Wij logeerden daar en namen de volgende morgen de boot terug naar het vaste land om in één keer door te rijden naar Nijmegen. Met name naar het Goffertpark. Eerst keken wij naar een stel jonge bluesmuzikanten, gecentreerd rond frontman Jamie N Commons. De zanger was zichtbaar vereerd dat hij op hetzelfde podium mocht staan als zijn jeugdheld die voor later op de dag stond geprogrammeerd.
Verrassend prettige muziek verwende de menigte van ruim 60.000 mensen. Hier een voorbeeld:
Terwijl de bierbekers gratis werden bijgevuld door de weergoden werd het podium geprepareerd voor de komst van oudgedienden The Black Crowes. Officiëel in 2010 uit elkaar gegaan maar sinds vorig jaar weer op toernee. Gisteren leek er helaas weinig bezieling in te zitten. De gitarist vonden wij erg goed maar eerlijk gezegd waren wij meer gecharmeerd van de band die hieraan vooraf ging.
Afijn: oordeelt u zelf:
Ontzettend snel werd het podium in orde gebracht voor de hoofdact van de dag. Een man die niet misstaat in mijn serie over 'Onbekende Helden'. Omdat hij meent wat hij zingt. Omdat hij in al die decennia dat hij op het podium staat geen moment is vergeten dat albums dienen als promotiemateriaal voor concerten en niet omgekeerd. Omdat hij hypocriete politici durft te confronteren. Ronald Reagan bijvoorbeeld.
Die zo dom was 'Born in the USA' te gebruiken als campagnelied indertijd. Niet alleen had de latere president daar geen toestemming voor gevraagd maar bovendien is het helemaal geen patriotisch nummer. Sterker nog: het is een aanklacht tegen het Amerikaans systeem van onderdrukking van de gewone arbeider ten faveure van meer winst voor het establishment. Ik heb het hier natuurlijk over één van mijn jeugdhelden: Bruce Springsteen.
In de Goffert waren er oude hippies, nieuwe hippies, punkers, rockers en punckrockers. Er waren blues-fans en Bruce-fans. Er waren mensen voor wie 1992 een jaartal is uit de klassieke oudheid en mensen die vorige week nog in 1972 leefden; nerds en beauty's en zelfs een paar bobo's; de Raad van Commissarissen van een of ander bedrijf bleef een heel nummer lang uit beleefdheid op het veld staan, bleef nog één nummer lang slenteren voor de persfotografen van het bedrijfsblad en vertrok weer om ruimte te maken voor échte muziekliefhebbers.
Het aantal mensen dat uitsluitend kwam om dronken te worden en herrie te schoppen was te tellen op de vingers van één hand. Waar drie vingers van misten na een vuurwerkongelukje.
Natuurlijk is Bruce iets ouder dan de eerste keer dat ik hem live zag, eind jaren '80 maar rocken kan hij nog steeds! Een heel goed verslag kunt u hier lezen.
Op de piano stond geen biertje maar een fles water en de baas van het spul had genoeg aan een paar bekers energiedrank en een natte spons om het publiek te trakteren op een wervelend optreden van twee uren lang waarbij ondermeer een volledig album integraal werd gespeeld.
Traditiegetrouw mocht het publiek enkele verzoekjes indienen en sommige nummers waren zo obscuur dat de fameuze E-Street Band het er zichtbaar moeilijk mee had maar De Baas kon er hartelijk om lachen, die ene keer dat de drummer een beat miste...Dat is Max Weinberg vergeven na het twee uren nonstop martelen van een drumstel. En zet zijn uithoudingsvermogen maar eens naast dat van drummers die vinden dat hun band na drie kwartier spelen een lang concert heeft gegeven!
De band liep onder luid applaus en gejoel van het podium af. En kwam terug voor een toegift. Van anderhalf uur. Een 63-jarige rocker zag dat het harder begon te regenen en ging uit sympathie op het einde van de catwalk staan om samen met het publiek kletsnat te worden. Omdat hij doorweekte mensen zag bibberen spoorde hij zijn band aan tot het spelen van een paar dansnummers om warm en vrolijk te blijven. Omdat hij zag dat een paar fans van zijn eigen leeftijd bijna niet meer op hun benen konden staan van vermoeidheid speelde hij een paar rustige klassiekers, mede om zijn jongere bandleden even wat rust te gunnen. Niets meer gewend, die jonkies van nog geen veertig...;-)
De grote man zelf en de neef van het in 2011 overleden bandlid Clarence Clemons hadden het emotioneel even moeilijk toen het projectiescherm foto's toonde van deze - in meerdere opzichten - grote saxofonist en van de vorig jaar overleden toetsenist Danny Federici. Een prachtig eerbetoon aan deze prachtige muzikanten!
Mijn vocabulaire kent helaas niet voldoende woorden van lof dus u moet het verder doen met een paar gisteren door mij genomen foto's (voorafgaand door een (niet door mij gemaakt!) filmpje van Sherry Darling) van The Boss:
.jpg)
Posts
