Basgitaar

Vanmiddag nog werd er een opdracht bevestigd: ik mag acte de présence geven in een promo-filmpje voor een nieuw televisie-programma!

Gisteren was er een netwerkbijeenkomst voor ondernemers in Amsterdam-West. Aangezien ik ondernemer ben en in Amsterdam-West zit was ik daarbij. Beetje koffie drinken, beetje kletsen en beetje werken dankzij de gratis Wi-fi verbinding.

Erg prettig om te werken op een andere locatie dan thuis. Daar ben ik toch al gauw afgeleid en vertoon ik al snel uitstelgedrag door bijvoorbeeld te gaan strijken of een keukenkastje uit te ruimen in plaats van m'n kasboek bij te werken of debiteuren aan te schrijven. Bovendien kan ik mij moeilijk ontspannen als ik weet dat er nog twee uren aan werk op mij ligt te wachten.

Bij de bewonersorganisatie waar ik ook voor werk hoefde ik gisteren niet lang te werken om een Facebook-pagina aan te maken. Daarna ging ik met m'n vriendin naar een schoenenwinkel voor 'Blue suede shoes' waarna m'n nicht zich bij ons vervoegde voor een bezoekje aan een heerlijke winkel in tweedehands-kleding waar ik voor maar vijf tientjes een pak (bruin corduroy!) met bijpassend overhemd scoorde.

M'n nicht werd vervangen door m'n zoon met wie wij gezellig de maaltijd nuttigden bij een restaurant bij ons om de hoek. Vaste lezers weten het: ik steun graag de lokale horeca! ;-)

Vandaag flink lopen opruimen en op lokatie bij het buurtcentrum met een collega een cursus sociale media zitten voorbereiden, te geven in het najaar.

Vanavond even bij m'n moeder langs en daarna eten bij vrienden, gevolgd door mijn allereerste les inzake spelen op de elektrische basgitaar..

Roepen

Vandaag leverde ik mijn Winst- en Verliesrekening in bij de dienstdoende semi-ambtenaar, had ik contact met een paar debiteuren en had ik een etentje bij een collega thuis. Daarna maakte ik nog even een strandwandeling met mijn vriendin en daarbij ook een foto van ons tweetjes die ik publiceerde op Twitter en Facebook.

Maar ben je dan niet bang voor je privacy? Nou, nee. En ik zal u vertellen waarom:

Sommigen zijn bang voor hun privacy. Ziet u't voor zich? 'Help, ik word aangevallen door m'n privacy!' Persoonlijk ken ik wereldwijd exact 0 (nul) gevallen van mensen die reden hebben om bang te zijn voor hun privacy. Geen enkele privacy heeft namelijk ooit iemand aangevallen en de kans dat dat nu of in de toekomst ooit zal gebeuren acht ik nog kleiner dan de kans dat Geert Wilders zich ooit inzet voor de Palestijnse zaak.

En over privacy gesproken: wellicht heeft u gehoord van Burgernet, een initiatief van de Nederlandse politie om burgers in te zetten als opsporingsmiddel. Volgens de mensen achter Burgernet werkt Burgernet erg goed. Ik weet niet hoe dat met u zit maar ik proef dan meteen het smaakje 'Wij van WC-eend adviseren WC-eend'.

Officieel is Burgernet opgezet zodat burgers zich kunnen opgeven om signalementen van criminelen te ontvangen. Maar ook van weggelopen kindertjes en dergelijke. Klinkt best nobel hoor, maar men wordt ook verzocht 'verdachte zaken' te rapporteren. Ik krijg daar een naar gevoel bij. Niet vanwege de associatie met de tijd der nazi's maar omdat ik het gewoon verkeerd vind om te klikken. Als ik echt getuige ben van een ontvoering of iets dergelijks, zal ik dat heus wel melden. Burgernet of geen Burgernet.

Klaarblijkelijk zijn er toch mensen die het een prima idee vinden dat zij anoniem kunnen doorgeven dat hun buurman zijn plafond laat witten door een zwart uitbetaalde Poolse gastarbeider. Diezelfde mensen vinden het minder leuk wanneer je hen vertelt dat het geven van een tientje aan het buurmeisje annex oppas óók een illegale actie is. 'Ja maar dàt is wat anders!' Hoort u die hypocrieten in gedachten ook al verontwaardigd roepen?

Model

Alexander Pechtold van D66 vroeg aan Geert Wilders van de PVV wat diens 'partij' zoals bereikt had. Het enige antwoord dat meneer Wilders te binnen wilde schieten was: 'Het aantal asielzoekers is gedaald.' Tsja. Op zich is dat een gegeven. Maar is dat een verdienste van de PVV? Nou nee. Je kunt met hetzelfde gemak beweren dat de prijs van spruitjes is gestegen en daarbij aangeven dat die prijs steeg nadat PVV gedoogpartner werd van het nu demissionair kabinet.

Dat de prijs van spruitjes is gestegen kun je de PVV net zo moeilijk aanrekenen als het aantal gedaalde asielzoekers. Maar ja, probeer dat maar'ns de aanhang wijs te maken.

Terwijl u dat probeert zal ik u proberen wijs te maken dat ik weerom een paar heerlijke dagen achter de rug heb. Zo mocht ik gisteren werken op een Burlesque-feest in Utrecht,

was ik vandaag met m'n vriendin naar het strand en gingen wij daarna met mijn zoon naar de bioscoop voor de vertoning van de film Men in Black 3. Bijzonder vermakelijk. En sommige dingen zijn helemaal niet grappig. In de traditie van gewaardeerd collega blogger Heer Ollie kwam ik met deze:

Een veerbootkapitein het heen en weer toewensen is niet grappig.
Net zo min als een sleepboot die't niet meer trekt.

Mensen vinden 'de crisis' ook niet vermakelijk. Maar waarom geeft men dan met gemak 20 euro aan iemand die in ruil daarvoor enkele wenkbrauwhaartjes verwijdert? Of betaalt men 3 hele euro's voor een grappig bedoelde toiletzittingdekselsticker?

En vertelt u eens eerlijk: de laatste keer dat u een nieuwe televisie kocht, was dat omdat de oude kapot was of gewoon omdat u uw oog had laten vallen op een leuk nieuw model?

Delen (Een verhaaltje)

Dromerig keek zij voor zich uit. Haar rode krullen waren wellicht niet natuurlijk maar vormden een prachtige omlijsting voor haar vermoeid gelaat.

Het deuntje dat zij zachtjes neuriede paste goed bij zijn stemming.

Wie zou weten wat zij dacht zou schrikken. Daarom maar goed dat zij besloot haar gedachten niet te delen.

Belanden

Onderweg naar huis sprak ik vandaag nog even een buurman en m'n zoon's karateleraar. Ik was bij vrienden geweest voor een kopje thee, had m'n eerste basgitaar-les gepland en was dientengevolge in een prettige stemming. Daar heb ik de laatste tijd wel vaker 'last' van.

Dezer dagen doe ik het rustig aan; opruimen, toiletpot schoonmaken en meer huishoudklusjes daargelaten. Intussen een artikel geschreven voor Amsterdam Centraal (hier te lezen) en een debiteur gedreigd met incasso-maatregelen. Wilt u lezen wat voor soort brief ik dan stuur? Daar kunt u achterkomen door op deze link te klikken.

Verder veel bezig geweest met m'n administratie en ook tijd doorgebracht met m'n vriendin. Zo nuttigden wij het avondeten gisteravond in het park en genoten van een prachtige oranjegekleurde ondergaande zon. Het is maar goed dat er zo veel luchtvervuiling is, anders zouden die kleuren van de ondergaande zon lang niet zo mooi en veelzijdig zijn!

Kijk, zo 'heb elluk nadeel se voordeel' om met een bekende Amsterdamse goeroe te spreken...;-)

Hoe leuk het ook is, dat eigen baas zijn (geen verantwoording te hoeven afleggen, je eigen tijd grotendeels indelen), qua inkomen houdt het nog niet over. Gelukkig hoef ik ook niet rijk te worden. Dat ben ik namelijk in feite al vanwege een goede gezondheid en mensen om mij heen om van te houden. En wat zou ik ook moeten met heel veel geld?

Veel mensen roepen dan iets als: 'Dan maak ik een wereldreis en koop ergens een huisje aan het strand, geef een groot feest voor al m'n vrienden en koop een nieuwe auto voor m'n ouders.' Wat zou u doen als u opeens heel veel geld zou hebben?

Mocht het mij per ongeluk overkomen dat ik over onnoemelijk veel geld beschik dan pak ik het als volgt aan: ik koop een fabriek die Dora-ijsjes produceert. Vervolgens sponsor ik een Formule 1-team. Dan laat ik een of andere hele stoere coereur voor mijn 'stal' uitkomen die ik dan ook laat figureren in een (verplicht vanwege het sponsor-contract!) reclamespotje. Ziet u het voor zich?

Men ziet een race-circuit. Bolides staan met brullende motoren aan de startlijn. De camera zoomt in op de eerste in de rij: een zuurstok-rose wagen met het lieflijke gezichtje van stripfiguurtje Dora op de zijkant en een bestuurder die een likje neemt van een ijsje in de kleur van zijn wagen. 'Sinds ik Dora-ijsjes lik sta ik altijd pole-position.'

Het licht springt op groen, de auto's scheuren er vandoor...een hand wordt uit de voorste wagen gestoken en we zien een snelle polsbeweging. In slow motion zien wij een leeg ijsstokje met een paar sierlijke salto's netjes in een langs de kant geplaatste prullenbak belanden...

P.s. Morgen is Towelday!

Kelder

Gewoon een rustig avondje voetballen kijken met m'n zoon. Dus niet vergaderen, geen etentje, niet schrijven en geen werkafspraken maken. Gewoon gezellig samen zijn.

Het heeft even geduurd maar eindelijk ben ik af van het gevoel dat dingen 'moeten'. Het is vooral de verdienste van mijn vriendin dat ik nu - net als 'normale' mensen - een balans kan vinden tussen werken en lekker dingen voor mijzelf doen. De wereld kan best even zonder mij! ;-)

En dat is maar goed ook want ik voelde mij niet echt topfit vandaag en dus bleef ik maar lekker thuis, ondanks het mooie weer. Een deel van mijn tijd bracht ik vandaag door met het doorspitten van oude papieren (Waarvan ik uiteindelijk zo'n 8 kilo wist weg te gooien!).

Zo kwam ik nog wat eerdere schrijfsels tegen. Niet alleen oeroude aantekeningen voor blogstukjes maar ook zinnetjes die mij nu absoluut niets meer zeggen maar vermoedelijk aantekeningen waren betreffende een droom die ik indertijd had. Of zo.

Ik kwam echter ook zelfgeschreven limericks tegen. Zoals deze:

Een dronken matroos uit Den Helder
adviseerde z'n vriend en zei: 'Bel d'r!'
Z'n maat keek'm aan
zei toen: 'We gaan!'
En stuurde het schip naar de kelder.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Eugene Polley

Nuttige zaken

Wie even wil teruglezen wat wij het afgelopen weekeinde hebben uitgespookt kan dat hier teruglezen...

Warren Buffett was verbaasd te horen dat zijn secretaresse relatief meer belasting betaalde dan haar baas de miljardair. Tekenend voor hen die twee maal modaal of meer aan inkomen ontvangen is vaak dat zij geen idee hebben hoe het is om van minder te moeten rondkomen. Neem bijvoorbeeld presentatrice (en minnares van een bijzonder rijke advocaat) Eva Jinek die het salaris van de Minister President (ruim 160.000 euro op jaarbasis) inschatte als 'een hoger middeninkomen'. Bijvoorbeeld.

Ik pleit ervoor dat de rijkeren een weekje rondlopen als modaal burger zodat zij kunnen ervaren hoe dat is en opeens beseffen dat zij niets te klagen hebben. Laat zo iemand maar'ns een ijsje halen en geconfronteerd worden met het feit dat niet met papiergeld (Met dank aan G.C. Bekker) mag worden betaald maar uitsluitend met PIN of in munten. Dat overkwam mij vandaag. Ook hoorde ik vandaag dat ik een velletje postzegels uitsluitend met contant geld kon betalen. Maar dat kwam omdat de pin-automaat stuk was.

Verder mag de burger de Openbaar Vervoer-chipkaart niet opladen met contant geld, behalve op enkele aangewezen verkooppunten en moet je bij het ene pin-apparaat de pas van bovenaf in het apparaat steken en bij de ander van voren erin schuiven terwijl bij een andere winkel de pas langs de gleuf in de zijkant moet worden gehaald. Terwijl officieel sinds een paar maanden 'overal' op dezelfde manier wordt gepint.

De woningbouw stuurt brieven met de mededeling dat er 'binnenkort een inventarisatie zal worden gemaakt in verband met een project.' Als je dan belt met de vraag om wat voor project het dan gaat is men zeer verbaasd: 'Nou...eh...een voorgenomen project dus...eh...' -'En wat houdt dat project dan precies in?' 'Nou...eh...dat eh...u weet wel...dat er eh...werkzaamheden zullen plaatsvinden....eh.' Goed, mij is het wel duidelijk. Ook dat de overheid graag geld verspilt.

Zo ontving mijn zoon gisteren een brief van het Ministerie van Defensie met de mededeling dat hij in aanmerking komt voor Diensplicht, ware het niet dat jaren geleden de Diensplicht is afgeschaft. Het is maar goed dat in tijden van bezuinigingen duizenden jongelui per jaar die mededeling per brief ontvangen want stel je voor dat het geld voor het versturen van die onzinnige mededeling zou worden besteed aan nuttige zaken!

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Robin Gibb

1987

Vandaag was ik met m'n vriendin en m'n zoon op bezoek bij diens natuurlijke moeder en daarna bekeken wij de voorstelling Corteo van het Cirque du Soleil. De complimenten zijn niet alleen voor de artiesten maar zeker ook voor degeen die het lichtplan opstelde en bijvoorbeeld ook voor de riggers. Gisteren waren wij even bij vrienden langs voor een broodje en een kopje koffie.

Vrijdag niet zonder moeite m'n vertaalde verhalenbundel te koop gezet. Later lekker gegeten bij m'n moeder (en ook m'n zoon weer'ns gezien) en daarna naar een klassiek concert in een kerk. Er werden werken van Wagenaar, Bosmans en Fauré ten gehore gebracht en de solist op cello kon heel mooi buigen.

Jammer dat er zo nodig moet worden geknot op kunst en cultuur. Niet zozeer omdat duizenden werkloos op straat komen te staan maar vooral vanwege de levensvreugde die muziek en andere kunstvormen leveren. Hoeveel levensvreugd haalt men eigenlijk uit de HRA?

Inperken van de Hypotheek-aftrek zou duizenden banen kosten. Afschaffen van crimineel gedrag zou nog veel méér banen kosten. Moeten wij dus maar crimineel gedrag stimuleren voor de werkgelegenheid van politie-agenten, verzekeraars, artsen en glaszetters?

Overigens: ook kunst levert banen op. En zo kan ik nog wel even verder gaan. De vraag is: moet iets worden gestimuleerd omdat werkgelegenheid zaligmakend is?

Aan de andere kant worden zaken afgeschaft 'omdat ze geld kosten'. Kindercursussen bij het buurthuis worden geschrapt 'omdat schaakles geven aan kinderen meer kost dan oplevert.'

Ik vraag de verantwoordelijke beleidsmakers (ministers, ambtenaren, wethouders): 'Hoeveel geld kost u de maatschappij jaarlijks en hoeveel heeft u in geld totnogtoe opgebracht?'

Werken (hoewel ik het liever noem: doen wat ik leuk vind en daar geld voor krijgen) levert mij een inkomen op en een bezoekje aan de kapper een nieuw kapsel. Normaliter laat ik mij knippen bij het lokale 'mannetje op het plein' maar ditmaal ging ik (gisteren) naar de Kappersakademie. Jongelui leren er het vak en voor een redelijk bedrag word je er keurig geknipt. Ik was er ooit een keer eerder geweest. In het geboortejaar van de docente: in 1987.

Duisternis (Een verhaaltje)

Net terug van een kroegbezoekje dat volgde op het bijwonen van een klassiek concert dat volgde op een etentje bij m'n moeder. Een goede avond, derhalve! Deze afgelopen dag wilde ik heel veel doen maar het enige wezenlijke dat werd gedaan was m'n vertaalde verhalenbundel voorzien van een voor- en achterkaft en aanbieden aan de drukker.

Voor wie behoefte heeft aan meer dan 100 pagina's van mijn verhaaltjes, vertaald in het Engels hoeft maar op deze link te klikken.

Voor ik't vergeet: reageren op het stukje van gisteren (foto's!) mag nog steeds...: http://terrebel.blogspot.com/2012/05/gynaecoloog.html

Het is net vrijdag geweest en dus is het tijd voor een vers verhaaltje. Ditmaal reuze-vers want geschreven tijdens het concert waar ik eerder vandaag (of voor hen die gaarne de liefde bedrijven met mieren: gisteren) bij was:

=========
Zij waren de laatsten. Alleen zij tweetjes waren nog over.
Zij waren getuigen van de laatste zonnestralen. De laatste ooit.
Zij waren de stille getuigen van de laatste ondergaande zon.
Zij zeiden geen woord want hun lichaamstaal was voldoende.

Innig ineen verstrengeld versmolten hun zielen en lichamen met de zee, de zon en de aarde.

Onder het toeziend oog van het laatste licht versmolten alle kleuren die ooit waren tot één prachtige eeuwig durende duisternis.

Gynaecoloog

Het was een goede bewonersvergadering dinsdag en ik maakte kennis met aardige mensen. Een geslaagde avond dus. Gisteren veegde ik de woonkamervloer, schrobde het toilet en prepareerde m'n in het Engels vertaalde verhalenbundel voor de drukker. Daar gaat-ie morgen heen.

Vannacht mocht ik werken op een particulier feestje. Hoe ik er uitzag ziet u op de foto hieronder. Op de andere foto's ziet u hoe mijn collega's van vandaag eruit zagen op een festival ter ere van Hemelvaart: het Hemeltjelieffestival in Amsterdam. Wij liepen mee in de parade van Pretvormer.

Voor het feestje vannacht en dat van vanmiddag hoefde ik zelf geen make-up mee te nemen en dat is maar goed ook want ik ben al een paar weken m'n favoriete mascara kwijt. Best irritant maar niet onoverkomelijk. Ik noem dat 'het kiezelsteentje-in-de-schoen-effect': je gaat er zeker niet dood van maar leuk is anders. Als ik eenmaal de macht heb dan ga ik dat soort irritaties gewoon verbieden...

Als dictator kun je mensen in het gevang zetten omdat ze drie keer een kauwgumpje hebben gestolen of wiet hebben gerookt. Vrienden die voor miljarden hebben gefraudeerd geef je een paar miljard van het geld van anderen om hun bedrijf opnieuw op te starten en buitenlandse verdachten mag je gewoon martelen zolang je dat maar 'hard ondervragen' noemt...ofwel: leuke film, 'The Dictator'.

Die zagen wij (m'n zoon, m'n vriendin en ik) voordat ik aan het werk mocht, gisteren. De film was vooral vermakelijk maar zette ook aan tot denken. Ik hou ervan om aan het denken gezet te worden en doe dat ook graag met anderen. Bijvoorbeeld op deze manier:

Ooit zat tandpasta in een glazen pot maar de uitvinder ervan was ook schilder. Daarom bedacht hij dat het goedje ook goed in een tube kon worden gestopt en ontstond de tandpastatube zoals wij die ook nu nog kennen. Maar stel nu 'ns dat de goede man fietsenmaker was geweest. Of gynaecoloog.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Donna Summer

Uitpakte

Sommigen van u wisten het al maar anderen niet: ik ben lid van een overkoepelend orgaan van bewonersorganisaties en vanavond gaan we weer lekker vergaderen...

Zoals u vermoedelijk al wist was ik het afgelopen weekend in Londen. Het komt daar wel'ns voor dat er een metro-lijn wordt stilgelegd vanwege een bommelding. Met een verleden van IRA-aanslagen en zelfs een enkele aanslag die is toegewezen aan al-Qaida zijn de Londenaren wel wat gewend.

Ze halen dan ook berustend de schouders op, bellen de baas dat ze wat later zijn en lopen naar een ander metrostation. Al is het maar omdat paniekerig rondrennen zo vermoeiend is.

En waarom zou je bang moeten zijn voor bommen? De kans dat er NIET eentje naast je ontploft is vele malen groter dan dat dat wèl gebeurt en àls-ie naast je ontploft heb je geen tijd te bedenken of het pijn zal doen.

Dat hele bommengedoe is misschien het vervelendst voor hen die bagage moeten controleren op explosieven; elke tas die je openritst kan je laatste zijn. Al is de kans dat je sterft van ouderdom vele malen groter en ouder worden we (een enkeling uitgezonderd) allemaal. Of we dat nu leuk vinden of niet.

Soms moet je iets doen wat je niet leuk vindt, of je nu in loondienst werkt of als 'zelfstandige zonder personeel (ZZP'er)'. Bonnetjes inplakken bijvoorbeeld. Of aardig zijn tegen iemand die je eigenlijk helemaal niet zo aardig vindt. Soms heb je helemaal geen zin in een netwerkavond met vakgenoten maar toch ga je maar. Al is't maar vanwege het gratis biertje. Op zo'n netwerkborrel kwam ik mijn huidige vriendin tegen. Waarmee ik heel blij ben en waarmee ik maar zeggen wil: soms loont het de moeite om iets tegen je zin te doen.

En u? Heeft u wel eens iets gedaan waar u eigenlijk geen zin in had maar wat tòch goed uitpakte?

Moederdag

Kid Eternity, Ghost, Sebbi, Panther, Pink Witch, Vampire Cat, Citizen, Poison...zomaar een paar van de mensen die wij het afgelopen weekend in Londen zagen en spraken. Vooral in een kroeg waar ook werd getoast op mensen die er alleen maar in geest bij konden zijn vanwege hun vroegtijdig overlijden; ondermeer Viking Raider, Mr. Sleaze en Japanese Sniper.

Er waren mensen bij die ik twee jaar niet had gezien terwijl ik anderen 23 jaar geleden voor het laatst zag. Een enkeling had ik nog nooit gezien maar kende ik wel omdat wij ooit met elkaar communiceerden. Sommigen waren in al die jaren nauwelijks van uiterlijk veranderd terwijl ik anderen niet herkende.

Wellicht dat bovenstaande namen geen belletje doen rinkelen bij u maar voor mij zijn zij een deel van mijn verleden. Een verleden waarin het internet slechts een verzinsel was van enkele vooruitziende geesten. Een verleden waarin Twitter niet bestond maar een groep mensen elkaar berichtjes stuurde via een papieren advertentie-blad. Die berichtjes konden echt over van alles gaan en veelal gebruikte men een schuilnaam. Het echt grote verschil met Twitter was vooral dat je een week moest wachten op antwoord op je bericht. Als dat al kwam.

Vanmorgen kwamen wij aan op Schiphol met zo'n twee uren aan slaap achter de rug. De bezoekjes aan onze wederzijdse schoonmoeders vandaag waren weliswaar gezellig maar tegelijkertijd ook wel een beetje een verzoeking, zo op deze prachtige moederdag.

Saxofoon (Een verhaaltje)

Door de druk van de koffer werd zijn bolhoedje een plat hoedje.
Hij besloot niet boos te worden op de jonge toeriste maar glimlachend toe te kijken terwijl zij worstelde met haar bagage.

Zonder dat zij't vroeg - en om zijn hoedje te redden - pakte hij de grote koffer en plaatste die in het bagagerek boven hun hoofden.

Met vragende ogen bood zij hem nog een kleine stevige koffer om bij de grotere koffer in het rek te leggen.

Te oordelen naar de vorm en het formaat was er in deze koffer exact voldoende ruimte voor één saxofoon.

Kost

Helaas momenteel niet zo veel tijd om collega-blogs te bezoeken en te reageren. Het is niet dat ik mijn collega-webloggers opeens niet meer aardig vind maar behalve met werken houd ik mij ook ledig met het opknappen van m'n woning. En het leuke dingen doen met m'n vriendin. Bijvoorbeeld.

Zo zijn we dit weekend in een ander land!

Intussen laat ik u achter met de officiële foto's van een recent burlesque-feestje opdat u een idee heeft van wat ik zoal doe voor de kost.

http://www.paard.nl/photos/album/BAR-BURLESQUE-1


Als extra'tje nog even twee foto's van eerder vandaag...eh...gisteren. U mag raden in welke stad ik werkte...

Sponsorloop

Uiteraard kwam ik ook vandaag weer een paar bekenden tegen; een klasgenote met wie ik 27 jaar geleden in de klas zat, een buurman van verderop in de straat en een vriendin van mij uit de tijd dat ik mij op eh...alternatieve feestjes begaf.

Onze demissionaire overheid kwam met een alternatief voor de begroting: 'Het begrotingstekort moet worden teruggebracht tot 3 procent van het BNP; laten wij daarom bezuinigen op alles dat geld kost maar personen met een inkomen van twee maal modaal of hoger niet raakt.' Hoe en waarom en voor welk bedrag er moet worden bezuinigd staat niet vast en kan dus niet worden doorgerekend door het Centraal Plan Bureau (CPB). Erg handig.

Zelf ben ik niet zo handig maar samen met de man achter het Twitter-account @StichtingDeRede kwam ik met een ontwerp voor een t-shirt met mijn bedrijfsnaam erop. Dit ten behoeve van de aankomende sponsorloop.

Goed doel

'Hoe vind ik een goede webmaster die voor mij gratis een goede website in elkaar zet?' -'Niet.'

'Ik heb je een uur geleden een mailtje gestuurd. Waarom heb je nog niet gereageerd?' -'Omdat ik soms leukere dingen te doen heb dan een paar keer per uur kijken of iemand mij misschien een mailtje gestuurd heeft.'

'Morgen ga ik huizen bekijken en jij gaat met mij mee.' -'Dat dacht ik dus niet.'

'Waarom geef jij geen privé-les?' -'Omdat ik geen privé-les geef.'

'Ik weet wat je uurloon is maar voor mij doe je het wel gratis, toch?' -'Nee hoor!'

'Wat doe jij toch zo'n hele dag?' -'Mij te pletter vervelen en naast de telefoon liggen wachten tot mensen als jij mij opdrachten geven.'

'Waarom werk je niet gratis of in elk geval goedkoper? Je vindt dit werk toch leuk om te doen?' -'Omdat het mij óók leuk lijkt zo af en toe - zeg eenmaal per maand - de huur te kunnen betalen.

'Waarom ben jij zo klein?' -'Als compensatie voor jouw grote mond.'

'Kan ik jou even storen?' -'Nee.'

'Heb jij voor mij het telefoonnummer van je ex?' -'Natuurlijk!'

Zomaar even een paar vragen die mij in de afgelopen paar dagen werden gesteld. Met daarbij mijn antwoorden. Ja, beste lezers en lezerinnen, u leest het goed; ik heb leren 'Nee.' zeggen. En het bevalt uitstekend, moet ik zeggen.

Zo bevalt ook mijn nieuwe heup prima. Al had ik zaterdag wellicht niet de Sirtaki moeten dansen...;-) Mede daarom was ik vandaag even langs bij de huisartsenpost en omdat ik toch bezig was met m'n gezondheid meteen maar even bij de audiciën naar binnen gestapt...m'n gehoor is hetzelfde als dat van iemand van onder de 30!

Maar dan wel iemand van onder de 30 met een verminderd gehoor aan de linkerkant...In elk geval heb ik nog geen hulp nodig om te kunnen horen.

Natuurlijk help ik nog steeds graag anderen maar zodra mensen verwachten dat zij zomaar beslag kunnen leggen op mijn tijd is het wat mij betreft voorbij. De tijd is gekomen dat ik ook mijzelf help. Dat betekent dat ik mij voorlopig vooral op m'n eigen bedrijf concentreer en dat daarboven mijn geliefden een belangrijke rol in mijn leven spelen.

Maar dat betekent ook dat ik voorlopig geen tijd zal vrijmaken voor andere zaken. Al is het voor nog zo'n goed doel.


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Maurice Sendak

Barbaars

Vandaag was ik te gast bij een zogeheten spiegelmiddag; patiënten vertellen hoe zij de perikelen van en rond hun operatie hebben ervaren en artsen en verpleegkundigen luisteren geboeid toe en steken er wat van op. Behalve dat een paar verpleegkundigen hun mobieltjes belangrijker vonden dan de ervaringen van hun patiënten en dat een deel van de artsen patiënten vooral ziet als een defect mechaniek in plaats van als mens. Maar goed: artsen zijn ook maar mensen en sommige patiënten kunnen inderdaad behoorlijk zeuren.

Daarom wil ik voorstellen dat verpleegkundigen en patiënten 'ns een dagje met elkaar meelopen. Gewoon om even te ervaren hoe het is om als de ander te leven.

Al het leven is heilig! Toch? In elk geval ken ik een aantal vegetariërs die dat graag en met trots vertellen. Zij eten geen vlees 'want dat is zo zielig voor de dieren'. Wèl eten zij vis en noemen dat spul dat aan vissebotten zit 'vis' en niet 'vlees'. 'Vissen zijn niet zielig want zij hebben tenminste vrij kunnen rondzwemmen.'

Voor mij is het duidelijk: de meeste vegetariërs zijn nog nooit bij een forellenkwekerij geweest. Kip zullen zij 'in principe' niet eten en die enkele keer dat zij wèl kip eten is dat uiteraard scharrelkip 'want die heeft tenminste vrij kunnen rondlopen.' Niet wetende dat dat voor maximaal een uur per dag is en in feite dus ontzettend wreed want dit zijn kippen die elke dag mogen proeven aan vrijheid maar het nooit echt zullen krijgen. Om uiteindelijk op rituele wijze geslacht te worden. Let wel: volgens het oeroude en zo aanbeden kapitalistisch model: zo veel mogelijk, zo snel mogelijk en zo goedkoop mogelijk.

Als je 'overtuigd' vegetariërs vraagt naar de definitie van 'leven' zullen zij een antwoord geven als 'alles dat zuurstof en voedsel gebruikt en zich voortplant.' Los van het feit dat ook vuur dan zou leven, geldt dat zeker voor bijvoorbeeld muggen, aardappels, sla en spinnen. Toch vinden ook de meeste hardcore vegetariërs (Weet u't nog? Die mensen die graag roepen dat 'al het leven' heilig is.) dat je muggen best mag doodslaan en arme kroppen sla onverdoofd en ruw uit de grond mag rukken om de bladeren vervolgens ongekookt in je mond te proppen. Zeg nu zelf: is dat in wezen niet uiterst barbaars?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gerard van Westerloo en Adam Yauch

Verschillen

Donderdag hadden wij een etentje bij vrienden in Harmelen, vrijdag mocht ik een avond presenteren rond het thema HEE (Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid in de pyschiatrie) en zaterdag waren wij bij een huwelijk in Duitsland. De plechtigheid werd voltrokken in Butzbach en de receptie vond plaats in Laubach. Bijgaand een paar foto's en zelfs een filmpje. De muziek ontlokte een tafeldame de uitspraak: 'Daar gaan mijn oren van huilen.' en zelf dacht ik aan de uitspraak van een vriend van mij: 'Prima muziek voor in de open haard.' Maar oordeelt u zelf want het is waar wat men zegt: smaken verschillen.

Glimlachen (Een verhaaltje)

Behalve haar lange haren in een staart droeg zij niets.

Toen hij haar vroeg of zij die zin zou lezen indien zij die tegenkwam kon zij niets meer dan glimlachen.

Makkelijker

Na het vele rondlopen op Koninginnedag was het misschien niet zo slim om de volgende dag een inspannende activiteit te verrichten: klimmen in een klimhal. Het was voor mij de allereerste keer dat ik echt aan klimmen deed. Had wel al eerder in een tuigje gehangen: één keer met abseilen in de Ardennen en één keer toen ik als Cupido uit het plafond kwam zakken in een nachtclub.

M'n zeven maanden oude heup hield zich prima en ik had er vooral veel lol in. Reeds bij mijn tweede poging haalde ik de top! Aan de kant van de klimhal waar de hoogste muur maar acht meter is. Maar toch. M'n kinderen deden het fantastisch en accepteerden zonder morren de wijze klimlessen van m'n vriendin en een vriend van haar.

Vanmiddag was ik even tussendoor naar een podoposturaal therapeut om mijzelf goede inlegzolen te laten aanmeten en ik heb goede hoop dat ik eerdaags nog makkelijker zal kunnen lopen. Bij wijze van avondeten genoten wij van door m'n vriendin en oudste dochter zelfgemaakte poffertjes.

Die smaakten goed na een uur zwemmen in het lokale zwembad. Zwemmen is ook een hele logistieke operatie met drie kinderen maar geen moment raakten wij in de stress.

Ik doe niet aan stress en ben ontzettend lui. Althans, dat maak ik mijzelf en anderen graag wijs. Toch ontkom ook ik niet aan een regelmatige portie stress en blijk ik in de praktijk mijn tijd anders door te brengen dan met lui zijn. Bijvoorbeeld - zoals vandaag - met facturen opstellen en nieuwe entertainment-opdrachten binnen halen. Verder staat m'n bedrijf sinds kort vermeld op feest.startpagina.nl en verscheen er een vers artikel van mijn hand op Amsterdam Centraal.

Behalve met schrijven en entertainen besteed ik mijn tijd ook graag met het stellen van vragen.

Omdat ik als treinreiziger wilde weten hoe je met de OV-chip vrienden kunt laten 'meeliften' op jouw kortingskaart, vroeg ik dat een conducteur. Na diep nadenken kwam die met de volgende oplossing: de medereizigers kopen via de kaartautomaat een treinkaart-met-korting en betalen die met het saldo van hun eigen OV-chipkaart. Vervolgens stappen jullie gemeenschappelijk in en leggen aan de conducteur uit wat jullie precies hebben gedaan en waarom. Duidelijk toch?

Mij is het duidelijk dat de directie van de Nederlandse Spoorwegen niet spoort; deed men dat wel dan zouden ze niet zoveel lijken op de Belastingdienst: leuker kunnen ze't niet maken. Maar zeker ook niet makkelijker.