Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

zondag, februari 28, 2021

De week voorbij (een Corona-dagboek)

Voor mij zijn mensen belangrijker dan statistieken. Als je naar statistieken zou kijken, zou je bijvoorbeeld zien dat relatief weinig mensen overlijden in auto-ongelukken. 'Verreweg de meesten komen er af met lichte verwondingen'. Dat zou voor mij geen reden zijn om te stoppen met het verplicht stellen van het dragen van autogordels. Elk leven is kostbaar. Dus de stelling: 'Corona valt hartstikke mee want de meeste mensen die het krijgen gaan er niet dood aan' wordt door mij met plezier en keihard afgeserveerd.

Vindt u iets wel meevallen 'wanneer maar 2 op de 1000 mensen er aan doodgaan'?

====================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================================

Maandag was een goede dag. 

Beetje raar om te zeggen misschien omdat het de dag was van de uitvaart van een vrouw met wie ik een aantal jaren een liefdesrelatie onderhield. Maar het was een prachtige dag. Het was - zeker voor februari - een warme dag. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten en in de koffiekamer waar haar lichaam lag, wist zij zich omringd door mensen die van haar hielden, elk op hun eigen manier: onze zoon en ik natuurlijk maar ook de buurvrouw die maandenlang voor haar zorgde om te voorkomen dat zij over straat zwierf, de vrouw die haar in praktische zaken begeleidde in het instituut waar zij woonde, dier collega die de moeder van mijn zoon geestelijke bijstand verleende, onder meer tijdens haar behandeling tegen kanker en niet in het minst ook mijn vriendin. 

Die kende mijn ex (nare term. Maar soit) weliswaar niet persoonlijk maar wist genoeg van de situatie om zich in te leven en mooi en vanuit het hart te spreken op de uitvaart. Geen traditionele plechtigheid maar een sobere bijeenkomst in een koffiekamer. Wat ingetogen muziek, koffie en thee maar geen cake. Verhalen, het delen van herinneringen en persoonlijke belevenissen. Samen lopen naar de uiteindelijke rustplaats, begeleid - dankzij een meegenomen kleine blue tooth speaker - met een prettig stukje muziek. 

Letterlijk stilstaan bij het heengaan van een bijzondere vrouw.

Een vrouw die - ondanks haar geestesziekte - zeer geliefd was, zo bleek ook op de herdenkingsdienst die later op de dag ter ere van haar werd gehouden in de instelling waar zij de laatste tien jaren van haar leven doorbracht. Een vorige bewoner was vanuit zijn zelfstandige wooneenheid speciaal gekomen om zijn oude afdelingsmaatje de laatste eer te bewijzen. Een bewoonster vertelde vol vuur en compassie over haar. Een andere bewoner kon maar niet geloven dat de vrouw bij wie hij altijd terecht kon voor een praatje er niet meer was. Een man die haar 26 jaar geleden begeleidde toen zij in een begeleid kamer-project zat was er en sprak uitgebreid met mij. Bewoners en verzorgenden deelden hun verdriet en herinneringen. Wie dat wilde kon een kaarsje voor haar aansteken. Een unicum in een omgeving waar open vuur niet iets is dat wordt aangemoedigd.

'Haar liefde voor haar zoon was groter dan haar angst voor de dood';
'Zij was een stiekeme sigaretjes-dief maar ook heel erg lief',
'Zij had prachtige lange haren';
'Als zij lachte, lachten haar ogen mee';
'Zij kon heel erg veel!';
'Ik noemde haar 'supersnijder' omdat zij heel goed en heel hard meehielp in de keuken';
'Wanneer komt zij terug uit het ziekenhuis?'

Mooi. Troostrijk en liefdevol. Oprecht.

Maandag was een goede dag.

Dinsdag was een 'De wereld bekijkt het maar even lekker, ik doe gewoon even helemaal niets!'-dag. 

Sowieso ben ik al een jaartje wat chagrijnig: twee vrienden overleden door Corona, twee andere vrienden kwijt omdat zij bleven volhouden dat het een hoax is, inkomsten uit entertainment zijn tot onder nul gedaald en niet veel gesloten cafés kopen bier van de brouwerij waar ik voor werk. Dan is er nog mijn pijnlijke heup en is de vervanging door een kunstheup voor onbepaalde tijd uitgesteld. Feestjes gingen niet door, een paar van mijn favoriete kroegjes dreigen failliet te gaan en alleen mijn kat en vriendin raak ik nog aan. Terwijl ik ontzettend van knuffelen hou. Best wel redenen om een tikkeltje chagrijnig te worden. Tel daarbij op (de aanloop naar) het overlijden van de moeder van mijn zoon en mensen kunnen bedenken dat ik eventjes niet vriendelijk en geduldig reageer wanneer zij mij iets vragen dat niet is gerelateerd aan werk of aan het heengaan van de buurvrouw met wie ik een relatie had.

Verreweg de meeste mensen in mijn omgeving begrijpen gelukkig dat ik wat kortaf kan zijn. Niemand die zegt: 'Nou, zeg, wat ben jij kattig vandaag! Bel me maar als je weer goedgemutst bent.'

Ik denk dat als je vrienden hebt die zo reageren, dat dat dan geen vrienden zijn.

Natuurlijk begrijp ik dus de jongeren die graag weer naar de kroeg zouden gaan. Toch zou ik graag zien dat de regering niet met het oog op het weghalen van stemmen bij rechts-populisten, de corona-maatregelen onverwacht versoepeld. Nog maar nét kwamen er onderzoeken naar buiten die aantonen dat afstand houden, gesloten winkels en horeca en dergelijke goed werkt om verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.

Als de VVD in 1976 aan de macht was geweest had de partij vast ook gezegd: 'Fantastisch, mensen! De autogordel kan nu wel bijna worden afgeschaft.'
Een jongere - u weet wel, van het type dat er uit ziet als een houthakker maar waarschijnlijk nog nooit een bijl van dichtbij heeft gezien* - klaagde dat hij 'na al bijna een jaar niet naar de kroeg gaan' wel een beloning had verdiend. Wat dan? Een tientje voor elk biertje dat hij stiekem thuis in zijn kelder bij mama met twaalf vrienden drinkt in plaats van in de kroeg met vijf? Dat hij door uit de kroeg weg te blijven de overlevingskansen van zijn geliefden vergroot is niet voldoende voor hem? Sjezus, wat een verwend rotjong! Mag ik dat zeggen? Dat mag ik zeggen.

*Als ik aan de macht ben met mijn op te richten politieke partij, zal ik mensen testen op hun houthakkersvaardigheden wanneer zij er als zodanig bijlopen. Slagen zij niet, dan laat ik de heren hun eigen knotje afknippen en doneren aan Kika.

Kwam deze dag ook het instructiefilmpje tegen dat de overheid liet maken voor 70-plussers die het stembiljet voor de komende verkiezingen thuis mogen invullen en wijdde er dit twitterbericht aan:
Ontving een attent 'Sterkte!'-kaartje van mijn broer en diens vrouw en hing een half uur aan de telefoon met haar. Erg fijn. Deze dag ook hele prettige (app-)gesprekken gevoerd met vrienden, Broeders en uiteraard ook met mijn vriendin. Heel prettig om zoveel steun te ontvangen van deze en gene, ook via sociale media. Met de nadruk op 'sociale'. Het leek wel alsof niet alleen de pijn in mijn hart maar ook die in mijn been er draaglijker van werd. 

Toch maar een goede pijnstiller geslikt en tijdig mijn bed in.

Woensdag was het prachtig weer en samen met mijn vriendin genoot ik van een kleine wandeling en wat rust aan de waterkant. 

Een vriendin kwam langs. Wij dronken samen een kopje thee en zij hielp mij met het uitruimen van de koelkast 

en mijn voorraadkast. Heel fijn!

Intussen arriveerde mijn wekelijkse grote tas met divers voedsel en draaide ik twee wasjes: een voor mijzelf en eentje voor een buurvrouw.

Een half uurtje beeldbellen met een vriend en diens vriendin ervoer ik als bijzonder prettig en ik appte met deze en gene. Werken hoef ik nog even niet en al dient er nog een en ander gedaan te worden, dat moet maar even wachten.

Donderdag gingen een Broeder en ik en een pot koffie lekker in het zonnetje zitten op een bankje bij mij om de hoek. 


Hij neemt voor nu mijn taken als Secretaris in de Loge over. En nam appelflappen mee. Allebei heel fijne zaken. Om nog maar te zwijgen over de biertjes die hij voor mij meenam. En niet zelf meteen opdronk ;-)

Was nog niet lang weer terug in mijn hok toen er een buurvrouw op de thee kwam. Die op haar beurt werd afgelost door mijn vriendin. Zij en ik maakten samen een flinke lading oxytocine aan. Knuffelen is geweldig!.

Eindelijk vond ik rust. Na dagen, weken, van regelen, rennen, vliegen ontdekte ik dat 'tussendoor even een kwartiertje niets doen' niet voldoende is om écht tot rust te komen. In het hoofd dan. Deze dag lukte dat wel. 

Geen zorgen meer rond de moeder van mijn zoon. Even geen gedachtes aan de tijd dat zij als hoog-zwangere werd opgenomen op de afdeling psychiatrie en ik voor de keus kwam te staan: zorgen voor haar of zorgen voor hem. 

Dat is geen eerlijke keus want natuurlijk stop je dan al je energie in het leven van je kind. Bovendien zat de angst er bij mij ook goed in: er zat al een stel pleegouders klaar. Uit Rotterdam. Het idee alleen al dat mijn zoon zou opgroeien met een Rotterdams accent en - goden verhoede! - zou slapen onder een Feyenoord-dekbed, was voldoende om op zoek te gaan naar een goede advocaat en zelfs om plannen te maken om op de zwarte markt valse ID-bewijzen te regelen en onder valse namen met mijn zoon samen te emigreren.

Op sociale media ontdekte ik vrijdag dat de Republikeinse Partij in Amerika de Bijbel niet zo goed gelezen heeft. Waarom anders zouden zij het verhaal van Het Gouden Kalf niet kennen en een 'gouden afgodsbeeld' dat ex-president Trump moet voorstellen een mooi plekje geven op hun aanstaande bijeenkomst waar meneer Trump een praatje zal houden?
Een huisarts weigert mensen te vaccineren tegen het Corona-virus wanneer zij geen door hem opgestelde verklaring tekenen waarin hij gevrijwaard wordt van eventuele schadelijke gevolgen van de prik. Opmerkelijk, want Rob Elens is fel tegen mensen die anderen dwingen iets tegen hun wil te doen, zoals een mondkapje dragen. Zijn motto is dus: 'Niemand mag een ander ergens toe dwingen! Behalve ik!' Helder. 

Nadat mijn gade de deur uit was, ging ik ook naar buiten: een paar uurtjes genieten van het heerlijke pré-lente weer. 

Zat lekker van het zonnetje te genieten op het bankje vanaf waar ik bovenstaande foto maakte, toen een buurman van verderop in de straat bij mij kwam zitten. Dus ik schoof een stukje op om voldoende ruimte te maken. Hij maakte zich zorgen vanwege de corona-maatregelen. Hij had namelijk al eens eerder meegemaakt dat winkels werden gesloten, mensen in uniform burgers aanspraken op hun gedrag en een avondklok werd ingesteld. In Syrië, waar hij twintig jaar geleden vandaan vluchtte. 

Naar zijn geboorteplaats kan hij niet meer want die bestaat uit weinig meer dan een grote hoop stenen, verwrongen staal, stukken glas en verwoeste bezittingen. Omdat mensen - vooral buitenlanders - zijn land wilden 'bevrijden'. Logisch dus dat hij wat moeite heeft met mensen die Nederland willen 'bevrijden' door bijvoorbeeld een 'Ausweis' te gaan uitdelen en op te roepen tot het vormen van een 'burgerleger'. Hij heeft in de praktijk gezien waar dat toe kan leiden. Hij zakte in elkaar van ellende toen hij de regering het woord 'Avondklok' hoorde gebruiken. Niet dat hij zelf niet naar de kroeg kon indertijd, maar dat was omdat de straat waarin zijn lokale kroeg stond was platgebombardeerd. Ik probeerde hem wat gerust te stellen maar de angst zit er diep in bij de arme man. 'Gelukkig hoefde ik niet meer op zoek naar eten voor mijn kinderen want die waren met school en al opgeblazen', deelde hij zijn wrange humor. Hij kan maar niet begrijpen dat Nederlanders klagen dat zij in een dictatuur wonen 'want als je dat kunt zeggen zonder opgepakt te worden, leef je dus niet in een dictatuur.'

Thuis aan de slag met het beantwoorden van diverse berichten van diverse mensen via diverse kanalen en wat werken aan de administratie van een vriend. Nadat ik een half uurtje was gaan liggen. Mijn heup vindt lopen - al is het met een kruk - niet heel erg leuk.

Mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' was misschien ook niet erg leuk maar het voelde goed om mijn gevoelens in een verhaaltje te stoppen.

Zaterdag was ik gezellig naar een Corona teststraat. 
Voor een covid-test. D'oh! Mooie locatie en de test zelf stelde weinig voor, al kriebelde mijn neus een kwartier later nog en raakte de binnenkant van mijn mondkapje onder het snot dat er later nog spontaan uit droop (als u net gegeten heeft: graag gedaan!) dus die kon in de was. Had - zoals altijd - gelukkig een tweede bij me.

Onderweg ging twee keer mijn arme, getormenteerde heup 'op slot' en de pijn noopte mij even te gaan liggen bij thuiskomst. Pijnbestrijding kan het lichaam zelf aardig goed maar het vergt een hoop energie. Een paar uren later werd ik wakker. Bleek mijn vriendin langs te zijn geweest en glimlachend naar mijn slapende ik te hebben gekeken. Een buurvrouw had eten op mijn aanrecht gezet. Lief, niet?

Later die dag was de uitslag al bekend: negatief. Feestje! 

Beetje zitten chatten met onder meer mijn vriendin en mijn zoon, die mij bedankte voor het verhuiskaartje dat ik hem stuurde.

's Avonds zag ik Raymond van Barneveld zijn rentree maken in de wereld van darts. Spannend!

Zondag redelijk uitgerust wakker geworden. Met minder pijn in mijn been dan de dag ervoor. Lang leve het natuurlijk herstelvermogen van het lichaam! Kopje koffie, beetje eten en aan de waterkant genieten van het zonnetje. 
Net als deze meeuw:
Later op de dag diverse klussen opgeknapt: herexamen voor de cursus voor stembureauleden, ingewikkelde klusjes in de boekhouding van een vriend, voorbereiden van mijn eigen belastingaangifte, aquarium, wastafel en toilet schoonmaken,...dat soort zaken en wat meer.

Zittend aan de waterkant las ik het eerste boek van dit jaar uit: Domheid, onder redactie van Jean-François Marmion. Over de verschillende aspecten van domheid: wat is domheid eigenlijk? Hoe komt het dat ook slimme mensen domme dingen kunnen doen en zeggen? Wat is het evolutionair voordeel van domheid? Wat kun je uitrichten tegen domheid? Erg interessant, zo'n wetenschappelijke benadering van domheid. 

Op sociale media kwam ik iemand tegen die beweerde dat Tanzania nauwelijks corona-doden kent. Kunst: de overheid (lees: de dictator van dat land) ontkent eenvoudigweg het bestaan van het virus en de bijkomende doden. Zo kan ik het ook.

De Engelstalige stukjes van deze week:


Still Corners met Strange Pleasures is de muziek van deze week:



Het pleonasme van deze week is - met dank aan Thierry Baudet en diens fans - : Civiel burgerleger.

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

Dankzij de wondere wereld der techniek en zo kan het zelfs door deze QR-code te scannen:

vrijdag, februari 26, 2021

Zijn Moeder (een verhaaltje)

Van knuffelen was hij,
in tegenstelling tot zijn vader,
geen groot voorstander.
Evenmin als zijn moeder trouwens.
Dus dat had hij van haar.

Maar er zijn uitzonderingen.
Zoals deze dag.
Toen hij, samen met zijn vader
in een innige omhelzing,
letterlijk stil stond
bij het graf van zijn moeder.

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

woensdag, februari 24, 2021

Gelooft u dat alle huidige religies altijd zullen bestaan?

Mijn ervaring is dat mensen die zichzelf christen noemen dat opvallend vaak niet zijn. Van alle mensen die ik ken(de) is degene die het meest leeft volgens 'de regels van Christus' een atheïstische punker. 

==========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
===============================================

Naar de kerk gaan maakt geen christen van je, net zo min als in een garage gaan staan je in een auto verandert. Als ik op mijn CV onder 'hobby's' schrijf: 'Windsurfen' betekent dat niet dat ik goed kan windsurfen maar dat ik lieg op mijn CV. Bijvoorbeeld omdat ik een baan ambieer als regiomanager bij een groothandel in windsurfartikelen.

Naar verluidt bevat ongeveer 70% van alle CV's (werkervaringsoverzichten, niet de verwarmingssoort) wereldwijd wel een of meerdere 'alternatieve feiten': hoe hoger in de top van de pikorde, hoe meer 'feitelijke onjuistheden' op de CV. Ja, veel topmanagers en hooggeplaatste politici zijn leugenaars. Had u niet verwacht, hè? Ik vind dat best veel. Maar dat is voer voor een ander blog.

In Amerika wordt verreweg de meeste porno gedownload in de meest godvrezende staten. 'Dat gebeurt vast door die twee procent die niet gelovig is!' Ik geloof ook: namelijk dat veel mensen die zich in die gebieden christen noemen, hypocriet zijn.

Zoals een dominee die graag hel en verdoemenis predikte maar intussen thuis in een e-mail programma werkte aan een nieuwe preek terwijl hij via zijn browser kinderporno downloadde. Maar zich er niet van bewust was dat zijn reguliere werkgever (Disney) software op de computer had laten installeren om in de gaten te houden wat elke werknemer precies deed met het apparaat. Duidelijk gevalletje 'oepsie!'

Onderzoek toont aan dat porno vooral wordt gekeken in plaatsen waar de meeste mensen wonen die zich 'religieus' noemen. https://www.hln.be/nina/seks-relaties/kijk-jij-vaak-naar-porno-dan-is-de-kans-groot-dat-je-gelovig-wordt~aba31d11/

Is het zo dat mensen die porno kijken vaker naar de kerk gaan of gaan kerkgangers op den duur meer porno kijken? Het verband is niet helemaal duidelijk maar wel staat zo goed als vast dat christenen meer en vaker porno kijken dan atheïsten. Kunst: atheïsten hoeven zich niet hypocriet op te stellen maar kunnen vaak eerlijker voor hun hobby's uitkomen. Verder is het zo dat mensen met 'rechtse' politieke overtuigingen gemiddeld naar extremere vormen van porno kijken dan 'linksmenschen'. Waarom dat zo is laat ik graag over aan de fantasie van de lezer.

Wat mij brengt op de Pastafari en hun Kerk van Het Vliegend Spaghettimonster. Deze religieuze stroming ontstond in 2005 als tegenreactie op het politiek correcte gedrag rond de vrijheid van religie. Die vrijheid stelt dat mensen zich ook op pasfoto's mogen tooien met uitingen van hun favoriete religie. Een tulband, een hoofddoek, een keppeltje, een kruisje...Het mag allemaal 'want het gaat om een eeuwenoud geloof'. Met een vergiet op het hoofd in je paspoort omdat je een nieuwe religie aanhangt mag in Nederland niet 'want dat is geen echte religie'. 

Mensen die mensen vermoorden uit naam van een almachtig, onzichtbaar wezen worden erkend als religieus maar mensen die geloven dat alle piraten heilig zijn en zo meer mogen worden uitgelachen. Zelfs door officiële instanties. Maar mensen die geloven in 'Intelligent Design' en er van overtuigd zijn dat God hier en daar botten van dinosaurussen heeft begraven om hun geloof op de proef te stellen krijgen het voor elkaar dat hun soort geloof (pas enkele decennia oud) verplicht wordt onderwezen op Amerikaanse scholen.


Zoals mensen nu hun geloof belijden deden zij dat niet honderden of duizenden jaren geleden. Zo was bijvoorbeeld homoseksualiteit ooit zó normaal dat er geen woord voor was en een huwelijk werd ook niet 'voor de ogen van God' in een kerk of zo ingezegend. Welnee, als een stel samenwoonde was men - zelfs in de ogen van 'de kerk' gewoon een getrouwd stel. Of nu maar een van beiden, geen van hen of beiden een piemel hadden. Dat rare anti-homo gedoe begon pas veel later. 'Ja maar in de Bijbel staat dat homo-zijn slecht is!' Er staan wel meer ge- en verboden in de Bijbel want het is een hele dikke verzameling boeken. In dit filmpje worden er een paar genoemd:


In ons huidig tijdsgewricht zien wij een nieuw geloof ontstaan. Als ik het een beetje begrepen heb (net als veel religies is ook dit geloof op een aantal gebieden vrij vaag. Daarom heet het ook 'geloven'.) bestaat er een Galactic Counsel die onder meer bestaat uit buitenaardse Hagedismensen die mensen als Donald Trump naar de Aarde gestuurd heeft om te voorkomen dat Bill Gates en andere leden van de Cabal, waaronder George Soros, om het eeuwige leven te verkrijgen, het bloed drinken van kleine kindertjes die in de niet-bestaande kelder van een pizzeria in Amerika worden verzameld en gemarteld door Hillary Clinton. Of zo. De aanhangers hebben zulk soort conversaties:
Twee jaar geleden kwam ik dit gesprek tegen maar begrijp nog steeds niet waar het over gaat, hoewel ik de individuele woorden ken.

Voor de details moet u bij ex-rapper Lange Frans zijn: hij weet alles wat 'profeet' Q aan zijn volgelingen doorgeeft in de vorm van 'visioenen' die - vreemd genoeg maar het zijn moderne tijden dus waarom niet? - als geschreven boodschappen op sociale media terechtkomen. Maar - gelukkig maar! Lekker ouderwets. Hou ik van! - zich ook openbaren aan dames die in Facebook 'live' of YouTube (of Bitchute als Youtube haar onzin...pardon...geprevel heeft verwijderd.) filmpjes met haar ogen rollen terwijl zij in lotushouding op een campingmatje zitten waar een brandende kaars op staat en van een briefje dat iemand naast de camera houdt de tekst oplezen die zij 'na urenlang zuipen en blowen mediteren' via hun pijnappelklier ontvangen hebben van de Galactic Counsel. Apart genoeg altijd in slecht Engels. 

De gelovigen - met hun profeten Willem Engel (What's in a name?) en 'de QAnon Shamaan' - zijn er zelf nog niet uit over hoe hun religie heet maar ook in het vroege Christendom en de Islam ontstonden al conflicten over hoe sommige 'visioenen' geïnterpreteerd moesten worden en daarom zijn er bijvoorbeeld Katholieken en Protestanten, Soennieten en Sjiieten. Dus ook wat ik voorlopig 'Het Wappieanisme' zal noemen zal zich opsplitsen.

Maar ook deze religie zal ooit verdwijnen, zoals vele religies dat al deden, al ver voor de opkomst van bijvoorbeeld het Christendom en de Islam, momenteel twee grote religies die óók zullen verdwijnen. Ga maar na: hoeveel mensen kent u die ooit gehoord hebben van het Jaïnisme? Of wat er is geworden van de Ophieten?

==========================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

dinsdag, februari 23, 2021

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws vind ik dat er ook leuke dingen gebeuren in de wereld. Zelfs tijdens een bloedserieus overleg tussen een rechter en advocaten. Dit gebeurt wanneer een van hen zelf even niet bij zijn computer of smartphone kan om te beeldbellen en dus de smartphone van zijn secretaresse gebruikte. Waar even daarvoor haar dochter mee had zitten spelen:

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Zo gaat Billy de Kat om met sneeuw en een bevroren vijver:



De lolcat van deze week gaat over de Bijbel:

'Alles wat in de Bijbel staat moet letterlijk worden genomen.
Behalve die stukjes die niet letterlijk moeten worden genomen.
Maar niet altijd.'


zondag, februari 21, 2021

De week voorbij (een Corona dagboek)

Als acteur heb ik wel eens dingen gezegd waar ik als persoon niet achter sta. 'Geweldig idee, baas, om die diamant te stelen!' in een kinderserie bijvoorbeeld. Heb zelfs wel eens - ook als acteur - voor een bedrijf gewerkt waar ik als persoon van vindt dat het niet zo netjes te werk gaat. Maar als politicus kreeg ik het niet voor elkaar om een partij-standpunt te verdedigen waar ik het als persoon niet mee eens was.

Heeft u wel eens iets gezegd of gedaan waar u eigenlijk niet achter stond?

================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

===========================================

Maandag voelde ik mij wat verdoofd. Nog niets bekend over een uitvaart of wanneer wij de kamer van de moeder van mijn zoon kunnen komen uitruimen. Niemand schijnt iets te weten. Juridisch gezien is mijn zoon de enige rechthebbende maar ook hij had nog niets gehoord. Zelf heb ik alleen maar de status van 'een ex-partner' en dus wettelijk niets te zeggen over de afwikkeling van het overlijden van de vrouw met wie ik jaren lief en leed heb gedeeld en samen een zoon mee op de wereld heb gezet. Frustrerend.

Dat was het al wanneer wij elke nieuwe begeleid(st)er van haar weer alles moesten vertellen. Blijkbaar doet men niet aan dossier-overdracht bij psychiatrische instellingen. Zij wisten vaak haar verjaardag niet, noch dat zij een broer had, wie ik was, soms zelfs niet dat zij een zoon had, wat haar voorgeschiedenis was voor zij in instelling nummer zoveel werd opgenomen. Alleen haar medicatie-geschiedenis was bekend. Alsof  het antwoord op 'welke pillen heeft mevrouw geslikt?' het enige is wat bepaalt wie wij zijn als mens.

Maar dat is blijkbaar wat 'het Volk' wil en waarom men al jarenlang op politieke partijen stemt die geld boven mensen stellen. Ik wil mij daar niet bij neerleggen. Zo zal ik mensen blijven vragen niet meer op de VVD te stemmen, noch op partijen die niet verder komen dan loze beloften te doen. Maar misschien zijn er mensen die het prima vinden dat de mensen met het meeste geld de meeste rechten hebben. Vraag maar aan de slachtoffers van de Toeslagenaffaire: zij die zich een dure advocaat konden veroorloven hadden meer kans hun geld terug te krijgen dan mensen die volgens Het Juridisch Loket (de overheid dus) geen recht hadden op rechtsbijstand.

Ook is het plan gerezen een zorgboerderij te starten, waar mensen zoals de moeder van mijn zoon een volwaardig leven kunnen leiden. Want iedereen kan wel íets, al is het geiten voeren of eieren rapen. Al ben je zwaar autist, heb je stemmen in je hoofd, ben je paranoïde, kun je je gedachtestromen niet op pauze zetten, heb je een IQ van 147 of 74...het maakt niet uit: voor iedereen zou er plek moeten zijn in de maatschappij. 

Mensen wegzetten in betonnen dozen en hen vrijwel uitsluitend eten en medicijnen geven vind ik niet de juiste manier van omgaan met mensen. Dat gebeurt alleen met dieren die rijp worden gemaakt voor de slacht. En daar wordt steeds vaker schande van gesproken. Maar dat datzelfde met mensen gebeurt, vinden velen blijkbaar normaal. Ik vind dat niet.

'Ja maar ik heb ondergoed voor haar gekocht, hoor!', vertelde ons ooit een begeleidster. Hartstikke lief hoor, maar heb je haar geleerd wat e-mail is, hoe een OV-chipkaart werkt, haar begeleid met het verlengen van haar paspoort, verzekeringen voor haar geregeld, haar ooit geholpen met haar bankzaken of op enige andere manier haar begeleid om wellicht ooit weer deel uit te maken van 'de maatschappij'? Nee dus. 

Had nergens zin in deze dag, zelfs niet in nergens zin in hebben. Korte, heftige huilbuien op rare plekken in mijn gedachtentreintjes. Heb er maar aan toegegeven en tussendoor, ondanks het ontbreken van wil, toch maar wat dingen gedaan. Voor de Bewonerscommissie bijvoorbeeld. Het lukte gelukkig ook weer om te schrijven. Dat luchtte op. Schrijven is zuurstof voor mij. Als ik dát niet kan...

Lieve, steunende berichten en telefoontjes van lieve mensen deden mij goed. Ik ben dankbaar, verdrietig en boos.

Het bericht dat PVV-kamerlid Dion Graus zijn ex-partner dwong tot seks met zijn beveiligers - in het gebouw van de Tweede Kamer - verbaasde mij niet. Noch dat zijn fractie en aanhang dat geaccepteerd gedrag vinden. Dat Thierry Baudet niet wist dat kamerleden verplicht zijn (ook toekomstige) neveninkomsten te laten opnemen in een register, om te voorkomen beticht te worden van belangenverstrengeling en omkoping - is natuurlijk door hem gelogen. 

Zijn fans doen als reactie uiteraard gezellig aan 'Jamaarisme': 'Ja maar, die en die politicus had eens een onterechte declaratie gedaan!' Maar zo gaat dat: aanhangers van een sekte accepteren niets negatiefs over hun Grote Leider. Hij ontkent gewoon dat hij in een groep appjes stuurde als 'Je wil toch niet dat je zus thuiskomt met een neger?' en zijn aanhangers zien alleen maar een bevestiging dat hij - net als zij - niet meer is dan een ordinaire racist. Tot zijn reactie aan toe: 'Ach, wie maakt er nu nooit eens een racistisch grapje?'

's Avonds door foto-albums gebladerd (fysieke ja) op zoek naar een aardige foto voor op een eventuele rouwkaart en ook bij die actie kwamen er wat emoties aan de oppervlakte. Ook omdat ik bij die actie foto's tegenkwam van andere geliefden die de oversteek hebben ondernomen.

Dinsdag was een regel-dag. In het ziekenhuis zei men de vrijdag ervoor; 'Geen zorgen, wij hebben contact met een uitvaartmaatschappij en regelen verder alles. Dit weekend bellen wij jullie.' Niet dus. Al decennialang was de GGD verantwoordelijk voor alles wat juridisch gezien geregeld moest worden voor de moeder van mijn zoon: verzekeringen, bankzaken...niet dus. Zij was dus (waarschijnlijk) niet verzekerd. 'Wij wilden het allemaal aan haar zelf overlaten.' Heel aardig concept hoor, zelfbeschikking en 'eigen verantwoordelijkheid' maar je hebt iemand onder je hoede die zwaar psychotisch is en waar je verantwoordelijk voor bent. Sterker nog: je wordt als instelling betaald voor die verantwoordelijkheid. Maar soit.

Dus mijn zoon regelde zelf een beeldbelgesprek met een uitvaartmaatschappij en online mochten wij een kist uitzoeken, voor hoeveel mensen de koffiekamer geregeld moest worden en dat soort zaken meer.

Daarna belde ik de begeleidster van de instelling over het leegruimen van haar kamer, haar burger service nummer ('Heeft u dat niet?' 'Nee, ik heb nergens opgeschreven wat het Burgerservicenummer is van iemand met wie ik 25 jaar geleden een relatie had.') en wat dies meer zij. Afspraak gemaakt voor de dag er op.

De begeleidster had gelukkig een mooie foto voor op de kaart. Zelf die kaart ook maar even regelen want dat kan het uitvaartcentrum ook wel voor ons doen maar voor de prijs van 10 kaartjes kun je een avond uit eten. Met z'n tweeën. En dan niet bij een fastfoodrestaurant.

Natuurlijk kost het geld om een zaaltje te huren, een gat in de grond te graven en koffie te zetten en zo maar allememachies, wat is dat een hoop geld allemaal bij elkaar!

En dan nog het geregel er om heen: contact zoeken met mensen die haar kenden, niet in de laatste plaats haar broer; wie wil er even spreken op de uitvaart, wat zal ik aantrekken? Wat wil ik zelf nog zeggen?

Had mij die morgen afgemeld voor werk en ontving een keurige reactie: 'Van harte gecondoleerd'. Opvallend genoeg is er nog steeds iemand die mijn werk (helaas slecht dus er moet tzt veel gecorrigeerd worden) voor de brouwerij doet maar zowel de directeur als ik weten niet wie.

Intussen bleven mensen maar appen en bellen. Heel lief, al die vriendelijke woorden en steun en zo. Maar het kwam nog even niet uit. Was wel fijn dat een buurvrouw bij mij was terwijl ik belde met deze en gene. Met een buurvrouw binnen gehoorsafstand ben je toch minder geneigd om mensen telefonisch uit te schelden en even een potje te janken en zo. Tussendoor - uiteraard - overleg met mijn zoon: 'Welke tekst op de kaart? Wat voor muziek in de koffiekamer?' Ook fijn dat ik mijn vriendin kon bellen om even wat frustratie te ventileren en zorgen te uiten.

Intussen lijkt het een eeuwigheid geleden dat ik vrolijk stond te werken op bedrijfsfeesten, festivals en in nachtclubs. Vond onlangs een foto van mijzelf dankzij Twitter, waar een fan blij meldde dat hij mij niet had verwacht te zullen zien op een festival bij hem in de stad. Maar al sla je me dood, ik herkende het kostuum niet en wist echt niet meer waar of wanneer dat festival plaatsvond. Alsof ik een versie van mijzelf zag die op een parallelle Aarde leefde. Maf.

Over parallelle Aardes gesproken: ter afleiding keek ik een aflevering van The OA: de dood is slechts het begin van een alternatief leven in een andere dimensie en zo. Intrigerend!

Woensdag met een buurvrouw naar de instelling waar de moeder van mijn zoon de laatste jaren van haar leven verbleef. Ook de moeder van mijn zoon was ooit een buurvrouw. Om het interessant te maken woont de buurvrouw die mee was in de woning waar een andere buurvrouw ooit woonde. En waarmee ik twee dochters heb geproduceerd. 

Emotioneel natuurlijk om in de kamer te zijn waar mijn zoon en ik nog maar een paar maanden geleden zaten te kletsen met zijn moeder. Zij lachte en kletste en leek aardig hersteld van de borstkanker van twee jaar eerder en de daarop volgende mastectomie. Maar uitgezaaide leverkanker werd haar fataal. 

Even het hoogstnodige geregeld (documenten en kleding voor haar wake ) en dingen vragen als: 'Voor gezonde mensen is het al lastig om zelf bank- en verzekeringszaken te regelen. Waarom dachten jullie dat een psychiatrisch patiënt dat zelfstandig kon en geen begeleiding nodig had?' 'Zij gaf aan dat zij het zelf wilde.' 'Prima, maar is het niet de taak van een begeleider om iemand, zeg maar...eh...te begeleiden?'  Maar soit. Wat geweest is, is geweest.

In het instituut zal men ook een dienst houden. Haar foto, bloemen en een kaars staan al klaar:
Op de bus richting begraafplaats. Beiden met een stok. 'Kruk en kruk'. Wij konden lekker lachen om elkaars onbeholpen gedrag. Tas met kleding achtergelaten bij de receptie en het aankleden van het lichaam van de moeder van mijn zoon ('mijn ex' vind ik nog steeds een nare uitdrukking) overlaten aan de professionals.

Buurvrouw en mijzelf getrakteerd op een broodje köfte. 

Heerlijk!

Thuis emotioneel én fysiek behoorlijk moe en met flinke pijn rond mijn heup een dutje gedaan. Reageren op een paar telefoontjes en berichten kan wachten.

's Avonds kwam een vriend op visite en hij werd afgelost door mijn vriendin. Fijn om niet alleen te zijn.

Donderdag was mijn vriendin al de deur uit toen ik wakker werd. Had de avond tevoren een pijnstiller ingenomen. En die deed z'n werk goed: lang, prettig en pijnloos geslapen. Wel erg vreemde dromen gehad. Die ik mij helaas niet meer in detail kan herinneren.

Het was koud dus ik draaide de thermostaat van 17,5 naar 20 graden. En dacht daarbij even aan de miljoenen Texanen die in winterse kou zonder verwarming en elektriciteit zitten. De burgemeester van Colorado is groot voorstander van zelfbeschikking en vertelde zijn burgers - vrij letterlijk! - 'Ik ga niks voor jullie doen. Zoek het lekker zelf maar uit!' en stapte op na hevige kritiek op die uitspraak.


In de jaren '90 besloot de staat Texas de distributie van gas en elektriciteit uit handen te nemen van de overheid en over te dragen aan particulieren bedrijven. Die uitsluitend keken naar winst op de korte termijn en dus bezuinigden op onderhoud aan de elektriciteitscentrales. Met als gevolg dat de meeste van die centrales niet tegen kou bestand zijn en een voor een uitvielen. Tot zover dat geweldige systeem van 'vrije marktwerking'. Maar volgens de Republikeinen is het allemaal de schuld van een lid van de Democraten die over tien jaar een plan in werking wil stellen om over te stappen op duurzame energiebronnen. Om met Lange Frans te spreken: interessant.

Met een buurvrouw en mijn vriendin ging ik waken bij de moeder van mijn zoon. Emotioneel natuurlijk maar het voelde goed om te doen. Wij lieten haar ritueel genieten van een laatste kopje koffie en een shaggie.
Haar laatste rustplaats vindt zij in een mooie omgeving:
Helaas geen katholieke begraafplaats want het ziekenhuis was vergeten met ons te overleggen en besloten geheel zelfstandig dat de katholieke overleden mevrouw vast wel naar een algemene begraafplaats vervoerd had willen worden. Als ze nu vooraf even hadden gebeld...

Thuisgekomen aten wij een stukje gebak. Mijn vriendin was namelijk jarig. Zodoende. Onwerkelijk.
Natuurlijk kreeg zij ook cadeautjes. Want dat hoort bij een verjaardag.
Als afleiding tussendoor speelde ik een paar zetten schaak met een vriendin:
(Ik speel met zwart)

Had niet veel eetlust maar at toch maar een stuk pizza. Met gehakt en zo op een bodem van bloemkoolmeel:
Buren stonden aan mijn deur, met een bloemetje: 'Hier buurman, gecondoleerd met je verlies.' Lief! Ontving nog een bosje eerder op de dag. Een beetje kleur in het leven kan geen kwaad. 

Muziek voor bij een begrafenis wisselden wij thuis - vanwege de jarige - af met feestmuziek. Een aparte combinatie.

Nasa was ook in een feeststemming want men kreeg het weer voor elkaar om een Marslander succesvol te laten landen. 


Een knappe prestatie!

Niets natuurlijk in vergelijking met mijn poging de kerstboom af te tuigen zonder mijzelf en de vloer met dode naalden te bezaaien. Wat dus niet lukte.

Denk dat ik vroeg naar bed was die avond maar dat weet ik niet meer zeker.

Vrijdag met een vriend naar het gebouw waar de moeder van mijn zoon de laatste ongeveer 10 jaren van haar leven woonde. Sinds een jaartje in een kamer met dit uitzicht:
Op een brandweerkazerne 'want de bewoners van deze instelling hebben vooral rust nodig'. Aha. 'Interessant', zou Lange Frans zeggen.

Snel haar spullen sorteren en verdelen over de meegebrachte tassen en kratten. Alles kon gelukkig in het busje en het echte verdelen komt later wel. Veel papier (nieuwsbrieven, tijdschriften) kon direct weg: scheelde toch gauw ruim 20 kilo. Ook kom je papieren, foto's en spullen tegen die aan emoties raken, herinneringen oproepen, vragen doen opborrelen: had zij wellicht nog een kind? Hoe zat het eigenlijk met haar uitkering? Wie is dat op die foto die zij zo goed bewaard heeft?

Je kunt wel willen dat dingen anders waren gegaan in het verleden maar proberen dat te veranderen is net zo praktisch als tijdens de huidige pandemie een nieuwe nachtclub beginnen.

Was erg dankbaar voor de hulp en bij thuiskomst trof ik mijn vriendin aan die nog even flink hielp de gevulde kratten en tassen een tijdelijke plek te geven in mijn woning van 38m2.

Met de spullen van mijn moeder indertijd duurde het ruim twee jaren voor ik mentaal zover was dat ik een en ander durfde weg te doen. Ben niet van plan weer zo lang te wachten.

Was fijn dat mijn vriendin in mijn huis sliep die nacht. Voelde ik mij niet alleen. 

Zaterdag ging ik flink aan de bak: de administratie van de vriend die de dag ervoor zo'n geweldige hulp was. Voor ik ging werken verbaasde ik mij nog even over berichten over de naderende verkiezingen. Zo wist blijkbaar ook de aanhang van Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie niet dat hij de 'Deep State' wil bestrijden door een parallelle samenleving (?) op te bouwen. Compleet met eigen scholen, eigen kinderboeken en dergelijke. Bij zijn toespraak stonden zijn meest fanatieke aanhangers. Maar zelfs die stootten elkaar aan met: 'Heb jij enig idee waar dit geraaskal over gaat? Nee? Ik ook niet. Misschien moeten wij zijn moeder bellen? Of zijn begeleidster van de zorginstelling van de psychiatrische kliniek?'

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet gestoord wil worden tijdens het werk. Een enkeling moet ik dat elke keer opnieuw vertellen. En dan zijn er nog mensen die verbaasd zijn wanneer ik geïrriteerd reageer wanneer ik na een paar berichten ontvangen en beantwoord te hebben, mijn telefoon op stil zet maar zij alsnog doodleuk aan mijn deur komen staan om te vragen waarom ik niet gestoord wil worden. 'Weet je nog dat ik vanmorgen zei dat ik niet gestoord wilde worden?' 'Ja, dat weet ik nog.' 'Wat denk je dat ik bedoelde?' 'Hoe moet ik dat nou weten?' Volgens mij zijn dit hetzelfde soort mensen die met hun fiets 'maar eventjes, een half dagje of zo' een stoep blokkeren.
Tsja, waarom zou je je fiets vier meter verderop in het fietsenrek plaatsen wanneer je met hetzelfde gemak tientallen mensen last kunt bezorgen? Ik vind dat egocentrisch en asociaal. Maar dat ben ik. 

In de meeste andere situaties kan ik dit gedrag nog wel velen maar momenteel wil dat even niet lukken en word ik gewoon boos in plaats van de zaak af te doen met een grapje of een stukje cynisme. 'Even een stukje wandelen om wat tot rust te komen' is vanwege mijn versleten heup helaas niet echt een optie. Alleen al schoenen aantrekken is een behoorlijk energie vretende klus heden ten dage. Dus eigenlijk ga ik alleen maar de deur uit wanneer het echt niet anders kan. Deze dag kon het echt niet anders.

Nam even de tijd voor wat rust. Dan sta ik graag aan deze brugleuning:

Ondanks alles flink veel werk kunnen verrichten en zelfs via sociale media de vraag kunnen beantwoorden: 'Hoe bepaal jij op welke partij je stemt, 17 maart?'

Persoonlijk zou ik graag op een partij stemmen die concrete plannen heeft om de planeet leefbaar te houden. Je kunt gelijke rechten willen hebben, goedlopende winkels, alle buitenlanders het land uit of slimme kinderen maar op een dorre Aarde zijn dat vrij nutteloze wensen.

Deze dag werd een verzoeknummer namens mij voor de moeder van mijn zoon, gedraaid in de Bankshow, van Hans, de collega-weblogger die graag verzoekjes draait in zijn wekelijkse radioshow.

Voor ik ging slapen voltooide ik nog een Franse les via de app DuoLingo en volgde ik een kort college via De Universiteit van Nederland met Erik Scherder. Over wat muziek doet met je hersenen en waarom het zo erg is dat de overheid besloten heeft dat muziek- en lichamelijk onderwijs niet nodig is voor een goede opvoeding. Belachelijk natuurlijk en dat alleen al is een goede reden om niet op de heersende politici te stemmen. Erg interessant weer!

Zondag lag ik nog in bed te mijmeren toen een buurvrouw zich meldde voor de thee en wij samen de tijd namen liedjes te luisteren en stil voor ons uit te staren. Kan ook in je eentje natuurlijk maar samen met een ander is fijner vind ik. Bovendien heeft de moeder van mijn zoon een tijdje bij haar in huis gewoond omdat zij anders over straat zwierf en heeft de buurvrouw haar verzorgd. Superlief!

Met diverse mensen deze dag berichten gedeeld en veel steun ontvangen. Mijn vriendin belde ook. Erg fijn.

Weinig gedaan, verder. Een paar dingetjes voor de Loge, Karper de Goudvis en Billy de Kat verzorgd, de afwas gedaan, mijn moeder's oude tafelklok opgepoetst en opgewonden. Een rondje gelopen waarbij ik rouwkaarten afleverde bij buren die al zó lang in de buurt wonen dat zij de moeder van mijn zoon gekend hebben. Een van hen had zelfs ooit een relatie met haar. Ja, het is soms net een dorp, dat buurtje net buiten het centrum van Amsterdam waar ik woon. Soms denk je misschien 'even niet' maar dan is het toch weer fijn als een van de buren vraagt 'Gaat 't met je?' Of het nu een bewoner is die er langer woont dan ik (dik 26 jaar) of sinds een half jaartje de algemene voordeur deelt, ze zijn allemaal lief en attent. Heb ik wel mazzel mee, als ik verhalen van anderen over hun buren wel eens hoor.

Het was prachtig weer dus ik zat lekker een kwartiertje of zo te genieten.

De Engelstalige stukjes van deze week:


In de serie onbekende helden: Hashem Ahmad Alshilleh.

'Walking in the Air' in de versie van Nightwish is de muziek van deze week:


Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

Dankzij de wondere wereld der techniek en zo kan het zelfs door deze QR-code te scannen, zelfs:

vrijdag, februari 19, 2021

Opa vertelt (een verhaaltje)

Opa is een jongeman uit onze tijd die als oudere man
plotseling terecht komt in de toekomst, daar dingen hoort van zijn kleinkinderen en van alles ziet. 
Hij komt (nog steeds als oude man) terug in onze tijd en vertelt er over, doorgaans in de vorm van een tweegesprek met een van zijn kleinkinderen:

======================

'Opa, waarom staat er een grote muur om Nederland en Amerika heen?' 
'Toen Het Virus uitbrak overleden binnen een jaar 3 miljoen mensen wereldwijd. 
Er ontstonden ook diverse variaties. Een ervan tastte niet de longen maar de hersenen aan 
en trof vooral Nederland en Amerika. 
Daardoor ontstond een groep van miljoenen mensen die zichzelf Het Volk noemde. 
Zij zorgden ervoor dat geen enkele overheidsmaatregel werkte 
om verspreiding van het virus tegen te gaan. 
De rest van de wereld had geen andere keus dan Nederland en Amerika af te sluiten 
van de rest van de wereld. Mexico betaalde het grootste deel van De Muur.' 
'Maar opa, wisten mensen toen nog niet dat Het Virus was gestuurd door De Galactic Counsel 
om stupiditeit op Aarde uit te roeien?' 
'Nee, lieverd. Maar het verklaart wel waarom vooral de Nederlandse en Amerikaanse bevolking 
werd getroffen. Zelfs op andere planeten weten zij dat daar de grootste dommeriken van het universum leefden.' 


===================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

woensdag, februari 17, 2021

Mag je racisten discrimineren?

Waarom krijg je als volwassene geen kleurplaat in een restaurant? Is leeftijdsdiscriminatie niet verboden in Nederland? Met andere woorden: er vindt bijzonder veel discriminatie plaats. Er wordt dus onderscheid gemaakt tussen groepen mensen. Dat hoeft niet per se negatief te zijn: een sporter die zich aanmeldt om Nederland te vertegenwoordigen als hordeloper op de Olympische Spelen zal een afwijzing ontvangen van de beoordelingscommissie. 

Niet omdat hij of zij een bepaalde huidskleur heeft of liever met mannen zoent dan met vrouwen of zo. Nee, de afwijzing is gebaseerd op de rolstoel waar de betreffende sporter zich mee voortbeweegt. Dat werkt nu eenmaal niet, een hordeloper in een rolstoel. Persoonlijk spreek ik liever van hordeNloper want de loper springt over meerdere horden. Maar dat mag niet van de huidige spellingregels. Maar dat terzijde.

Zelf kreeg ik ooit een baan in een fabriek niet. Niet vanwege mijn CV, de kleur van mijn huid of omdat er 'man' in mijn paspoort staat. Maar omdat ik niet bij de knop kon waarmee ik een apparaat moest bedienen. Knoppen bij apparaten in fabrieken zijn niet bedacht op jongvolwassenen van 1.40m. Is dat discriminatie? Ja. Is dat erg? Nee.

Mensen zijn nu eenmaal niet gelijk (wel gelijkwaardig, maar dat is een geheel ander begrip. Voor een ander blogstukje) dus het is vrij normaal dat de ene iets niet kan maar de ander wel en dat dat deels je plek in de maatschappij (of in de fabriek) bepaalt. Zo accepteert 'de maatschappij' maar weinig mannen als vrouwelijk lingeriemodel. Bijvoorbeeld. Maar waarom zou dat eigenlijk niet kunnen?

Een actrice werd uitgescholden via sociale media. Uitsluitend omdat zij weigerde in te gaan op het verzoek om een symbool in haar Twitter-biografie te gebruiken waaruit zou moeten blijken dat zij tegen de discriminatie van transgenders is. In een 'biografie' op Twitter is ruimte voor 140 lettertekens. Dat is niet voldoende om alles in te weergeven waar je zoal tegen bent: ananas op pizza, het uitlekken van wie De Mol is, dat je vindt dat manlijke modellen net zoveel betaald zouden moeten krijgen als hun vrouwelijke collega's en omgekeerd voor managers, dat je voorstander bent van een basisinkomen en dus voor de vrijheid voor mensen om al dan niet te werken, et cetera.

====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

====================================================
(Er komst van mijn hand vast ooit een stukje over racisme)

Tegenwoordig polariseert men graag (vroeger niet?) dus 'eist' men van de filmmaatschappij dat de betreffende actrice ontslagen wordt 'want zij is transfoob!' Rare logica: dus omdat ik geen borstkanker awareness lintje draag zou ik voorstander zijn van borstkanker? Of omdat er geen Nederlands vlaggetje bij mijn profiel staat zou ik 'tegen de Nederlandse waarden en normen!' zijn? Onzin natuurlijk. Zoals het omgekeerd ook onzin is te veronderstellen dat bijvoorbeeld iemand die zich 'christen' noemt in zijn of haar profiel daadwerkelijk de waarden vertegenwoordigt die Jezus voor ogen had.

Dan nog: al zou de actrice wél moeite hebben met de aanwezigheid van transseksuelen in de wereld, wat dan nog? Mag zij geen mening meer hebben en moet zij worden ontslagen omdat zij iets vindt en daarmee een groep mensen discrimineert? Het wordt anders wanneer zij zou weigeren te werken met transseksuelen. Dat is dan gewoon werkweigering en grond voor ontslag op staande voet.

Stel dat iedereen die iets tegen een bepaalde groep heeft ontslagen wordt,  dan zou niemand meer werk hebben want die regel zou ook gelden voor iedereen die een hekel heeft aan racisten.

============================================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

dinsdag, februari 16, 2021

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws vind ik dat er eindelijk statiegeld op blikjes komt. Dat was geen kwestie van niet kunnen maar vooral van politieke onwil. Per 1 januari 2023 komt er 15 cent statiegeld op een blikje. Wellicht dat dat voorkomt dat mensen die achteloos uit hun autoraam werpen.


=====================================================
Deze week een kattenfoto uit de oude doos. Geen idee hoe het nu met het diertje gaat maar ik vond 'em leuk. Maneki Neko:




Dit keer is de lolcat een 'verkiezingsposter'.
Bedacht zelf de naam van de partij
en knutselde zelfs een logo in elkaar:
'Stem PKP, wij stemmen altijd met u mee.
Populistische Katten Partij
Wij zijn het altijd eens met Het Volk
op sociale media dan toch'


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

zondag, februari 14, 2021

De week voorbij

Het is onvoorstelbaar maar er zijn nog steeds mensen die geloven dat Corona niet bestaat. En als het al bestaat, dat het niet meer is dan 'een griepje'. Alsof ruim 3 miljoen mensen hun dood in scène hebben gezet en de geheime wereldregering miljoenen acteurs heeft ingehuurd om te huilen op 3 miljoen begrafenissen. Alleen maar om een handvol mensen te dwingen twintig minuten per dag een mondkapje te dragen. 

Om nog even een 'argument' van tafel te vegen: 'Niemand in mijn omgeving overleed door Corona dus het bestaat niet!' is net zo onzinnig als 'Honger bestaat niet want niemand in mijn omgeving is overleden aan ondervoeding.' Nog even iets duidelijker voor de mensen achterin: 'Als niemand ziet dat ik jouw neus breek, betekent dat dan dat jouw neus niet gebroken is? Immers: niemand heeft mij jouw neus zien breken en dus is het breken ervan niet gebeurt. Toch? 

Kortom: veel 'covidiots' bedienen zich van non-logica. Persoonlijk ben ik daar niet van gediend. Hoewel ik het soms wel vermakelijk vind. Vooral wanneer zij zichzelf tegenspreken en weigeren antwoord te geven wanneer zij op een fout in hun redeneren gewezen worden.

Het grootste probleem met mensen die wel in complotten maar niet in wetenschap geloven is dat zij én ontzettend bang zijn om buitengesloten te worden (daarom blijven zij vastklampen aan hun ideeën, om niet uit de groep gezet te worden van mensen die diezelfde ideeën aanhangen) en niemand vertrouwen, niet eens de leden van hun eigen 'clan'. Kijk maar naar de 'QAnon Shamaan': die vertrouwt zelfs zijn grote held Trump niet. In ruil voor strafvermindering zegde hij toe tegen Trump te pleiten in een eventuele rechtszaak.

Hier schreef ik al eens over dat rotsvaste geloof.

Er zijn mensen die niemand vertrouwen. Er zijn ook mensen die geloven in het goede in de mens.

De eerste groep is vaak wat gedeprimeerd en chagrijnig. De tweede groep wordt wel eens teleurgesteld.

Natuurlijk zijn er ook tussenvormen maar persoonlijk word ik graag gerekend tot de tweede groep. U?

================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

================================================

Maandag was ik nog wat van slag door het nieuws van de zaterdag ervoor. Dus ik zegde een afspraak af en deed het rustig aan. Mijn gedachten over wat er zoal in de wereld speelt zal ik wat vaker verdelen over aparte blogstukjes. Dan blijft het wat rustiger op mijn weekoverzicht.

Had weer een paar uren geen internetverbinding. Maar wél een kijkschijfje van de film Westworld, de film met Yul Brynner en het allereerste beetje 'CGI' ooit in een film. Bovendien is er de gelijknamige serie op gebaseerd. Tikje gedateerd maar bijzonder vermakelijk! Intussen werkte ik wat aan de boekhouding van een vriend.

Natuurlijk had ik ook deze dag met een tiental mensen app-contact en genoot ik van de sneeuw:
Op een Facebook-pagina plaatste ik een oproep om mij en mijn krukken covid-proof naar de moeder van mijn zoon te brengen want de trams reden niet. Ik mocht een flink aantal hartverwarmende reacties ontvangen. Fijn te merken dat bij social media de nadruk gelukkig vaak op 'social' ligt. 

Eerder op de avond was er dan ook nog een online bijeenkomst van de Geheime Jongensclub.

Dinsdag een beetje nerveus wakker geworden: hoe gaat het met de moeder van mijn zoon? Dat was niet helemaal duidelijk. Wel dat zij vanuit haar kamer met spoed was overgebracht naar het ziekenhuis, de voorgaande nacht. Onze zoon was bij haar en vond zijn moeder erg rustig. Zij leek ook geen pijn te hebben. Dat is fijn. Ik ging niet want ook dit ziekenhuis hanteert de 'maximaal één bezoeker' per dag-regel om te voorkomen dat er al te veel mensen het ziekenhuis in- en uitlopen op een dag. Er liggen vrij veel kwetsbare mensen in een ziekenhuis namelijk. Virussen weten het al jaren: 'Wil je je lekker uitleven, ga dan naar een ziekenhuis!' Beetje wrang dat ook mensen die nog maar heel kort te leven hebben niet meer dan een geliefde per dag kunnen zien 'want je wil toch niet dat iemand die op sterven ligt ziek wordt'. Maar soit.

Logde in in de boekhouding van de brouwerij. Om te ontdekken dat iemand anders (een deel van) mijn werk had gedaan. Ook nog eens niet volgens de afgesproken procedures. Dus op een onjuiste manier. Wat een hoop ellende en ingewikkelde tegenboekingen tot gevolg zal hebben. Dus ik nam contact op met mijn werkgever: 'Hoi, wie doet mijn werk en nog fout ook?' Een paar uur later kwam het verlossende antwoord: 'Geen idee'. Helder. Hoe dan ook: ik kon niets doen voor de brouwerij, behalve mijn werkgever adviseren de wachtwoorden te veranderen.

Met diverse mensen had ik app-contact en een vriendin stuurde mij dit filmpje van een buitenlandse nieuwslezeres, die haar gezicht niet in de plooi kon houden toen zij ontdekte wat Nederlanders onder 'bizarre winterse omstandigheden' verstaan:

Was fijn om mij tegenover een koffiedrinkende buurvrouw te kunnen uiten en later op de dag heerlijk rustig in de warme knuffelarmen van mijn vriendin te liggen. Gewoon, even niets. Hoewel er veel geregeld dient te worden. De wereld wacht maar even. Ik genoot dus van de lekkere (en gezonde!) lunch die mijn gade had bereid en toen zij de deur uit was beeldbelde ik ruim een uur met een goede vriendin. Een buurvrouw kwam informeren naar de staat van welzijn van de moeder van mijn zoon ('mijn ex' vind ik een nare term) en samen met mij puzzelden wij informatie bij elkaar over een buurman die de dag ervoor in het ziekenhuis werd opgenomen nadat een deel van zijn inboedel vlam had gevat.

Een vriend belde een kwartiertje, een bevriende ex-collega een half uur en voor je het weet zit je aan de spruitjes en is het donker buiten.

Woensdag vroeg de beveiliger in het ziekenhuis: 'U komt voor...?' 'Wij komen afscheid ne...' 'U hoeft niet in de rij voor de inschrijfbalie. Loopt u maar door: einde gang. Lift. 6e Verdieping. Linksaf de gang door...en...sterkte.' Kortom: mijn zoon en ik mochten - met voldoende afstand en mondkapjes - langsgaan bij zijn moeder. Het grootste deel van de dag brachten wij wakend bij haar door. Daarbij reageerde zij af en toe op onze aanwezigheid. Bijvoorbeeld toen mijn zoon voor haar een liedje afspeelde dat zij en ik samen live hoorden tijdens een concert toen zij dik(...) zeven maanden zwanger was van hem. Dat was in de Amsterdamse Melkweg. Hier een live-registratie uit 1992, een paar jaar eerder. Onze zoon is geboren in 1995.

Wij werden afgelost door een vriendelijke dame die haar geestelijke bijstand kwam verlenen.

Een buurman was intussen zo lief om voor mij en een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op te halen en een vriend kwam 's avonds op de koffie. Voor samen eten was geen tijd in verband met de avondklok. Dus hij nam wat mee om in zijn eigen huis te verorberen.

Donderdag was ik weer naar het ziekenhuis. Een vriend bracht mij en een buurvrouw er naar toe met de auto. Op de verjaardag van zijn vriendin, een andere buurvrouw van mij. Net als de moeder van mijn zoon is ook de meegekomen buurvrouw Katholiek opgevoed en samen prevelden zij het Weesgegroet. Zeer troostrijk.

Vrijdag kreeg ik bericht van mijn zoon: 'Snel naar het ziekenhuis!' Daar lag zijn moeder - inmiddels op een afdeling waar men zich beter kon richten op haar comfort - rustig adem te halen. In alle rust. Een verpleegkundige van een afdeling waar zij eerder nog lag kwam afscheid nemen. Heel lief.

Toen het tijd was haar en haar bed een laatste keer te verschonen gaven mijn zoon en ik de verpleegkundigen de ruimte door ons naar een wachtruimte te begeven. Daar kwam een verpleegkundige ons vertellen: 'Het is gebeurd'. Duidelijk was dat hij niet doelde op het verschonen. Misschien was zij overleden vlak voor wij de kamer verlieten en mogelijk had zij even gewacht tot wij uit de buurt waren voor zij ging knuffelen met Petrus. 

Met die verse wetenschap stonden mijn zoon en ik een tijdje door het raam van haar ziekenhuiskamer naar buiten te staren:


Hoe dan ook: binnen vier jaar tijd verloor mijn zoon in wezen zijn beide moeders. De mijne - die de eerste twee jaren behalve oma, juridisch gezien ook zijn moeder was - en zijn biologische.

Verdriet overheerst natuurlijk. Maar ook dankbaarheid. Dat zij rust heeft gevonden. Dat de stemmen in haar arme verwarde hoofd zijn verstomd. Dat zij vrede heeft gevonden in de door haar geliefde Jezus Christus. Dankbaar zijn wij ook voor de vele hartverwarmende steunbetuigingen, dat het ons was gegund afscheid te nemen en dat zij niet alleen stierf.

Een buurvrouw stond mij bij terwijl ik 's avonds mijn gedachten en emoties even liet gaan en daar een biertje bij dronk. Mensen die mij kennen weten dat ik in mijn eentje geen alcohol drink. Dus de buurvrouw bleef bij mij tot het bierglas leeg was. Natuurlijk ook met mijn lieve gade aan de telefoon gehangen. Het was inmiddels na negen uur en dus verboten om je op straat te bevinden. Zodoende.

Het wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' had ik gelukkig al eerder geschreven dus ik hoefde alleen maar op 'publiceer' te klikken.

Zaterdag wakker geworden door prachtig licht dat door een kiertje in mijn gordijnen mijn gezicht bereikte. Mijn vriendin kwam mij heerlijke knuffelen en had wat lekkers mee:

Al voor zij er was mocht ik weer diverse steunbetuigingen ontvangen. Zo fijn! Een gebroken hart voelt minder pijnlijk wanneer het wordt verwarmd. Bijvoorbeeld via deze Facebook-groep die erop is ingericht dat mensen na hun overlijden niet vergeten worden. Via een zogeheten 'GNU'. 

Want ja, hoe was het leven verlopen als de moeder van mijn zoon niet in een psychose was geraakt indertijd en ik niet had hoeven kiezen tussen zorg voor haar en die voor onze pasgeboren zoon?

Hoe heerlijk het ook voelde om de liefdevolle armen van mijn vriendin om mee heen te voelen en met mijn hoofd in haar boezem haar hart rustgevend te horen kloppen, er diende ook het een en ander geregeld te worden. Het leven gaat namelijk door voor hen die niet dood zijn. Jaarverslag van de Bewonerscommissie, stembureau cursus, een week achterstand met e-mails en diverse andere berichten via diverse andere applicaties wegwerken en wat dies meer zij.

Overigens: vroeger was er het programma ('app' of 'applicatie' tegenwoordig) 'Pidgin' dat meerdere chatapps (IM, ICQ...) samenvoegde maar ik weet even geen hedendaags equivalent. Zou wel handig zijn. Dus als u er toevallig eentje kent? Heel graag! 

Natuurlijk haalde ik ook herinneringen op. Aan de moeder van mijn zoon. Schreef een paar dingen op voor een eventueel praatje tijdens haar uitvaart. Om een of andere reden dacht ik ook terug aan een ander afscheid: dat van Bimbotown in Leipzig, waar ik nog maar vijf jaar geleden mocht optreden op het afscheidsfeest en waar ik hier (let op: lang stuk!) over schreef. Vond deze foto's van mij, gemaakt tijdens een van mijn optredens daar en toen:
Herkent u mij?
Uiteindelijk zijn herinneringen het enige dat wij hebben: avonturen, verbinding met mooie mensen...

's Avonds vond ik wat afleiding in een online concert van Will and the People. Was vergeten dat ik daar al eerder een kaartje voor had gekocht. Een welbestede €6.
Vond het erg moeilijk mij te concentreren op het examen van de cursus stembureautraining, later die avond. Werd ook afgeleid door appjes en telefoontjes van mensen die mij hun sympathie wilden betuigen. 

Dankzij een zekere pandemie zijn er wat extra regels bijgekomen en dat maakt het er niet makkelijker op om alle regels te onthouden. En het was al best ingewikkeld met al die verschillende passen en biljetten en uitzonderingen. 

Gelukkig zit je nooit alleen in het stembureau en is er altijd wel een collega die iets weet dat jij niet weet en vice versa. Nu maar hopen dat iedereen weet dat een mondkapje ook in het stembureau verplicht is te dragen. Voor wie hulp wil in het hokje zelf (beide handen in het gips of blinden. Verder geen uitzonderingen) is zelfs een medisch mondkapje verplicht. Plus wegwerphandschoenen voor de persoon (familie, een andere stemmer of een stembureaulid) die helpt. Ik hoop maar dat de (lokale) overheid dit goed communiceert naar de burger toe.

Zondag was het Valentijnsdag. Na een paar appjes over en weer kwam mijn vriendin bij mij. Voor mij is het lastig om over straat te gaan met de gladheid. Door mijn krukken (korte stukken loop ik met één, langere met twee) zijn er voor mij niet twee maar vier 'poten' die kunnen wegglippen. Daardoor is buiten lopen een kunststukje dat ik liever niet al te vaak uitvoer. Het werd een knuffel die urenlang duurde. Bijzonder fijn ende prettig!

Ongeveer op het einde van de knuffel zette een buurvrouw een pan erwtensoep op mijn aanrecht. Bijzonder lief én welkom! 's Avonds genoot ik van een online optreden van een vriend, David Cassel.
Als artiest heeft hij momenteel niet veel inkomsten maar misschien wilt u hem een klein beetje helpen door dit liedje te delen met mensen die het volgens u kunnen waarderen? Hij maakte de hele videoclip in de woonkamer van zijn bus!

Hij zit met zijn liedjes (hij maakt ook liedjes op maat. Leuk als cadeautje!) ook op Facebook.

Erg leuk natuurlijk allemaal maar het allerleukste wat ik op de interwebs tegenkwam deze dag was een excuus van iemand om geen anti-Covid vaccin te nemen: 'De overheid kan het mij niet verplichten, daarom doe ik het niet!' Dus je eet ook niet 'omdat de overheid je dat niet kan verplichten'? Hilarisch! Vind ik. Voor mij een reden er een meme over te maken:
'Niemand kan mij dwingen het vaccin te nemen. Daarom neem ik het niet.'
'Niemand kan jou dwingen te eten dus ik stel voor dat je dat niet doet.'

Pikte nog een staartje mee van een swingend Valentijns-avondje van Amsterdam Beatclub 

en ook daar zat ik lekker in mijn stoel mee te swingen. Om af en toe even een brok in mijn keel weg te slikken als ik dacht aan het vroegere samen dansen met de moeder van mijn zoon.

Hoop dat zij aan gene zijde iemand heeft gevonden met wie zij een beetje plezier kan hebben.

Het pleonasme van de week is: een ander alternatief.

De Engelstalige stukjes van deze week:

De muziek van deze week zocht ik uit aan de hand van die ene herinnering aan dat ene concert waar de moeder van mijn zoon en ik zo intens van genoten. Ruim 25 jaar later bracht dit nummer nog even een glimlach op haar gezicht. Hier is Anne Clark - wiens meest recente concertreeks was afgelast, niet zozeer vanwege Covid maar omdat zij kanker heeft. De ziekte die de moeder van mijn zoon heeft geveld. 'Our Darkness'.


We'd keep our heads above the blackened water
But there's no room for ideals in this mechanical place
And you're gone now
Through a grimy window that I can't keep clean
Through billowing smoke that's swallowed the sun
You're nowhere to be seen
Do you think our desires still burn
I guess it was desires that tore us apart
There has to be passion
A passion for living, surviving
And that means detachment

(Voor wie zoekt naar mijn wekelijks donatie-oproep: die staat nu vast bovenin dit blog)

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Mary Wilson, Carlos Menem, Lary Flynt en Johanna Garnier

Meer lezen? Mijn verhalenbundels