'Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen.'
Gelukkig was de jongste al naar school.
De man en de vrouw keken elkaar even verschrikt aan,
knikten elkaar toe
en liepen langzaam naar de keuken.
De keukentafel was nog niet opgeruimd en de resten van het ontbijt
hadden wel iets van een slagveld. Een bang vermoeden rees.
Langzaam schoven zij - bijna simultaan - een stoel naar achteren
om er vervolgens op te gaan zitten en voorzichtig schuifelend
aan tafel plaats te nemen.
Nu allebei gezeten keken zij elkaar nogmaals aan,
glimlachten even naar hun tienerzoon
en namen zijn muziekkeus en zijn voorliefde
voor felgekleurde shirtjes in gedachten.
'Zeg het maar, jongen. Wij zijn er voor je. Altijd.
Wát meneer pastoor ook zegt.'
Het was duidelijk dat zij dit zinnetje hadden geoefend.
Gewoon, voor het geval dát.
Inmiddels was hun zoon ook gaan zitten.
Een beetje onderuitgezakt en verbazend rustig.
Zijn ouders waren even stil en in de stilte
grepen zij onder tafel elkaars hand vast terwijl
zij voorover leunden in afwachtende spanning.
Zelfs de jonge hond die zij sinds kort hadden
hield even op met kwispelen en leek de adem in te houden.
Het hoge woord kwam er uit:
'Papa, mama, ik val op meisjes.'
=====================
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Elke dag (g)een lach.ツ.
31 seconden geleden