De week voorbij

Tijdens de donkere dagen en mede door de lockdown vervelen mensen zich blijkbaar vaker dan anders. Dat merk ik aan het toegenomen aantal grappig bedoelde filmpjes dat ik krijg toegestuurd en de grote hoeveelheden berichten als 'Luister eens naar deze podcast!', 'Als je even niets te doen hebt, kijk eens naar deze documentaire!' en dergelijke. 

Hoe lief het ook bedoeld is dat men wil voorkomen dat ik mij verveel, die berichten zijn niet aan mij besteed want ik verveel mij niet. Maar ik ben heel blij voor die mensen die zich vervelen. Dat betekent dat zij volledig bij zijn met (vrijwilligers)werk en het huishouden. Het betekent ook dat geen van hun geliefden steun nodig hebben en dat niemand van hun bekenden hulp nodig heeft. En dat is natuurlijk geweldig. Maar bij mij is dat niet het geval. Dus hoe grappig dat ene kerstmannenfilmpje ook is of hoe interessant ook die ene podcastserie, geniet er lekker zelf van want ik heb weinig behoefte aan tips tegen de verveling. Maar eigenlijk ben ik daar wat dubbel in: vaak interesseert het mij namelijk wel degelijk wat men mij toestuurt. En soms wenste ik dat ik de tijd kon missen om alle tips op te volgen.

Krijgt u vaak tips tegen verveling?

===============================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

==================================

Maandag dronk ik een pot koffie leeg met hulp van een buurvrouw. Ook kletste ik een kwartiertje met een andere buurvrouw. Ook ontving ik mijn eerste kerstkaart van het jaar. Dacht eerst dat ik er drie had ontvangen maar de envelop met daarop de adresgegevens van de brouwerij waar ik officieel werk bevatte niets meer dan een andere envelop (...) met daarin mijn salarisspecificatie. 

Die hoor je maandelijks te ontvangen van je werkgever maar dit was de tweede keer dit jaar dat men mij die toezond. Vreemd. want ik dacht dat toen men mij laatst weer op mijn e-mail adres vroeg dat dat was omdat men eindelijk mijn salarisspecificatie wilde sturen. En wel per e-mail. Niet dus. Blijkbaar weet mijn werkgever niet dat mijn e-mail adres niet alleen in mijn personeelsdossier staat maar ook in het door het bedrijf gebruikte e-mailprogramma. Soit. 

Een andere envelop bleek bestemd te zijn voor een van mijn buren. Dat stond weliswaar goed aangegeven maar de tijdelijke kracht die deze drukke periode voor de posterijen werkt mocht ik een paar dagen eerder al uitleggen dat de cijfers op enveloppen corresponderen met de huisnummers in een straat: 'Kijk, op deze envelop staat een naam die afwijkt van de mijne. En zie je het getal achter de straatnaam? Die staat ook op het nummerbordje bij de buren van een paar deuren verderop. Dat betekent dat je dit pakketje bij hen mag afleveren.'. 'Kunt u het niet aannemen?' 'Nee. Jij komt straks langs het betreffende adres en ik zou dan nog mijn schoenen moeten aantrekken en zo. Het is dus makkelijker als je zelf je werk doet in plaats van het een ander laat doen.' 'Oké meneer. Dankuwel!' Fijn zo. En nee, het betrof geen meneer die nog maar kort in Nederland woont en daarom moeite heeft met ons schrift.

Kwam nog meer in feeststemming door ontvangst van een heus kerstpakket van de woningcorporatie 'voor uw inzet voor de buurt'. Lief!

Ben benieuwd of ik dit jaar hetzelfde kerstpakket van mijn werkgever ontvang als de voorgaande twee jaren. December 2020 kreeg ik niets en december 2021 ontving ik exact hetzelfde als het jaar ervoor. Nee, zelfs geen bierflesje met een strikje erom. Beetje jammer. 

Dus - terwijl ik nog een paar sollicitaties heb lopen - verstuurde ik nog maar eens een sollicitatie want bij de brouwerij voel ik mij verre van gewenst.

Over kerst gesproken: bij een filiaal van de Hollandse Eenheidsprijs Maatschappij haalde ik mijn zelf geknutselde kerstkaarten op, 

'Heb een speels 2022!'

waarbij ik een rondje wandelde in een andere wijk dan dat ik normaliter doe.

Nog steeds in het kader van de kerstgedachte verblijvende mocht ik die avond een actieve rol spelen in een mooi ritueel. Dat van het Winter Sint Jan. In diverse culturen wordt even stilgestaan bij het Licht en de Duisternis. Zo ook binnen de vrijmetselarij. Onder de huidige omstandigheden zal het u, waarde lezers ende lezerinnen, niet verbazen dat de uitspraak: 'Het Licht kent geen lockdown' voorbijkwam. Helaas via beeldbellen maar toch fijn om met een groep van 23 Broeders even samen te zijn. Hopelijk in 2022 weer in het echie.

Traditiegetrouw werd ook dit keer een inzameling gehouden ten bate van een goed doel dat de voorzitter - de rollen rouleren elke drie jaar bij ons maar de tijdspanne van rouleren kan verschillen per Loge -  mag bepalen. Dat is zijn privelege. Hij koos dit keer voor Covax (klik), een project van Unicef om ook mensen in de Derde Wereld de kans te geven zich te laten vaccineren tegen COVID-19. 

Volgens diverse complotdenkers zit Bill Gates - als vooraanstaand vertegenwoordiger van 'ze' * - achter het gegeven dat het vaccin in de Derde Wereld nog niet algemeen beschikbaar is 'want ze willen ze allemaal dood hebben en nu gaan ze dood aan corona!'

*Zie wappiepedia. Bij de z van 'Ze!'

Opvallend genoeg beweren diezelfde complotdenkers wel meer over de man achter Microsoft. Dat de diverse 'feiten' elkaar tegenspreken doet klaarblijkelijk niet ter zake. Ik vind dat amusant en maakte er een 'meme' van:

'Supergates! Vond een virus uit dat niet bestaat. Ontwikkelde een dodelijk virus waar niemand dood aan gaat. Bedacht een vaccin dat mensen doodt én niet werkt. Onthoudt Afrikanen zijn niet-dodelijke vaccin opdat zij sterven aan het coronavirus, dat geen mensen kan doden omdat het maar een eenvoudig griepje is.'

Achteraf bedacht ik dat ik vergeten was toe te voegen: 'Er zit een tracker in het vaccin die ons ons hele leven zal tracken én het vaccin doodt iedereen die het ontvangt binnen twee maanden. Dus Bill Gates wil ons twee maanden lang volgen.'

Over 'wappies' kan ik tot in den treure uitwijden maar vanwege ruimtegebrek - en gebrek aan tijd bij mijn lezers - link ik gewoon naar een fraai stuk van mijn blogcollega IamZero (klik). 

Dinsdag had ik een buurvrouw op de thee en hielp haar met het inplannen van haar boosterprik. Wat niet zo makkelijk ging want zij had de ingloggegevens van haar DigiD weliswaar opgeschreven maar niet duidelijk was welke letters in haar gebruikersnaam en wachtwoord al dan niet hoofdletters waren en of er nog hier en daar al dan niet spaties tussen moeten. Dus ik vertelde haar dat computers dom zijn en exact - maar dan ook precies! - verteld moet worden wat zij moeten doen omdat ze het anders niet snappen. Net als haar echtgenoot. 😉 Toen ik dat laatste erbij vertelde begreep zij het direct een stuk beter.

Ik draaide een was, schreef wat kerstkaarten, werkte wat voor mijn Loge en tijdens het strijken 's avonds keek ik 'De Roast van Hans Klok'. Voor mij extra leuk omdat ik zowel met het slachoffer alsook met zijn roasters Karin Bloemen en Giel de Winter heb gewerkt. Deze man - hij werd voorgesteld als Sjakie. Maar die ken ik alleen van de hoek en van zijn wondersloffen en als Zwart - kende ik niet maar blijkbaar vond hij iets erg vermakelijk:

Zelf zou ik - als ik het programma een Nederlandse naam mocht geven, het vermoedelijk  '<naam bekende Nederlander> wordt gedist' noemen. Maar ja, 'dissen' is natuurlijk een anglicisme. Al is het iets minder Engels dan 'roast'. Wat feitelijk staat voor 'afgebrand', 'afgefakkeld', 'geroosterd'. Heeft u nog een aardige suggestie? Het leek mij in elk geval lollig als een keertje op Comedy Central het programma 'Adriaan van Dis wordt gedist' voorbij komt.

Het mooie aan dit programma vind ik dat collega's elkaar met respect afbranden. En dat echt alles gezegd kan en mag worden. Inclusief scheldwoorden en benamingen van lichaamsdelen. Elkaar uitlachen en beledigen vanwege lichamelijke kenmerken of seksuele geaardheid mag gewoon. Maar kijk niet raar op als je dan zelf wordt uitgelachen of beledigd. En nee, sommige grappen zijn helemaal niet grappig. Maar het blijven grappen. Ik wil niet leven in een land waar 'Het Volk' voor de rest bepaalt wat wel en niet mag, wat wel en niet grappig is. 

Mijn dagelijkse Franse les was weer vermakelijk. Om het een beetje leuk te houden komen er vertaalzinnetjes voorbij als 'Een tafel voor twee en een paard, alstublieft'. En juist omdat het zinnetje wat vervreemdend is, onthoud je het beter. Zo blijkt.

Voor ik ging slapen keek ik nog even op Facebook of er wat nieuws was van bekenden. Had ik misschien beter niet kunnen doen want het kostte mij m'n nachtrust: een vers achterneefje - een kleinkind van de dochter van mijn oom in Chicago - bleek onverwacht te zijn overleden. Na zes weken heb je nog niet echt de kans gehad iets te maken van je leven. Bijzonder oneerlijk. Natuurlijk is het leven niet altijd fijn ende prettig maar ik vind dat iemand dat zelf mag ervaren.

Woensdag werd ik nogal brak wakker want die nacht was ik alleen af en toe even weggedommeld tussen het chatten met mijn familie in Amerika door en als ik niet aan het chatten was dan lag ik wel wat bedroefd naar het plafond te staren. Wat inlevingsvermogen bezitten is blijkbaar niet zo goed voor je (nacht)rust.

Hoewel wij normaliter tegenwoordig keurig afstand houden, ontving ik deze dag een troostrijke knuffel van de buurvrouw met wie ik ons wekelijks voedselpakket ophaalde. De komst van een vriend die avond die mij hielp met een deel ervan direct te verwerken tot avondmaal gaf mij welkome afleiding.

Toen hij kwam was ik net bijna klaar met strijken. 

Toch maar eens mijn meest recente ex-vriendin vragen of zij nog wat sokken van mij heeft want het is lang geleden dat ik zoveel weessokken had na het doen van de was.

Donderdag weer brak wakker want ik had weer slecht geslapen. Toch gaf ik via internet mijn beschikbaarheid door als stembureaulid voor de verkiezingen van 16 maart 2022, verrichtte wat (administratieve) werkzaamheden voor de Geheime Jongensclub, schreef nog wat kerstkaarten en deed die bij het wandelen op de brievenbus.

Had een buurvrouw op de koffie en in de supermarkt raakte ik in gesprek met een entertainmentcollega die bij mij in de buurt blijkt te wonen.

Thuis nam ik even mijn post door. Behalve enkele kerstkaarten, dropjes en chocola zat er ook intrigerende post tussen: iemand had een aanval enveloppen in mijn brievenbus laten glijden met daarin niets meer dan een blanko vel roze papier. De postzegels die op de enveloppen zitten geplakt zijn niet gestempeld, noch staat mijn adres er op. 

Ook zat er een zakje in mijn brievenbus met daarin een handjevol diverse noten en een paar knoflooktenen. Er was met potlood getekend op de zak en om het mysterie te helpen oplossen heb ik daar apart een foto van gemaakt. 

Kunt u wellicht helpen met het ontcijferen van deze puzzel?

Verder zette ik mij nog even aan het schrijven en - hoewel ik eigenlijk nog wel wat meer had willen doen - eindigde de dag voor mij met het kijken van een aflevering van Fear The Walking Dead waarin een geliefd karakter overleed en de zombie-apocalyps (alsof dat gegeven nog niet erg genoeg is) werd overschaduwd door het ontploffen van een aantal kernbommen. Waarbij bij veel lichamen niet alleen de darmen er uit hingen en het bloed uit opengereten kelen spoot en zo maar ook nog eens de vellen erbij hingen en gezichten letterlijk leken te smelten. Ik genoot! Want het is altijd fijn om wanneer je je wat ellendig voelt even mee te leven met mensen die er nog even wat erger aan toe zijn dan jijzelf. Het zet de zaken weer even in perspectief.

