwam helpen met spullen verslepen van de rommelzolder naar de woonkamer. In oktober lopen wij nog een paar keer op en neer. Als het wat koeler is. En ik in de woonkamer ruimte heb gemaakt voor de vuilniszakken met kleding, dozen met van alles en nog wat en ruimte heb gemaakt voor mijn verzameling comics. Die op zolder bewaren bleek geen goed idee want oud papier kan niet zo goed tegen vocht en muizen en zo.

Ook kwam hij op een geweldig idee als cadeau voor zijn ouwe pa: het vervangen van een kapotte toets van diens oude keyboard. Die 'state of the art' was toen ik die kocht. Het was vermoedelijk 1987 of zo. 'Mooi gemaakt!', knikte hij bewonderend na het verwijderen van het omhulsel. 'Je ziet de kwaliteit er echt aan af en hij was dat geld toen echt wel waard!'
Hij gaat zijn 3D-printer programmeren om de kapotte toets te repliceren. De wereld van Star Trek komt steeds dichterbij...'Maar niet in exact dezelfde kleur hoor, pap. Want dat gaat nooit lukken en dan ziet het er te veel als 'gerepareerd' uit maar ik bedenk wel iets dat qua kleur sterk afwijkt zodat het lijkt alsof het zo bedoeld is.' Slimme jongen, die zoon van mij.

Ook was hij zo lief een onlangs van een buurvrouw geleend veldbed terug te bezorgen omdat hij inzag dat ik dat pas over een paar weken weer zou kunnen.

Hij was nog maar net weer richting studiestad toen voornoemde buurvrouw zich aandiende voor een gezamenlijk uitstapje: samen de vriend in het hospice opzoeken. Na wat tijd te hebben doorgebracht in de binnentuin daar
en wat gespeeld te hebben met de hond van zijn zus,
zochten wij hem even later nog op zijn kamer op. Ik mocht hem helpen met het ontdekken van Netflix en besloot hem fan te maken van het karakter Saga uit Bron/Broen:
Wilde hem ook graag helpen met het kunnen e-mailen, beeldbellen en filmpjes kijken op zijn tablet maar de oplader bleek nog op zijn vorige slaapadres te liggen. 

Het was ook niet nodig want - al wilde hij graag nog even beeldbellen met een vriendin - halverwege aflevering twee van Bron/Broen was hij al weggedommeld. Mede dankzij de door hem ontvangen drugs.

Eenmaal weer thuis was ik niet echt in een feeststemming - een goede vriend in de ogen kijkt terwijl hij gefrustreerd probeert te bedenken hoe een banaan ook alweer heet doet iets met je zielerust - dus meldde ik mij af voor een verjaardagsfeestje.

Maar het leven gaat - voor mij in elk geval - nog even door dus plaatste ik dit Engelstalig gedicht (klik). Omdat het zaterdag was.

De zondag was vooral voor het huishouden. Spullen van de rommelzolder dienden een plekje te krijgen, al was dat de afvalcontainer om de hoek of een weggeefkastje op het einde van de straat.
Verder nam ik de tijd om eindelijk mijn achterstand in het beantwoorden van e-mails weg te werken en en passant een stuk of 2000 elektronische poststukken voorgoed te verwijderen.

Hoewel ik niet wars ben van elektronische hulpmiddelen, ben ik ook groot fan van 'old school' varianten. Zoals met het plannen van afspraken:
Dankzij dit reuzehandige whiteboard-met-stift - hoef ik niet in mijn mobieltje (noch op mijn desktop pc) te kijken naar welke afspraken ik die week heb en ook niet te bedenken of ik mijn papieren agenda in een la heb liggen, in een tas heb zitten of in de binnenzak van een jas en zo ja, welke dan want de afgelopen dagen was het én mooi én regenachtig weer.

Na wat recente telefoontjes, mailjes, appjes en DM's, zag mijn weekoverzicht er zo uit:
Er is nog een hele dag afspraakloos! Dan kan ik dus weer wat klussen in huis aanpakken. Bijvoorbeeld. Het vakje rechtsonderin is voor diverse aantekeningen; daar schrijf ik wie ik wil contacteren en wat ik absoluut deze week wil aanschaffen. Vind ik handig.

Een vriend belde met de vraag of ik langs kon komen om een computerprobleem voor hem op te lossen maar ik wist dat hij dat zelf kon. Het kostte even wat moeite om hem duidelijk te maken dat 'Hij doet 't niet!' mij te weinig aanknopingspunten bood om hem telefonisch van advies te voorzien maar het is uiteindelijk gelukt. En dat binnen tien minuten. Jammer dat hij er slecht van sliep en urenlang heeft liggen tobben want met een klein beetje morele en praktische steun kon hij het probleem gewoon zelf oplossen. Hij had er vooral geen zin in, zo bleek.

Met nog een half uur te gaan, zag ik dat ik ver voorliep op mijn 'belagers' in de wekelijkse DuoLingo competitie 

en dus besloot ik mij voor deze dag niet meer te wagen aan nog een les Frans. In het 'ergste' geval kon een van de andere deelnemers een verschrikkelijke eindsprint inzetten en mij van de eerste plaats stoten. Daar erg moe van wordend terwijl ik behoorlijk relaxt al bijzonder tevreden ben met een plek bij de eerste tien, laat staan hoe tevreden ik ben als ik op het virtuele podium mag staan.

Wie heel graag willen winnen zijn sommige strebers op sociale media. Alsof discussies er zijn om te 'winnen'. Natuurlijk niet. Als je beiden wat hebt geleerd en dan ook nog eens nader tot elkaar bent gekomen in een gesprek, dan heb je gewoon allebei een fijne discussie gevoerd. Raar dat mensen zoiets 'winnen' noemen. Zoals deze meneer (klik): hij doet graag provocerende - zeg maar ook behoorlijk racistische - uitspraken; wanneer hij daar op wordt aangesproken gebruikt hij debattrucs als drogredenen en het - vooral onder rechts extreem populaire - 'gaslighting'. 

Als dat niet werkt, verwijdert hij gewoon de inmiddels met inhoudelijke argumenten van tafel geveegde tweet - zonder te beseffen dat alles wat je ooit op het internet achterlaat er in principe voor altijd blijft - en beweert doodleuk die nooit geplaatst te hebben. Als je hem dan confronteert met een schermafdruk, blokkeert hij zijn gesprekspartner. 

Dit is geen gedachtewisseling maar een schreeuw om aandacht en ik heb bijzonder veel medelijden met dit soort mensen.

Het zal je maar overkomen dat je je moet verlagen tot het verspreiden van racistische prietpraat en leugens om een beetje aandacht te krijgen.

Triest is ook dat deze mensen zich opvallend vaak 'kritisch denker' noemen terwijl zij feitelijk alleen maar roepen dat zij ergens tegen zijn. Wat dat is maakt niet uit, als ze maar het idee hebben bij de groep te horen die 'tegen!' roept. 


Het pleonasme van de week is: een domme egoïst

Falling van Sara Noxx is de muziek van deze week:

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Leontien Ceulemans

vrijdag, juli 29, 2022

Hij dacht (een verhaaltje)

Er was een tijd dat hij dacht 
dat tijd alles was wat hij nodig had.








Tot hij de tijd nam
haar te ontdekken
op een moment dat hij dacht
daar geen tijd voor te hebben.

Nu kon hij zich een tijd 
zonder haar niet voorstellen
en dacht hij voortdurend
aan haar
zonder te denken
aan zijn gebrek aan tijd.

Er was een tijd dat hij dacht.

===================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

woensdag, juli 27, 2022

Politiek zou iedereen moeten interesseren

Wanneer ik een blanke man zie die loopt op dure tennisschoenen, met hagelwitte sokken met een blauwe bies, kaki shorts, een wit tennisshirt met een beige gekabelde trui die losjes over de schouders hangt en hij heeft blond haar met donkere accenten en een zogenaamd 'wilde' haarlok die door de kapper voor een paar tientjes extra als zodanig is gemodelleerd, dan denk ik: 'Gaat weer zo'n yup! 

Die - als hij niet te lui was om te stemmen onder het mom van 'ach, politiek interesseert mij niet zo'- VVD of FvD zou stemmen 'want alle asielzoekers en werklozen zijn lui' maar niet PVV 'want die partij is voor racisten die niet kunnen spellen en ik ben geen racist maar vind gewoon dat blanke mannen superieur zijn aan minderwaardige volken zoals donkere vrouwen en andere allochtonen' en werkt als 'Content Creator met verstand van SEO' om daarmee €4000 netto per maand binnen te halen door met psychologische rotstreken goedgelovige consumenten geld uit de zak te kloppen.

===============
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels
==============
Dus, heb ik vooroordelen? Jazeker! Want wellicht runt hij wel een weeshuis waarmee hij in zijn eentje tientallen kinderen uit Jemen heeft geplaatst die hij persoonlijk uit levensbedreigende situaties heeft gered en een kans wil geven op een mooi leven zonder oorlog in Nederland. Of is hij onderweg naar een feestje met als thema 'Kom verkleed als het prototype persoon uit een bevolkingsgroep' of 'Kleed je zo yupperig mogelijk. Lachen, joh!' Het kan allemaal.

Maar wat ik niet vind kunnen is mensen die politiek niets kan schelen. 
Door mensen die politiek niets kan schelen tot het henzelf betreft, kunnen dictators aan de macht komen. 

Waarom pas politiek bewust worden wanneer de groep waartoe u zelf behoort wordt benadeeld, gediscrimineerd, onderdrukt? U vindt het niet prettig om de schuld te krijgen van alles wat mis gaat in een land? Welnu, heksen, communisten, joden, zigeuners, mensen met een donkere huidskleur, homoseksuelen, moslims en asielzoekers ook niet. 

Als u zich weer eens afvraagt: 'Waarom zou politiek mij moeten interesseren?', beeldt u even in dat u zelf tot een groep behoort die wordt onderdrukt.

dinsdag, juli 26, 2022

Goed nieuws en kattenlog

Deze lolcat laat zien hoe makkelijk 'rechts' te herkennen valt:

'Hoe herken je 'rechts'?
Zij hebben meer vertrouwen in propaganda
dan in feiten en hun eigen gedachten en gevoelens.'

Goed nieuws vind ik - al is het wellicht te laat - dat steeds meer mensen overstappen van vlees op het eten van plantaardige producten. De markt voor vleesvervangers (klik) is gestaag aan het groeien. Nog even en naar vleeseters wordt net zo gekeken als naar tabaksrokers nu. 

Bij een vriendin liet ik deze arme kat schrikken door hem onaangekondigd op de korrel te nemen:


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

zondag, juli 24, 2022

De week voorbij

'Het is zo'n gedoe om dit administratief in orde te maken! Kan het niet makkelijker dan met papieren formulieren die ik moet aanvragen, kopiëren, doorsturen ter ondertekening, kopieën van paspoorten opvragen bij de andere bestuursleden, die in een envelop stoppen en opsturen en als er ook maar íets mis gaat een mutatieformulier moeten opvragen, laten invullen, terugsturen, et cetera. Dat moet toch makkelijker kunnen?' 

'Dat kan inderdaad veel sneller, efficiënter en makkelijker. Via internet.' 'Ja maar ik wil niets via internet doen want al dat moderne gedoe is niets voor mij en je weet nooit of de stukken misschien onderschept worden dus ik begin er niet aan!'

Bovenstaand is een praktijkvoorbeeld van iemand die niet blij is. En wel om een veel voorkomende reden: hij wil zich niet aanpassen aan de veranderende maatschappij maar eist dat de maatschappij zich aan hem aanpast. Iets dat natuurlijk nooit zal gebeuren. 

Zie hier de oorzaak van de frustratie en boosheid van leden van 'het volk' en anderen die slecht tegen verandering kunnen en willen alles bij het oude blijft. Toen - bij wijze van spreken - Hunnen en een enkele verdwaalde Viking of Celt nog de enige 'buitenlanders' waren in Nederland.


Hoe zit dat met u: past u zich aan aan de maatschappij of vindt u dat de maatschappij zich aan u moet aanpassen?

=================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
================
Maandag nam ik een uurtje om bij te komen van het weekend. Terwijl twee van de vijf vrienden die ik het weekend op visite had  nog lagen te slapen, lag ik mij af te vragen waarom sommige delen van mijn hersenen nog op wolkjes zweefden. Opeens wist ik het weer: 'When in Amsterdam, do as the Amsterdammers'.

Hoewel ik twee keer zo oud ben als de bezoekende vrienden, was ik eerder wakker. Ik ben er alleen nog niet uit of dat een goed of slecht teken is. Ouderdom? Gewenning? 

Terwijl ik verse broodjes haalde, zette mijn gaste koffie. Bij het leegdrinken van de pot werden wij bijgestaan door een buurvrouw. Met haar haalde ik tijdens een fijne wandeling een ijsje
waarna ik verder ging met het werk waar ik die ochtend - terwijl mijn gasten nog sliepen (niets gewend, die jongelui van tegenwoordig 😉) - aan begonnen was: voor de bewonerscommissie, voor de Geheime Jongensclub, BTW-aangifte van mijn eigen bedrijf...dat soort dingen.

Het was bloedheet, merkten wij ook toen wij 's avonds even naar de supermarkt liepen om avondeten (oké, een pizza)


te halen. In heel Europa trouwens zullen wij ons moeten aanpassen aan het snel veranderende klimaat. Ook in Engeland (klik) vallen mensen letterlijk om van de hitte.

Toen het wat was afgekoeld, nam ik mijn vrienden mee naar weer een andere favoriete buurtkroeg:
Waarna zij mij bijstonden bij het wandelen van mijn dagelijkse rondje en ik hen een paar van mijn favoriete plekjes toonde:

Dinsdag werd ik weer wakker met huisgenoten. Heel fijn vind ik dat, om niet in mijn eentje te hoeven ontbijten. Bij mijn dagelijkse rondje sociale media schoot mij een gedachte binnen:
Heeft iemand Het Volk al durven
 vertellen dat de boeren al decennialang hun koeien, schapen, kippen en varkens vaccineren met vaccins die zijn ontwikkeld door Big Pharma?

Vreemd dat mensen roepen: 'Er komt niets mijn lijf in wanneer ik niet precies weet wat erin zit!' Oké, wat zijn de ingrediënten van een frikandel? Met welke stoffen is het varken dat zorgt voor jouw ontbijtspek gevoederd en ingespoten? Wat zat er precies in het pilletje dat je afgelopen zaterdag van die aardige man bij de toiletten kocht op die houseparty? Hoeveel mensen weten dat er bijvoorbeeld zwavel zit in rode wijn?

Het betreffende berichtje van mij op Twitter leidde tot een explosie van reacties; het bericht werd meer dan 200 keer gedeeld, ruim 200 mensen bezochten mijn profiel terwijl ik enkele tientallen nieuwe volgers verwierf maar zich ook erg interessante gedachtewisselingen ontwikkelden. 



Het was nooit bij mij opgekomen dat er daadwerkelijk mensen bestaan die niet weten dat de veestapel van onze boeren regelmatig vaccinaties ontvangt, ontwikkeld door 'Big Pharma'. Onder meer tegen een variatie van corona. Boeren - en dus ook de multinationals die zich 'Bedrijf in de agrarische sector' noemen - willen uiteraard niet dat hun dieren ziek worden. Zieke dieren kan en mag je namelijk niet verhandelen.

Een van mijn gasten zag - terwijl ik werkte - dat mijn arme goudvissen naar adem hapten: te weinig zuurstof in hun aquarium! Met mijn toestemming verving de vriend wat oud en warm water met vers, koel kraanwater en maakte het filter schoon. Lief!

Het was bloedjeheet maar toch wilde ik niet de hele dag met mijn vrienden binnen blijven. Dus ik liet hen een interessante hoofdstedelijke plek zien. Oké, het oudste café van de stad. Waar men naar verluidt reeds in het jaar Onzes Heren 1606 de eerste klant van een besteld drankje voorzag. En nu dus ons:

Daarna aten wij een hapje bij een eetcafé. Op maar liefst 4 meter afstand van voordeur tot voordeur van het vorige etablissement. Op zeer warme dagen is energie conserveren best belangrijk. In het kader van de hitte droeg ik een sjaal. Die ik vlak voor vertrek lekker koud kraanwater had laten opslurpen.
Nadat zij op de trein terug naar huis waren, ging ik naar huis voor een welverdiend dutje waarna ik nog een paar uren werkte. In een 'lekker koel' huis. Waar het 'maar' 26 graden celsius was.

Woensdag werd ik gebeld door een HR manager: 'Je zult je wel vervelen met dat hele dagen binnen zitten omdat je geen betaald werk hebt.' Het is duidelijk dat zij mij niet kent. In elk geval mag ik eerdaags weer eens op sollicitatiegesprek komen. Die vooroordelen over werklozen klets ik er wel even bij haar uit. 

Pleegde nog een paar telefoontjes, vulde wat formulieren in voor de bewonerscommissie en zo en haalde samen met een buurvrouw ons wekelijks pakket bijna-over-datum-voedsel:
Vervolgens pakte ik een tas in voor een overnachting die vooral zou bestaan uit waken bij een doodzieke vriend: tandenborstel, lekkere hapjes, tabaksvloeitjes, mijn e-reader en wat ondergoed.

Voor ik vertrok lachte ik nog even om een bericht op sociale media:
Natuurlijk is het niet netjes om mensen die wat simpel van geest zijn uit te lachen maar ik kon er niets aan doen en schaterde het uit toen ik dit las. Goedgelovig zijn is nog tot daar aan toe, maar dit is gewoon ontzettend dom: 'Maïskorrels ontploffen onder de invloed van de straling van mobiele telefoons die je in een cirkel rond de maïskorrels plaatst!'

Net zo dom als nog steeds ontkennen dat het klimaat veel te snel verandert; terwijl in Australië mensen omkomen van de kou, sterven mensen in West-Europa (klik) van de hitte. 'Ja maar tien jaar geleden werd het ook wel eens bijna 30 graden!' Klopt. Maar wij zijn nu tien jaar verder en inmiddels is 'bijna 40 graden' geen uitzondering in Nederland. Gemiddeld een graad per jaar erbij is echt niet goed. Dat zullen zelfs boeren moeten beamen.

"Rouwen is als trouwen, dat kun je niet in je eentje doen", floepte ik er donderdag uit in een telefonisch gesprek met de stiefzuster van de doodzieke vriend. Zij wist mij te ontfutselen dat ik doodop was na een dag en nacht zorgen voor een volwassen man wiens einde nadert. 

Hem optillen had ik misschien beter niet moeten doen. Had namelijk al last van een gescheurde aanhechting bij mijn ribben. Een paar dagen eerder hoorde en voelde ik 'knap!' in mijn rechterzij. Volgens een thuiszorghulp van de vriend duidde dat geluid en gevoel van een te strak gespannen en daardoor geknapt postelastiek op een gescheurde pees. Dan toch een rolstoel-met-inhoud duwen en een vriend op en van de pot af helpen en in bed krijgen en zo is dan niet zo verstandig. Maar ja, hem met rolstoel en al buiten in de regen laten staan is ook zo wat.
Dit tuinbeeldje leek het prima te vinden om in de regen te staan glimlachen.

Was erg fijn dat toen hij eindelijk sliep ('s nachts hadden wij beiden niet geslapen dus vond de thuishulp dat hij een middagdutje moest doen. Maar vertel een volwassen kerel maar even dat hij iets moet doen 'want dat is goed voor je') de thuiszorgdame mij aan het praten kreeg. En zij kreeg mij ook aan het huilen. Met mijn 1.40m valt het sowieso niet altijd mee mijzelf groot te houden maar het is goed soms even toe te geven aan emotie.

Dus ik gaf mijn vredig slapende vriend een kusje op zijn voorhoofd en liep eind van de middag door de regen naar het station om de trein naar Amsterdam te pakken. 

Blijft een apart gevoel, dat vermengen van je tranen met regendruppels. Maar ik huilde ook een beetje van geluk; dat wij in elk geval weer even samen hebben kunnen lachen:

Had nog een paar mensen aan de telefoon, die avond, beantwoordde wat e-mails en andere berichten en keek voor het slapengaan een heerlijk ontspannende aflevering van The Umbrella Academy. Weinig beter om te beseffen dat je het eigenlijk best goed hebt dan door te kijken naar de blik in de ogen van mensen die weten dat enkele ogenblikken later hun hersenen zullen smelten.

Vrijdag deed ik het maar even rustig aan. Na zo'n elf uren nonstop geslapen te hebben. Had gelukkig wat minder last van mijn ribbenkast dan de dag ervoor maar voelde mij toch wat gefrustreerd omdat sommige handelingen (bukken, uitstrekken om iets van een tafeltje af te pakken...) bijna net zo lastig waren als toen mijn heup ernstig versleten was en ik vooral lag te wachten op een datum voor een heupvervanging. 

Een buurvrouw die thee kwam drinken - en in haar werkzame leven het ander heeft opgepikt over het verlenen van Eerste Hulp - was zo lief zich een welgevormde mening te vormen over mijn blessure. Zij betastte - lichtjes drukkend met haar vingertoppen - verschillende plekken in mijn zij. Beiden moesten wij lachen toen mijn goudvissen zichtbaar schrokken toen ik plotseling een kreet slaakte; de exacte locatie van het euvel was bepaald! Notitie voor mijzelf: hardop lachen is pijnlijk en dient beperkt gedaan te worden. Net als hikken, hoesten en niezen. 

Ik ben een tevreden mens want de gescheurde pees bij mijn ribben is momenteel een van mijn grootste problemen.

"Je bent blij met wat je hebt en ineens moet dat plaatsmaken voor het algemeen belang", vertelde een varkenshouder in dit artikel (klik). Hé, jeetje. Ben je eindelijk miljonair ten koste van dieren en collega's, word je opeens gevraagd te stoppen met egocentrisch zijn. Naar hoor!

Om dit twitterbericht kon ik allen maar lachen. Wat kun je beginnen tegen zo veel domheid?

Was eigenlijk van plan flink te gaan opruimen in huis maar de fysieke inspanningen bleven beperkt tot het doen van de afwas en schoonmaken van de wastafel. Gelukkig had ik meer dan voldoende te doen aan computerwerk. Schrijven uiteraard maar ook reageren op vacatures, het verrichten van bankzaken, het sorteren van digitale documenten en wat al niet meer. 

Op sociale media was het feest. Ik ging namelijk gedachtewisselingen aan met maar liefst drie verschillende 'andersdenkenden'. Één 'andersdenkende' 'blokte' mij nadat hij mij had uitgescholden. Een standaard reactie van mensen die hun beweringen niet kunnen onderbouwen met argumenten. Waaruit blijkt dat zij eigenlijk alleen maar populisten nablaten of een krantenkop verwarren met 'mijn mening'. 

Met de twee anderen had ik een prettige uitwisseling van ideeën, meningen en gedachten. Op het einde waren wij het nog steeds niet op elk punt met elkaar eens maar dat hoeft ook helemaal niet. Ook als je het niet met elkaar eens bent, kun je een goed gesprek hebben en elkaar uiteindelijk een fijne avond toewensen.

Erg vermakelijk om bijna de verbazing te kunnen voelen als mijn 'rechtse' gesprekspartners merken dat ik niet in de valkuilen trap van semantiek en oude debateertrucjes. Tsja, zij kunnen ook niet weten dat ik politicus ben geweest en verreweg de meeste van die trucs dus ken en mij ook niet in de maling laat nemen door 'gaslighting'. 

Bovendien was het voor mij een prettige afleiding van mijn wat sombere gedachten over het naderend einde van een maatje.

Een beetje televisie kijkend eindigde ik de dag met het sorteren van een stapel kleding: 'Dit kan weg, hier maak ik een foto van voor ik het weggeef, dit kan ik nog prima een tijdje dragen.'
Het bankstel zou bezwijken onder al mijn kleding, vrees ik, dus op de foto ziet u iets minder dan de helft. Het plan is dat uiteindelijk mijn reguliere zowel als mijn werkkleding inclusief narrenpak in die ene driedeurs kledingkast passen. Een mooie uitdaging!

Omdat het vrijdag was, publiceerde ik uiteraard een vers verhaaltje (klik).

Zaterdag sliep ik uit voor ik verder ging met het sorteren van kleding, het verwerken van aantekeningen en het bellen van deze en gene, onder meer om afspraken te maken om elkaar in het echie te zien. Ook nam ik wat tijd om te gaan zitten lezen in het park om de hoek. 

Ailton Krenak beschrijft in 'Ideeën om het einde van de wereld uit te stellen' de teloorgang van de culturen van oude volken. Die nog in harmonie met de natuur leefden. Enkele decennia geleden bestond zijn volk (in Zuid-Amerika) uit duizenden leden. Dankzij ontginning, bomenkap en illegale mijnbouw, bestaat zijn stam uit nog maar 150 mensen. Maar ja, wij willen nu eenmaal graag goedkope houten meubeltjes en goedkope energie. 

Nog even, dan zijn er geen mensen meer die een boom zien als leven- en schaduwgevende vriendelijke reus maar alleen nog maar als verzameling houten planken en lucifers. Beetje jammer. 
Rutger Bregman: 
"Wij leven in een wereld waarin een dode boom meer waard is dan een levende. 
Dat moet veranderen."

Zoals eigenlijk elke zaterdag publiceerde ik ook deze dag een vers Engelstalig verhaaltje (klik).

Kon hartelijk lachen om 'De Grootste Demonstratie ooit!' op de Dam (klik) in Amsterdam. 'Om de boeren, truckers en horeca te steunen en tegen al dat corona gedoe en zo!' Fijn. Lekker helder ook. De paar honderd mensen die er waren weten niet wat écht demonstreren is. Demonstreren doe je wanneer je exact weet waartegen. Niet om een foto op Facebook te kunnen zetten met 'Kijk, ik ben een echte VryHEid! StrYDEr!' Best triest dat verveling zo'n groot probleem is. In elk geval voelen deze mensen zich even niet eenzaam wanneer zij 'demonstreren'.

Voor mijzelf demonstreerde ik zondag dat mijn Frans echt steeds beter wordt want dit zinnetje vertaalde ik in een keer goed:
Dus met alle q's en apostrofs op de juiste plekken.

Lezend over de 'Boerenopstand' via sociale media bedacht ik opeens waarom Het Volk liever vlees heeft van een megastal dan van een kleine boer: omdat dierenvlees gratis drugs bevat. En weer een raadsel opgelost!

Na zo'n 40 minuten op de bus te hebben staan wachten arriveerde ik die avond in het restaurant waar ik met een vriendin had afgesproken, aan de overzijde van het IJ. Mooie locatie en een magnifiek uitzicht. Onderweg erheen schoot ik deze plaatjes:
Dat witte gebouw op de foto is een filmmuseum annex restaurant.
Onderweg van de aanlegsteiger van het veer erheen zag ik onze hoofdstad op deze manier:
Dit was mijn avondeten:
De vriendin en ik hebben er gezellig drie uur gezeten. Fijn!

Dus best tevreden sloot ik vlak na thuiskomst mijn ogen voor de nacht.


The Dead South verzorgt de muziek deze week met In Hell I'll be in good Company:


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Cas Enklaar

Meer lezen? Mijn verhalenbundels