Gesproken

Nog wat vermoeid van het zondag op de markt staan deed ik gisteren mijn administratie, redigeerde ik een stuk van mijn komende roman, handelde ik zaken af met mijn inboedelverzekering en de woningbouw: http://vragen.blogspot.nl/2013/09/vervolg-zolderinbraak.html, liet ik mij behandelen door een fysiotherapeut en ging ik naar de open avond van 'mijn' vrijmetselaarsloge. Een vraag die belangstellenden ook graag stellen is: 'Ja maar, vrijmetselaars hebben Kennedy vermoord en ik laat mij niet graag in met moordenaars!' Tsja, Marianne Vaatstra is verkracht en vermoord door een boer. Houdt dat in dat alle boeren graag nare dingen doen met jonge meisjes? Natuurlijk niet! Als groep doet 'de vrijmetselarij' geen nare dingen (al zien dictators vrij denken en discussiëren als levensbedreigend. Vandaar dat Margaret Thatcher de vrijmetselarij wilde verbieden in Engeland) maar ongetwijfeld zijn er individuën die zich niet netjes aan de wet houden. Zoals er ook onder leden van een tafeltennisvereniging vast mensen zijn die anderen wat naars hebben aangedaan.

Onlangs was een collega-weblogger wat naars overkomen en ik trok mij dat aan. 'Meeleven' heet dat. Iemand vond dat vreemd en zei: 'Hoe kun je nu meeleven met iemand die je helemaal niet kent?' Ik antwoordde: 'Hoe kwam het dat jouw ogen vochten werden toen laatst dat karakter in die soap wat vervelends overkwam?' Uiteraard was de respons": 'Ja maar, dat is heel wat anders!' En terwijl de één graag soaps kijkt, leest de ander graag weblogstukjes. Sommigen doen zelfs allebei! En wie zijn wij om daarover te oordelen?

Waarom willen wij dat mensen reageren op onze weblogstukjes? Waarom willen wij 'likes' op onze Facebook-berichten en waarom willen wij dat onze twitterberichtjes worden 'geretweet'? Simpel: allemaal hunkeren wij naar erkenning. Om wie wij zijn, om wat wij gedaan hebben, om wat wij kunnen...

Sommigen denken dat zij met alles kunnen wegkomen:
Ze pikken 'even' een stoplichtje mee, halen in van rechts, denken dat het naderen van een voorrangsweg betekent dat zij voorrang hebben, vinden het vervelend dat anderen óók tot vijf uur werken en zijn - kortom - asociaal. Maar zodra zij thuis zijn klaart hun gezicht op bij de gedachte dat zij tientallen levens, waaronder dat van henzelf, op het spel hebben gezet voor een totale tijdwinst van wel bijna een hele minuut! Die extra tijd kunnen zij dan mooi optellen bij de vijf uren die avond die zij zullen besteden aan het kijken naar televisieprogramma's en surfen op het wereldwijde web. Dat is dan toch maar mooi meegenomen! Zouden die mensen daar écht extatisch van vreugde van raken?

Ik zou het er graag eentje vragen maar ze zijn zo ontzettend moeilijk te vangen en áls je er dan al eentje te pakken hebt word je overladen met smoesjes als 'ja maar, ik had haast!' en 'O, maar het verkeerslicht sprong toevallig nét op rood!' en 'Ja maar, ik kwam toch van rechts?' en 'Ja maar, die andere auto hield zich aan de maximumsnelheid! Dat geeft mij het recht om hem in te halen, toch?'

En over stoplichten gesproken: