De week voorbij (een Corona-dagboek)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/ 

============================

Maandag ging ik naar de huisarts. Voor een paar verwijsbrieven en voor de uitslag van mijn recente ziekenhuisbezoek waarbij ik een foto liet maken van (de binnenkant van) mijn rechterbeen: 'Vergevorderde artrose', luidde het oordeel. Ik ga dus voor een nieuwe heup. Met een dubbel gevoel want ik zie op tegen de (pijn rond de) operatie en het wekenlang niet tot nauwelijks kunnen lopen maar ook verheug ik mij op weer van alles kunnen doen zonder pijn: slapen, fietsen, trappen lopen.

De tram had een omleiding waardoor ik een aardig stuk moest lopen. Maar door het Westerpark is dat geen straf:

Met een buurvrouw deelde ik een pot koffie en mijn zorgen, angsten en andere gedachten en mijn vriendin kwam even langs om mij moreel te steunen. Lief!

Ik wandelde een uur of wat, verrichtte een paar sollicitaties en wat huishoudelijke klussen en hield mij bezig met de overstap naar een andere telecomprovider. 'Wat voor aansluitpunt heeft u? Een lasdop, een ISRA-1, ISRA-2 aansluiting of een wandcontacdoos?' Eh...nou...eh...Geen idee. Dus.

Een vriendin hielp mij met het volgen van de stappen die volgens de gebruiksaanwijzing noodzakelijk waren maar ook samen kwamen wij er niet uit. Haar kon ik op mijn beurt helpen met boekhoudkundige vragen en samen hadden wij best een hoop lol. Ook omdat wij ontdekten dat een vriendin van mij ook een vriendin van haar bleek te zijn. Echt zeer toevallig. Dus. Lachen.

Dinsdag had ik nog steeds niet de beschikking over internet (of televisie) thuis maar de vriendin wist een oplossing: ik kon werken bij het restaurant waar zij als vrijwilligster werkt en waar ik soms mag invallen. Leuke werklocatie! De desktop bleef thuis en samen met mijn antieke (oké, een jaartje of veertien oud) laptop maakte ik er wat van. 

                                       

In elk geval liep mijn werk niet al te veel extra achterstand op. Ook ontdekte ik een extra voordeel aan werken in een restaurant: een koelkast vol met ongegeten voedsel! Zodoende had ik een heerlijke wrap voor de lunch:

Na deze voor mij overdadige lunch kon ik mij storten op het debiteurenbeheer: het herinneringen sturen aan klanten die te laat zijn met betalen. Daar was een beetje de klad in gekomen, onder meer omdat veel horeca-gelegenheden dicht waren in verband met de maatregelen rond COVID-19. Mensen die het financieel zwaar hebben een betalingsherinnering sturen vind ik persoonlijk 'not done'.

Dinsdag was ik ook nog eens op tijd op: mijn antieke laptop stopte ik in een heuse laptoptas en met toebehoren en al - waaronder papieren die ik voor mijn werk nodig had - zette ik mij aan tafel in het door vrijwilligers gerunde restaurant waar ik ook wel eens help.

Fijne werkplek! Maar dat zei ik al.

Thuis had ik namelijk nog steeds geen internetverbinding en hoewel ik een paar GB's aan data op mijn smartphone te besteden heb is het verre van ideaal om met dat apparaat het online boekhoudprogramma te gebruiken. 

Ook mailtjes versturen voor de Loge gaat lastig dus ook wat vrijwilligerswerk moest ik overlaten aan anderen.

Het zij zo.

Zag wel in mijn via mobiel te bereiken persoonlijke inbox dat ik tweede was geworden in een heuse schrijfwedstrijd! Dat vierde ik door eindelijk eens een kijkschijfje in mijn DVD-speler te stoppen en keek zo een aflevering van de serie Batman. Uit 1949. 

Zonder internet heb je ook geen toegang tot Netflix, Youtube nen diverse - al dan niet interessante - websites. 's Avonds kwam mijn vriendin langs om mij te helpen met te vieren dat ik een boekenbon had gewonnen. 

Woensdag waren wij beiden vroeg op, dronken koffie, merkten beiden dat wij wat verkouden waren waarop zij zich afmeldde voor werk. Ik deed dat ook want had thuis nog steeds geen internetverbinding en kon niet terecht op de werkplek van de dag ervoor. Bovendien mankeert er een numeriek toetsenbord op mijn laptop en is-ie bijzonder traag. Dat werkt onprettig.

Nadat mijn vriendin weg was begon ik diverse klussen en klusjes in huis aan te pakken en blijkbaar voelen mensen aan dat je dan liever niet gestoord wil worden: kortom, in een tijdsbestek van een kwartier werd ik door zeven verschillende mensen gebeld en ge-appt over zeven verschillende onderwerpen en alle zeven verwachtten van mij dat ik stopte waar ik mee bezig was en mijn volledige aandacht op hen richtte. Prima. Lastig. Maar prima. 

Misschien toch maar eens tijd voor een cursus 'grenzen stellen'. Gek eigenlijk wanneer je daar over nadenkt: mensen die vinden dat je grenzen moet stellen bedoelen zonder uitzondering dat je naar anderen toe moet aangeven waar je grenzen liggen maar niet naar hen toe. Valt u dat ook wel eens op?

Net als hoe dubbel mensen soms staan ten opzichte van het onderwerp 'Corona': 'Ach, het is niet meer dan een griepje dus als ik symptomen vertoon ga ik gewoon naar mijn werk en naar feestjes.' 'Maar toen je laatst verkouden was meldde jij je ziek en bleef je een paar dagen thuis.' 'Uiteraard. Ik wil toch niet dat mijn vrienden of collega's ook verkouden worden? Dus dan verklein ik het risico dat ik hen aansteek.' 'Maar als je misschien Corona hebt dan vind je het niet erg om hen aan te steken?' 'Neuh, want dat is maar een griepje.' Interessant.

Een vriend had een tijdelijke slaapplek nodig en om hem wat privacy te geven sliep ik woensdag bij mijn vriendin. Onderweg naar haar toe schoot mijn heup 'op slot': muurvast zat het ding dus ik hobbelde naar een vensterbank bij een woonhuis om te voorkomen dat ik zou omvallen. Een vrouw met hondje liet mij even het beestje aaien en dat voelde goed. Het 'knuffelhormoon' oxytocine komt dan namelijk vrij en dat is een prima pijnstiller dat bovendien je immuunsysteem versterkt. Geen wonder dus dat verliefde mensen (echt waar!) minder vaak en minder ernstig ziek zijn dan niet-verliefde exemplaren van het menselijk ras.

Op sociale media verbaasde ik mij over het onvermogen van mensen om na te denken. Een paar van mijn reacties leverden enerzijds een verlies aan volgers op maar anderzijds waren er mensen die om dezelfde redenen besloten mij te gaan volgen. Een Twitter-gebruiken moest ik wel rapporteren want hij gedroeg zich niet alleen bijzonder onbeschoft, verspreidde doelbewust levensgevaarlijke informatie maar plaatste ook nog eens privé-(adres)gegevens van mensen die het niet met hem eens waren. Twitter was het eens met mijn observatie en besloot de persoon in kwestie te verwijderen van het sociale media platform. Jammer dat de meneer was vergeten dat met name het sociale aspect van sociale media het een beetje gezellig houdt. Het is net als in het echt: wie zich niet sociaal weet te gedragen wordt op gegeven moment uit de groep gesodemieterd.

Ik had ooit een collega die niet wist dat Tinder en WhatsApp gebruik maken van internet maar ik dacht dat zij een uitzondering was en dat verder eigenlijk iedereen wel wist dat er geen 'apps' zijn die géén gebruik maken van internet. Daarom verbaasde ik mij over deze oproep op Facebook:

Blijkbaar willen 'ze' (wie dat ook mogen zijn) voorkomen dat domme mensen anti-vaxxers, klimaatontkenners en andere onzin-verspreiders zich uiten via internet. Dat dat niet zo is doet absoluut niet ter zake want als je het eenmaal in je hoofd hebt én gelezen op Facebook dan is iets waar. Dat er geen bewijzen voor zijn onderstreept alleen maar het 'feit' dat 'zij' willen dat de informatie geheim blijft. Logisch, toch?

Donderdag was voor mij geen reguliere werkdag maar dankzij mijn stokoude laptop en de internet-verbinding van mijn vriendin toch maar het een en ander gedaan voor de brouwerij. Ik voelde mij een heuse internet-nomade!

Zag op de interwebs en merkte ook 'in het echie' dat diverse mensen het Coronavirus (en de impact ervan op gezondheid en de economie en sociale gedragingen) niet echt serieus nemen en dat verbaast mij enigszins. Wat moet er gebeuren voordat mensen de pandemie wél serieus nemen?

Opvallend vind ik dat zelfs mensen die behoorlijk ziek zijn van het virus maar blijven geloven dat het 'maar een griepje' is. Maar soit.

's Avonds ging ik onderweg naar een vriend voor het avondeten en thuis ontdekte ik dat ik weer een werkende internetaansluiting heb. Houzee!

Mijn woning was (tijdelijk) bezet door een vriend dus ik bracht de nacht door bij mijn vriendin. Heel vervelend. NOT.

Vrijdag was het '9/11', ofwel zoveel jaar geleden dat er bijna 3000 mensen omkwamen bij aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon in Amerika. In de nasleep daarvan werden zo'n half miljoen burgers omgebracht als vergelding. Burgers die absoluut niets te maken hadden met de betreffende aanslagen. Ook kwamen in Amerika door COVID-19 bijna 200.000 mensen om het leven 'maar dat is maar een klein percentage op het totaal van de bevolking'. Waarom 3000 doden 'veel' is en daarom 'alle moslims' dood moeten is mij een raadsel. Waarom zijn 'een half miljoen' en '200.000' dan níet veel?

Bij de brouwerij mocht ik helpen in de winkel, probeerde ik mijn collega van de afdeling verkoop duidelijk te maken dat ik een klant geen factuur kan sturen wanneer contactgegevens als e-mail adres ontbreken, had ik een nuttig werkoverleg met onze externe boekhouder en kwam op het einde van de werkdag een vriend een drankje doen en bijkletsen.

Zoveel gezelligheid (en bijzonder serieuze gesprekken. Over bier, liefdes, ziektes, Jiskefet, muziek) en dan ook nog eens in de lunchpauze staan kletsen met een buurvrouw van de brouwerij (alsof ik alleen met mijn eigen buurvrouwen zou kletsen, zeg. Er zijn toch zeker meer buurvrouwen op de wereld?)

Een buurvrouw was niet thuis en daarom was het voor mij lastig mijn huis in te komen. De vriend die in mijn huis had mijn sleutels aan mijn vriendin gegeven die ze op haar beurt aan de buurvrouw had afgegeven. Uiteindelijk was ik dan toch thuis en kon ik de kat eten geven en de wasmachine aanzetten en zo. En ik genoot van een schoon huis want mijn vriendin was zo lief tijdens mijn kantoortijd wat te gaan lopen schoonmaken.

Zo kon ik rustig genieten van het optreden van mijn oude regisseur tijdens The Voice Senior:

Weliswaar liep ik wat achter met het beantwoorden van diverse aan mij gerichte berichten maar men wacht maar even. Het was tijd voor mijzelf. Om te ontdekken dat ik sinds kort blijkbaar Netflix direct kan kiezen op mijn televisietoestel. De techniek staat voor niets, heden ten dage, meneer Sonneberg!

Omdat ik het niet kon laten belde ik uitgebreid met een vriendin die ik lang niet gesproken had.

Voor zaterdag had ik met mijn zoon afgesproken zijn moeder te bezoeken maar die voelde zich niet zo lekker. Daardoor hadden wij wat tijd samen. Om vakantieverhalen uit te wisselen en zo. Heel fijn. Het werd nog fijner toen mijn vriendin ook kwam en ik opeens twee mensen van wie ik zielsveel houd tegelijkertijd in mijn blikveld én binnen gehoorsafstand had.

Voor het einde van de middag lieten zij mij achter met mijn gedachten en prettige gevoelens. En razendsnel internet. Sinds mijn overstap van telecomprovider surfen door mij verstuurde en ontvangen data-pakketjes nóg sneller over de golven van het wereldwijde interwebs. Zo plaatste ik een breukdeel van een seconde eerder dan gebruikelijk dit twitterbericht:

'Nanninga nam een vluchteling in huis, maar hing dat niet aan de grote klok' https://t.co/YqCveMRA9n De enige bron die hiervoor is geraadpleegd in dit oude stuk van @RVeelo was @ANanninga Schept het geen precedent om maar één bron te raadplegen en iets dan 'feit' te noemen? #dtv

— Terrence Weynschenk (@Terrebelius) September 12, 2020

Dit is maar een voorbeeld natuurlijk maar de vraag luidt eigenlijk: is het journalistiek verantwoord wanneer een journalist iets positiefs meldt over een persoon maar als enige bron een citaat van de betreffende persoon gebruikt? Lijkt mij persoonlijk niet de definitie van 'diepgravend onderzoek naar de juistheid van een bericht gericht op waarheidsbevinding.' Voor mij klinkt het eerder als een roddel:

'Ik heb gehoord dat Annabel Nanninga écht geen racist is en ik geloof dat meteen!' 'Van wie heb je dat gehoord?' 'Van Annabel Nanninga.' 

Ander voorbeeld van iemand die 'ergens iets gelezen heeft maar het zich niet meer zo goed kan herinneren' is het 'nieuws' dat in studieboeken van het VMBO al zou staan wat de Corona-maatregelen van invloed hadden op de Nederlandse maatschappij. 'Dit wisten zij van te voren, anders hadden die boeken nooit al gedrukt kunnen zijn!'

Het ging om dit bericht:

Meerdere mensen deelden een soortgelijk bericht dus ik werd nieuwsgierig naar hun bron want echt niemand die het bericht deelde kon vertellen waar hij of zij het gelezen had. Ook had werkelijk niemand die het bericht deelde de betreffende studieboeken ingezien. Toch vreemd, als je zo stellig overtuigd bent van een feit kun je toch wel een bron aanhalen? Maar goed. Ik ging dus maar zelf op zoek naar het oorspronkelijke bericht. Dat bleek een stukje dat was geschreven door aan anonieme journalist en op 9 september geplaatst in Russia Today, de Nederlandse Editie. 

Voor wie het weten wil: naast CNN is RT de meest wijdverspreide internationale nieuwsbron ter wereld en er staan echt goede artikelen vaak prachtige foto's in maar artikelen die zich negatief uitlaten over Rusland zul je niet vinden. Evenmin als journalisten die het probeerden.  Ook wordt RT vaak gebruikt om 'een vuurtje te stoken'. Vergelijk het met werken bij een groot bedrijf en de kantinejuffrouw influisteren: 'Ja mag het niet doorvertellen hoor, maar volgens mij heb ik de afdelingschef zien zoenen met de koffiejongen. Ik kan mij vergissen maar hij leek er verdacht veel op en toen ik het vroeg ontkende hij. Alleen mensen die de waarheid willen verbergen ontkennen toch? Maar neem het maar niet van mij aan, hoor!' Binnen een week neemt iedere werknemer van dat bedrijf als feit aan dat de chef homoseksueel is en op jonge jongens valt. Want zo werkt dat. Maar niet bij u natuurlijk. Toch?

Grappig, niet? Mensen die graag roepen: 'Vertrouw niet wat de mainstream media je vertelt!' maar dan wel de op een na grootste nieuwsbron ter wereld vertrouwen. Een krant met een bereik van zo'n 700 miljoen (geen verschrijving) lezers, kijkers en luisteraars lijkt mij toch wel aardig mainstream.

Voordat mijn zoon zijn opwachting kwam maken nam ik de tijd om mijn haren te knippen 

en diverse klussen uit te voeren. Mijn zoon had lekkere chocolaatjes meegenomen 

en mijn vriendin trakteerde ons op brownies. Feestje!

's Avonds ging ik aan de strijk en keek een film. Lekker huiselijk. Mijn vriendin kwam en deed haar eigen dingen terwijl ik rustig streek tijdens het kijken naar de klassieke SF/Fantasy/Actiefilm Reign of Fire (met echte CGI-draken!)

Zondag werd ik wakker. Met mijn vriendin. En met koffie. En met gedachten over de enorme bosbranden in Amerika (waardoor een oom en tante moesten evacueren) met als lichtpuntje dat een team van vrijwillige brandweerlieden uit Mexico de bewoners van Oregon spontaan kwamen helpen, ondanks dat de president van de VS geen Mexicanen wil toelaten in 'zijn' land (valt het u ook wel eens op? Dat Trump Amerika ziet als zijn bezit en de bewoners als werknemers van het 'bedrijf' Amerika?). 

Uiteraard hou ik ook het nieuws in Belarus (nog niet lang geleden 'Wit-Rusland' maar de meeste burgers van het land willen liever niet herinnerd worden aan het Russische juk waaronder zij leefden. Vandaar.) in de gaten. Daar staat een kennis van eh...(ik wil geen namen noemen want hij leest mee)...een president die aan het Kremlin resideert aan het roer. Die onlangs - lekker democratisch - weigerde nieuwe verkiezingen uit te schrijven nadat bleek dat hij bij de vorige de boel had besodemietert. Door oppositieleiders te bedreigen en zo. Lekker fris.

Minder fris is het in delen van Noord-Amerika. 

De heftige branden en de bijkomende rookwolken bereikten inmiddels ook mijn oom in Kelowna, Canada. Hij moet nu binnen blijven vanwege zijn slechte longen.

Duimen jullie mee dat het goedkomt?

Ook de executie van beroepsworstelaar Navid Afkari in Iran trok mijn aandacht. En vooral: waar blijft de afkeuring van de Verenigde Naties en van al die regeringen van landen die zichzelf zo graag 'beschaafd' noemen? Een paar internationale reacties zag ik al passeren maar allemaal waren zij in de trant van 'Goh, heel erg, hoor! Behoorlijk naar dat iemand wordt gemarteld om een misdrijf toe te geven die hij niet heeft begaan en daarna vermoord wordt. Fijne dag nog allemaal!'

Dit las ik allemaal terwijl ik op mijn 'terras' zat. Met koffie en een tijdschrift. 

(Ongemakkelijke selfie. Had geen zin om mijn selfiestick te zoeken. 

Mijn vriendin was even broodjes halen.)

Heb nog erg veel ongelezen tijdschriften liggen in huis helaas. Maar ja, blijkbaar besteed ik mijn tijd aan andere zaken dan het lezen van bladen. Aan een stukje wandelen bijvoorbeeld en even lekker in het zonnetje liggen aan de waterkant. 

In september in t-hempie buiten spelen...heerlijk!

Onderweg vertelde ik een jonge buurman dat ik hem over een half jaar of zo zal verbazen met een keurig uitgevoerde panna, dankzij mijn dan nieuwe heup. Kleinigheidje: ik dien nog het een en ander te leren over (voet)balcontrole. Tips zijn welkom!

Zij moeder kon er smakelijk om lachen en van haar kreeg ik spontaan een heerlijk versgebakken Turks koekje. Dat stond ik lekker te knabbelen terwijl ik wat spulletjes (Na het uitruimen van een keukenkastje had ik wat glazen over. En een nagelborstel. Waar ik er twee van bleek te hebben.) plaatste in het buurtweggeefkastje 

en er een boek scoorde.

Thuis hield ik mij ledig met het uit hun hoesjes halen van DVD's en die vervolgens tezamen in een bak te stoppen. Dat scheelt een hoop ruimte, zeg!

Intussen keek ik een aflevering van Stranger Things. Via een knop op mijn nieuwe afstandsbediening die 'Netflix' is gemarkeerd. Handig!

Bij het schrijven van bovenstaande had ik mazzel want via Facebook Live werd er een eerbetoon aan Ezio Bosso gespeeld. Heerlijke muziek!

Het pleonasme van deze week is: een egoïst die alleen aan zichzelf denkt.

Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/09/getting-unconfused-by-power-of-dance.html

The Moon met Left in Suspense is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Diana Rigg en Shere Hite

========================================================================

Als u denkt: 'Nou, die jongeman heeft best wat tijd en moeite gestoken in het vergaren van informatie over dit onderwerp en er lollig over te schrijven. Dat mag best (financieel) beloond worden!' dan is er deze boodschap:

De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat. 

Ik mis dus inkomsten.

Behalve door een boekje van mij te kopen (zie daartoe de kolom ter rechterzijde van dit blog) kunt u mij ook een beetje sponsoren

door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:

Blogdonatie

Via Paypal kan ook: https://paypal.me/weijnschenk

Meer lezen? Mijn verhalenbundels