Prioriteiten

Prioriteiten

Boek nummer 6 van dit jaar is uit en daarmee lig ik nog immer op schema. Het ging hier om "Jem" van Frederik Pohl. In dit Science Fiction boek wordt beschreven hoe aardbewoners inmiddels zijn opgedeeld in drie machtsblokken: Het Voedselblok, het Energieblok en de Volksrepublieken, oftewel het Mensenblok. "Mensen blijven mensen" komt in dit verhaal sterk naar voren. Een planeet wordt gekoloniseerd en de mens brengt niet alleen haar vegetatie over maar ook haar conflicten. Het boek geeft ons geen hoop dat de mensheid ooit zal leren van haar fouten. Eigenlijk onvoorstelbaar.

Bijna net zo onvoorstelbaar als de ontwikkeling van de "Homobom", een ideetje van de Amerikanen om de vijand de lust tot vechten te ontnemen. Blijkbaar houden homo's niet van vechten of bedienen zij zich liever van de herenliefde dan dat zij een geweer afvuren. Heerlijk die vooroordelen...;-)

Onvoorstelbaar ook dat mensen medelijden hebben met de moeder van zes kinderen uit Luik en die er nu twee mist. Daags na de verdwijning van haar dochters Stacy en Nathalie van zes en tien zat zij weer in de kroeg. Nu met haar 1 jaar oude zoontje Sylvain. De meiden waren niet meer op de braderie aanwezig toen mama om drie uur 's nachts de kroeg verliet. Ook dit maal duurde het tot diep in de nacht voordat gelukkig een omstander de moeder op haar verplichting wees voor haar baby te zorgen. De baby moet zij nu afstaan aan de Belgische Kinderbescherming en volkomen terecht in mijn ogen. Volgens mij zijn de twee meisjes niet ontvoerd maar gewoon weggelopen van hun moeder die duidelijk meer van een pintje houdt van van haar kinderen.

Zo. Genoeg vooroordelen gespuid. Over naar de orde van de dag die begon met een vergadering van het oudercollectief. Terwijl ik langs een kleuterklas liep riep een jochie "He, jij bent de vader van Ferdinand!" Mijn zoon zit in groep zes; Leuk dat hij zo bekend is...Inmiddels vindt men het ook op school vrij gewoon dat er een vader is die wel eens in een rok rondloopt. In het begin vond vooral Fer het eigenlijk maar niets. Totdat het beste voetballertje van de klas ten overstaan van zijn klasgenoten verklaarde dat hij het wel koel vond, zo'n vader in een rok. Tsjs, zo'n ventje geniet natuurlijk heel wat aanzien en dus is zijn mening belangrijk. Sindsdien maakt de Ferman helemaal de blits met zijn vader. Leuk, toch? Ook op het werk is mijn rokgedrag inmiddels geaccepteerd. Natuurlijk zijn er mensen die er moeite mee hebben maar zo heeft iedereen wel wat. Zo zag ik gisteren een kerel in z'n rood-met-witte-stippen-boxershorts over straat lopen. Geen gezicht! Vind ik. Sommige vrouwen hebben niet de juiste benen voor sommige modellen rok. Vind ik. Maar als zij zich er nu prettig in voelen?

M'n zoon voelt zich momenteel verre van prettig en daarom heb ik mij afgemeld voor de deelraadsvergadering van vanavond. Er zijn zo van die prioriteiten.