Terrebel

"Als Irak's export no. 1 nou eens broccoli was?" "Don't come home in a bag, dad" Waren een paar van de vele kreten op de demonstratie waar ik zojuist van thuis kom.
Een machtig gevoel doorstroomt je wezen als je deel uitmaakt van zo'n grote groep mensen die solidair zijn. Bijvoorbeeld als de "wave" van geluid door de menigte waart. Dit zal toch een signaal moeten zijn voor Blair en zijn medestanders dat er zovelen zijn
die geen oorlog willen. "Ja", hoor je hem al zeggen "maar meer mensen liepen niet mee en die zijn dus voor een oorlog."
Een onzinnig argument natuurlijk maar wel eentje die de (niet-onafhankelijke) media graag overneemt.
In de menigte was ook, in navolging van de anti-inmenging in Vietnam-betogingen de yell te horen:
"George Bush, Molenaar." Misschien was ik dat zelf wel...
Iets van een heel andere orde: Dayna, het zusje van Eva is vandaag één jaar jong. Gek gevoel: Heb wel eerdere verjaardagen meegemaakt van kinderen, petekinderen en stiefkinderen maar van een "misschien"-kind nog nooit. Ik kan natuurlijk een DNA-test
betalen en er zo voor eens en altijd achterkomen of ze ook Fer's zusje is maar als dat betekent dat ik ook voor haar 150 euro per maand moet betalen om haar af en toe te kunnen zien pas ik daar liever voor. Waarom kan het leven niet wat eenvoudiger zijn?
Wellicht was mijn verste voorouder, een boer uit Transylvanië, gelukkiger met zijn relatief simpele leven dan ik met mijn ingewikkelde.
Toch waag ik het dat te betwijfelen want laten we één ding vooropstellen: IK BEN GELUKKIG!