Gevoelens, niets meer dan gevoelens

Misschien heb ik het al eens eerder geschreven maar ik vind mensen - ja, mijzelf ook - raar. Zo willen wij dat onze partners (en het liefst ook al onze vrienden, buren, collega's...) ons altijd en volkomen begrijpen. Terwijl wij vaak onszelf niet eens begrijpen! Net als u heb ook ik wel eens gehandeld en iets gedaan of gezegd vanuit emotie, vanuit instinct of vanuit gewoonte.

Als wij onszelf niet eens begrijpen, waarom vragen wij dan wel van onze partner ons te begrijpen?

============================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

===========================

Er zijn mensen die direct een relatie verbreken zodra zij zich door iemand onbegrepen voelen. Ook zijn er mensen die daarbij de schouders ophalen en gewoon accepteren dat het heel normaal is om af en toe onbegrepen te worden. 

Zelf voel ik mij een paar keer per dag onbegrepen. Met hoe meer mensen ik omgang heb op een dag, hoe vaker er momenten zijn dat ik mij onbegrepen voel. Logisch lijkt mij, want communiceren is ontzettend moeilijk. Zo praten mensen zelden over wat zij voelen. Niet alleen omdat het moeilijk is gevoelens onder woorden te brengen maar ook omdat veel van ons ooit geleerd is dat gevoelens tonen kan worden gezien als teken van zwakte. Terwijl het juist ontzettend sterk is als je over je gevoelens durft te praten. Ik durf het zelden, bijvoorbeeld. 

Acteurs gebruiken een truc om gevoelens te tonen: zij beelden zich in dat wat in het script staat echt is.

Dat kunnen wij natuurlijk ook in een gesprek doen: onze gevoelens niet wegdrukken wanneer wij aan iets denken en hopen dat het onze (gespreks)partner opvalt dat onze gevoels echt zijn. Idealiter dat die partner dan rekening houdt met die gevoelens van ons.

In een conversatie waarin juist gevoelens belangrijk zijn, deel ik graag die van mij. Al is het maar omdat dat wel zo praktisch is: hoe kun je van je gesprekspartner verlangen rekening te houden met je gevoelens wanneer je weigert die te delen?

Lastige vraag, niet? Beetje in de categorie: 'Als je vindt dat 'zij' zich aan 'onze waarden en normen!' moeten houden, noem eens drie waarden en twee normen en benoem het verschil tussen een waarde en een norm.'

Sommige dingen zijn nu eenmaal onmogelijk maar ik blijf hopen dat het normaal wordt om op een dag je gevoelens te kunnen uiten. Is het niet tegenover een collega, dan op z'n minst tegenover een geliefde.