Vrijdag sliep ik een beetje uit voor ik mij aan de laatste werkzaamheden zetten voor een van de verenigingen waar ik secretaris van ben. Het was wat rommelig in huis dus ik besteedde een uurtje of wat aan schoonmaken en opruimen. Als tussendoorklusje verwijderde ik zo'n 130 foto's uit het foto-album waar in principe alle foto's schuilen die ik met mijn mobieltje schiet, maar ook foto's die ik ontvang via appjes. Het aantal e-mails dat ik deze dag verwijderde uit mijn e-mailbox heb ik niet geteld maar het waren er meer dan 800. Voelt toch goed om met wat minder 'balast' het nieuwe jaar in te gaan.

Kerstavond bracht ik door bij een vriendin. Die een bad bleek te hebben. Thuis heb ik alleen een douche maar ik hou van badderen. Dus terwijl ik bij haar genoot van weken in een bad met lavendelolie, de geur van (nagchampa) wierrook en een prettig muziekje in een ruimte die uitsluitend met kaarslicht werd verlicht (uitgezonderd de 1/10 seconde flitslicht voor de foto), prepareerde zij ons kerstdiner. 

Heerlijk om zo verwend te worden! Zij wist mij en mijn buik te verrassen met een heerlijke en bovendien zelfgemaakte meringuetaart:

Normaliter houd ik mij in tijdens gesprekken want niet iedereen vindt het prettig om over bepaalde onderwerpen te praten en te luisteren. Maar bij haar kon (en kan) ik mijn gedachten gewoon uiten zonder bij elk onderwerp of elk zinnetje razendsnel te moeten denken 'Kan ik dit eigenlijk wel zeggen? Kwets ik haar daar misschien mee? Ik weet dat zij hier anders over denkt dan ik dus zal ik dan maar niet mijn mening geven?'. En dat is best wel eens prettig, zeggen wat je wilt op de manier waarop je dat wilt. 

O ja, het was vrijdag en dus publiceerde ik een vers verhaaltje.

Zaterdag werd ik glimlachend wakker en zette mij aan het schrijven. Even geen (vijwilligers)werk maar gewoon een dagje doen wat ik fijn vind om te doen. Schrijven dus. Met name over het 
(bijna) afgelopen jaar probeerde ik mijn gedachten aan het toetsenbord toe te vertrouwen. Al snel kwam ik op wat negatieve zaken: de dood van een aantal bekenden, waaronder de moeder van mijn zoon en mijn kat; het einde van een liefdesrelatie, op mijn werk op kantoor vervangen zijn door een ander terwijl ik thuis zat te werken en dat ik daar pas na een jaar achter kwam en natuurlijk het verlies aan inkomsten maar vooral het node missen van 'het wereldje' dat 'entertainment' heet. Lichtpuntjes waren er natuurlijk ook. En niet alleen de lichtpuntjes die Pieter Derks hier noemt.

Het mooiste lichtpuntje was uiteraard de hereniging - na bijna zeven jaar - met mijn jongste dochter. 

Wat krijgt voor u persoonlijk het predikaat 'Lichtpuntje van het jaar'?

Behalve zelf schrijven, lees ik ook graag wat anderen geschreven hebben. Andere blogs, artikelen over wetenschap of geschiedenis en zelfs boeken. Zo las ik deze dag het boekje 'Problemen oplossen 101' uit. Oorpsronkelijk bedoelt voor kinderen geeft Ken Watanabe hierin een stappenplan voor het oplossen van problemen. Kort komt het er op neer dat als je je problemen analyseert en niet puur vanuit emotie ziet, je veel beter in staat zult zijn ze op te lossen. Al is het maar door ze niet langer als probleem te zien.

Op sociale media verbaasde ik mij over mensen die nog steeds Thierry Baudet (klik) blindelings volgen. De man heeft nog niet één zinnig voorstel gedaan*, doet niets meer dan polariseren en heeft als levensdoel het creeëren van ophef. Bovendien raakt hij steeds verder van het padje (klik). Niet echt een man om 'de oorlog mee te winnen' dus. De enige mensen die hij meekrijgt zijn mensen die geen idee hebben van wat democratie betekent of hoe politiek werkt maar puur gaan voor holle retoriek. Beetje jammer. Maar ja, dat ook Baudet en zijn steeds verder verkruimelende partij welkom zijn om deel te nemen aan de samenleving is op zich al een mooi bewijs dat wij niet in een dictatuur leven.

*Behalve toen hij voorstelde dat Nederland in volledige lockdown moest gaan en iedereen een mondkapje moest dragen, aan het begin van de coronapandemie.

Die avond keek ik eens niet een serie over een wat sombere toekomst ('Somber? Bijna iedereen gaat op diverse verschrikkelijke manieren dood en de planeet is nagenoeg volledig verwoest!') maar over een wat meer hoopvolle. Ik dompelde mijzelf dus even niet onder in de wereld van The Walking Dead maar in die van Star Trek. Met een aflevering uit de serie Star Trek: Discovery. Over het onderzoeken van het heelal en de zoektocht naar de reden voor leven. Samen met anderen voor wie het volkomen normaal is dat anderen een andere kleur huid hebben, een andere seksuele geaardheid of sekse dan henzelf,

noch geloven in een ander soort godheid of politiek systeem. Het maakt zelfs niet uit in welk land iemand geboren is of op welke planeet. Mooi vind ik dat. Hoe het dus blijkbaar ook kan. In de visie van Gene Roddenberry althans. Die later toegaf in zijn jongere jaren racistische ideeën te hebben.

Dus mooi dat een dag eerder ook de James Webb ruimtetelescoop (klik) werd gelanceerd. Nog even, dan kunnen wij belachelijk lang terug het verleden in kijken want elk lichtpuntje dat wij zien is in het verleden ontstaan. Wat niet alleen een puike vergelijking is met de lichtpuntjes in ons leven maar ook voor de fysieke in het universum. Wellicht kunnen wij eerdaags zelfs zien hoe het heelal is ontstaan en kijken naar het allereerste begin. Ik zou er niet van opkijken als er bij dat beginpunt een briefje ligt met 'Ha ha, gefopt!'.

Wat denkt u dat wij zullen aanschouwen wanneer wij kijken naar het beginpunt van het heelal?

Zondag was plantjesdag. De planten van een buurvrouw die een weekje de stad uit is voor de feestdagen kregen wat water van mij en voor mijn eigen planten combineerde ik het water geven met het schoonmaken van het aquarium van Karper de Goudvis.

Voelde wat onwerkelijk om door de binnentuin te lopen zonder gevolgd te worden door Billy de Kat. 

Inmiddels is het ruim een maand geleden dat hij niet wakker werd uit zijn middagdutje maar vooral op dat soort momenten mis ik mijn harige vriendje.

Omdat ik toch mijn schoenen aanhad wierp ik meteen maar een volle vuilniszak in de container op de hoek van de straat. En verbaasde mij erover dat anderen dat niet doen. Terwijl er nog best wat ruimte was in de container vinden sommigen het blijkbaar heel normaal om de straat te vervuilen en ratten aan te trekken.

Het was een heerlijk rustig zondagje. Compleet met schaatsen kijken. 

Het lukte de inmiddels bejaarde Sven Kramer zich zo goed als zeker te kwalificeren voor de komende Olympische Winterspelen. Erg knap! En ja, met 35 jaar ben je als topsporter bejaard. Was wel wat bevreemdend om geen publiek op de tribunes te zien zitten. Logisch, in verband met corona. Dus voor wie de stadionspeaker sprak was voor mij eigenlijk een raadsel. Nu ja, de enkele tientallen coaches en masseurs en zo zullen het fijn hebben gevonden dat de rondetijden werden omgeroepen. En voor de schaatsers was het ook wel prettig, gok ik.

Als kerstfilm voor dit jaar koos ik 'Don't look up' want ik had er een paar recensies over gelezen en vooral de vergelijking met 'Idiocrisy' sprak mij aan. Beide films gaan over hoe de wereld ten onder gaat aan domheid en oppervlakkigheid. Met name die van Amerikanen. Beide films spelen zich af in een toekomst maar gaan eigenlijk over het heden. Waarin mensen het aantal 'likes' op hun sociale media account belangrijker vinden dan in het echt aardig gevonden te worden en waarin het nieuws over de liefdesrelatie van een zangeres met een IQ van minder dan 80 miljoenen 'hits' en dollars oplevert maar nieuws over de teloorgang van de planeet minder interesse opwekt dan het weerbericht.

'World a Reggae van Ini Kamoze is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Louis Thomas Pennavaria, Reinier Paping en Bisschop Tutu

Meer lezen? Mijn verhalenbundels