Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Dit verhaaltje schreef ik als uitdaging aan mijzelf: 'schrijf een verhaaltje met dezelfde titel maar met compleet andere inhoud dan het verhaaltje van een week eerder'.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Het was een dag als alle andere.
Althans, het léék een dag als alle andere.
Met zijn beker automaatkoffie in de hand
keek hij voorzichtig om zich heen
terwijl hij deed alsof hij in de hete koffie blies.
Wat hij - minder stiekem - eigenlijk gewoon deed.
Er was iets met zijn cheffin vandaag
waar hij niet precies de vinger op kon leggen
en de kantinedame keek hem later die dag aan
alsof hij hier niet thuishoorde
maar hij haalde zijn schouders op,
deed zijn werk naar behoren
en ging op het einde van de dag gewoon naar huis.
Waar hij wisselde van pruik.
=============
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Kans maken op de oorspronkelijke (handgeschreven!) versie van bovenstaand verhaaltje?
Het volgende is mogelijk niet geschikt voor al te jeugdige lezers...
*Hij herinnerde zich de zachte fluisteringen in de nacht, noodzakelijk zacht vanwege de dunne wand die hun kamer van die van de hospita en zijn neef scheidde. Hij herinnerde zich de gejaagdheid waarmee zij haar aanwijzingen uithijgde en de korte pauzes die zij slechts namen om elkaar kraanwater toe te dienen ter voorkoming van uitdroging.
Hij herinnerde zich een bezoekje aan de huisarts vanwege slijtage-verschijnselen aan zijn manlijkheid en de opmerkingen van collega's over de wallen onder zijn ogen. Hij herinnerde zich hoe haar lange haren zijn borstkas, zijn rug, billen en vaak ook zijn dijen streelden, de warmte van haar kus en de koude van haar voeten.
Hij herinnerde zich de steek in zijn hart bij de gevoelloos uitgesproken woorden:"Het is over, hè?", uitgesproken tijdens een picknick waar veel van hun vrienden bij aanwezig waren.*
Vandaag weinig enerverends te melden (ja, gitaarles, wasje vouwen, nagels knippen, Star Trek kijken met zoon...maar dat weten we nou wel) dus vandaag maar weer een verhaaltje (hierboven dus) gepubliceerd.
En nu iets om mijn lezers (U dus) te betrekken bij de inhoud van dit weblog...;-)
Op verzoek van een vriendin vraag ik mijn niet onaanzienlijke lezers-schare een mogelijk einde op dit (nog niet zo lang geleden geplaatste) verhaaltje te bedenken en te versturen via terrebel [apenstaartje] gmail punt com. U kunt er een heel verhaal aan vastplakken of volstaan met een enkel regeltje. Het aardigste einde wordt volgende week hier gepubliceerd. Pogingen om de jury (c'est moi) om te kopen om die kans op eeuwige roem te pakken worden zeer op prijs gesteld. *Grijns*
Meedoen is uiteraard niet verplicht maar mij lijkt het geinig om de verschillende uitkomsten met elkaar te vergelijken. Doet U mee?
Voor wie geen zin heeft op de link te klikken hier nogmaals het (Waargebeurde!) verhaaltje waar het om gaat:
*Hij baande zich een weg door de duidelijk zichtbare rookwolken en de niet al te grote mensenmassa. Op de voet gevolgd door een kameraad. Door een luik dat in eerste instantie niet als zodanig herkenbaar was verdwenen de twee in de muur.
Door een kijkgat op kruiphoogte volgde zij hun verrichtingen. Binnen enkele minuten opende de eerste man het luik van binnenuit en beende weg -rokers, praters en drinkers negerend- naar de belendende ruimte alwaar duidelijk hoorbaar door de klapdeuren heen een feest in volle gang was.
In de lichaamshouding van een dier dat op handen en knieën klaarzit om haar bijdrage te leveren aan het voortbestaan van de soort wist zij te melden dat de andere man nog immer in de kamer aan de andere kant van de muur stond te wachten, af en toe om zich heen kijkend.
Met de ongeduldig afwachtende houding van iemand die op de afgesproken plek staat maar plotseling onzeker is over het afgesproken tijdstip.*
De link van vandaag is voor hen die op redelijk eenvoudige wijze (en gratis!) Engels willen leren. Niet alleen vanuit het Nederlands maar zelfs vanuit het Hebreeuws. Eigenlijk ontworpen voor kinderen maar ook een Hongaarse vriendin van me beleeft er veel genoegen aan!
Zijn hoofd voelde als een dames handtas: veel te vol en het meeste wat er in zat zou hij nooit nodig hebben. Terwijl hij zich schoor hoorde hij een beleefde kuch. Op zich niet vreemd, ware het niet dat hij alleen thuis was vanavond en hij zeker was dat het geluid niet uit zijn eigen keel kwam.
Hij probeerde er niet aan te denken maar hoe harder je probeert ergens niet aan te denken, hoe moeilijker die taak wordt. Dus gaf hij het maar op en gaf toe aan zijn gevoel van onrust. Van pure zenuwen liet hij zijn scheermes vallen en hoorde het toen wéér: zo'n beleefd kuchje als van iemand die om aandacht vraagt maar je eigenlijk niet wil storen.
Bijna had hij hardop geroepen - scherp ouderwets uitklap scheermes weer maar nu dreigend in de hand - : 'Wie is daar!?' maar hield zich op het laatste moment in. Daar maak je namelijk geen indruk mee bij een eventuele insluiper.
Een half uur geleden verheugde hij zich nog op een avondje uit en had voor de gelegenheid zelfs zijn Paisley shirt uit de kast getrokken! Maar nu werd zijn geest overheerst door maar één enkele gedachte: waar kwam toch dat geluid vandaan?
Hij was zo erg gefocust dat hij de stem niet hoorde die zei: 'Excuseert u mij.' Gevolgd door het geluid van iemand die een slokje water neemt. Keurig netjes gedrag van de nieuwslezer op televisie.
De handgeschreven versie van het verhaaltje van vorige week is gewonnen door...http://suskeblogt.com/ ! Van harte! Van bovenstaand verhaaltje bestaat geen handgeschreven versie dus die kan ook niet gewonnen worden door het verhaaltje te delen via sociale media. Toch wordt het erg op prijs gesteld indien u dat doet. Alvast mijn dank!
De rij voor de kassa was lang.
Daarom las zij een boek.
Hij stond een meter achter haar
en las hetzelfde boek.
De volgende dag kwam hij haar weer tegen.
Zij raakten in gesprek
en bleken bezig aan hetzelfde hoofdstuk
van hun leven.
===========
De handgeschreven versie van dit verhaaltje winnen? Stuur het verhaaltje inclusief deze link door via Facebook, Twitter of uw eigen weblog, laat dat aan mij weten en doe daarmee automatisch mee aan deze loterij!
'Ik ben jullie toch zó dankbaar! Jullie hebben mij uit cryostase gehaald en mijn kanker laten genezen. Dat zal wel een fortuin gekost hebben!'
-'Ach, dat viel wel mee hoor, opa. Alles bij elkaar was het maar zo'n 12000 Roebel. En het leek ons wel leuk om een opa te hebben om ons over vroeger te vertellen. Nu willen de buren er óók eentje!'
'Ik zou zo graag iets voor jullie terug doen maar weet niet wat.'
-'Geen zorgen, opa. Dat hoeft helemaal niet. Als u ons af en toe een verhaaltje vertelt zijn wij al heel tevreden. Zoals dat fantasie verhaaltje van laatst toen u vertelde dat de overheid mensen gewoon de harddrug alcohol liet gebruiken terwijl iedereen wist dat er elk jaar duizenden mensen door stierven. Dat kan toch helemaal niet? Erg grappig!'
'Nou, laat mij dan in elk geval eens voor jullie koken. Een lekker sukade lapje bijvoorbeeld. Geef mij maar een pan en een gasfornuis en ik zet iets lekkers op tafel over een paar uur.'
-'Een paar uur voor een sukade lapje? Dat gaat tegenwoordig heel wat sneller hoor, opa! Dat is nu in drie minuten klaar.'
'In drie minuten klaar!? Hoe dan? Dat kan toch helemaal niet? Waarmee dan?'
-'Maar opa!? Het verbaast mij dat u dat niet weet want het was in uw tijd al uitgevonden. Wij koken al jaren met de Nutri-Pulse® e-cooker.'
Oeps! Tijdens het genieten van een voorstelling kwam er weer zomaar vanzelf een verhaaltje uit mijn pen. In het Engels:
===============
For a few hours
he was back
where he belonged
with her
and her long lost
teddybear
and her new veil
which he knew
he had seen before
in her past
and his future
which was
today
==========================================
Heb sinds kort een nieuwe 'partytrick':
het ter plekke (laten) vertalen van een zelf geschreven verhaaltje.
Doorgaans van Nederlands (mijn moedertaal) naar Engels (niet mijn moedertaal).
Zal hier een poging wagen:
Een paar uur lang
was hij terug
in het tijdperk
waar hij thuishoorde
met haar
en haar verloren gewaande
teddybeer
en haar nieuwe sluier
waarvan hij wist
dat hij die eerder had gezien
in haar verleden
en zijn toekomst
en die was
vandaag
==========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Even geen stukje uit mijn NaNoWriMo-roman. Zelfs geen 'anders-dan-anders'-verhaaltje. Maar nee: gewoon een korte romantisch anekdotisch verhaaltje zoals de vaste lezer van mij gewend was. Omdat het bijna kerst is, ditmaal met een kerst-thema. Fijn weekend!
===
Het kostuum stond haar goed. Erg goed. Het rokje dat hoorde bij haar glimmende rode, met wit bont afgezette kerst-elfjes outfit was net niet lang genoeg. Daardoor kon hij een glimp van haar dijen opvangen.
Zij zat in een klapstoel, het ene fraaie been over het andere fraaie been geslagen, de losse voet spelend met de lucht. En zij las. Bridget Jones' Diary.
Zij keek op op zijn 'Hai!' en was zichtbaar blij met de afleiding die hij haar bood. Zo blij dat hij haar grot mocht bekijken. Althans, de grot die zij moest bewaken terwijl de kerstman met lunchpauze was.
De volgende dag kwam hij terug om haar te bedanken voor de interessante ervaring en haar iets te vragen wat hij de dag ervoor verzuimd had te doen. Namelijk haar naam.
Voor wie moeite heeft met mijn handschrift: jammer!
Nee hoor, grapje:
De eerste zonnestralen van die dag
deden haar haren goud oplichten.
Hij noteerde de opkomende gedachte
in een hoekje van zijn geest
waar die hem de rest van de dag
bijstond in zijn doen en laten.
Toen hij op het einde van de dag
met zijn hoofd een kussen raakte
moest hij glimlachen
zonder bewust te weten
waarom
Extraatje voor de fans: onder wie dit bericht deelt verloot ik het originele papiertje met daarop het handgeschreven verhaaltje. Is dat koel of wat?
(O, laat het wel even weten via welk medium u het verhaaltje heeft gedeeld.)
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Een jaar of tien geleden publiceerde ik dit verhaaltje. Kon mij toen niet herinneren met welk liedje in het hoofd. Waar de toevoeging flowers-flowers vandaan komt. Inmiddels weet ik dat wel. Dus hierbij het verhaaltje op herhaling met daarbij het betreffende liedje:
============================================
Hij wachtte tot de al twee jaar gepensioneerde CIA-agent naast hem
(Maar hoe kwam hij dan aan die verse littekens?) sliep
en waagde toen een blik over zijn rechter schouder.
Twee plaatsen naar achteren en aan de andere kant van het gangpad in de bus zat zij.
-flowers-flowers-
Eerder op de dag hadden zij in lichaamstaal afgesproken
dat als er nog sprake kon zijn van enige actie,
het nu moest gebeuren. In het holst van de nacht,
als de opgewonden jonge twintigers die zij zich voelden.
En ook waren.
Het was aardedonker omdat de bus door een groot stuk woestijn reed.
De laatste lichten hadden zij zo'n twee uur geleden achter zich gelaten
en behoorden toe aan een wegrestaurant annex pompstation.
Het geruststellende gebrom van de motor
had de meeste passagiers in slaap gebracht.
-flowers-flowers-
Achterin zat een junk half liggend en heftig zwetend te ijlen.
Die had al te lang geen shot gehad.
Een man met een vissershoedje op leek te lezen
maar had al zeker 20 minuten geen bladzijde omgeslagen
en was vermoedelijk ook weggedommeld.
Dit was hun kans.
De vriendin met wie zij reisde en naast haar zat snurkte zachtjes
en hij nam zijn kans waar.
-flowers-flowers-
Zelden smaakte een kus zo heerlijk en verboden.
Het adres dat zij hem gaf bleek niet te bestaan.
Maar de herinnering aan die kus zou hij nog lang koesteren.
Dit verhaaltje kan worden gezien als vervolg op dit verhaaltje met dezelfde titel.
============================================
Het begon als een sprookje.
Hun liefde voor elkaar
was oneindig groot.
Maar langzaam maar zeker
dreven zij verder uit elkaar.
Tot de dag dat zij de relatie verbrak
met een app-berichtje.
De inhoud van haar boodschap
deed er niet eens toe
want het was duidelijk:
Zij was hem goed zat.
===============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In iets andere vorm schreef ik dit verhaaltje al eens eerder maar aangezien het kerst is besloot ik het eens anders te verwoorden.
Voor de juiste sfeer vraag ik u deze muziek te luisteren terwijl u het verhaaltje leest:
Fijne kerst.
=========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================
Als kind was ik verliefd.
Op het allermooiste meisje van de wereld.
En van de klas.
Zoals dat gaat danste zij ook prachtig.
Op het schoolfeest.
Met de jongen met de meest vierkante kaak in de klas.
Dus niet met mij.
'In verwarde toestand voor de bus gelopen',
zei het in de krant,
een jaar nadat ik haar voor het laatst zag.
Maar ik wist beter.
Zij overleed niet lang nadat mijn zoon was geboren.
Wat je ook vindt van de dood, voor mij staat vast - not nadere bepaling - dat de dood vooral bijzonder definitief is. Wie dood is kan niet van het leven genieten. Daarom is het aan de levenden om voor zichzelf én de doden te genieten van het leven. Door lekker te eten wat een overleden geliefde graag at, bijvoorbeeld.
Hoe gedenkt u overleden geliefden?
Maandag was ik nog even aan het bijkomen en nagenieten van het weekend ervoor. Dat gevoel werd mede opgeworpen door het zien van deze foto:
Op kantoor was ik vooral bezig met het binnenhalen van geld en het inwerken van een nieuwe collega. Vind ik leuk, kennisoverdracht.
Net als af en toe even buiten zitten om mijn ogen rust te gunnen van het staren naar een beeldscherm. Liever kijk ik dan even naar de molen van de buren:
Wij lieten nieuwe stagiaires bierproeven en deden zelf mee.
Onze werkgever voorop. Gezellig! Een collega bracht mij met de auto naar huis en dat was fijn. Net als lieve berichten van vrienden van diverse kunne.
Wat ik geregeld wilde hebben heb ik kunnen regelen dus ik ging tevreden slapen die avond. Ook omdat het zelfgemaakte sausje voor bij de gebraden kip prima was geslaagd. Misschien volgende keer iets minder scheutig zijn met de chili poeder...
Dinsdag begon met een babbeltje met een buurvrouw in de binnentuin.
Ik deed boodschappen en verwonderde mij aan het gebrek aan internationale verontwaardiging over de situatie in Hongkong. De overheid daar heeft inmiddels politie agenten ingeschakeld die vermomd als actievoerders molotov cocktails gooien en winkelruiten inslaan. 'Kijk, het is dus terecht dat wij ongewapende mensen kapot slaan met gummiknuppels en voorbijgangers arresteren!' Beangstigend vind ik dat. 'Zou dat ook in Nederland kunnen?' vraag ik mij dan af.
Onderweg naar de supermarkt sprak ik even een buurvrouw en terwijl ik voorbereidingen trof voor het koken die avond bereidden een buurvrouw zich voor om samen met mij mijn voortuintje aan te pakken.
Jammer dat velen een geveltuintje blijkbaar beschouwen als vuilnisbak. Tja, waarom zou je ook niet je lege drinkbeker in iemands tuin werpen? De officiële vuilnisbak staat immers vier hele meters verderop en je wil toch niet moe worden?
Als avondeten prepareerde ik reepjes kipfilet, gewenteld in eigeel en geplette cornflakes met diverse kruiden, gebakken in olijfolie. Daarbij maakte ik twee verschillende sausjes, de ene iets pittiger dan de andere. Dat was het voorafje.
Het hoofdgerecht was een spinazieovenschotel met ei, kruidenkaas, knoflook en nootmuskaat, afgedekt met bladerdeeg, bestreken met eigeel en kaneel.
Toetje was chocolade/vanille ijs met een melo-cakeje en een bolletje geitenkaas met honing en ananas in bladerdeeg.
De buren die kwamen eten
hadden een prima passend wijntje mee en halverwege de maaltijd stapten wij over op bier. Een vriend van mij was er ook bij en met zijn allen genoten wij van het elkaar nader leren kennen. Door te letten op overeenkomsten en niet op verschillen. Want iedereen is anders en als je dat eenmaal accepteert leef je een stuk prettiger en met minder angsten en vooroordelen en zo. Echt waar!
Ook leuk: als gasten gewoon uit zichzelf naar de keuken wandelen en een kurkentrekker uit de la pakken en later op de avond half onderuit gezakt met de voeten op tafel zitten te genieten van wat er gebeurt. Fijn als mensen zich thuis voelen!
Het plan was opgevat om een avondwandeling te maken en dan aan de waterkant nog even wat verschillende kaasjes re proeven. Maar het was al later dan verwacht dus dat verslag houdt u nog even tegoed.
Al met al lag ik keurig tegen een uur 's nachts in het bedje. Bijzonder tevreden.
Woensdagochtend had ik even een buurvrouw op visite. Ik stelde een doos spullen samen en maakte die gereed om naar het postagentschap te brengen opdat-ie eerdaags bij mensen aankomt die een paar tientjes via Marktplaats hebben betaald voor de inhoud. Met een karretje want ruim 20 kilo tillen vindt mijn ouwe lijf best lastig. De afwas van de avond er voor leek veel maar viel uiteindelijk hartstikke mee.
Het avondeten genoot ik bij een vriend. Onderweg zag ik dit plaatje:
Later thuis beantwoordde ik nog wat e-mails en deed wat aan het huishouden voor ik tijdig de rust van de nacht opzocht.
Donderdag amuseerde ik mij kostelijk met het wereldnieuws (Boris Johnson die nu de daad bij het woord moet voegen bij zijn geliefde 'Brexit' en de situatie absoluut niet blijkt aan te kunnen en Donald Trump die weigert toe te geven dat hij 'de Bahama's' bedoelde toen hij het volk vertelde dat de staat Alabama zwaar getroffen zou worden door orkaan Dorian en daarom maar een officiële weerkaart vervalste met een markeerstift) en zat ik in een spervuur tussen twee nieuwe (tijdelijke) collega's die uiteenlopende vragen voor mij hadden. Van: 'Hoe maak ik een nieuw mailaccount aan in Thunderbird?" tot 'Wat betekent 'valuta'?' Erg gezellig en best nuttig maar mijn eigenlijke werk leed er wel een beetje onder. Tussendoor ontving ik een aanvraag voor een entertainment-opdracht. Al met al een prettige werkdag en wat gedaan moest worden werd gedaan.
Na het werk langs dit stukje hoofdstedelijk water
direct door naar een vriend die mij trakteerde op een avondmaal. Vermoedelijk niet mijn laatste. Onderweg naar hem sprak ik een toevallig passerende buurman van mij. Het was erg prettig en gezellig en zo. Nauwelijks tijd voor een toetje helaas want ik mocht mijn opwachting maken bij een vergadering van de bewonerscommissie. Op weg erheen even op straat staan kletsen met een andere buurman en al lopend gebeld met een buurvrouw en een oud-collega. Praktisch gebruik van een wandeling van een kwartier.
Op de agenda onder meer de kennismaking met de nieuwe consulent gebiedsbeheer, de liaison tussen huurders en woningcorporatie. Geschikte vent!
Thuis even zitten appen met een buurvrouw en een paar mailtjes verstuurd en zo. En de kookplaat schoongemaakt. Dat soort dingen. Voor je het weet is het bedtijd.
Vrijdag schreef en publiceerde ik - uiteraard, want het was vrijdag - een nieuw verhaaltje en kan u nu vertellen wat in het vorige verhaaltje (klik) bedoeld werd met 'een lbd'tje'. Typisch dat vooral de vrouwelijke vragenstellers die zich dat afvroegen het niet wisten want het verschijnsel werd uitgebreid besproken in onder meer de Linda, de Viva, tijdens high tea-evenementen en wat dies meer zij. Het is namelijk gewoon iets 'wat bijna elke dame wel in de kast heeft hangen', een 'Little Black Dress'. Een kort zwart jurkje dus. Vandaar ook zo goed passend in het betreffende verhaaltje.
Opvallend in het nieuws: de Britse regeringsleden gaan erover stemmen of zij zichzelf al dan niet incompetent vinden in verband met de Brexit. Als de meerderheid een verklaring van wantrouwen over zichzelf (...) uitspreekt kan dat goed nieuws zijn voor premier Boris Johnson want hij kan dan per direct aftreden 'want men vertrouwt mij niet' en de door hem gecreëerde puinhoop in handen van een ander geven.
Een collega vertelde dat zijn broer mede-eigenaar is van een bedrijf dat opkomt voor de belangen van Nederlandse brouwers van speciaalbier. 'O, dus bijvoorbeeld het gezamenlijk inschakelen van een incassobureau wanneer een café meerdere brouwers niet betaalt voor geleverd bier?' Het bleef even stil...'Eh, nee, nog niet...maar wát een goed idee! Ik ga dat doorgeven aan mijn broer!' Mij leek het een logische gedachte maar dat was het blijkbaar niet.
Veel gebaren in gebarentaal zijn ook logisch. Het gebaar voor 'koffie' is bijvoorbeeld 'doen alsof je een ouderwetse koffiemolen draait' en zo verder. De basis van gebarentaal werd eind Middeleeuwen gelegd in Frankrijk. Vandaar dat sommige gebaren tegenwoordig niet meer logisch lijken. Dat is logisch.
Ook dat elk land andere gebaren kent en dat het per vriendengroep kan verschillen hoe iemand wordt genoemd. Zo heeft mijn zoon in Wales het naamgebaar 'Jongen + ballon' meegekregen omdat hij bij kennismaking met een dove jongen hem een ballon gaf. Kortom: een bijzondere en zeer instructieve starterscursus gebarentaal mochten wij vrijdag op het werk ontvangen van een doof geboren collega en diens moeder.
Wij leerden praktische zinnetjes als 'Kun je even helpen?', 'Ik vind dit bier een beetje te zoet' en 'Fijn weekend!'
Het lijkt er trouwens op dat gebarentaal eerdaags zal worden erkend als officiële derde taal (naast Nederlands en Fries) in Nederland!
Op het einde van de dag deden wij een kleine bierproeverij met een klein hapje erbij en al met al was ik acht uur thuis. Half uurtje voor de buis gehangen en diverse mensen diverse berichten gestuurd per e-mail, via WhatsApp en via Messenger. En zelfs een beetje lopen schoonmaken.
Zaterdag uitgeslapen genoeg om een lange reis te maken: ik mocht die dag zes uurtjes als entertainer werken in Sappemeer-Oost. Waarvan ik tot voor kort het bestaan niet vermoedde. Door dit werk kom ik nog eens ergens!
Ooit kwam ik in Amsterdam een stel mensen uit deze regio van Nederland tegen. Zij waren op zoek naar het station. Dat er bij hun woonplaats ongeveer zo uitziet:
'Begrijpelijk dus dat u het station niet kunt vinden terwijl u volgens de kaart al heel dichtbij bent. Ziet u, bij ons is dít een treinstation:
Fijn gewerkt met leuke collega's en aardige mensen van de organisatie en ook van het bedrijf dat het zoveel jarig bestaan vierde. Uiteraard - want zo ben ik - kwam ik er een paar bekenden tegen. De dame bij de friettent vroeg wat ik wilde (goh, wat zou iemand willen die in de rij staat bij een friettent waar men alleen friet kan krijgen?) en ik zei: 'Een kus.'. Want zo ben ik. En die kreeg ik. Want zo ben ik. En een bakje friet kreeg ik óók nog:
Een paar van de aanwezige gasten waren zo lief mij een lift naar het treinstation te geven waardoor ik nog op een billijke tijd (half twaalf. In elk geval toch op de dag dat het feestje begon) bij een feestje in de hoofdstad was: Burlesque Freakout!
Ook hier met diverse bekenden gedanst, gepraat, gelachen, geknuffeld en zelfs wat gezoend. Dat alles op muziek die beter bij mij past dan de muziek die ik eerder die dag op het bedrijfsfeest hoorde. Ben nu eenmaal geen groot liefhebber van het Nederlands Levenslied, noch van de muziek die doorgaans met carnaval in Limburg wordt gedraaid. Voor wie wil weten wat dat nou eigenlijk inhoudt, dat 'Burlesque Freakout': hier een paar foto's.
U begrijpt wellicht dat ik het niet heel erg vond dat ik te horen kreeg dat een optie om later die nacht een paar uurtjes te werken in een nachtclub werd geschrapt. Na de optredens kon er nog lekker worden gedanst. Thuis stond ik - slechts gehuld in een grote grijns - onder de douche en met natte haren ging ik naar bed. Om een uurtje of drie.
Zondagochtend begon met een pot koffie die ik deelde met mijzelf. Na het instrueren van de wasmachine door wat knoppen in te drukken, het bewateren van de planten in huis en het schoonmaken van het aquarium en zo vertrok ik naar een buurtfestival. Vrienden van mij stonden daar bij de kraam van Kantlijn,
een organisatie die ooit was opgericht om daklozen en anderen die vertoeven aan de onderkant van de samenleving ('in de kantlijn' dus) te helpen hun ervaringen op papier te zetten door het organiseren van schrijfworkshops en dergelijke en weer een gevoel te geven van 'ergens bij horen'.
Sprak er ook even met een buurvrouw van mij die toevallig ook een kraam bemande en ontmoette een oud-collega raadslid, uit de tijd dat ik mij nog fanatiek bezighield met de lokale politiek.
Was van plan nog even naar de kroeg te gaan maar mijn lijf gaf signalen af dat dat misschien niet zo'n goed idee was.
Dus thuis de was opgehangen, dit weekverslag geschreven en wat aan mijn administratie gedaan. En toen was de week op. Net als ik zelf trouwens.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Massaal zijn zij ons leven binnen gedrongen en sommigen hebben zulke mooie ogen dat wij hun gedrag tolereren. Zij lopen ons in de weg, zijn doorgaans aartslui, doen niets om hun kost en inwoning te verdienen en vertrouwen erop dat wij een deel van ons inkomen inleveren zodat zij hun lekkere luie leventje kunnen voortzetten. Op onze kosten eten zij niet alleen, nee, wij betalen óók nog hun dokterskosten! Dus waarom hechten wij ons nog zo aan katten?
Mijn moeder noemde mij gemakzuchtig. Vond ik vreselijk! Ik noem mezelf liever lui. Minder letters.
Raar is het natuurlijk om anderen luiheid kwalijk te nemen lui te zijn. Wat is 'lui zijn' eigenlijk? Is dat 'niets tot weinig bijdragen aan de maatschappij'? 'Geen betaald werk verrichten?' 'Een deel van je tijd uitsluitend denken aan je eigen comfort?'
==========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================
Maandag werd ik 's middags pas wakker want ik had weer eens Olympische Spelen gekeken.
Prachtig om de oprechte blijdschap te zien van de twee vrienden die besloten
de verdiende gouden medaille met de ander te delen.
's Middags dronk ik een kopje thee met een buurvrouw en verder was ik lekker in huis bezig. Nadat dat anderhalf jaar niet kon was het een genot om te kunnen schoonmaken en opruimen! Ik ben er nog lang niet want anderhalf jaar achterstallig huishouden is niet in een weekje in te lopen.
Over lopen gesproken: ik liep een rondje om het blok
en raakte in gesprek met een buurvrouw, tevens lid van de Bewonerscommissie. Wij spraken over de buurt, onze gezondheid en over haar oppashondje. Oppervlakkig? Misschien. Maar je laat elkaar even zien dat je er mag zijn. Een ander even wat aandacht geven vind ik een mooie vorm van liefde.
Op Twitter deelde ik mijn verbazing over mensen die nog steeds denken dat vluchtelingen het maar makkelijk hebben 'want ze krijgen zomaar van alles gratis in Nederland!' Die enkele keer dat ik met een racist in gesprek ga stel ik dan ook voor om te ruilen met een vluchteling. Maar dan ook volledig:
De woning opblazen, de halve familie uitmoorden, maandenlang in een lek rubberbootje ronddobberen. Zonder toilet. Terwijl je vertelt wordt dat je welkom bent bij het volk dat jouw stad heeft helpen 'bevrijden' door er bommen op te (laten) werpen en aangesproken worden door mensen die roepen dat jij 'lekker in een gespreid bedje wordt opgevangen' en jou 'te lui vinden om te werken' maar weigeren jou een werkvergunning te geven 'want dan pik je natuurlijk onze baantjes in!'
Inmiddels is zelfs Katja Schuurman geen tegenstander meer van de Coronamaatregelen. Gek eigenlijk, hoe snel mensen van mening veranderen wanneer zij zelf ziek worden van een virus 'dat hooguit een vervelend griepje!' is.
Hier een samenvatting van de meest gangbare complottheorieën rond Corona met de feiten die daar tegenover staan.
Helaas pareren idioten reële argumenten niet zelden met 'Ja maar dat zijn maar feiten.'
Althans, tot zij - net als Katja Schuurman - zélf het virus oplopen. Maar zelfs terwijl zij naar adem liggen te snakken in een ziekenhuis, zijn er nog mensen die ontkennen dat Covid-19 wereldwijd ruim 14 miljoen doden opleverde. In Nederland alleen al ruim 20.000. Dat wil ik 'een simpel griepje' nog wel eens na zien doen.
Hoe vernietigend een virus ook kan zijn, de mens doet er niet veel voor onder. Zo zijn momenteel in de deelstaat Tigray, Ethiopië, etnische groepen tegen elkaar opgezet. Met beestachtige moordpartijen tot gevolg.
Potje strijken, aflevering Star Trek en naar bed.
Dinsdag voelde ik mij niet zo lekker. Tikkeltje verkouden, vermoed ik. Het was dan ook wat raar weer de afgelopen dagen. Mogelijk had ik ook een of andere allergische reactie (eigenlijk best een rare zinsconstructie: alsof een reactie ergens allergisch voor kan zijn) want mijn ogen voelden branderig en ik kon ze niet lang achter elkaar openhouden. Vervelend want er stond behoorlijk wat op het programma: het een en ander doen voor de Geheime Jongensclub en de Bewonerscommissie onder meer. Maar ook het inschrijven voor een workshop, overleg plegen met mijn klantmanager en afspreken met collega-artiesten om optredens voor te bereiden. Als de wereld van entertainment weer opengaat is het wel handig om iets te kunnen laten zien op het podium, tenslotte.
