Werkloosheid

Vandaag lekker veel in huis gedaan, het script gelezen voor een aankomende auditie en wellicht een opdracht binnen gehaald waarvoor ik naar Istanbul zal moeten. Natuurlijk verheug ik mij daar op (al houd ik een slag om de arm want het kan ook gewoon niet doorgaan) want ik hou van historische steden. De natuur trekt mij persoonlijk gewoon wat minder.

Houdt u ook zo van de natuur of heeft u liever niet dat uw buren kippen en hanen in de achtertuin hebben rondlopen? In dat geval heeft u last van het NIMBY-syndroom. Ofwel: leuk en aardig die natuur maar liever niet in mijn achtertuin (of die van de buren: Not In My Back Yard). Mensen hebben ook niets tegen asielzoekerscentra. Behalve wanneer die in dezelfde wijk staan als waarin zij wonen of werken.

Ja, ik durf gerust te beweren dat de meeste mensen hypocriet zijn. Zo lachen wij de Russen uit omdat zij drie mensen één bezem geven en een zandpad laten vegen. Officieel bestaat daar dus nauwelijks werkloosheid.

Maar wat doen wij? Wij laten één ambtenaar vier werklozen van een uitkering voorzien. Een andere ambtenaar wordt ingehuurd om die vier mensen naar werk of opleiding te begeleiden en dan is er nog een ambtenaar die het werk van die andere twee controleert. Daarboven staat uiteraard nog een leidinggevende. Vervolgens dient een en ander geadministreerd te worden door een soort van boekhouder. Bovendien worden tegenwoordig zoveel mensen kwaad omdat zij voortdurend van het kastje naar de muur worden gestuurd dat er beveiliging moet worden ingehuurd.

Al die mensen hebben vervoer nodig om van huis naar werk te komen en er is natuurlijk ook kantinepersoneel nodig. Natuurlijk dient er ook een regelmatige aanvoer van koffie plaats te vinden en verder moet het pand waarin de uitkeringsinstantie huist worden schoongehouden, verbouwd, etcetera.

Men kan dus veilig vooronderstellen dat elke werkloze in Nederland (en in België zal dat niet veel anders zijn) drie anderen aan het werk houdt. Kortom: zonder werklozen zouden wij kampen met een veel hogere werkloosheid!

Doen

Gisteren was ik eerst naar de fysiotherapeut om daarna een paar uurtjes op kantoor te zitten. Eigenlijk zou ik nog naar een bijeenkomst gaan gisteravond maar mijn lichaam besliste anders en ik moest afbellen.

De belastingdienst belde mij onlangs met de mededeling dat ik onterecht toeslag had ontvangen en dat er een terugvordering zou volgen. Het zou zijn omdat er op mijn adres nog een meneer woonde die toeslag ontving en per adres wordt maar aan één persoon toeslag verleend. Ik gaf aan het betreffende heerschap niet te kennen en vroeg of hij ook daadwerkelijk die toeslag ontving. 'Nee meneer, want hij is in 1993 overleden.'

Vervolgens vroeg ik hoe het dan kwam dat die mysterieuze meneer met mij samenwoonde. 'Eh...tsja, dat kan natuurlijk niet. Maar dat staat zo in de computer dus dan is dat zo.' Ik vroeg: 'Als er in de computer staat dat u dood bent, klopt dat dan?' -'Eh, natuurlijk niet want de computer kan het wel'ns fout hebben. Weet u wat? Ik maak de fout ongedaan en dan is het daarmee afgehandeld.' 'Fijn. Een prettige dag nog en bedankt voor de gratis stress.' In de loop van de weken erna werd ik nog vier keer gebeld door diverse collega's van diezelfde medewerker met exact dezelfde opmerking...

Toegeven dat ze fout zitten zal men bij de Belastingdienst nooit doen. Geen wonder, want verreweg de meeste mensen vinden het ontzettend moeilijk om te zeggen: 'Het spijt mij. Jij had gelijk. Ik zal het nooit meer doen.' Ik zelf ben daar een uitzondering op want vooral om conflicten te vermijden gaf ik altijd meteen toe dat het mijn schuld was. Tot de burgeroorlog in Kosovo aan toen. En die situatie is echt voorgekomen. Toevallig. Maar die tijden zijn voorbij: als ik zelf ervan overtuigd ben dat het niet mijn fout is zal ik geen sorry meer zeggen. Dat heeft met name mijn vriendin mij geleerd. Zo haal je alleen maar jezelf naar beneden.

Toegeven dat je fout zit is prima maar laat anderen dat ook maar'ns doen.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Frank Thornton en Jantje Koopmans