Terrebel

Amerika zal vermoedelijk op korte termijn Poetin de oorlog verklaren. Deze laatste vindt namelijk dat bewezen moet worden dat Irak geen massavernietingswapens herbergt. Dat kan alleen worden uitgezocht door VN-wapeninspecteurs. De VS echter hebben, nu de oliepijpleidingen zijn gerepareerd opeens een enorme haast om de handelsboycot met Irak op te heffen. Zelfs met een Amerikaans bestuur is het voor Irak niet mogelijk handel te drijven, dankzij een door Amerika indertijd geïnitieerd VN-mandaat. Hoe lollig.
Minder lollig vind ik het dat nog steeds als ik wordt geconfronteerd met "die ander" ik de neiging om "hem" te wurgen moet onderdrukken. Met name dan als "hij" Eva aanraakt. Natuurlijk is't allemaal "haar" schuld. "Zij" wilde graag "zijn" geld én twee kinderen. Aangezien "hij" geen kinderen wilde is "zij" met mij in zee gegaan. Toen zij drie maanden zwanger was van nummer twee
mocht ik ontdekken dat zij eigenlijk nooit de relatie met "hem" had verbroken. Dus eigenlijk moet zij gewoon over de knie en moet ik niet "hem" lastigvallen. "Hij" is tenslotte ook maar gewoon een eenvoudig te verleiden manspersoon. "Zij" heeft het nu goed voor elkaar: én ze heeft "hem" en "zijn" geld én zij heeft twee kinderen die allebei door een ander zijn erkend en voor welke zij allebei kinderbijslag ontvangt en voor één daarvan ook nog'ns alimentatie. Ik trap er nooit meer in. Zo zei hij standvastig met trillende stem.
Ik blijf ervan overtuigd dat zij haar verdiende straf niet zal ontlopen. Maar het blijft bijzonder oneerlijk...
Zoals immer zijn er ook leuke dingen. Zo heb ik zojuist even kennis gemaakt met de nieuwe eigenares (dus niet "eigenaresse" zoals je steeds vaker tegenkomt) van een plaatselijke nieuwetijds winkel. Eva bleek ze al te kennen omdat diens oma van moederszijde de winkel ernaast beheert. Heb Jean maar niet wakker gemaakt toen ik Ferd naar school bracht vanochtend. Die arme jongen heeft al z'n energie nodig om te klussen vandaag...
Bij het pinnen viel het mij andermaal op dat er nog steeds mensen zijn die een bonnetje vragen en die vervolgens ofwel gewoon in het apparaat laten zitten danwel 'm eruit halen en vervolgens gewoon, zonder erop te kijken zelfs, op de grond laten vallen. Bij voorkeur
vlak naast de prullebak. ik snap dat niet. U wel?
Hier nog even de reden waarom ik zonder mobieltje mij een weg door het leven sla...
Terwijl Jean kasten en bedden verbouwd, stel ik voor hem muziek cd'tjes samen. Combineer deze gezellige werkatmosfeer met een stokje Nagchampa en muziek van de Manic Streetpreachers en je weet hoe wij de dag doorkomen. Latersss!