====================================================
'Marktwerking' was het toverwoord voor mensen die op de liberalen van de VVD stemmen: 'Want als je alles overlaat aan de markt komt het vanzelf goed en is uiteindelijk iedereen tevreden!' In de praktijk valt dat nogal tegen en zijn duizenden kleine winkels inmiddels filialen van grote ketens die veelal in handen zijn van Chinese investeerders. Het is ook de reden dat het merendeel van de horeca rond het Amsterdamse Leidseplein erg op elkaar lijkt: zo'n 90 procent van alle kroegen in die omgeving is namelijk in handen van een enkele breedgrijnzende (ik heb hem gezien. Leek mij best een aardige man overigens) Chinese multimiljonair.
Marktwerking zorgde er ook voor dat een student zonder vermogende ouders geen kamer kan huren in de hoofdstad. Woonruimte is namelijk een product geworden en geen dienst meer.
Een voorgestelde maatregel is - en nu komt het - mensen die een woning kopen verplichten daarin te gaan wonen. Zoals Prins Bernhard 138 appartementen kopen en er lekker in gaan handelen en daarmee de prijs flink opdrijvend zou in de toekomst verboden zijn. 'Ja maar mogen mensen geen geld verdienen dan?' Tegenvraagje: als een relatief kleine groep mensen alle beschikbare auto's zou opkopen om die - na jarenlang 'vasthouden'- tegen woekerprijzen te gaan verhuren en doorverkopen, zou dat een goed idee zijn?
Ander praktijkvoorbeeld wat lijkt op dat van de huizenmarkt: de handel in toegangskaarten. Investeerders kopen de kaartjes op van evenementen en verkopen die door met absurde winstmarges 'want iedereen wil naar de voetbalwedstrijd Nederland-België of naar een concert van U2 en daar gebruik van maken is gewoon heel slim.' Is zaken opkopen en met woekerprijzen doorverkopen 'slim zakendoen' of eerder een vorm van misbruik en oplichting?
Wat vindt u: moet de (lokale) overheid ingrijpen (klik) of rustig wachten tot 'de markt' zijn werk heeft gedaan?
Maandag nog even bezig geweest met het verwerken van de communicatie met zo'n 14 verschillende personen en groepen de zondag ervoor. Over zeer diverse onderwerpen dus het duizelde mij een beetje. Toch lekker gewerkt en een vriendin in het ziekenhuis opgezocht. Samen heerlijke koffie gedronken en bijgekletst en onderweg mocht ik even staan babbelen met een buurman die toevallig dezelfde straat als ik bewandelde.
Deze dag was het vrij regenachtig weer:
Had een vriend op de thee en ging tijdig de deur uit voor een avondje 'metselen' dat begon met een vergadering. 'Wat is het evolutionaire voordeel van 'de verbeterde mens' zowel in overdrachtelijke als in enge zin?' was een van de vragen die de revue passeerde. Een inspirerende avond dus weer. Die eindigde met een late avond snack
want het was ettelijke uren daarvoor dat ik een fijne zelfgemaakte soep had genoten.
Dinsdag onderweg naar het werk zag ik toevallig dezelfde buurman weer. Dit keer op de overstaphalte vanwaar ik de bus naar het werk pakte. Bij de uitstaphalte zag ik dat iemand een creatieve manier had gevonden om zijn of haar fiets te parkeren:
Op kantoor viel het mij op dat ook leveranciers maar mensen zijn en dus wel eens per abuis het factuur- en het debiteurennummer met elkaar verwisselen. Die dingen gebeuren. Wat ook gebeurde is dat mijn collega's en ik een gepersonaliseerde pet kregen. Geinig!
Iets na zes uur 's avonds was ik thuis. Kat eten geven, oven schoonmaken, scheren en de deur uit. Soms lijkt het onvoorstelbaar wat een mens kan doen in 20 minuten.
Heerlijk (Indonesisch!) gegeten bij Robin Food (klik)''
, een restaurant dat is verweven met mijn favoriete uitgaansgelegenheid (klik). Daar waren drie optredens te bewonderen, zeer diverse mensen om mee te babbelen en ik liet er mijn haar knippen. Gewoon, omdat dat kan. Daar. Dus. Praktisch ook, sinds mijn vaste kapper met pensioen is. Het heeft wel iets om om elf uur 's avonds je haar te laten knippen terwijl je luistert naar live muziek
en een biertje binnen handbereik hebt. Maar thee drinken kan er ook prima:
'Tea, Earl Grey, hot.'
Een meegekomen vriend ontdekte dat hij niet de enige is die graag rondloopt in tuinpak en dat gegeven leidde tot leuke gesprekken:
Woensdag had ik een fijn gesprek met een busmaatje en op kantoor vroeg een verbaasde collega: 'Huh, kost het opstellen en versturen van een acceptgiro geld? Maar dat doet een computer toch?'
Nieuwtje (ondanks dat het verschijnsel vanwege internetbankieren in rap tempo richting geschiedenisboekjes afreist): sowieso rekenen banken zo'n 50 cent voor het verwerken van een acceptgiro. Portokosten voor de verzending bedragen een cent of 60, een administrateur doet er een paar minuten over om de benodigde gegevens te verwerken en de meeste administrateurs doen dat niet gratis. Kortom: de kosten van verwerking van één enkele acceptgiro kunnen al snel oplopen tot een eurootje of vijf. Misschien aardig om te overwegen wanneer u van plan bent om per acceptgiro vijf euro over te schrijven naar een goed doel.
Dat ook collega's maar mensen zijn blijkt onder meer uit het gegeven dat ook sommige collega's ontzettend veel moeite hebben met het - naar ik meen redelijk eenvoudige - regeltje: 'Na gebruik plaats je het terug waar je het vandaan hebt gepakt.' Dat geldt voor papieren, markeerstiften, nietmachines en zo verder. Net als het regeltje 'Na het lunchen plaats je het gebruikte bord in de vaatwasser' ook bij opvallend veel mensen maar niet wil beklijven.
Behalve dat ik het kasboek van februari opstelde ging ik ook een stukje wandelen want het was prachtig weer.
Verfrist en met iets meer energie dan voor de pauze toog ik aan het werk om een softwarematige uitdaging aan te gaan. 'Succesvol' kan ik daar aan toevoegen. (Voor de geïnteresseerden: het installeren van een 'patch' om een 'software glitch' in LibreOffice te dichten)
Wanneer je optreedt is het lastig om te zien hoe dat er dan uitziet. Een vriendin die de betreffende vrijdagavond (klik. Voor mijn samenvatting van die avond. Engels) ook optrad bood uitkomst:
Thuis deed ik wat werk als Secretaris van de Loge, communiceerde heen en weer over een komende entertainment-opdracht en met nog zo'n zes andere mensen via de slimme telefoon. Informatie uitwisselen, afspraken inplannen en wat dies meer zij. Toch maar eens vroeg naar bed. Gewoon, voor de afwisseling. Maar niet voor ik even had bijgekletst met een visiterende buurvrouw. Wij hadden elkaar al een paar dagen niet gesproken, tenslotte.
Donderdag werd ik gewekt door een licht onbekend geluid: met een hogedrukspuit met (vermoedelijk) water werd mijn gevel gereinigd. Jammer dat het slaapkamerraam niet (zoals ik wel eens gewoon ben) een beetje open stond want dan waren de plantjes gratis bewaterd. Evenals ik zelf trouwens.
Op het kantoor van mijn andere (en tijdelijke) werkgever even mijn werk daar netjes afgerond en mijn bevindingen als kwartiermaker doorgegeven aan een (inmiddels dus oud-) collega. Het waren een paar prettige uurtjes. Dat ik een paar haltes moest wandelen omdat de tram niet verder reed deden deed daar niets aan af.
Eind van de middag meldde ik mij bij een aardige dame die mij gebood mijn broek uit te trekken. De fysiotherapeute bracht mij weer een stapje (ha!) dichter bij het herstel van mijn hamstring-blessure en gaf mij wat raad en oefeningen mee.
Geinig genoeg vertelde een briefje op de deur van het betreffende gezondheidscentrum: 'In verband met het Corona-virus vermijden wij fysiek contact en geven patiënten dus geen hand meer. Wij hopen op uw begrip.' Naar mijn bescheiden mening maakt dat het werk voor fysiotherapeuten vrij lastig. En wat te denken van gynaecologen?
Maar vooruit, het gaat om een begrijpelijke - zij het misschien een tikkie irrationele - angst. Natuurlijk is de nieuwste variant op het Coronavirus (Covid-19) doodeng. Maar het betreft vooral de angst voor het onbekende. Dat er jaarlijks 3 miljoen mensen sterven aan malaria, zo'n 9 miljoen aan ondervoeding en jaarlijks zo'n 4000 mensen sterven aan de 'gewone' griep, alleen al in Nederland, daar wordt volkomen aan voorbij gegaan.
Dat aantal van 4000 is een schatting want het ene jaar gaat het om ongeveer 2500 om in de winter van 2014/2015 te stijgen naar boven de 8000 (klik) (...)
Onderweg naar huis ruilde ik mijn oude stoomstrijkijzer in voor een nieuwe. Op zich deed-ie't nog prima. Al kon het waterreservoir niet meer worden gevuld en werd-ie niet warm. 's Avonds ontdekte ik dat ook de nieuwe niet deed wat-ie behoorde te doen, namelijk 'warm worden'. Dat wordt dus een retourtje winkel.
Gelukkig had ik nog een onverwoestbaar exemplaar dat uit de tijd stamt dat ook huishoudelijke apparatuur werd gemaakt om een leven lang mee te gaan. Maar ja, dat past niet meer in het verdienmodel van 'moderne' bedrijven. Spullen maken die hooguit enkele jaren meegaan is veel lucratiever.
Bij thuiskomst even staan praten met een buurvrouw die ook net thuis kwam.
Die avond een paar uurtjes samen met een vriend gewerkt aan de boekhouding van zijn eenmanszaak en daarna met het stuk antiek (het strijkijzer, niet de vriend) in de hand plooien glad gestreken, onderwijl kijkend naar de laatste aflevering van het vorige seizoen van The Walking Dead om even te recapituleren waar het ook alweer over ging. Alsof je het vorige hoofdstuk in een boek herleest nadat je het exemplaar enige maanden terzijde had gelegd.
Vrijdag vroeg ik een collega: 'Zeg, collega. Waarom heb jij facturen verwijderd uit de ordner 'te betalen facturen' en ben je zo asociaal geweest om er én niet om te vragen én ze niet terug te stoppen?'-'Ik wilde ze alleen maar even bekijken.' 'Is dat ook hoe jij dat aanpakt wanneer je 'even' de Mona Lisa wil bekijken? Daarnaast: wanneer iemand zonder jouw in- of toestemming papieren van jou verwijdert en die niet teruggeeft, hoe reageer jij dan op die persoon?' 'Ik zou woest worden!' 'Maar je vindt dat wanneer jij precies dat doet mensen dat asociale gedrag van jou maar gewoon moeten accepteren?' 'Ja. Wat doe jij toch moeilijk?' Kortom: ik overweeg serieus een slot op de kast waar ik voortaan de door mij gebruikte papieren en dergelijke in bewaar.
Mijn pauze gebruikte ik voor communiceren met diverse mensen, kaas te halen voor een buurvrouw en mijzelf en gezellig te lunchen met een collega.
Al met al een prima werkdag.
Die eindigde met een gezellige 'vrijmibo' waar ook een busmaatje zijn opwachting maakte. Gaf hem een korte rondleiding door het pand waarna hij verwachte een goede 'risk assassment te kunnen opstellen om de brouwerij te helpen. Fijn!
Thuis net begonnen met strijken toen een buurvrouw op visite kwam. Even later gevolgd door een vriend. De buurvrouw was inmiddels naar elders toen een andere vriend binnentrad. Wij kennen elkaar net dus het was fijn elkaar wat beter te leren kennen. Een uur of wat later zat er nóg een vriend bij mij op de bank en een paar uur later, nadat inmiddels een vriend was vertrokken, kwam ook een vriendin op visite. Wij praatten en lachten, er worden gedichten voorgedragen en liedjes gezongen.
Om en om speelden wij een liedje af van onze favoriete afspeellijst van deze fase in ons leven: 'Hé, dat is het volgende liedje op mijn afspeellijst!' -'Ook op mijn lijstje, hoor!' Bleken wij meerdere dezelfde liedjes te hebben opgeslagen in onze persoonlijke favorieten. Dat schept een band, dezelfde liedjes graag luisteren!
Ondanks dat het bijzonder gezellig was en af en toe zelfs intiem ging ik toch vroeg slapen. Uitgaande van de premisse dat 'negen uur 's ochtends' als 'vroeg' geldt.
Zaterdag werd ik 's middags gewekt door een vriend die zo lief was mij te helpen met het verwerken van de restanten van een mooie avond en nacht:
(Ja, ze zijn allemaal leeg. Maar een paar van de flessen
waren niet helemaal vol voordat er de betreffende avond en nacht van werd gedronken, hoor!)
Zondag rustig wakker geworden. Kopje koffie, croissantje...
Er kwam een buurvrouw op visite, ik borg de was op in de kast en werkte een uurtje voor de geheime jongensclub. 's Middags was er een bijeenkomst in het kader van 'Smash the Narrative', een verhalenvertelmiddag waar het fijn was om bij aan te schuiven en plaats te nemen op de daartoe neergelegde kussens:
Daar at ik ook een verlate lunch: worteltjes met humus, druiven, popcorn, paaseitjes en Earl Grey thee.
Onderweg voer de veerpont over het IJ
en aan de overkant - in Amsterdam Noord - maakte ik nog een foto:
Thuisgekomen ontdekt dat ook opschrijfboekjes waarin aantekeningen van mij staan er slecht tegen kunnen om rondjes te draaien in de wasmachine.
Een goede les. Jammer van de nog niet verwerkte aantekeningen maar dat is dan maar zo.
Patrick Watson verzorgt deze week de muziek. Hier is 'Here comes the river':
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Freeman Dyson
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
