De week voorbij (helaas nog steeds een soort van Corona-dagboek)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/


==============================================

Het lijkt misschien voor de lezer wel eens alsof ik veel doe in een week. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor anderen. Maar ook ik heb dagen dat ik al dik tevreden ben als het mij gelukt is de afwas te doen van die dag en verder niets. Soms heb ik wel twee van die dagen in een jaar!

Misschien komt het door de aandoening waarvoor een vriendin mij op een cursus (klik) wees.

Wellicht heb ik ook een milde vorm van autisme. Zo vind ik het verwarrend dat veel mensen geen antwoord op een door mij gestelde vraag geven. Ofwel wordt mijn vraag genegeerd of het antwoord heeft niets met de vraag van doen. Of er zijn conversaties als: 

'Wat vind jij van de reactie van die vriendin?'

Ik: 'Nou, ik denk dat zij...'

'Waarom doe jij nou een aanname!?

Dan weet ik niet meer wat ik kan zeggen om te voorkomen dat er ruzie van komt. Soms zeg ik dan maar liever niets meer en stop gewoon met hulp geven wanneer die van mij gevraagd wordt. Het duurde lang voor ik doorhad dat veel mensen helemaal niet willen dat hun vraag wordt beantwoord maar dat het vaak gewoon weinig meer is dan een roep om aandacht. Doorvragen waar ik mee kan helpen werkt namelijk averechts.

Zelfs mijn vraag 'waarom negeer jij mijn vraag?' wordt vrijwel altijd genegeerd. 'Sorry, had even geen internet' krijg je dan eventueel als reactie. Of 'Ik heb hier helemaal geen zin in' of 'Nou, als jij mij niet wílt begrijpen, láát dan maar!' 

Maar goed, dat is normaal. Net als in anderen afkeuren wat je zelf doet blijkbaar. Althans, dat is de norm, naar het schijnt. 'Jij moet altijd gezond eten!' 'Ja maar waarom eet jij dan nu iets dat niet gezond is ?' 'Dat is wat anders.' Voor mij is het niet helder wat daar dan zo anders aan is. Dus voor anderen gelden andere regels dan voor mensen die vinden dat anderen zich altijd aan de regels moeten houden. Of zo. Noem mij maar raar maar ik vind dat verwarrend. Ik heb geleerd dat in anderen afkeuren wat je zelf wel doet niet 'hypocriet' is maar 'een beetje dubbel' of eventueel 'wat inconsequent'.

Vindt u het normaal of verwarrend als mensen zichzelf tegenspreken?

Maandag kon ik uitslapen maar deed dat niet. Social media, schrijven, de deurbel ging: (ik dacht dat het een vriendin zou zijn maar het was) de postbode. De deurbel ging weer: (ik dacht dat het de postbode zou zijn maar het was) een vriendin. Koffie, diverse berichten sturen aan diverse mensen, scheren, een tafel 

en schoenen 

op Marktplaats zetten voor wat financiële armslag.

De bank ontdoen van een nogal natte haarbal van Billy de Kat was geen sinecure maar gelukkig had ik mij vergist in een lunchafspraak: die bleek pas een week later! De plotseling beschikbare extra tijd gebruikte ik onder meer voor het schoonmaken van dit houten spel. 

Het heet Cathedral (klik) en is niet alleen decoratief maar ook een prima tijdverdrijf. In je eentje maar zeker ook met z'n tweetjes.

's Middags trad ik op. Als 'commis de cuisine'. Keukenhulp dus. Onder leiding van een heuse chef-kok mocht ik groente hakken, in pannen roeren en voorproeven. Leuk! 

Thuis had ik nog een half uurtje voor mijzelf, de kat en de goudvis voor de Algemene Ledenvergadering van mijn Loge begon. Valt nog niet mee om online mensen anoniem te laten stemmen. Had een methode gevonden om dat mogelijk te maken maar dan is het wel zo handig dat deelnemers over enige computer basiskennis beschikken: over wat een 'link' is of een 'chatroom' bijvoorbeeld. 

Gelukkig had ik het daarna even écht gezellig (niet dat zo'n vergadering niet leuk kan zijn, hoor!) door met drie verschillende vriendin simultaan te appen: stomtoevallig begint van alle drie de voornaam met een A. Waarmee het totaal van 'dames wier voornaam met een A begint en met wie ik chatte op 8 juni 2020' op een totaal van vier uitkomt. Vind ik vermakelijk.

Dinsdag zat ik keurig om half negen aan het toetsenbord voor de administratie van de baan waarin ik drie dagen per week werk. Ondervond helaas wat tegenwerking (collega's die zich niet aan de afgesproken procedures houden en daarmee mijn werk nagenoeg onmogelijk maken) dus alleen maar gedaan wat ik kon doen zonder de data die ik nodig heb om een correcte boekhouding te verzorgen. 

In mijn koffiepauze kwam ik een aardig plaatje tegen voor hen die roepen: 'Black lives matter'? En mijn leven dan? Tel ik dan niet mee alleen maar omdat ik 'wit' ben? Daarom 'All lives matter!' Als die mensen écht vinden dat álle levens belangrijk zijn dan wil ik hen niet meer horen klagen over bijvoorbeeld homo's, moslims, vluchtelingen en andere groepen mensen die zij inferieur achten aan zichzelf:

(Omdat woorden vaak niet aankomen bij deze groep mensen zocht ik een bijpassend plaatje)

Haalde even een lekker broodje voor bij de koffie en sprak een winkelmedewerker. 'Jongeman', noemt de meneer mij. Vind ik leuk. Zijn collega zegt als begroeting 'Hé, ouwe! Alles goed met jou, ouwe?' tegen mij. Dus hoezo: 'Al die buitenlanders weigeren te integreren!'? 

'Jongeman, op mijn loonstrookje staat: '€600 aan vakantiegeld wordt op uw rekening gestort' maar van mijn baas kreeg ik maar €200 'vanwege de belastingregels in Nederland en zo maar daar snap jij als allochtoon tóch niets van!' Klopt dat, jongeman?' 'Nee, je baas is een dief en oplichter. Jij hebt recht op de volle €600. Ik raad jou aan hiermee naar de Belastingdienst of de Kamer van Koophandel te gaan en daarna met je baas te praten. Als hij blijft beweren dat hij gelijk heeft ga je naar de politie om aangifte te doen van diefstal.' De aardige man glunderde. Vind ik leuk.

Minder leuk vond ik de camerabeelden (klik. Niet aan kinderen laten zien alstublieft!) van een blanke agent die een ongewapende donkere man geweld aandeed. Ongetwijfeld was ook deze agent 'echt geen racist, hoor. Bewijs het maar!' maar gewoon iemand die graag zijn nieuwe taserpistooltje wilde uitproberen op een man die sowieso al vrijwillig in het busje was gestapt en de man die uitgeschakeld op de grond lag ook meteen maar even met de greep van zijn wapen een flinke tik op het achterhoofd gaf. Uiteraard teneinde te onderzoeken of het wapen daarbij geen krasje zou oplopen want dat zou zonde zijn.

Wel weer leuk was het delen van de lunchpauze met een buurvrouw, een flinke pot koffie en een lekker stuk brie.

Een andere buurvrouw kwam mij een interessant tijdschrift brengen dat zij gratis als proef had ontvangen en een buurman kwam even iets ophalen dat vanuit zijn woning in mijn tuin terecht was gekomen.

Op mijn dagelijkse wandeling (mijn pijnlijke been in beweging houden en mijn lichaamsgewicht en conditie op peil houden) rustte ik even in het gras. Op de weg terug naar huis even de supermarkt in. Soms alleen maar voor een doosje eieren of een paar bananen of zo. Maar vooral voor het menselijk contact. Zonder dat ga ik dood. Als de mensen in de film met Will Smith, gebaseerd op het boek van Richard Matheson (Lezen! Aanrader!), 'I am Legend'. Waarin de hoofdfiguur maandenlang de enige mens is in de wijde omgeving en langzaam gek wordt.

Oké, misschien niet dat ik dan daadwerkelijk sterf maar menselijk contact geeft mij mentale energie en houdt mij gezond. Voor sommigen klinkt het misschien gek maar zonder sociale contacten word ik ongelukkig. Mijn bevinding wordt overigens gesteund door een heus wetenschappelijk onderzoek (klik). Daarin werd onder meer de correlatie onderzocht tussen de goede voornemens bij de jaarwisseling en het geluksgevoel van de inwoners van een land door de jaren heen. Was bijvoorbeeld dertig jaar geleden een gangbaar goed voornemen: 'Meer tijd voor mijn gezin en vrienden', is het tegenwoordig vaker: 'Ik wil afvallen en meer tijd voor mijzelf'. Erg op het individu gericht dus. Wie had dat ooit kunnen denken, niet? Dat mensen gevoelens van depressiviteit ervaren wanneer zij langere tijd in hun eentje zijn? 

