===================================================================
Persoonlijk schep ik er genoegen in om mensen in mijn omgeving kleine tastbare blijken van waardering te geven: een reep chocola, een leuke foto, een mooi steentje. Het gaat er dan vooral om dat je iemand laat merken dat je hebt opgelet: 'Hoe weet je dat dat mijn favoriete merk chocola is? Kan mij niet herinneren dat ik jou verteld heb dat dat het favoriete steentje van mijn oma was!
In plaats van met kleinodiën kun je natuurlijk ook op andere manieren een ander laten blijken dat hij of zij er toe doet: In het voorbijgaan in het oor fluisteren 'Ik hou van je!', een welgemeend compliment geven over iets wat iemand gemaakt heeft, een opmerking maken waaruit blijkt dat je hebt geluisterd toen hij of zij een week eerder enthousiast vertelde over een recent bioscoopbezoek.
U vindt het fijn wanneer iemand laat blijken uw bestaan als mens te erkennen, toch? Welnu, dat vindt een ander ook!
Maandag gingen de visite en ik in woorden door waar wij de nacht ervoor (om vijf uur 'ochtends pas de luikjes sluiten is soms best leuk. Oké, vaak. Vind ik.) gebleven waren: 'Is het mogelijk om rationeel een balans af te dwingen tussen twee in jezelf contrasterende emoties?' en - een regelrechte klassieker - 'Bestaat er zoiets als vrije wil en kun je ervoor kiezen die notie los te laten?'
Wij hadden het eerder die dag (oké, nacht) ook over dat het er op lijkt dat de meeste mensen een of twee 'gedachtentreintjes' tegelijk volgen. Sommigen drie. Zoals tijdens het werk 'op de achtergrond' alvast bedenken wat je die avond gaat eten.
Bij mij zijn dat er doorgaans zeven à acht. Naar verluidt is dat best veel. Als mijn gedachten onderbroken worden kan ik mij erg onrustig gaan voelen en dat is niet altijd handig. Daarom zoek ik soms methodes om enkele van die gedachtentreintjes tijdelijk op een zijspoor te parkeren om die dan op een bewust gekozen tijdstip verder te laten rijden. Voor wat broodnodige rust in mijn arme getormenteerde brein, ziel en hart. Maar geen zorgen hoor, zo erg is het allemaal niet.
Herkent u dat, van die 'gedachtentreintjes'?
Grapjes met serieuze ondertoon maken hoort er ook bij in zo'n conversatie. Zoals deze:
Ik voel mij ontzettend goed!
Ben ook flink gegroeid na al die jaren van therapie:
de uitslag van elke psychologische test waaraan ik werd onderworpen
was positief!
Pot koffie erbij, goed muziekje. Een mooie Tweede Paas(mid)dag!
Nadat de visite andere dingen was gaan doen hield ik mij bezig met het huishouden: wasje draaien (en later te drogen hangen en nog wat later op de dag strijken), de goudvis en plantjes verzorgen en het verzamelen van spullen die onder mijn bed lagen en naast kasten stonden
...dat soort zaken meer. 's Avonds mocht ik (hoera!) weer visite ontvangen en het werd weer gezellig. Oké, en laat.
Dinsdag verbaasde ik mij over een collega die zich erover verbaasde hoe ik toch zo snel een bepaald computerprogramma had gevonden: 'Ik ben al een tijdje op zoek naar een handige online agenda (het ging over wat anders maar in verband met privacy heb ik een vergelijkbaar iets bedacht)! Hoe heb jij er zo snel eentje gevonden?' 'Eh...door in een internetzoekmachine in te tikken: 'Handige online agenda. Zo vond ik een handige online agenda.' 'Was dat niet moeilijk en kostte dat niet veel tijd?' 'Zoiets kost minder dan een minuut: een paar seconden nadenken over wat je eigenlijk wilt, dan dat idee intikken op het toetsenbord van je computer en dan nog zo'n 20 seconden om door de zoekresultaten te scrollen.
Zelfs met het twee-vinger tik systeem zal een dergelijke internet zoekactie zelden langer dan twee minuten kosten.' 'Ja maar ik heb daar helemaal geen tijd voor!' 'Kijk je wel eens een film of serie op televisie?' 'Ja, ik moet toch wel eens ontspannen?' 'Welnu, in één enkel reclameblok kun je zeker drie dergelijke zoekacties succesvol uitproberen.' 'Ja, maar in een reclameblok van een film moet ik altijd even uitrusten en zo.' 'Waarvan?' 'Nou, eh...'
