Sprookjes

Gisteren was ik weer door de mangel gehaald door de fysiotherapeut. Vandaar dat het mij vanavond niet makkelijk viel een paar uur stil te zitten bij de Kamer van Koophandel waar de avond draaide rond de rechten en plichten van verenigingen en stichtingen. Ik was daar uit hoofde van mijn penningmeesterschap bij stichting HIOB. Menigeen zat aandachtig te luisteren en slechts een enkeling werd even boos als er een mobieltje af ging of hij of zij het woord verlangde maar niet kreeg.

Ja, je mag boos zijn op iemand van wie je houdt. Dat was de conclusie van een gesprek gisteravond. En inderdaad: dat je het niet leuk vindt wat iemand doet wil niet zeggen dat je opeens niet meer om die persoon geeft. Er zijn mensen die veel van elkaar houden en vervolgens door één misverstand besluiten elkaar nooit meer te spreken. Vreselijk vind ik dat. Vreselijk dom vooral. Want wat bereik je met die koppigheid?

Vreselijk, niet, van die verhalen waarin complete bevolkingsgroepen over één kam worden geschoren en bijzonder denigrerend als stereotiepe worden weggezet? Maar waarom zijn mensen dan niet tegen het verhaal van Sneeuwwitje? Alle kleine mensen zijn opeens schattige onhandige dwergjes met puntmutsjes op. Bovendien zoent de Prins met een meisje van 14! Wie dat verhaal in onze tijd neerzet zou stante pede worden beschuldigd van het verheerlijken van pedoseksualiteit maar vergeet dat in de tijd waarin het verhaal zich afspeelt het heel normaal was om als 13-jarig meisje te trouwen en op je 14e je eerste kind te baren.

Zullen wij dan ook het sprookje van Sneeuwwitje maar gaan 'moderniseren' dan? Dan vindt ik dat de prins een prinses moet worden die verliefd raakt op Sneeuwwitje 'want homoseksualiteit moet toch kunnen?' en de zeven dwergen worden dan gespeeld door mensen van zes verschillende 'rassen' waaronder (bijzonder politiek correct!) één neger, één gehandicapte, één vrouw, één nerd, één punker en één blanke mannelijke held van 26 jaar oud die speelt dat-ie 17 is. Zoals dat gebruikelijk is in de Hollywood films die wij met z'n allen zo adoreren, blijkens het filmaanbod op televisie en in de bioscoop. In de anonimiteit van het internet kijken wij massaal overigens nog het liefst naar pornofilms waarin groot geschapen mannen meerdere malen per uur seks hebben met zeer gewillige rondborstige blonde mevrouwen.

Nu ik dit zo opschrijf zie ik pas dat ook porno eigenlijk niet meer is dan een sprookje.

Bioscoopfilms zijn natuurlijk eigenlijk ook sprookjes. Neem nu Gravity met Sandra Bullock en George Clooney, die ik vanmiddag gezellig samen met mijn zoon keek.. Op zich een interessant gegeven dat in de film naar voren wordt gebracht maar bijzonder onwaarschijnlijk. Maar dat geeft helemaal niet want wij mensen vinden het heerlijk om in de maling te worden genomen! Waarom blijven wij anders stemmen op politici die al eerder bewezen hebben hun mooie praatjes zelden tot nooit waar te maken? Want om welke andere redenen houden wij van sprookjes?