Maandag werd het werken bemoeilijkt door een stroomstoring. Werken zonder radio is al niet makkelijk maar als dan ook nog eens het bier niet gekoeld dan wel verhit kan worden, de verwarming en verlichting niet werkt en ook e-mails beantwoorden, boekhouden en telefoneren onmogelijk is...Tegen het middaguur was het euvel gelukkig verholpen en werd het nog even hard werken om de opgelopen achterstand goed te maken. Waar zouden wij toch zijn zonder elektriciteit?
In de werkplaats (ook wel 'Tempel') van de loge, waar bij de ingang dit kunstwerk hangt:
die avond was het ook even vrij donker. Om belangstellenden een indruk te geven van de sfeer. Het werd een bijzondere avond waarbij enkele vragen van bezoekers van de open avond van onze Loge de Broeders aardig aan het denken zetten. En zo hoort dat ook natuurlijk. Vind ik. Als het leven niet af en toe een uitdaging biedt dan wordt het maar een saaie bedoening. Maar met 'saai' is ook weinig mis natuurlijk. Zo vind ik mijn huidige leven behoorlijk saai als ik het vergelijk met hoe het er zo'n twee jaar geleden nog uit zag.
Zo deed ik dinsdag vrij weinig. Koffie drinken met een buurvrouw, een was draaien, lakens wisselen, koken voor mijzelf en een buurvrouw en mijn LP-collectie opschonen. Zo deed ik een stapel LP's weg die ooit van mijn moeder zaliger waren geweest maar ook langspeelplaten die ik ooit in een opwelling aanschafte of cadeau kreeg maar die mij toch helaas niet konden bekoren. Het gaat om geluidsdragers die ik nooit zal draaien maar waar de vriend van een buurvrouw heel blij van wordt. En hoplakee: mijn huis is weer ruim 10 kilo lichter!
Woensdag ging ik nog even door met mijn opruim-aanval. Als zo'n bui je overvalt is het handig daar gebruik van te maken. Met als resultaat dat een verhuisdoos door mij werd gevuld met verkleurde oude lakens, oud speelgoed, een paar boeken en dvd's. Daar kan ik dan weer anderen blij mee maken.
Met een buurvrouw ging ik samen naar een winkelcentrum om daarna bij haar thuis een hapje te eten en een kop koffie te drinken en met een van haar katten te spelen.
En te kletsen natuurlijk. Dat doe ik ook wel eens.
Het avondeten genoot ik bij een vriend. Onderweg naar hem maakte ik deze foto:
Bij thuiskomst waagde ik mij aan het strijken van de vorige dag gewassen kleding. Daarbij keek ik een aflevering uit de serie 'Black Mirror'. Tip: kijk dat niet vlak voor het slapen gaan. De serie exploreert per aflevering een mogelijke nabije toekomst van de mensheid en gaat daarbij niet uit van positiviteit.
Boodschappen doen, eten, strijken, televisie kijken...ik lijk zowaar een 'normaal' mens te worden!
Het is al met al toch nog even wennen dat mijn leven niet meer lijkt op een wilde achtbaanrit. Mijn gevoel en mijn geheugen zeggen mij dat mijn leven wat 'voller' was maar was dat ook echt zo? Ons geheugen is namelijk feilbaar. Ik zocht er dus even twee weekverslagen bij van twee jaar geleden. Oordeelt u zelf:
http://terrebel.blogspot.nl/2016/02/de-week-voorbij_21.html
http://terrebel.blogspot.nl/2016/02/de-week-voorbij_28.html
Donderdag fijn gewerkt. Misschien wel omdat het op de brouwerij iets rustiger was dan op andere dagen. Minder hectisch. Een collega bracht mij met de auto helemaal tot aan mijn voordeur omdat hij toevallig in de buurt moest zijn en daardoor kon ik thuis rustig aan doen. Dat begint steeds beter te bevallen. Hoewel ik mijn oude hectische leven nog steeds wel mis.
Een buurvrouw kwam op de thee en ik werd blij van haar verhalen en aanwezigheid. Zo werd ik ook blij van de spontane blijdschap van de pas 20-jarige Suzanne Schulting die ook tot haar eigen verbazing namens Nederland een gouden medaille won op de 1000 meter shorttrack op de Olympische Spelen.
Met een paar vrienden wisselde ik 's avonds berichten uit en ook daar werd ik blij van.
Vrijdag was ik bij met mijn reguliere werk en dus was er tijd over om op te ruimen op kantoor. Dat scheelt dan weer wanneer wij over een paar maanden verhuizen naar een groter pand. De vrijdagmiddagborrel smaakte prima en grapjes horen daar wel een beetje bij:
en al met al was ik iets na acht uur 's avonds thuis. Ik kon kiezen tussen twee verschillende uitnodigingen voor die avond maar besloot - en niet alleen omdat ik moe was want ooit trok ik mij daar weinig van aan - op beide uitnodigingen niet in te gaan. Het wordt tijd dat ik er aan wen om af en toe een avond alleen te zijn. Zo vreselijk blijkt dat helemaal niet te zijn.
Zaterdag werd ik ietwat verdrietig en met een gevoel van gemis wakker. Dus ik bleef even liggen. Gewoon, omdat het kan. Gedachtes en emoties laten komen, verwerken en laten gaan. Een beetje lezen, een beetje - op afstand want via mobiel - kletsen met een vriendin en m'n bed uit. Gebruik maken van verkregen energie om verder te gaan met het leegmaken van mijn woning. Tussendoor keek ik naar het schaatsen op de Olympische Spelen. Iets wat ik vroeger met mijn oma deed ('Hilbert, je moet nog een rondje!') maar nu dus in mijn eentje.
Steeds meer begin ik te beseffen dat thuis zijn best fijn kan zijn. Maar nog steeds doe ik dat bij voorkeur niet alleen. Heel fijn dus dat 's middag een buurvrouw op de koffie kwam.
's Avonds - tijdens het kijken naar de film Jobs - begon het opeens te kriebelen. Ik verruilde mijn huiskloffie voor een iets nettere outfit, kamde mijn haren en ging naar een club. Daar speelde een band en op de vrolijke tonen die de Antwerpse bandleden van Handkerchief (klik) speelden danste ik samen met een voor mij onbekende dame. Hier een van hun liedjes via Youtube:
Ik maakte maar enkele foto's van het optreden want ik kon maar niet stil blijven staan:
Gezellig! Bovendien kwam ik er meerdere bekenden tegen en uiteindelijk was ik toch al iets na middernacht thuis.
Zondag sliep ik een beetje uit, bekeek de inhoud van diverse dozen die ik een jaar geleden 'tijdelijk' onder mijn bed had bewaard en sorteerde de oude spullen van mijn moeder zaliger, mijn uithuizige kinderen en mijzelf op: 'Mag weg', 'Daar weet ik wel iemand voor' en 'Dat wil ik zelf graag houden'.
Voor de broodnodige afwisseling had ik een buurvrouw op de thee en 's avonds keek ik een aflevering van de boeiende serie 'Door het hart van China' van Ruben Terlou.
Op LinkedIn plaatste ik ook weer eens een stukje: https://www.linkedin.com/pulse/humans-never-replaced-computers-right-weijnschenk-entertrainer/
Het pleonasme van deze week is 'een duistere dystopie'. En dat allitereert ook nog eens lekker!
Het Engelstalig stuk van deze week: http://terrebelius.blogspot.nl/2018/02/good-news.html
Nouvelle Vague is met In a matter of speaking de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Billy Graham en Sridevi
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