Verbaast u zich ook over mensen die u storen (ondanks uw uitdrukkelijk verzoek om niet gestoord te willen worden) om te vragen: 'Hoe moet ik in dit computerprogramma eigenlijk...?' en bij wie het eenvoudigweg niet opkomt om daarvoor de helpfunctie van het betreffende programma te raadplegen of de vraag te stellen in een online forum van gebruikers?
Naast wat huishoudelijke klusjes opknappen maakte ik een wandeling en sprak even een buurtgenoot.
's Avonds weer visite en - ongelooflijk maar waar! - het werd wéér gezellig. Om een of andere reden werd het zó rustig in mijn hoofd dat een gedicht (een heus sonnet!) dat ik op de middelbare school schreef weer bereikbaar werd in het betreffende laatje in mijn hoofd. Dacht dat ik de in een schrift neergepende zieleroerselen met een huisbrand jaren geleden was kwijtgeraakt maar hier is't weer:
Do shades of grey
coming to you
by toxicating words
coming from my lips
replace the blinds
that shut your eyes
for the revealing
of the phantom in your dreams?
Does the sword,
handed to you
by trembling hands
comspiring with my pelvis
cut the wire that unites our souls
and makes us wonder why whe live and love?
It that is so, the sun will have set,
leaving us alone.
One question than remains:
would you please watch the sunset with me?
Mede met hulp van een paar biertjes van een noodlijdende kleine brouwerij (help! Klik)
En het werd laat. Of vroeg. Dat hangt af van het gezichtspunt. Vier uur 's ochtends de volgende dag gleed ik tussen mijn lakens. Intens tevreden.
Woensdag een klein beetje brak om kwart voor acht wakker geworden. Niet door de wekker helaas maar door het geluid van een drilboor waarmee gewerkt werd, verderop in de straat. Kreunend even omgedraaid tot kwart over acht de wekker ging. Stilletjes mijn ochtendritueel uitgevoerd en keurig om negen uur ingelogd in de boekhouding van de brouwerij waar ik werk. Met een bijzonder uitzicht vanuit mijn thuiskantoor:
Een geliefd lid uit mijn vriendengroep (hé, een pleonasme!) was blijven slapen, sliep nog terwijl ik openstaande posten oploste, begon aan de dagelijkse boekhouding en (vooral per mail) overlegde met collegae om pas te vertrekken na het ontbijt.
Was zelf maar even aan de thee met druiven gegaan omdat handmatig koffiebonen malen iemand nogal ruw gewekt zou hebben door de herrie die het decennia oude handbonenmalertje produceert. Dat wil je een mens echt niet aandoen. Toch?
Was echt nét aan de koffie toen mijn mijmeringen werden onderbroken door de telefoon: een nichtje aan de lijn met de mededeling 'Ome Terrence, ik mis je!' Tja, dan smelt je hart en maak je een afspraak om op je vrije dag (donderdag) af te spreken in het park. Doh!
Daarna flink aan de slag met de antwoorden op de vragen die mijn collega's mij - samen met wensen vanuit hun eigen afdelingen - inmiddels hadden gestuurd.
Op het einde van de werkdag even de rotzooi van de nacht ervoor opgeruimd en de kookplaat schoongemaakt en zo. Vervolgens een vriend gebeld die pas thuis is na een ziekenhuisopname in verband met het oplopen van het corona-virus.
Tot de deurbel een einde maakte aan onze uitwisseling van grapjes, angsten en wat dies meer zij:
een eetvriend was gearriveerd. En had heerlijke spaghetti Bolognese
meegenomen, voorbereid door een buurvrouw van hem. 'Hé, ik ben niet de enige met geweldige buurvrouwen!'
Terwijl hij de maaltijd bereidde (met aan zijn been Billy de Kat die hem - wat nog nooit gebeurd was! - kopjes stond te geven. In het kader van: 'Die rare mensen storen bij hun bezigheden is leuheuk! Vooral wanneer zij 'Sjoe, kssst!' roepen.') begon ik met een potje strijken. Waarbij ik voor het eerst aan de andere kant van de strijkplank stond terwijl ik met de vriend stond te praten met mijn rug naar de televisie (een tegenvallende livestream van Joe Bonemassa.
Voor mijn gevoel stond hij niet lekker vrij in een 'flow' te spelen maar stond hij (overigens bijzonder knap!) kunstjes uit te halen op zijn gitaren. Kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen.).
Hij was nog maar even de deur uit toen een vriendin aanbelde in het kader van: samen alleen zijn is leuker dan alleen alleen zijn. (Samen zijn is samen lachen, samen huilen, leven door dicht bij elkaar te zijn ~Willeke Alberti) Samen stil zijn tijdens een geleide meditatie, samen stil zijn en onafhankelijk van elkaar opkomende herinneringen en daarmee gepaard gaande emoties verwerken en ditmaal écht tijdig tukken: het was nog maar iets na half twee!
Woensdag weer even voor het afgaan van de wekker gewekt door werklieden.
De schurken! Zij wéten toch dat velen in tijden van zelf-isolatie thuis 'werken' en dus elke werkdag 'vergeten' de wekker te zetten? Schorriemorrie is het! Tuig van de richel! En vervolgens 's middags niet meer met hun zagen, boormachines en slijptollen in de weer zijn maar 'overleggen'. Zo noemen steigerbouwers, schilders en andere superhandige (en echt zeer nuttige!) knutselaars wat anderen 'koffiedrinken' noemen.
Koffiedrinken deed ik in mijn koffie(doh!)pauze niet alleen. Een fijn mens in mijn woning was net wakker en samen genoten wij van het begin van weer een prachtige dag. Eentje met diverse minder leuke berichten in het nieuws helaas.
Zoals Trump die miljoenen armlastige Amerikanen (met een inkomen van onder de 75.000 dollar per jaar) een paar dagen extra laat wachten op een cheque (klik) om de hoogste financiële nood (voor ongeveer een maand) te ledigen. De reden? Hij eist dat er niet op staat: 'From your government' maar 'From Donald Trump'.
Alsof hij zijn persoonlijke spaarpotje aanspreekt om 'de gewone man' te helpen. Vooral via Twitter adviseert hij mensen als mijn oom in Chicago aan om Hydroxychloroquine (Klik. Een medicijn tegen malaria.) te slikken als wondermiddel ter bestrijding van het Coronavirus. Dat de fabrikant van het goedje stomtoevallig een grote sponsor (klik) is van zijn herverkiezingscampagne en Donald persoonlijk aandelen heeft in dat bedrijf is uiteraard niet meer dan dat: stom toeval. Toch?
Als de vreselijke narcist die hij is geeft de man die minder stemmen kreeg dan de tegenkandidate voor het presidentschap van de VS een ander de schuld van zijn incompetentie: financiële steun aan de Wereldgezondheidsorganisatie (de WHO. Klik.) trekt hij in 'omdat ik door hun onkunde geloofde dat het allemaal wel meeviel met Corona hoewel ik vanaf het begin van de uitbraak ALTIJD heb geloofd in de ernst van de situatie!'
Triest vind ik de mensen die geloven dat Trump niemand minder is dan De Verlosser domme niet-onderbouwde dingen zeggen als: 'Nou, ik las laatst een artikel waarin een groep wetenschappers aantoont dat hydroxychloroquine goed werkt tegen Corona, hoor!' Vraag je vervolgens: heb jij voor mij de link naar dat artikel en ik ben wat in de war want je zegt toch altijd dat je wetenschappers nooit moet vertrouwen omdat die op universiteiten zijn geïndoctrineerd door linkse docenten die worden betaald door Soros dus waarom zijn deze wetenschappers dan wél betrouwbaar? Omdat zij géén verstand hebben van waar zij onderzoek naar doen?'
-'Nou eh...ik heb nu even geen tijd om dat artikel voor je op te zoeken maar ik weet zeker dat ik het ergens gelezen heb!' Na enig aandringen: 'Dat artikel kon ik niet vinden maar hier heb je de link naar mijn favoriete samenzweringspagina op Facebook waar iemand zegt dat dat artikel bestaat.' Beetje jammer.
Dat diverse landen hebben besloten experimenten met het goedje te stoppen omdat het aantoonbaar niet werkt (ongeveer net zo goed als twee keer per uur een glas water drinken) overtuigt zijn aanhangers er alleen maar van dat hun Grote Leider ('Führer' in het Duits) veel beter weet wat goed is voor zijn onderdanen dan alle wetenschappers van de wereld bij elkaar. Ik vind dat zorgelijk. Al dan niet aangetrouwde familieleden in 'het rijkste en beste land ter wereld' staan - na keihard ontslagen te zijn zonder recht op uitkering ('Als je weinig geld hebt werk je gewoon niet hard genoeg!) - met duizenden tegelijk bij de voedselbank:
America. 2020. The. Richest. Country. In. The. History. Of. The. World. https://t.co/xn7o2zRAGL— Warren Gunnels (@GunnelsWarren) April 12, 2020
Enniewee: met een beetje triestheid in mijn lijf toch maar verder gewerkt aan de administratie van de brouwerij. Met 's middags een uitstapje naar een lokaal gratis voedseldistributiepunt
omdat ik het gewoon moeilijk financieel red met mijn €900 per maand aan salaris na het wegvallen van extra inkomsten uit entertainment-opdrachten.
Het was waarlijk prachtig weer dus na even geholpen te hebben met het verwerken van lege dozen en zo bij Guerilla Kitchen (klik) wandelde ik naar een lokaal kanaal voor een uurtje in de zon zitten lezen.
Heb hem zeker op deze locatie niet verwacht dus het was een aangename verrassing een vriend van vroeger (en toevallig ook de ex-partner van een vriendin) langs te zien fietsen. Hij zag mij ook dus stapte af en wij spraken af eerdaags samen wat te gaan drinken. Ook toevallig was de komst van een van mijn buurvrouwen. Zij kenden elkaar nog van gezicht van een feestje van jaaaren geleden bij mij thuis. Leuk!
Was daarna te laat op een afspraak omdat ik onderweg diezelfde buurvrouw bij de railing zag staan terwijl haar vriend (stomtoevallig een jeugdvriend van een vriend. Ja, mijn leven draait om toevalligheden) voorbij kwam peddelen in zijn überstoere kayak.
Haar vriend schoot ook een plaatje van ons:
(Ik ben maar 1.40m dus anderhalve meter is te veel voor mij.)
Met ferme tred vervolgde ik mijn weg en liep een stukje op met een toevallig passerende andere buurvrouw met wie ik sprak over thuis werken en genieten van de kleine dingen in het leven die het aards bestaan draaglijk maken.
De vriendin met wie ik had afgesproken had ik al laten weten iets later te zijn en dat was gelukkig geen probleem. Van haar kocht ik twee flitsende (en eenvoudig wasbare) gezichtsmaskers.
(vooral ter bescherming van mensen in wiens richting ik plotseling kan niezen door hooikoorts)
Onderweg naar huis nog twee kleine gesprekjes met twee andere verschillende buurvrouwen voor ik de sleutel in mijn voordeur stak. Even rust.
Thuis nog een uurtje aan het werk voor de brouwerij voor ik naar een vriend ging voor het avondeten van die dag. Onderweg rustig wandelend (een half uurtje) kwam ik langs deze gracht:
In een grote woonkamer annex keuken en eetkamer fijn zitten kletsen, muziek luisteren,
gegeten (doh! Biltong!) en filosoferen: 'Dus het doel van zo'n avond als jij net beschreef is feitelijk dat je anticipeert op associaties die zich afspelen in het hoofd van je gesprekspartner?' En dat deels in het Engels maar doorspekt met Afrikaans, een enkel woord Frans en Nederlands dus vooral mentaal vermoeiend. Maar het was toch erg prettig. Ook spraken wij de hoop uit dat veel van de sociale initiatieven die ontstaan in het 'Corona-tijdperk' zullen blijven hangen wanneer de kroegen, scholen en fabrieken weer open gaan. Ooit.
Wij verheugen ons er beiden op dat ook de grootste sceptici van 'socialistische' gedachten als Basisinkomen (klik. Aanrader. Met name voor sceptici.), 'delen waar je teveel van hebt', 'betaalbare gezondheidszorg' en 'aardig zijn voor anderen, zelfs wanneer die elders staan op de maatschappelijke ladder' langzaam tot het besef komen dat het eigenlijk niet zulke gekke ideeën zijn.
Thuis had ik visite maar toch ging ik op tijd mijn bedje in want ik ben keurig (*Uche*) opgevoed.
Donderdag samen wakker worden (de visite in de ene, ik in de andere kamer), pot koffie en een lekker hapje. Visite de deur uit en ik naar het park (voorbij gefietst worden door een vrolijk zwaaiende uitbater van een lokale koffietent) voor een ontmoeting met een nicht en haar dochtertje:
'Ome Ter, ik mis je en wil je een knuffel geven maar dat mag niet want mama is een beetje ziek. Mis jij mij ook een beetje?' 'Ja schat, ik mis jou ook.'
Mijn arme hart! En dan niet je armen om het hummel heen kunnen slaan!' Heb letterlijk een spiertje verrekt bij mijn (geslaagde) poging haar niet in mijn armen te nemen. Dus ik haalde voor mijzelf een troostpapatje (met lekker veel mayonaise!) en ging nog even op een bankje zitten
(Een zonnebril is bijzonder praktisch! Je ziet zelf minder schitteringen
en anderen zien je betraande ogen niet.)
Even boodschappen gehaald voor een buurvrouw die ziek thuis ligt, onderweg met een paar buurtgenoten staan babbelen en een restant biltong opgewarmd voor mijzelf.
Even geschoren want met een gladgeschoren bakkes voel ik mij iets beter dan met een ongeschoren verwaarloosd hoofd. En zitten schrijven. Veel zitten schrijven.
Zomaar opeens, spontaan ende vanzelf leed ik aan een mentale 'breakdown' dus reikte uit naar een paar vrienden. Een vriendin reageerde door spontaan bij mij langs te komen en mij - vanaf anderhalve meter afstand - aan te horen, samen met mij stil te zijn en zichzelf toe te staan dichterbij te komen om mij te knuffelen!
Zij met haar jas aan, ik met een badjas over mijn hoofd. Om ook maar de kleinste kansen op huid-op-huid contact of het uitwisselen van lichaamseigen vloeistoffen als zweet, speeksel en traanvocht tot een absoluut minimum te beperken. Spontaan ervoer ik het bijkans fysieke gevoel dat de barst in mijn hart gelijmd werd. Een bijzondere gewaarwording.
Hoopgevend om te zien dat er nieuwe (vormen van) relaties ontstaan. Mensen die initiatief durven tonen komen nu aan de oppervlakte terwijl mensen die toezeggingen niet waarmaken langzaam maar flink door de mand vallen. Die mogen nu hopen dat mensen die wél wat doen voor anderen medelijden hebben met hun liegende en bedriegende mede-aardbewoners die dachten dat af en toe sociaal wenselijk gedrag vertonen voldoende is om hun plekje in de maatschappij (en geld) te verdienen.
Vrijdag een tikkeltje emotioneel vermoeid (er kan een hoop onverwerkte ellende boven komen wanneer je een tijdje (een jaartje of vijftig) weigert je ware emoties te uiten en je er van af te maken met onderdrukken en - wanneer dat echt niet langer lukt - je er met grapjes overheen te zetten. Dus ja, ik heb een heerlijk potje staan grienen, stevig gewikkeld in een paar liefdevolle armen.) in de boekhouding van een kleine bierbrouwerij gezien dat voor de verkoopcijfers het symbool kan worden gebruikt van een baksteen die onder een te kleine parachute hangt na uit het laadruim van een Hercules hélicoptère te zijn geworpen. Aan de andere kant worden de schulden er niet minder op.
Toch maar proberen te redden wat er (administratief) te redden valt. Met op de achtergrond in mijn thuiskantoor het inmiddels vertrouwde (en - wie had dat gedacht? - bijna rustgevende!) geluid van op luide toon communicerende werklieden die proberen hun werktuigen te overstemmen.
'22 miljoen Amerikanen zijn de afgelopen drie weken hun baan kwijtgeraakt', las ik in het nieuws. En dat in een land met een nagenoeg non-existent sociaal/financieel vangnet. Het aantal extra aanmeldingen bij lokale voedselbanken is letterlijk ontelbaar. Een aangetrouwde neef merkte het ook. Een goede baan, een hoog inkomen, de gedachte niet ontslagen te kunnen worden 'want ik ben ontzettend goed in mijn werk en onmisbaar!' en dan toch ontslagen worden 'want de omzet is gedaald door Corona en grote corporaties in Amerika bezuinigen vooreerst op personeel. Daarna - zo is de gewoonte - kijkt men pas naar andere onderdelen van het bedrijf.
'Wie te weinig geld heeft moet maar harder werken. Eigen schuld.' was de houding van de neef. Nu hij moet teren op de zakken van zijn vrouw - die nu als verpleegkundige niet alleen ontzettend veel risico neemt omdat zwaar is bezuinigd op beschermende ziekenhuis-kleding (er lopen nu verpleegkundigen rond met gezichtsmaskers die zij zelf hebben geknipt uit plastic zakken) maar ook dubbele diensten moet draaien om hun hypotheek te kunnen blijven betalen.
En dat in 'het rijkste land ter wereld'. Oeps!
Hard werken biedt afleiding maar mijn interne motor wist mij niet harder aan te drijven dan tot het tempo waarin de luiaard de liefde bedrijft.
De vervelende klusjes dus maar even laten liggen en mijn weinige energie gestoken in de reguliere dagelijkse administratie.
Rond de tijd dat op de brouwerij fysiek werd aangevangen met de 'vrijmibo' diende zich een buurvrouw aan om koffie met mij te delen. Toevallig had ik net een bakkie gehaald bij een lokale kleine ondernemer
(Het was een beetje een zooitje op de dekenkist die ik als salontafel gebruik
dus ik heb de foto wat 'geblurd'.)
De buurvrouw was bij haar vertrek nog net in staat om een collega van mij binnen te zien komen met de hartelijke groeten van de andere collega's en een paar heerlijke lente-biertjes:
Kortom: ik had weer wat energie en gebruikte die (niet om te schrijven want na een nacht schrijvend door te halen en weinig te slapen had ik nu moeite mijn brein creatief te laten werken: kon geen synoniemen bedenken, verbanden leggen of zelf maar op eenvoudige woorden komen. Zoals 'loyaliteit' en zo.) om mijn huisje wat op te knappen. Zoals het afstoffen van de...eh...boven de plek waar ooit een open haard, later een kolenkachel en daarna een gaskachel stond. En dan die stenen plank erboven waar nu de prachtige tafelklok op staat die mijn moeder zaliger ooit kocht van haar eerste salaris. En nog compleet is met de originele opwindsleutel!
Kijk, een prachtige tekening én een strijkhartje!)
Een uurtje via de slimme verspreker een rondje gemaakt langs een deel van mijn vriendenkring om even de vinger aan de pols te houden bij de mentale en fysieke staat van zijn van hen die ik liefheb. Bijna plaatste ik bij iemand een reactie die ik bedoeld had in een andere conversatie te plaatsen maar het ging gelukkig nog net goed.
Wilde net naar bed gaan toen een gedicht aangaf mijn hart te willen verlaten via mijn vingertoppen dus toch nog even aan de computer gezeten. Al is het maar omdat ik al een beetje tureluurs word van de gedachte alles wat ik ooit heb verzameld in schriftjes, bierviltjes en andere fysieke notitiemogelijkheden te verwerken tot digitaal hapbare brokken.
Het stukje was nog niet af toen een vriendin belde. Beeldbelde zelfs. Zeer welkom! Een uurtje hartelijk zitten lachen om elkaars recente escapades en af en toe even een gepaste stilte laten vallen wanneer een ervaring helemaal niet grappig was. Om vervolgens samen te schateren wanneer een van ons dan tóch een humoristische draai wist te geven aan het op zich nare gebeuren.
Dat zijn de momenten die ik beschouw als de batterij die de machine in stand houdt die voorkomt dat mijn gevoelens met mij aan de haal gaan en ik een wat aparte gedachte niet meer kan onderscheiden van een uitgesproken gedachte die leidt tot een handeling die geliefden ertoe noopt 'het busje' voor mij te bellen.
In bed nog even bewust positieve gedachten uitgezonden (noem het bidden, mediteren, een kaarsje ontsteken, goede geesten oproepen. Mij om het even.) naar hen die het in mijn ogen en hart het hardst nodig hebben (zou graag meer mensen mijn goede wensen willen sturen maar hou er tegenwoordig graag een paar voor mijzelf) en vertrokken naar het land dat bekend staat om het grote aantal bomen dat naar nachtelijks wordt omgezaagd.
Zaterdag uitslapen! Althans, dat was het plan. Maar was toch vroeger wakker dan verwacht. Niet volledig uitgerust maar soit. Saai ontbijtje 'genoten' (in mijn eentje eten vind ik zelden vermakelijk)
(Yoghurt met avocado)
Lekker urenlang in mijn nakie rondgelopen in huis. Tot (leed?)vermaak van een buurvrouw die mij vanuit de tuin glimlachend stond gade te slaan terwijl ik op de maat van een lekker muziekje de vloer liep te vegen.
Fijn om een belletje van mijn broer te ontvangen! Altijd goed, een prettig gesprek met een familielid. Ook hij heeft het moeilijker met social distancing dan hij vooraf had gedacht. Met het aantal menselijke contacten valt het bij hem - in elk geval vergeleken met mij - dan normaliter wel mee maar toch: 'Geld is fijn hoor! Maar haalt het niet bij een (nu onmogelijke) knuffel van een (klein)kind.'
Ook ik houd mij bezig met 'social distancing'. Daarom heb ik het aantal regelmatige fysieke contacten ('live' met mensen praten) beperkt tot contact met vijf mensen: twee buurvrouwen, twee vrienden en één vriendin. Voor mij (en wie dit weekblog wel eens eerder gelezen heeft) een flinke aderlating. Zelfs de buurvrouw van eerder die dag houdt samen met mij tegenwoordig het contact beperkt tot praten in de binnentuin op minstens twee meter afstand terwijl wij pré-corona regelmatig bij elkaar op de thee kwamen. Jammer maar dat is de realiteit.
Er gebeuren nou eenmaal dingen waar je geen invloed op hebt. Daar kun je je tegen verzetten maar dat is alleen maar vermoeiend en ik ben graag lui. Aanvaarden dus maar en er het beste van maken.
Ingeschreven voor een meditatie workshop: 'In deze tijd missen mensen het contact met anderen. Wij kunnen je helpen met jezelf in contact te komen.' Proberen kan geen kwaad, toch?
Had de hele dag binnen gezeten met de kat en allerhande klusjes dus besloot die avond een stukje te gaan wandelen en onderweg met een paar mensen te (beeld)bellen. Zomaar opeens was er sprake van een spoedgeval. In een snel opgezet een-tweetje met een vriendin regelden wij een oplader voor een vriend in het ziekenhuis: ik haalde mijn oplader uit het stopcontact, zocht het kabeltje waarmee ik mijn eigen telefoon aan de computer kan hangen, ontsmette het zo ontstane pakketje en zij was inmiddels gearriveerd om het pakje aan te nemen en het per fiets langs te brengen bij de zeer blije nieuwe tijdelijke eigenaar. Strakke actie!
Zondag een groot deel van de ochtend en een aardig deel van de middag deelgenomen aan een meditatie workshop (klik. Volgende maand weer!) : 'Verliefde mensen zijn minder vaak en minder ernstig ziek dan niet-verliefden'. Bijzonder ook om emoties te delen met onbekenden via een beeldbelapplicatie als Zoom en anderen een inkijkje te geven, niet alleen in je kamer maar ook in je hart en ziel.
Heel apart: mijn 'wilde tuinkat' Billy bleef de hele periode rustig bij mij liggen terwijl ik de oefeningen deed en ervaringen deelde met de andere leden van de groep.
Net als - oké, sleep mij maar voor de rechter of naar een psycholoog - van een relaxt potje strijken voor het slapengaan:
Het Engelstalige stukje van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/its-okay-poem.html
Het andere Engelstalig stukje van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/phantom-of-opera.html
In de serie 'Onbekende Helden' vandaag Frederik van Eeden (klik), onder meer bekend van een socialistisch utopisch experiment: Walden (klik).
Het pleonasme van de week is: 'een geliefd lid van mijn vriendengroep'. Want al mijn vrienden zijn mij (elk op zijn/haar/onbekend maar dat maakt niet uit eigen wijze) dierbaar.
De klassieker Lady in Black van Uriah Heep is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brian Dennehy
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
