De week voorbij

Maandag werd ik wakker, deed het een en ander in het huishouden, beantwoordde wat e-mails en keek - gezellig samen met mijn zoon - de eerste aflevering van het nieuwe seizoen 'Game of Thrones'.
Hier één van de karakters uit de betreffende Fantasy-serie aan tafel bij een hedendaags gezin in New York:

Natuurlijk discussieerde ik met wat mensen. Niet in de vrijmetselaarsloge waar ik lid van ben (dan heet het ook geen discussiëren maar 'praten op basis van wederzijds respect') maar op internet. Het thema was religie en dan met name de verschillen tussen christendom en islam. Wij kwamen er al snel achter dat de verschillende mening over de kwestie (naar aanleiding van dit (engelstalige) stukje van mijn hand) vooral leiden tot onderlinge ergernis en stopten er maar mee voordat ook wij een wereldwijde oorlog ontketenden, zoals gebruikelijk is in godsdienstige conflicten. Ook begon ik met te leven naar mijn nieuwe motto: 'Neem de tijd om niets te doen'. Vooral nadat ik even had nagelezen wat ik vorige week eigenlijk zoal deed.

Dinsdag had ik eigenlijk zangles maar dat werd uitgesteld naar vrijdag. Daardoor had ik onverwacht wat tijd. Tijd die ik gebruikte om de keukenvloer te zwabberen en kleine huishoudelijke klusjes op te knappen als het repareren van een gebroken kommetje en dergelijke. 's Avonds was er een cursus ten behoeve van mijn werk in de Bewonerscommissie. Ook kwam er even een buurvrouw op visite.

Woensdag genoot ik van een gratis telefonisch marketing consult dat ik gewonnen had, knipte ik mijn vingernagels en zwabberde de woonkamervloer. Ook maakte ik een paar afspraken met diverse mensen, schreef een opiniestuk, deed een rondje weblogs bezoeken die ik nog nooit bezocht had, maakte wat betalingen in orde en verrichtte een aantal sollicitaties. Ik ontdekte iets geinigs: de beroemde socialist Ferdinand Domela Nieuwenhuis trouwde in zijn leven met vier verschillende vrouwen. Die alle vier 'Johanna' heetten. Mijn zoon heet Ferdinand. Zijn moeder...Johanna. Geestig, niet?

Donderdag zei mijn tandarts tegen haar assistente: 'Wil jij hem even afzuigen?' Gelukkig maar dat er net een gemene tang in mijn mond zat om mijn verstandskiezen te verwijderen want anders had ik spontaan gezegd: 'Ik hoef geen happy end, dames; trekken is voldoende.' Van veel werken is het die dag verder niet gekomen want de pijn ontnam mij de werklust. Wel haalde ik de bezem door mijn favorieten lijst in de browser, volgde ik een aflevering uit een online cursus en hielp ik een vriend met een klusje. Mijn zoon mocht koken: noedelsoep. Met mijn agent pleegde ik overleg over hoe ik weer aan de slag kan als zelfstandige.

Ook deed ik - zoals vrijwel elke dag - een rondje vacatures. Die voor een 'gratis werkervaringsplek' sla ik over. Net als u word ik graag betaald voor werk dat ik doe. Voor de gemeente zonder betaling ergens in de bloemenkassen, in een fabriek of op kantoor gaan werken schaar ik niet onder vrijwilligerswerk. Dat doe je met liefde, niet gedwongen en/of met tegenzin. Er waren ook vacatures voor banen voor vier uren per week a tien euro per uur. Met wat ik dan kwijt ben aan reiskosten ga ik er financieel op achteruit. Bovendien ben ik die uren niet in staat te solliciteren op écht werk en elke verdiende euro die ik minder verdien dan wat ik ontvang aan bijstand mag...nee....moet ik inleveren bij de gemeente (Wat alleen al de administratie daarvan kost!).

Verder was er een vacature waar ik best warm voor liep: het werk sluit goed aan op mijn werkervaring en opleiding, de secundaire arbeidsvoorwaarden klonken prima en het leek mij ook een leuk bedrijf. Helaas vraagt het betreffende bedrijf alleen studenten te solliciteren. Ik kan ze dat niet kwalijk nemen want die zijn een stuk goedkoper dan mensen met ervaring. Oplossingen (of een baan!) zijn welkom. En voordat u met de tip komt: ik heb al gesolliciteerd bij McDonald's en werd zelfs afgewezen om hamburgers te mogen flippen. :-(

Vrijdag had ik al veel minder pijn in mijn kaak maar deed het toch nog maar even rustig aan met hoofdpijn en opgezette klieren in de keel. Zangles had ik maar afgebeld want praten deed al pijn, laat staan zingen. Ik bleek een halve kilo te zijn afgevallen. Wegen mijn uitgetrokken kiezen dan zoveel? Waarschijnlijker is dat eten gewoon een dag lang heel erg pijn deed en er dus alleen maar een kommetje noedelsoep de weg naar mijn maag heeft gevonden. Ik was naar de bank voor bankzaken, naar de stripwinkel (ik liep twee Rode Ridder's achter), naar de voedselbank en op visite bij mijn moeder. Ik streek een stapel wasgoed weg, hing een poster op, verving het oude aquariumfilter door een nieuwe, speelde wat met de kat, volgde een aflevering uit een cursus, sprak met een mede-lid van de Bewonerscommissie en las een boek uit: 'Verdwijnpunt' van Arnaldur Indriðason is boek nummer zes van dit jaar en is een intrigerende thriller. Met mooi beschreven beelden van IJsland.

Zaterdag was mijn oudste dochter weer bij ons. Met haar hielp ik mijn vriendin op de markt en wij bakten een cake. Althans, mijn kinderen deden dat. En met groot succes! Intussen verrichtte ik kleine klusjes in huis als het wisselen van de batterijen in de weegschaal en zo. 's Avonds aten wij kaasfondue.

Zondag 

Natuurlijk hielpen wij mijn vriendin weer even op de markt. Waar zij onder meer dit geweldige dingetje verkoopt:

Het is van een Thaise ontwerper die vrolijke gebruiksartikelen maakt van hergebruikt/makkelijk herbruikbaar plastic. Bij thuiskomst gaat de sleutelhanger inclusief sleutels in het boomstammetje dat tevens dienst doet als tassenhaak. Grappig, niet? En mooi oranje, wat het natuurlijk perfect maakt om bij je te dragen op Koningsdag...;-) Niet alleen verkrijgbaar op diverse markten door het land maar ook via http://www.rataplandesign.com Wij lunchten gezellig bij mijn moeder en keken daar een filmpje van mijn broer in zijn nakie. Als baby in Indonesië, vermoedelijk in 1960. Voor mijn kinderen was het vooral vermakelijk om mijn moeder te zien dansen als jonge blom. In kleur maar helaas zonder geluid. 's Avonds aten wij kaasfondue.

Tot slot een muziekje dat ik onlangs tegenkwam bij een voor mij nieuw weblog (weet niet meer welke. Sorry.)

Vandaag staan wij stil bij de duizenden slachtoffers van de aardbeving in Nepal.