Wonderbaarlijke plek

Wonderbaarlijke plek

Toch wel een emotionele gebeurtenis, je moeder naar het verpleeghuis brengen. Al is het maar voor een paar weekjes. Samen met m'n zoon daar in de rokerswoonkamer Superman gekeken.

Zelf voel ik mij momenteel meer Moeman. Gelukkig zijn er nog aardige buurvrouwen. Zoals mijn moeders buurvrouw Vonne die voortdurend met ons meeleeft. Zoals buurvrouw Pieternella die mij vanmorgen een hartelijk goedemorgen wenschte en buurvrouw Meier die mij in de tram vanmorgen nog van wat nuttige tips voorzag ter ondersteuning van mijn moeder.

Vandaag was een heerlijke werkdag (neen, Dungeoneers doen niet aan vrij zijn met feestdagen) waarbij alles vlot doorliep zodat ik op tijd bij m'n moeders huis kon zijn om daar samen met haar en haar jongste kleinzoon de maaltijd te nuttigen voordat de tocht naar het verpleeghuis werd ondernomen. Het toeval (vaste lezers weten hoe ik denk over dat fenomeen) wilde dat de betreffende taxichauffeur mij nog niet zo lang geleden naar een partijbijenkomst vervoerde. Tevens bleek zijn opa een bewoner te zijn geweest van De Amstelhof.

Alsof dat nog niet voldoende toeval was voor één avond liepen de Ferman en ik onderweg naar huis collega Kirsten tegen het lijf met wie hij onlangs nog Sudoku's had zitten invullen.

U ziet: het is niet alleen in films zoals het gisteren bekeken Immortals (errug gaaf wanneer je houdt van visuele fraaiheden en niet zozeer geeft om een vloeiende verhaallijn!) van Enki Bilal dat zich afspeelt in het New York van 2095 dat het er vreemd aan toegaat: De wereld blijkt toch maar weer een wonderbaarlijke plek...