Elk weekoverzicht van mij wordt door een vriendin (hoi, Marianne!) nagekeken op schrijffouten. Daar ben ik erg blij mee want ik leer graag. Al ben ik soms wat hardleers. Zo weiger ik pertinent twee koeken tegelijk te bakken in twee pannen en dus schrijf ik nog steeds pannekoeken en niet 'zoals het heurt' panneNkoeken. Ook blijk ik soms wat ouderwets te zijn en de spelling te gebruiken zoals die voor 1995 'goed' was. Bovendien ben ik een mens en maak ik dus met enige regelmaat fouten zonder opzet.
Welk woord spelt u liever niet zoals het hoort volgens de officiële spellingregels?
=======================================================
=======================================================
Maandag ontbeet ik niet alleen maar met een dame met wie ik meer overeen had dan wij in eerste instantie dachten. Behalve dat wij een paar hobbies en denkwijzen gemeenschappelijk hebben, kennen wij ook een aantal dezelfde mensen in ons netwerk. Wij ontdekten dat wij elkaar jaren geleden waarschijnlijk al ontmoet hadden op een feestje van een collega van mij die een familielid van haar ex was. Mijn vermoeden werd maar weer eens bevestigd: soms is de wereld kleiner dan ik.
Hoe gezellig het ook is om iemand in huis te hebben met wie je het leuk hebt, verplichtingen hebben daar maling aan. Dus terwijl de dame zat te kletsen met een buurvrouw van mij, zat ik in een beeldbelgesprek met een arbeidscoach. Ook zij vond het maar vreemd dat ik ben afgewezen voor het werkverband waarvoor de papieren al in orde waren gemaakt. Het laatste woord is er nog niet over gezegd.
's Avonds werd er ook niet veel gezegd. En wát er werd gezegd was vooral symbolisch. Onder ons gezegd en gezwegen: dat een Vrijmetselaar beweert liever vermoord te worden dan het 'geheim van de Vrijmetselarij' te verklappen is net zo'n soort zinnetje als tijdens een huwelijksgelofte: 'Tot de dood ons scheidt.' Er gaan heus wel getrouwde stellen uit elkaar zonder dat zij de ander vermoorden. Zomaar weer een gratis lesje: 'Geloof niet alles wat je op het internet tegenkomt'. Het was fijn om gewoon in ons mooie logegebouw samen te zijn en het eten was prima verzorgd:
Dinsdag een beetje uitgeslapen om daarna verder te babbelen met de dame die ik pas de zaterdag ervoor had ontmoet. Waarna zij de deur uit ging om een en ander te doen en ik mij bezighield met administratief werk voor de Geheime Jongensclub, mijn eigen administratie, thee drinken met een buurvrouw, documenten uitprinten voor een printerloze vriendin, de oven en keuken schoonmaakte en alvast een toetje voor na het eten voorbereidde. Tussendoor doorliep ik uiteraard een paar lesjes Frans. Erg fijn dat mijn huisgenote daarbij kan helpen want zij is opgegroeid in een Franstalig land!
Ambulancebroeders doen geen autopsie en zijn zeker niet degenen die een doodsoorzaak bepalen. En misschien had de overledene wel een onderliggende conditie en overleed hij niet áán maar mét het vaccin.
Volgens mij kan ik er best aan wennen om 's avonds tegen iemand aan te hangen op de bank. Uiteraard na het verwerken van een stapel wasgoed. Vind ik fijn en het geeft mij wat rust, een potje strijken. Het gaat wat ten koste van mijn produktiviteit, dat bankhangen maar komt ten goede aan mijn zieleheil en rust. Da's toch ook best wat waard, dacht ik zo.
Omdat een van mijn sollicitaties van status veranderde van 'lopend' naar 'doodlopend', solliciteerde ik maar op een vacature waar een vriendin mij op wees.
Ergernissen over mensen die niet inhoudelijk op vragen van mij reageerden ('Waar zullen we afspreken?' dat beantwoord wordt met 'Ik verheug mij op het drankje samen.' en zo. Vind ik niet praktisch) werden teniet gedaan door een paar leuke berichten en dito gesprekken.
Op sociale media viel het weer op hoeveel mensen spotten met ziekte en dood. Door gewoon glashard te liegen om complotideeën kracht bij te zetten. Ik vind dat verwerpelijk. Helaas is er weinig tegen te doen.
Niet alleen ik ben blij met weer wat extra menselijk leven in huis, ook Karper de Goudvis is erg blij met de hulp en extra aandacht. En superblij met het nieuwe onderkomen dat mijn vriendelijke huisgenote hielp realiseren:
Volgens mij kan ik er best aan wennen om 's avonds tegen iemand aan te hangen op de bank. Uiteraard na het verwerken van een stapel wasgoed. Vind ik fijn en het geeft mij wat rust, een potje strijken. Het gaat wat ten koste van mijn produktiviteit, dat bankhangen maar komt ten goede aan mijn zieleheil en rust. Da's toch ook best wat waard, dacht ik zo.
Woensdag waren wij bijtijds op. Kopje koffie en thee (zij drinkt 's ochtends thee, ik doorgaans koffie), hapje eten, een fijne knuffel en verder gewoon onze eigen dingen doen. Zo verwerkte ik een telefoontje betreffende een zoveelste afwijzing: het ging notabene om een 'baan met behoud van uitkering' voor een afdeling van de gemeente. Het doet wat met je ego wanneer je zelfs niet onbetaald aan het werk komt. Maar soit. Mijn huidige contract loopt nog tot 1 april en ik heb daarna nog behoorlijk lang recht op een WW-uitkering.
's Middags had ik wat pisang goreng voor de buurvrouw met wie ik ons wekelijks voedselpakket haalde.
Het proces van het bakken is op film gezet en zo ontstond mijn eerste kookvideo.
Wat denkt u: zullen wij hier meer van produceren?
Omdat een van mijn sollicitaties van status veranderde van 'lopend' naar 'doodlopend', solliciteerde ik maar op een vacature waar een vriendin mij op wees.
's Avonds liep ik een half uurtje - het hoofdstedelijke zwembad 'Marnixbad' passerende -
naar het onderkomen van een vriend bij wie ik het avondmaal nuttigde. Na dat gedaan te hebben en bovendien een kop koffie toe te hebben genuttigd, aanvaardde ik de thuisreis. Om nog een paar uurtjes wakker te blijven in gezelschap van mijn huisgenote.
Donderdag een tikkie brak (aantekening voor mijzelf: twee uren slapen met een drukke dag voor de boeg kun je beter niet doen wanneer je de 50 bent gepasseerd) maar tijdig aan den arbeid: er lagen - volgens mijn takenlijst - 18 taken voor die dag op mij te wachten. In plaats van wat zuchten en steunen met het idee 'dat lukt mij nooit!', werkte ik de taken een voor een af. Met wisselend succes want niet iedereen die op mijn lijstje stond om te bellen nam de telefoon op.
Mijn klantmanager kwam niet helemaal lekker uit haar woorden toen ik haar telefonisch vroeg waarom zij een sollicitatie van mij blokkeerde. Ik kan nu verklappen om wat voor functie het ging: ik zou dinsdag 8 februari aan de slag gaan met de opleiding tot beveiliger terwijl ik direct kon meelopen met de vaste beveiligers en ook zou worden ingezet op de planning en mogelijk ook als trainingsacteur annex sparringpartner voor mijn collegabeveiligers-in-opleiding. Lekker afwisselend. Hou ik van.
Zelfs dat de gemeente niet zou meebetalen aan mijn opleiding - op voorspraak van mijn klantmanager - had geen belemmering hoeven zijn want men was al bereid een afbetalingsregeling te treffen en bovendien zou het deels aftrekbaar zijn van de belastingen via mijn eigen bedrijf als zelfstandig entertainer. Kon ik eindelijk legaal een 'v'-speldje dragen wanneer ik beveiliger 'speelde' op feesten en partijen.
Maar helaas.
In elk geval was het in huis gezellig met mijn huisgenote, kwam een buurvrouw even langs, ging ik deze dag op de koffie bij een vriend en 's avonds met een stel vrienden uit eten.
Gezellig! Bovendien raakte ik onderweg op straat in gesprek met een vriendin die ik een tijdje niet gesproken had. Ook gezellig!
Terwijl ik intussen ruim een dozijn mensen had gebeld, gemaild en geappt aangaande diverse onderwerpen. O ja, en ik deed een (online) test, nodig voor mijn komende werk als stembureaumedewerker. Want anders verveel ik mij maar.
Vrijdag werd ik uitgerust wakker en ging aan de slag voor de Geheime Jongensclub. Daarna deed ik even een rondje sociale media waar ik mij weer eens verbaasde over mensen die vinden dat de coronamaatregelen best kunnen worden afgeschaft 'want er gaan maar weinig mensen dood aan corona'. Ja, d'oh! Zou dat niet door die maatregelen kunnen komen? Hetzelfde zagen wij in de jaren zeventig met de invoering van de autogordel. Ook toen waren er mensen die zeiden: 'De autogordel kan best worden afgeschaft, want kijk maar: er zijn niet veel doden bij auto-ongelukken.' Dit verschijnsel staat bekend als de preventieparadox:
Vaak zijn het dezelfde mensen - zelfs politici! - die vinden dat de dijken niet hoeven te worden opgehoogd - 'want er zijn bijna geen overstromingen'. Daarbij gemakshalve vergetend dat die er waarschijnlijk wel waren, waren de dijken niet opgehoogd.
Zo'n gesprek voerde ik ondermeer bij en met een buurvrouw die mij trakteerde op een kop thee en een chocoladerots. Lekker! Eenmaal thuis maakte ik diverse afspraken met deze en gene. Nu het er naar uitziet dat ik nog zeker een paar weken werkeloos (niet te verwarren met werkloos) blijf (mijn contract loopt weliswaar door tot 1 april maar ik ben vrijgesteld van werkzaamheden) kan ik best wat afspraken inplannen, dacht ik zo te kunnen denken.
Een feestje ging niet door en dus had ik tijd om het examen te doen betreffende de stembureautraining die ik onlangs volgde. Ik slaagde met slechts één foutje!
Dat moest natuurlijk gevierd worden en omdat mijn ogen wat branderig aanvoelden na een uur of wat geconcentreerd naar een beeldscherm staren, liep ik een rondje door de buurt. Ditmaal niet alleen:
Omdat het vrijdag was, publiceerde ik een vers verhaaltje (klik).
Zaterdag maakten wij samen het oude aquarium van Karper de Goudvis schoon en pakte ik - als je toch bezig bent met schoonmaken...- er meteen maar even het aanrecht en de kookplaat bij en vulde ik verder de kist met 'spullen die mijn woning mogen verlaten'. Tussen de voor mij overbodige spullen vond mijn huisgenote een paar kledingstukken waar haar dochter waarschijnlijk blij mee zou zijn. Mooi, ik wat spullen kwijt en een ander er blij mee.
Werd ook blij van het mooie weer waar ik van genoot tijdens mijn dagelijkse wandeling"
Ook fijn was het bandje (Mountaineer) dat die avond speelde in mijn favoriete uitgaansgelegenheid:
(Zie ook de muziekkeus 'van deze week' onderaan dit blogstuk)
Wel een klein beetje jammer dat tijdens het laatste nummer - een gevoelige ballad - iemand aan de bar een cocktail bestelde waarvoor de ijsvermorzelmachine aan het werk moest. Maar soit. Het was ook fijn om wat oude bekenden te zien en om nieuwe vrienden te maken. Voordeel van de 'avondklok' waardoor horeca om tien uur sluit is dat je dan lekker op tijd thuis bent.Zondag was ik bijtijds de deur uit om het grootste deel van de dag werkend door te brengen. Samen met twee collega's uit de creatieve sector - waarvan ik er een nog niet kende - werkte ik aan toekomstige acts en sketches.
Ontzettend leuk om te doen en heel fijn om weer eens met anderen te broeden op creatieve ideeën. Opvallend was dat de jongeman, hier rechts op de foto, een collega blijkt te zijn van een vriend van mij die ik al ruim dertig jaar ken.
Mijn reis deze dag voerde langs het pand waar de moeder van mijn zoon haar laatste levensjaren doorbracht.
De laatste keer dat ik er was, was om haar kamer uit te ruimen.
Iets leuker was dat ik werd uitgenodigd om vanuit de tram een foto te maken van dit vrolijk zwaaiend heerschap:
Laten wij eerlijk zijn: emoties zijn natuurlijk niet 'positief' of 'negatief'. Dat is alleen maar onze interpretatie.
Zo ervaar ik het als positief dat ik - ondanks relatieve drukte - derde werd in de wekelijkse DuoLingo competitie.
Die avond genoot ik van een welverdiend bad want ik had de dagen ervoor wat minder nachtrust gehad dan ik gewend ben. Bovendien voelde ik de behoefte wat emoties van mij af te spoelen, zowel 'positieve' als 'negatieve'.
Het pleonasme van deze week is: een klein detail
Posts
