Terrebel

Relatief



Had gisteravond m'n dochter aan de telefoon. Op de achtergrond hoorde ik haar zusje, hun moeder en "die ander". Dan luister ik naar de geluiden die van "mijn" gezin hadden kunnen zijn en wens ik dat het anders was gelopen. "Die ander" mag nu de papa zijn met alle voors en tegens van dien. En ik? Ik ben één van die mannen die op zondagmiddag in de McDonalds zit in de wetenschap dat het feestje dat hij viert met zijn kind met een uurtje weer is afgelopen en in gedachten alweer de dagen telt tot het volgende weekend.



Nu weet ik wel dat mijn situatie niet te vergelijken valt met die van een groot deel van de wereldbevolking maar dat maakt de pijn er niet minder op. Die van mij valt in het niet bij die van bijvoorbeeld de Canadese veteranen die deze week hun gevallen kameraden herdenken of die van burgers in Afghanistan en Irak die dagelijks leven onder
oorlogsdreiging terwijl er officieel niet eens sprake is van een oorlog. Wat te denken van leven in een gevangenis op Sri Lanka of die ene hele beroemde op Cuba? Neen, al met al ben ik meer dan tevreden met m'n leven.
Zo vertelde vandaag een moeder mij dat zij wellicht een baantje voor mij weet en schonk een 4-jarige jongedame mij haar vertrouwen:"Alleen voor jou kom ik naar de opvang!"



Op een dag zal ik dit werk moeten missen. Neem nu zo'n dagje als vandaag waarop wij met de groep naar het Amstelpark gingen en een flink aantal kinderen zat te knikkebollen in de tram op de weg terug. Intussen was m'n zoon met zijn naschoolse opvang-groep naar het Amsterdamse Bos. Ook hij is moe. Evenals blijkbaar zijn natuurljke moeder die vanavond, in tegenstelling tot vorige week én afgelopen zondag, zich keurig afmeldde voor het bezoekje aan het resultaat van ons vier-jarig samenzijn van indertijd.




Er zijn wel momenten dat ik gevoelens van gemis ervaar en terwijl Volumia's "Hou me vast" uit m'n luidsprekers schalt wens ik U fijne dromen toe...