Fysieke nabijheid is het niet eens zozeer maar rechtstreekse aandacht voor elkaar is dat wel degelijk. Daarom op zich prima om social media te gebruiken. Maar niet alleen maar om een gedachte of handeling op Twitter ('Lekker biertje drink ik nu!') of Facebook ('Kijk, ik deel een grappig kattenplaatje dat nog maar een paar duizend anderen al eerder hebben gedeeld!') of in een Blog ('Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Wel jammer dat de thuiszorghulp niet kon vandaag want nu ben ik heel zielig en moet ik wel een hele week wachten voordat iemand mij komt zien.') te slingeren. Met name interactie is van belang voor een goede geestelijke gezondheid en daarmee ook fysieke weerstand tegen nare aandoeningen. 

Daarmee geef ik dus meteen aan: vergeet niet het 'sociale' aspect van sociale media. Deel 'ns een berichtje over een vermiste speelgoedbeer, durf een gesprek aan te gaan met mensen met wie u het niet eens bent (dus met argumenten en zo. 'Je bent een %&?! en je hebt het gewoon mis, jij vuile %^*'~!' is geen argument maar een ordinaire scheldpartij die aangeeft dat de persoon die het schelden doet weigert toe te geven dat de andere partij simpelweg gelijk heeft. Of op z'n minst dat hij of zij niet weet wat een argument überhaupt is.')

Maar live praten met mensen vind ik de allerleukste manier van het onderhouden van een sociaal contact. Oké, misschien de op een na leukste manier🙄 . Wat bij mij op nummer één staat houd ik even privé. Bellen kan natuurlijk ook. (Ja, beste mensen! Op uw smartphone scherm staat een symbool van een groen telefoontje. Heeft u zich wel eens afgevraagd wat dat betekent?). Zo zat ik deze avond gezellig een uurtje met een vriendin aan de telefoon. 

Woensdag las ik iets waar ik nog niet zo lang geleden flink mee bezig was omdat het een aantal vrienden direct aangaat: de Brexit (klik). De onderhandelingen zijn weer eens vastgelopen (goh, wat gek! Wie had dat nou verwacht? Je zegt alleen maar: 'Vanaf morgen betaal ik geen cent contributie meer!' En vervolgens verwacht je dezelfde priveleges te mogen genieten als mensen die nog wél contributie betalen aan dezelfde vereniging. Onbegrijpelijk...*zucht*.

Keurig om half negen aan het werk gegaan want werk gaat (vooralsnog want ik 'zit in de horeca') gewoon door. In mijn koffiepauze wilde ik het bericht delen dat Tim Akkerman met zijn band The Ivy League zou optreden in een vliegtuig voor 527 omdat de overheid vindt dat het in theaters te gevaarlijk is om opeengepakt bij elkaar te zitten maar in vliegtuigen niet 'zo lang je maar een mondkapje draagt tijdens je hele vlucht naar Aruba of zo. Behalve wanneer je wilt eten, drinken of praten want vliegtuigen worden heel goed geventileerd. Vooral die van KLM.' (Kleine kanttekening: kent u Camiel Eurlings nog? Voor het CDA was hij Minister van Verkeer, daarna regelde hij als EU-parlementslid fijne landingsrechten voor KLM en vervolgens was hij - zomaar toevallig en opeens! - directeur van KLM.) 

Het bleek een statement van Tim (klik); als protest tegen de dubbele moraal van de regering Rutte! Extra grappig: RTL Boulevard kondigde met veel bombarie aan dat Tim een middelvinger opstak naar 'al die idioten die vinden dat iedereen de Corona-maatregelen moet naleven' door gewoon lekker op te treden maar verwijderde het bericht de volgende dag, zonder te melden dat Tim in feite een middelvinger opstak naar onder meer de redactie van RTL Boulevard.) 

Mijn hoofd stond niet erg naar werken maar deed het toch maar. Mensen zijn wel eens verbaasd over die houding. Komen bij mij langs en roepen verbaasd: 'Huh, je appte dat je geen zin had om de afwas te doen dus hoe komt het dan dat je aanrecht schoon is?' Dat ik geen zin heb in een klusje is voor mij geen reden om het niet te doen.

Met een schuin oog volgde ik het debat in de Amsterdamse gemeenteraad waarin burgemeester Halsema zich moest verantwoorden voor fouten die zij gemaakt zou hebben inzake de demonstratie op de Dam.

Met name de oppositiepartijen wisten te vertellen dat mevrouw Halsema diverse regels had overtreden. Helaas wist geen van de sprekers te vertellen wélke regels dan. Tsja, dan heb je óf een smoesje verzonnen óf je hebt je bijzonder slecht voorbereid op een best wel belangrijk debat en bent dus niet geschikt voor je functie.

Koffie met een buurvrouw, thee met een andere en samen met deze laatste gestreden tegen voedselverspilling door ons wekelijks pakket 'net over datum/er zitten plekjes op/er zit een scheurtje in de verpakking/deze aardappelen zijn lastig schillen omdat er deukjes in zitten/ met voedsel op te halen.

's Avonds kwam een vriend van mij helpen een deel ervan om te zetten in een lekker maaltje en zat hij voor het eerst in jaren lekker smakkend een verse maïskolf te kluiven. Vind ik fijn, mensen te zien genieten. Samen genoten wij van het bekijken van dit filmpje (ongeveer de helft qua speeltijd van een aflevering van een gemiddelde Netflix-serie dus als u de tijd kunt missen: doen!): 

Donderdag deed ik een beetje van dit (huishouden) en een beetje van dat (vrijwilligerswerk) en was ik 's avonds te vinden op het verjaarsfeestje van een vriend, vlakbij waar ik dit plaatje schoot: 

Super gezellig! Van een vriend had hij belachelijk veel aardappelen gekregen als cadeau en die werden ter plekke tot verse frieten verwerkt. 

Helemaal fijn. Het toeval wilde dat een andere vriend van hem als cadeautje een fles wodka mee had. De jarige houdt niet van wodka maar toevallig betrof het een van mijn favoriete merken. 

Raad nu maar eens wie de fles met restant mee kreeg naar huis nadat maar een paar mensen er een glaasje uit hadden gedronken?

Iets na middernacht in mijn bedje. De afdruk van mijn grijns was de volgende morgen nog terug te zien in mijn kussensloop.

Vrijdag was ik blij dat ik onlangs had besloten al mijn contacten - op zo'n half dozijn na - op 'mute' te zetten in WhatsApp. Mensen blijven mij maar berichten sturen in de trant van: 'Hard aan het werk? Ik wel! En kijk eens wat een leuk filmpje ik heb gevonden!?' 'Goh, dus jouw werk bestaat er uit om leuke filmpjes te zoeken en die door te sturen naar mensen die ander werk doen? Zijn er nog vacatures bij het bedrijf waar jij dat werk voor doet? Lijkt mij ook wel wat.' 

Helaas ontgaat de meesten mijn cynisme. Ofwel begrijpen zij mijn humor niet, of ze worden boos. Slechts een enkeling ziet in dat het best gek is om te zeggen dat je het heel druk hebt en tegelijkertijd de tijd neemt om leuke filmpjes te kijken en door te sturen aan je netwerk. Jammer vind ik dat.  

Net als mensen die roepen: 'Ze moeten van onze eeuwenoude tradities afblijven!' Dan vraag je: Wie zijn 'ze', wie zijn 'onze', is 60 jaar oud voor jou 'eeuwenoud' en wat zijn 'tradities'? en dan blijft het stil of je krijgt een scheldkanonnade over je heen. Maar waarom? Simpel: mensen vinden het vaak niet leuk wanneer hen een vraag gesteld wordt waarop zij het antwoord niet weten. Omdat zij dan moeten toegeven dat hun 'mening' nergens op is gebaseerd of omdat zij dan moeten toegeven dat zij de betekenis van redelijk normale Nederlandse woorden gewoon niet kennen.

Omdat ik ook op vrijdag 'betaald' krijg om te werken facturen ingeboekt, openstaande posten opgelost, e-mails beantwoord en wat dies meer zij. Ook jammer, trouwens: een incassobureau inschakelen om een klant aan te zetten alsnog over te gaan tot het betalen van een achterstallige rekening: mocht dat innen niet lukken dan zit je met de - vrij hoge - kosten van incasso. Handiger is dan toch om te kijken naar 'factoring': een bureau neemt de factuur over. Binnen twee dagen heb je het hele bedrag minus een procent of vier op je rekening. Het risico is voor het factoringbedrijf.

Ook jammer: een vriendin appte de mededeling 'Ik kom zo bij je langs!' maar kwam niet. Zij verklaarde later dat het een grapje was en er van uit ging dat ik dat wel zou aanvoelen. 'Zou jij aanvoelen dat het een grapje was als ik jou zou melden dat ik er zo aankom?' 'Natuurlijk niet! Niemand kan zoiets toch aanvoelen?' 'Maar jij ging er van uit dat ik dat wel zou kunnen?' 'Ja.' 

Soms begrijp ik vrouwen niet, lieve lezers en lezerinnen. Maar een vriend vertelde: 'Vrouwen moet je niet proberen te begrijpen. Dat levert alleen maar frustratie op. Probeer gewoon te genieten van hun aanwezigheid.' Wijze woorden. Overigens is het helemaal goed gekomen hoor. Fijn. Beetje jammer dat in de tien dagen ervoor zeker zes personen mij toezeggingen deden die zij niet nakwamen. 

Ook vertelde de vriendin mij dat zij niet gewend is dat mensen daadwerkelijk doen wat zij van plan zijn te doen en ging er daarom dus maar van uit dat ik daar een van was. Ben ik daar echt zo uniek in? 'Laten wij binnenkort afspreken!' 'Ja, leuk!' en vervolgens meteen de agenda erbij pakken om daadwerkelijk een afspraak te maken. Bijvoorbeeld. 

Of: 'Hé, zullen wij samen een cadeautje regelen voor die zieke vriend?' 'Goed plan, doen we!' en dan niet bedoelen 'Misschien ooit, volgende week of zo. Als ik er aan denk. Misschien.' maar er dan daadwerkelijk per omgaande tijd en moeite in steken om dat cadeautje te regelen. 

Heb al vaker in mijn leven meegemaakt dat mensen schrikken van wat zij bij mij 'daadkracht' noemen. Maar is het echt zo gek om plannen niet alleen maar als plannen te zien maar die daadwerkelijk proberen om te zetten in acties? Natuurlijk lukt het mij ook niet altijd om plannen (zeker niet altijd direct) waar te maken. Maar dan laat ik dat degene met wie ik samen die plannen gemaakt heb dat even weten. Dat schijnt dus raar te zijn: 'Waar blijf je, we hadden toch afgesproken?' 'Weet ik maar ik voel mij niet zo lekker.' 'Te ziek om een berichtje te tikken om mij af te zeggen?' 'Huh?'

Eind van de middag even genoten van het zonnetje en een verslag van een vergadering opgesteld en verstuurd, zitten chatten met een vriendin, een collega, een andere vriendin, een buurvrouw en een Broeder. Daarna er even goed voor gaan zitten om de TOZO (tegemoetkoming aan ZZP'ers die inkomsten missen door de coronamaatregelen) aan te vragen. Duimt u voor mij?

Even een vraagje tussendoor: vindt u dat het gebruik van Arabische cijfers in Nederland moet worden afgeschaft? Of moet elke student het Arabische getalsysteem verplicht worden aangeleerd?

's Avonds onderuitgezakt op de bank gezeten met een aardig filmpje: The Shawshank Redemption. Een vriendin kwam mij bijstaan mij die actie. Vanaf een andere bank. Op twee meter afstand. Lekker huiselijk en knus. Vind ik fijn.

Zaterdag las ik dat er in Londen rellen waren uitgebroken: rond een standbeeld van Churchill. 

(voor wie de 7 minuten niet kan missen om het filmpje te kijken:

Sir Winston Churchill verdedigde Engeland tegen de Nazi's (en vond het nodig Dresden met daarin tienduizenden onschuldige burgers te laten platbranden) én was de hoofdschuldige van een hongersnood die 3 miljoen inwoners van India het leven kostte.)

'Van die linkse, door Soros betaalde werkloze jongeren zeker weer die zo nodig tegen slavernij en racisme moeten zijn, zeker!?' Eh, nee. En als iemand in dienst is van Soros, hoezo is die dan werkloos? Maar soit. 

Het 'links tuig' moest door de politie beschermd worden tegen dronken (en zonder uitzondering blanke) idioten die racistische leuzen schreeuwden en bierblikjes naar politie-agenten en hun paarden wierpen. 'Maar het zijn gewoon natuurlijk allemaal keurige jongelui die toevallig even een beetje boos waren. Echt geen racisten, hoor!'  Opvallend vond ik bij het zien van de beelden van de onlusten dat een lid van de bereden politie letterlijk een andere kant opkijkt terwijl zijn paard (lege. Het was duidelijk dat die voor gebruik als projectiel waren leeggedronken) bierblikjes en verwensingen te verduren krijgt. 

'Ik ben hier om het standbeeld van Churchill te beschermen tegen Antifa. 

Daarom gooi ik bierblikjes naar politiepaarden. Maar ik drink die eerst netjes leeg, hoor!'

Men zou kunnen denken dat ook de politie-agent niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk de andere kant op kijkt en vraagt je af wat zijn reactie zou zijn geweest als de meneer een donkere huidkleur had gehad en/of een 'BLM'-mondkapje had gedragen. Bij het lezen van artikelen over racisme vind je bij de reacties altijd weer goede argumenten. Voor beter taalonderwijs.

Persoonlijk begreep ik niet helemaal wat de persoon wenste uit te drukken. Kunt u het stukje wellicht voor mij vertalen?

Met een buurvrouw deelde ik een pot koffie, 

samen stonden wij in de tuin 

kennis te maken met een nieuwe buurvrouw en bovendien genoten wij voor de lunch van een lekker tartaartje dat de koffiedrinkende buurvrouw had meegebracht.

Beetje mailtjes versturen, beetje schrijven, beetje in het zonnetje liggen genieten van wat rust en zwaaien naar een voorbijlopende buurman.

, de Billy-bakjes schoonmaken en nog wat huishoudelijke klusjes, eten en een half uurtje dutten voor ik naar een voorstelling ging op het NDSM-terrein: 

Vijf artiesten vertelden (voor twee maal tien bezoekers die voor binnenkomst de handen wasten, die voor de voorstelling naar het toilet gingen om niet tijdens de voorstelling vlak langs anderen te hoeven  lopen om de anderhalvemeter-regeling te kunnen eerbiedigen) verhalen, zongen een liedje, voerden een dans uit, gaven een onderhoudende les in Kundalini yoga en het was goed. Het was prachtig.

Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn mondkapje (aan de binnenkant. Doh!) voorzien van een druppeltje jasmijn-olie terwijl ik normaliter lavendel of eucalyptus gebruik. Werd op het terrein aangesproken door een heerschap met wie ik zo'n drie jaar eerder samenwerkte. Leuk!

Keurig op tijd de laatste veerpont en aansluitend de laatste tram gehaald en iets na enen thuis. Nog 'even' schrijven en chatten met een vriend die niet kon slapen en ongepland een buurman op visite. Kon ik eindelijk het borreltje opdrinken dat ik eerder noodgedwongen had moeten laten staan omdat ik niet in mijn eentje alcohol drink. 'Heel verstandig, buurman! In je eentje drinken is niet alleen gevaarlijk maar gewoon ook niet gezellig.', zei de wijze buurman.

Opeens is het vier uur en ga je toch maar eens slapen. Om tien uur 's ochtends te worden gewekt door voornoemde buurman: 'Ik heb mijn tas bij jou laten liggen'. Omdat ik toch wakker was meteen maar simultaan aan de chat gegaan met een zestal mensen om daarna even boodschappen te halen en te gaan beeldbellen met een vriendin:

In totaal met 14 mensen Whatsapp'jes gedeeld en met vier via Messenger van gedachten en informatie gewisseld. Dus netjes mijn streven gehaald om met minder dan 20 mensen per dag te appen!

Een aanzienlijk deel van de avond reserveerde ik voor het schrijven van een 'Bouwstuk'. Dat is een verhandeling (van zo'n vijf A4'tjes) met daarin vaak een overweging, een persoonlijk stukje informatie, een stelling en een stukje mystiek. Leuk om te doen maar redelijk tijdrovend.

Het pleonasme van de week is: een ingewikkeld vrouwenbrein.

Aphrodite's Child levert de muziek deze week. Hier is The Four Horsemen:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Tineke Verburg 

De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop

mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat. Ik mis dus inkomsten.

Behalve door een boekje van mij te kopen (zie daartoe de kolom ter rechterzijde van dit blog) kunt u mij ook een beetje sponsoren

door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:

Blogdonatie

Alle beetjes helpen! Alvast bedankt.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels