Foute grappen maken mag!

Volkszanger en nationale relnicht Gordon moest zijn excuses aanbieden aan een Chinese kandidaat van een talentenjacht. Hij vroeg namelijk of die een 'Nummer 39 met rijst' ging zingen en noemde het goede zingen uiteindelijk 'een big suplise'. Duizenden mensen wereldwijd vonden 'onze' Gordon daarom meteen een racist en eisten dat hij zijn excuses zou maken voor zijn grap. Want dat was het. Weliswaar een bedroevend slechte grap maar niettemin een grap.

Probeert u zich nu eens een wereld voor te stellen waarin iedereen altijd een paar minuten stil is voordat hij of zij ergens op reageert. Gewoon om na te denken: 'Beledig ik iemand en/of een bevolkingsgroep met deze opmerking? Zo ja, wat zouden de consequenties kunnen zijn? Hoe kan ik mijn grapje zodanig inkleden dat het echt iedereen op de wereld duidelijk is dat het om een grap gaat? Stel je eens voor dat mensen de nuance in mijn grap niet oppikken? Maar wat nu als mensen met mij mee gaan lachen en het mij later kwalijk nemen dat zij voor racist worden uitgemaakt omdat zij mijn opmerking over iemands uiterlijk in het openbaar grappig vonden? Oei, oei, oei!'

Persoonlijk denk ik dat wij zo'n wereld niet heel gezellig zouden vinden. 'O, maar dan ben jij zeker nog nooit uitgelachen om je uiterlijk!' Nou, toevallig wel. Vrijwel dagelijks zelfs. Ik ben zelfs wel eens afgewezen voor een baan vanwege mijn huidskleur. Men vond mij te blank. Serieus. Ook ben ik afgelopen jaar door twee opdrachtgevers afgewezen vanwege mijn lengte. Men vond mij te lang. Serieus.

Maar meestal beginnen mensen te lachen gewoon omdat zij mij zien.
Dat heb je nu eenmaal zo als volwassen man van 1.40 die niet tussen de leden van het Pygmee-volk leeft. (Dat was dus een grap ten koste van mijzelf. U mag nu lachen.). Stelt u zich eens voor dat ik iedereen die een ongepaste grap maakt over mijn lengte voor het gerecht zou dagen! Dan zou de receptioniste bij de rechtbank inmiddels weten hoe mijn goudvissen heten, wie mijn favoriete schrijvers zijn en al mijn ex-en kunnen opnoemen. In alfabetische én chronologische volgorde. (Ook dat was een grap. U mag weer lachen.)

Moeten wij écht voortaan bij alles wat wij zeggen verklaren of het al dan niet een grap was? Of moeten wij mensen als Gordon hun gang laten gaan en door laten gaan met proberen te bewijzen dat zij de sterkste, grappigste, mooiste, belangrijkste aap van de heuvel zijn? Dat is namelijk de verklaring van het gedrag van hen die zichzelf de hemel in prijzen door anderen de grond in te trappen: niets meer dan een poging om erkend te worden als hoofdaap.

In de serie over onbekende helden vandaag de protestbeweging Femen; een groep van jonge Russische vrouwen die protesteert tegen seksisme in al de verschijningsvormen én tegen de regering Poetin. Zij doen dit op vrij ongebruikelijke wijze. Namelijk door zich in het openbaar - bij voorkeur terwijl er televisiecamera's in de buurt zijn - te ontkleden om zo de actieleus van het moment te onthullen die op hun naakte lichamen staat geschilderd. Zij weten namelijk dat ordehandhavers vaak mannetjesputters zijn die graag met geweld hun 'recht' willen doen gelden. Maar met een gummiknuppel inslaan op ongewapende naakte jonge vrouwen maakt niet veel indruk bij collega mannetjesputters. In het openbaar iemand in elkaar slaan die duidelijk geen geweld gebruikt is gewoon niet stoer. Maar de dames van Femen riskeren gevangenisstraf en zelfs marteling en een Siberisch strafkamp  wegens 'opruiende activiteiten'. Omdat zij ondanks die dreiging tóch doorgaan met hun acties zijn zij voor mij de onbekende helden van de dag.

Een Puzzel (Een verhaaltje)

Zoals de meeste kantoordagen was ook deze niet erg enerverend geweest; hij had een klant blij gemaakt, even gelachen met een collega bij de koffiemachine en zich geërgerd aan een lege toiletrol. Net als elke dag belde hij in de lunchpauze even met zijn moeder die het naar haar zin leek te hebben in het verzorgingsstehuis waar zij sinds een aantal maanden woonde. Zij leek er vrede mee te hebben dat zij niet meer zo veel zelfstandig kon doen als vroeger.

Toen hij wegging glimlachte hij nog even tegen de receptioniste die net haar jasje stond aan te trekken en hief – zonder naar haar om te kijken - zijn hand naar haar op bij wijze van groet, voordat hij zijn pasje door de gleuf naast de draaideur haalde. Tevreden knikte hij naar niemand in het bijzonder toen zijn nieuwe lease-auto met een dubbel piepje reageerde op zijn druk op de sleutelhanger annex afstandsbediening. Voordat hij instapte veegde hij nog even een broodkruimel van zijn overhemd. Vreemd dat die hem niet eerder was opgevallen. Dat niemand van zijn collega's er wat van had gezegd! Morgen zou hij hen vragen waarom niet.

Het was één van de laatste mooie dagen van het jaar, al besefte hij dat niet op dat moment. Zoals altijd stond er een file en zoals altijd sloot hij geduldig aan in de rij forensen. Bij zijn afslag was het rustig en een kwartiertje later stuurde hij de auto een vertrouwd dorp in.

Hij was er met zijn gedachten niet helemaal bij en dus duurde het even voordat hij doorhad dat zijn weg was geblokkeerd door een gekantelde vrachtwagen. Eén van de wielen draaide nog langzaam rond dus het was pas gebeurd. De bestuurder stond er hoofdschuddend bij en een andere automobilist was uitgestapt, blijkbaar om te kunnen helpen. Mooi! Dan hoefde hij zijn hulp niet aan te bieden. Niet dat hij het erg vond om mensen te helpen maar het liefst hielp hij zichzelf.

Hij was dichtbij genoeg om vanuit zijn auto te kunnen zien wat er uit de vrachtwagen was gevallen: tientallen kartonnen dozen. Een aantal daarvan was opengevallen en onthulde de inhoud: sudoku-puzzelboekjes. Honderden. Duizenden! Met de kaft uitgevoerd in vooral blauw met een beetje zwart en wit. Een bekend puzzelboekjes-merk. Een paar van de boekjes lagen open en hij moest zich een paar keer in de ogen wrijven om te kunnen geloven wat hij zag: stuk voor stuk waren de puzzels ingevuld. En ook nog eens in hetzelfde handschrift.

Hij geloofde het verder wel, zette de auto in z'n achteruit en reed via een andere weg naar huis. Straks zou hij de confrontatie met zijn vrouw moeten aangaan. Vanmiddag op het werk had hij een besluit genomen en straks zou hij haar vertellen wat dat was. Nee, sterker nog: hij zou het haar meedelen. En zij had het maar te accepteren. Het was tijd om de hakken in het zand te zetten en niet meer klakkeloos te doen (of niet te doen) wat zij hem opdroeg. Vanaf vandaag zou hij zich als een echte man gaan gedragen.

Bij het binnenrijden van de garage bedacht hij dat die eerdaags maar eens moest worden opgeruimd. Maar ja, dat dacht hij nu al zeker een paar maanden en het was er nog niet van gekomen. Dit weekend misschien.

De droge klap van het autoportier en het enkele piepje van het elektronisch slot; ook voor zijn gevoel was de werkweek nu officieel ten einde gekomen en het weekend begonnen.

Zij stond te koken. Heel lief. Sinds de laatste keer dat hij haar uitgebreid van achteren bewonderde was zij een paar pondjes aangekomen. Maar dat was niet erg. Hij zette zijn laptoptas tegen de muur en sloop langzaam op zijn vrouw af. Achter haar zakte hij op zijn knieën, greep haar bij haar middel en beet in haar linkerbil. Zij schrok. 'Wat doe jij nou!?' -'Ik begin alvast aan het toetje.' zei hij lachend. Zij sloeg hem speels op het hoofd met de pollepel in haar hand. Een beetje hutspot bleef achter in zijn haar en hij wist wat zij die avond zouden eten.

Er was iets wat hij haar wilde vertellen en hij wist zeker dat het belangrijk was en dat hij het onderweg naar huis in de auto nog had geweten. Hij zocht in zijn geheugen maar voelde plotseling een stekende hoofdpijn opkomen.

==========
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel