Psyche

Psyche

Op de weg terug van een geluidsopnamestudio naar Fer's school liep ik Heidi en Sai tegen het lijf waardoor ik hen kon laten delen in mijn enthousiasme over de nieuwste toevoeging aan mijn lijst van werkzaamheden: sinds vandaag mag ik mij ook stemacteur noemen. Behalve gillen, kreunen, hijgen en schreeuwen mocht ik ook heuse zinnetjes inspreken. Het bleek nog verdraaide lastig te zijn om zinnetjes achterstevoren in te spreken en ervoor te zorgen dat een en ander omgedraaid verstaanbaar overkomt. Wel errug leuk om te doen, overigens.

Het is ook leuk om op tijd bij school te zijn om je zoon op te halen en hem blij te zien zijn met een nieuw paar schoenen nadat hij al dagen heeft moeten rondlopen op een stel met een enorm gat in de zijkant van de zool. Vrij vervelend is dat, weet ik uit ervaring.

Ook is het vervelend om je Olympische droom, al dan niet gedeeltelijk door andermans schuld, in duigen te zien vallen. Het overkwam ondermeer Gretha Smit en Marianne Timmer. Gelukkig maar dat er altijd dingen zijn die nog vervelender zijn. Zoals het feit dat het nieuwe modem wel werkt maar alleen af en toe.

Vreemd genoeg kan dat reden zijn tot hoop:"Als het ergste wat mij kan overkomen het missen is van een Olympische wedstrijd of het regelmatig uitvallen van mijn modem dan valt het allemaal eigenlijk nog wel mee."

Wat mij niet meevalt is de manier waarop men bij dagblad Metro met de Nederlandse taal omgaat: In een artikel over de desinteresse waarmee het gevaar van orkaan Katrina indertijd werd bejegend door regeringsfunctionarissen heeft men het over "organisationele verlamming." Heel apart.

Over apart gesproken: ik had pas weer zo'n overheerlijk maffe droom. Als U dat zo leest, hoe denkt U dan over mijn psyche?