Vouwen

Zo. Dat zit er op. Het vereiste minimaal aantal woorden voor de NaNoWriMo-uitdaging heb ik gehaald!

In één maand tijd een volledige roman van minstens 50.000 woorden. Dat viel niet mee. Vaste lezers weten dat mijn verhaaltjes doorgaans bijzonder kort zijn (en gebundeld - met niet eerder gepubliceerd materiaal - nog steeds te koop!) en eigenlijk nooit meer dan maar één, min of meer uitgewerkte, hoofdpersoon kennen.

Om nu dus te schrijven over meerdere personen alsof het echte mensen zijn en niet zomaar wat platte karakters...poe! Het zweet gutste uit m'n oksels. Niet alleen omdat ik wilde dat elke figuur zijn of haar eigen manier van denken en spreken had maar ook omdat op gegeven moment heden, verleden en toekomst door elkaar liepen en op gegeven moment geschreven diende te worden in een tempo van ruim 2000 woorden per dag. Een muziekje van Rammstein bood soms uitkomst. Dan kon ik lekker op het toetsenbord van rammelenstein! ;-) Naast de reguliere werkzaamheden zoals die gelden voor een ZZP'er annex alleenstaand ouder.

Bovendien kreeg ik op gegeven moment zo'n bloedhekel aan het vrouwelijk hoofdpersonage dat ik weigerde nog verder over haar te schrijven. Met een uiterste krachtinspranning poogde ik haar wat sympathieker te maken. Of dat echt gelukt is laat ik over aan het oordeel van de lezer. Maar weet wel dat ik er een heuse 'Tworrel' (een drankje doen met andere twitteraars, waarvan de meesten nog onbekend) voor heb laten schieten...;-)

En vooruit. Bij deze een kleine passage uit de zojuist afgeschreven (Hoewel een verhaal natuurlijk nooit echt af is en er nog flink geredigeerd moet worden) roman.

'...De grapjes van Pat...nee Greg...(de namen van haar zoons leken ook zo op elkaar! Waarom had haar man haar niet tegengehouden toen zij de jongste Patrick wilde noemen?) vond ze wèl leuk. Zoals die keer dat ze thuiskwam van kantoor, op de bank plofte en een krakend geluid hoorde. Ze had haar kinderen geleerd nooit te vloeken en was dan ook zeer tevreden met zichzelf toen haar zoon uitriep 'Chips!'. Maar wat bleek? Zij had z'n zak chips geplet door er op te gaan liggen. Lachen was dat! Ja, die Gregory begreep ze tenminste...'

Vandaag was ik ook weer bij fysiotherapie, regelde ik een en ander in verband met een aanvullende uitkering, schreef ik een bezwaarschrift aan de Belastingdienst, voerde ik overleg in verband met een nieuwe act, hoorde ik dat ik in Barcelona moet gaan werken met één andere man en maar liefst een stuk of 14 dames en kwam ik er niet aan toe om de was weg te vouwen.