Pencak Silat

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================================================

Misschien heb ik gewoon een hoge pijngrens of is het de cynicus in mij maar ik druk mij anders uit dan de meeste anderen en mensen vinden dat raar. Zo ook de anesthesist indertijd tijdens de operatie waarbij mijn linkerbeen werd opengemaakt, mijn versleten heup met grof geweld werd verwijderd en vervangen door eentje gemaakt van keramiek (het 'been') en titanium (de 'kom'). Had speciaal gevraagd om een lokale en niet een algehele verdoving want hoe vaak ben je erbij wanneer iemand met een vervaarlijk instrument een groot gat in je been maakt? Best koel om een chirurg met een grote grijns met een zaag-achtig apparaat op je af te zien lopen en even later je eigen bloed te zien opspatten tegen zijn plastic gezichtsmasker. Lachen, toch? Alsof je van heel dichtbij een horror film in 3D ziet!

Er zou ook een cameraploeg bij zijn van de universiteit maar er ging helaas iets mis met de planning. Dacht nog aan een live-verslag via Twitter maar mijn mobieltje mocht niet mee de OK in. Bovendien waren door de verdoving ook mijn vingers verlamd en kon ik sowieso niet twitteren tijdens de operatie. Wel kletsen. 'Kun je even helpen zoeken?', vroeg ik de anesthesist. 'Mijn neus is verstopt.' Het duurde eventjes voor hij zich realiseerde dat ik om een zakdoekje vroeg waar ik mijn neus in kon snuiten. 'Ben je soms entertainer of zo?' 'Kijk maar even op mijn website. Kijkend op zijn laptop: 'Verrek, je bent écht entertainer!'

Een half uurtje later: 'Eh...niet om het een of ander hoor, maar ik voel nu een zaag door mijn spieren, pezen en botten zagen. Volgens mij hoor ik dat niet te voelen. Het voelt eerlijk gezegd ietwat oncomfortabel dus als ik u niet ontrief...?' Bleek dat de verdoving was uitgewerkt, zijnde bedoeld voor een operatie van maximaal twee uren terwijl men inmiddels ruim drie uren bezig was.

De anesthesist zette grote ogen op en 'bevroor'. Gelukkig was er een stagiaire (goeie meid!) die ingreep, het mondkapjesgeval uit zijn handen rukte, dat over mijn gezicht plaatste en mij wegmaakte met een algehele verdoving. Zij had door dat mijn ogenschijnlijke kalmte aangaf dat ik het uitgilde van de pijn.

Een vriend heeft hetzelfde en betrapte mij op die houding omdat hij zelf ook zo is: 'Toen je zei: 'Lopen jullie maar vast vooruit, ik kom iets later want ik loop even niet zo lekker', bedoelde je het eigenlijk uit te gillen van de pijn in je rechterheup waar ook de artrose heeft toegeslagen, niet?' Eh, ja. Betrapt. Hou ik van, omgaan met mensen. Maar dat wil niet zeggen dat dat altijd zonder moeite gaat. Het is nu eenmaal geven en nemen in het leven.

Iedereen is altijd welkom bij mij. Fijn ook wanneer een gast (m/v) helpt met de afwas na een avondje bij mij. Tot ik ontdek dat hij of zij een bierglas in de kast tussen de longdrinkglazen heeft gezet en - daarop betrapt - antwoordt met: 'Ja maar ik zag een lege plek.' Het kan zomaar zijn dat ik dan antwoord: 'Wanneer ik een lege plek zie in jouw linker neusgat, betekent dat dan dat ik daar mijn vuist in mag parkeren?' Terwijl ik eigenlijk iets héél anders wilde zeggen. Van die woorden die ik als kind opzocht wanneer de buren ruzie hadden.

Over helpen met afwassen (wat ik op zich best sympathiek vind): de waterkraan onnodig lang open laten staan (ook bij het tanden poetsen) en desgevraagd antwoorden: 'Wat maken die paar litertjes water nou uit? Ik begrijp niet waar je zo moeilijk over doet, hoor. Wil je soms dat ik je een paar cent betaal? En moet je eens kijken, we hebben oceanen vol van dat spul!' Dan denk ik 'Sjezus, ben je nou écht zo dom of doe je graag alsof? Ik wil dan die persoon wel eens zien nadat hij of zij een week lang alleen maar zeewater (klik) heeft gedronken. Sjezus! Dus.

Tegelijkertijd vind ik mijzelf wat hypocriet want wanneer ik douche (niet vaak, toegegeven) gebruik ik meer water dan strikt noodzakelijk.

Of ik sta te koken en vertel mijn visite: 'Blijf maar even in de woonkamer want ik sta met een pan heet vet te klooien en zo.' En dat dan de bezoeker tóch de keuken in komt 'om even iets in de prullenbak te werpen. Waarop ik zeg: 'Ik heb liever niet dat je de keuken inkomt wanneer ik sta te koken' en dan een paar minuten later wéér de keuken in komt 'om even een glas te pakken' en dat herhaalt zich tot vijf keer toe met mededelingen als 'Ik kom even kijken wat er zo lekker ruikt' of - nog erger, vind ik persoonlijk - duwt een mobieltje onder mijn neus terwijl ik - inmiddels chagrijnig - in een pan sta te roeren en dan zegt met een grote grijns op de tater 'Grappig plaatje, niet?' en dan verbaasd reageert wanneer ik antwoord: 'Ja, bijna net zo grappig als dat plaatje van die man met een gebroken neus en een pollepel stekend uit zijn achterste.'

'Lieverd, ik begrijp dat je papa graag wilt zien. Ik zie jou ook heel graag en ik hou van je. Daarom wil papa niet dat je in de keuken komt als ik sta te koken want dan kun jij lelijk je vingertjes branden en dat doet pijn en dan wordt je verdrietig en daar wordt papa dan weer verdrietig van. Begrijp je dat, schatje?' Gek genoeg vinden de meeste volwassen het niet leuk als kind aangesproken te worden. Het verklaart misschien wel waarom ik zo graag met kinderen omga: die luisteren beter dan de meeste volwassenen.

Of een gast laat iets vallen (een vork, aansteker, wat dan ook) en roept een paar uur later met duidelijke verbazing in de stem: 'Hé, het ligt nog op de grond!', dan kan ik het niet laten iets te zeggen als: 'Ja, de wetenschap staat vooralsnog voor een raadsel want het is heel gek: als je iets laat vallen en het wordt niet opgeraapt blijf het zomaar uit zichzelf liggen! Wat is jouw theorie over dat fenomeen?'

De ene vindt sarcasme een nare eigenschap van mij terwijl een ander er wel om kan lachen. Maar de meesten die ik ken hebben aangegeven dat zij liever hebben dat ik gewoon boos wordt, zoals 'normale' mensen. Jammer, dan ben ik maar niet normaal.

'Wil je niet zo dom doen?' 'Waarom noem jij mij dom!?' 'Goed luisteren graag: ik noem jou niet dom maar vraag mij af waarom jij in dit specifieke geval dom handelt.' 'O, dus je denkt dat ik niet goed luister?' 'Nee, ik denk niet dat jij niet goed luistert, ik wéét dat jij niet goed luistert. Een groot verschil.'

Dus ook wanneer ik bijvoorbeeld zeg: 'Ik begrijp wat je wil zeggen maar ik ben niet blij met de manier waarop je dat doet en waarom het niet even kan wachten', kan het zomaar zijn dat ik eigenlijk wil zeggen: 'Hou nou eens even je *%$#! dicht, vuile $#!I*&, je ziet toch dat ik geconcentreerd bezig ben en even geen %6s*! aan mijn hoofd kan hebben!? Als je mij nog een keer lastigvalt voor iets onbenulligs zal ik jou even laten voelen welke wurg- en nekbreektechnieken ik indertijd heb geleerd bij Pencak Silat.'

Wanneer iemand u - vanuit uw eigen perspectief dan toch - het bloed onder de nagels vandaan trekt, hoe reageert u dan? Wellicht kan ik daar wat van leren. Alvast bedankt voor uw oprechte antwoorden.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels