De tranen van de zee rolden over de kustlijn maar zouden haar nooit bereiken. Net zo min als hij haar ooit weer zou bereiken. Hij lag in de strandstoel naast die van haar maar die had net zo goed leeg kunnen zijn. Het verlies van haar liefde smaakte bitter. En vers.
Nog maar een paar jaar geleden lagen zij hier ook. Misschien zelfs op dezelfde strandbedden. Die waren toen dicht tegen elkaar aan geschoven en niets of niemand kon hun ineen gestrengelde vingers en gevoelens scheiden.
Zij waren het mooiste dat hen ooit was overkomen.
De herinnering aan die begintijd vervaagde als in het natte zand gekerfde namen. Als het ging om het uitwissen van het verleden reageerden water en tijd beide met evenveel emotie.
Posts
