Avond

Vorige week nog even een column geschreven voor de buurtkrant en een verslag van een thema-avond die ik mocht presenteren. Ook een paar opdrachten binnengehaald in verband met mijn werk als entertainer. Erg leuk allemaal...

Ook leuk is dat ik inmiddels terug ben uit het ziekenhuis. Dinsdag kreeg ik m'n nieuwe heup en woensdag mocht ik al naar huis. Als eerste in de geschiedenis van het betreffende ziekenhuis binnen 24 uur na de operatie ontslag!

De operatie op zich was vrij lollig. Helaas was de filmploeg op de verkeerde dag ingepland dus beelden zijn er niet van. Zelf zag ik af en toe een glimp van het gebeuren via de lamp. Wel hoorde ik het bloed-afzuig-slangetje, de elektrische zaag en de hamer en beitel...In principe zou men in maximaal anderhalf klaar zijn en dus kreeg ik via een ruggeprik een plaatselijke verdoving voor twee uren. Helaas duurde de operatie drie uren....Op het moment dat ik de zaag m'n bot voelde doorzagen riep ik dus maar het eerste wat in mij opkwam. Namelijk: "Au!"

Men dacht even dat ik een grapje maakte omdat ik eerder klaagde dat mijn neus verstopt was en vroeg of de artsen wilden helpen zoeken...Maar heel snel ontdekte men dat de verdoving was uitgewerkt.

Er stond al een assistent klaar en een paar seconden later ging ik onderzeil met een flinke dosis morfine en zo. Hoogst vermakelijk!

Minder vermakelijk vond ik het dat de radio in de operatiekamer stond afgesteld op Sky Radio. Niet dat dat zo'n ontzettend slechte zender is maar dat ze binnen een kwartier (terwijl ik volledig bij bewustzijn op de operatietafel lag) maar liefst twee nummers moesten draaien uit de top 3 van populairste liedjes bij begrafenissen en crematies vond ik niet zo tof. Het ging om "Angels" van Robbie Williams en "Tears in Heaven" van Eric Clapton. Ik zweer't: als men het had gewaagd ook nog Mieke Telkamp's "Waarheen, waarvoor" te draaien...dan...dan...

Hoe dan ook: mijn moeder bracht mij maandag weg en terwijl zij op mijn ziekenhuiskamer in geanimeerd gesprek raakte met mijn buurvrouw aldaar wilde een arts haar bloeddruk meten, niet wetende dat ík de patiënt was en niet m'n moeder...

Dinsdag (de dag van de operatie die duurde van 11.30 tot 14.30u) ontving ik visite van niet alleen m'n moeder maar ook van m'n zoon, buurvrouw Winonah en vriend Georges. Ik was nog enigszins groggy maar mocht die middag toch al heel eventjes lopen met hulp van een loopkruk. Helaas was ik van alle medicatie ook wat misselijk. En terwijl ik dacht dat ik een boertje moest laten volgde een scène die zó zou kunnen passen in een remake van The Exorcist...(U weet wel: die waarbij het meisje-met-het-draaiende-hoofd de priester volledig onderkotst met een imposante straal maaginhoud van een metertje of twee...)

Woensdag lukte het al het grootste deel van m'n ontbijt binnen te houden en in het begin van de avond werd ik verrast met een bezoekje van m'n dochters met hun moeder. Ik kon hen vertellen dat ik net daarvoor had gehoord dat ik die middag eigenlijk al naar huis mocht maar even wachtte op een vriend met een auto. Met de tram gaan of achterop bij iemand op de fiets leek mij nog even geen goede optie...Terwijl de meisjes een glimlach van tederheid toverden op het gezicht van mijn buurvrouw door mijn spulletjes voor mij in te pakken, kon ik lekker kletsen met hun moeder (en voormalig buurvrouw overigens).

Vanmorgen kwam buurvrouw Hetty mij helpen met kleine klusjes zoals het wisselen van de vuilniszak en het verschonen van mijn verband. Toch niet echt een klus die ik aan mijn zoon wil overlaten. Dankzij onze fenomenale overheid krijg ik namelijk geen thuiszorg. VVD, CDA, PVV en SGP (de PvdA trouwens ook) vinden namelijk dat tieners uitstekend in staat zijn een huishouden te runnen en de billen van hun ouders te vegen...

Ik verwacht met een week of zes weer op diverse podia in het land te zien te zijn en zal dan ook beginnen met paaldansles. En nee, dat is gewoon een hele goede workout en niet alleen voor vrouwen...

Mannen kijken vooral naar borsten en billen en vrouwen letten vooral op spiermassa en status. Dat is nu eenmaal evolutionair bepaald. U kunt daar heel hard tegen protesteren en nog harder roepen dat u totaal niet op het uiterlijk van een ander let maar (al dan niet onbewust) u doet het tóch. Kunt u helemaal niets aan doen. En ik ook niet.

Mannen willen weten of een vrouw fysiek in staat is tot kinderen baren en zogen en letten daarom op de heupwijdte en borstomvang. Vrouwen willen weten of een man fysiek in staat is haar en de kinderen te beschermen en of hij wel rijk genoeg is om hen te verzorgen en let daarom op zijn kaaklijn en de breedte van zijn schouders. In andere landen telt de vrouw dan zijn geiten en hier kijkt zij naar zijn beroep en auto-keuze.

Al tienduizenden jaren zit dat ingebakken in onze genen maar nog steeds gaan mensen een relatie aan met iemand met het idee dat zij diegene binnen een paar jaar kunnen veranderen.

Sommige vrouwen vinden dat hun man geen hobby mag hebben. Hij mag zich niet bezighouden met het knutselen met radiografisch bestuurbare autootjes of het lezen van boekjes over superhelden...nee, hij moet "volwassen" worden.

Ja, en dan net als zijn vrouw/vriendin voortaan van die bladen gaan lezen met verhalen over supervrouwen die supergeslaagd zijn als zakenvrouw, moeder én minnares. Of ze moeten voortaan net als hun gade porceleinen Disney-figuurtjes gaan verzamelen.

Dames, gun uw man ook zijn hobby en laat'm gewoon met rust wanneer hij ermee bezig is. Of vinden jullie het zelf leuk als je net lekker de Viva leest dat hij je opeens vraagt wat je wil eten die avond?