Noodgedwongen deed ik het heel rustig aan en hield ik het bij schrijven. Mijn hoofd zat weer eens vol met ideeën voor (korte)verhalen, een roman, een historische fictie roman, materiaal voor mijn toekomstige one man show, blogstukjes...Gelukkig heb ik ooit leren blind typen. De tikfouten haal ik er later wel uit. Anders wil een lieve (twitter)vriendin mij daar vast wel mee helpen. Nietwaar, Marianne? 😘
Een van die verhaaltjes publiceerde ik op een Facebook-pagina waar mensen UKV's (Ultra Korte Verhaaltjes) met elkaar delen. Met de bedoeling om te leren. Het is dus de bedoeling om een verhaaltje goed te lezen en als lezer te beoordelen. Zomaar zeggen: 'Ik vind het goed/slecht' is niet de bedoeling. Er wordt van je verwacht dat je ook kunt duiden waarom je een verhaaltje goed of slecht vindt. Erg prettig vind ik dat want én ik leer graag én ik deel graag kennis.
Anderen gaan misschien lekker op de bank hangen met een kop thee en een of andere Netflix-serie kijken of zo wanneer zij zich wat ziekjes voelen. Maar na twee of drie afleveringen heb ik dat echt wel gehad. Een hele avond TV-kijken vind ik gewoon erg moeilijk, laat staan een volledige serie 'bingewatchen'. Of 'marathonkijken' in het Nederlands.
Dus een deel van de dag besteedde ik aan het mij laten voorlezen. Dat doe ik dankzij het appje 'Librivox', ook verkrijgbaar op de huiscomputer. De mensen achter dit initiatief hebben zich ten doel gesteld om alle rechtenvrije boeken in diverse talen in te spreken en gratis ter beschikking te stellen. In eerste instantie voor blinden en slechtzienden maar ook mensen met branderige ogen hebben er profijt van. Lief, niet?
Omdat ik het moeilijk vind om 'niets' te doen, ruimde ik een stapeltje papieren op. Daartussen vond ik een envelop die ik ontving van een vriendin met daarin een paar foto's:
Links ziet u haar - inmiddels overleden - man en mij in een fotoshoot waarbij wij onze nieuwe LARP uitdossing uitprobeerden. Rechts mijn moeder zaliger, bij het vriendenstel op visite. In de tijd dat hij iedereen die op visite kwam fotografeerde om zijn nieuwe fototoestel uit te testen.
Woensdag werd ik moe wakker. Alsof ik die nacht niet had gedroomd maar avonturen beleefde in een andere tijd en op een andere plaats. Het was weer eens een apocalyptische droom. Soms droom ik dan van wat er gebeurt van vlak voor tot vlak na De Grote Lichtflits, soms speelt mijn droom zich enkele dagen na het gebeuren af en soms zie ik een mogelijke toekomst, enkele jaren nadat een groot deel van de mensheid is uitgeroeid.
In die dromen ben ik ook altijd aan het rondrennen. Om te schuilen, om anderen te helpen, om de altijd onzichtbare vijand voor te blijven. Best vermoeiend. Maar ook bijzonder interessant. Meer dan eens kom ik in die dromen namelijk ook een vrouw tegen. Letterlijk een vrouw van mijn dromen dus. Samen staan wij te schuilen, samen delen wij voedsel uit in een gaarkeuken, samen kijken wij naar De Grote Lichtflits. Minstens twee keer heb ik haar ook gezien in het leven dat ik leid wanneer ik niet slaap. Hier een verhaaltje dat ik schreef over een van die ontmoetingen.
In het huishouden deed ik alleen het hoognodige en omdat het woensdag was haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket.
Het voelde goed om die avond bij de vriend thuis te eten die al geruime tijd elke woensdag bij mij komt eten. Maar eindelijk kan ik zonder pijn en met niet heel veel moeite de steile trappen op die vanaf de straat leiden naar zijn woning. Feestje! Ik mocht zelfs in de luie stoel zitten die normaliter het domein is van deze twee oude knuffels:
En het was genieten van de koffie, gezet met handgemalen bonen:
Donderdag zat ik tegen een achterstand aan te hikken: tientallen berichten lagen op mij te wachten om beantwoord te worden. Natuurlijk wil ik iedereen direct aandacht geven maar dat lukt niet altijd. Ziek zijn heeft daar natuurlijk iets mee te maken maar misschien hang ik iets te veel aan het onderhouden van sociale contacten. Daarbij komen nog de (vrijwilligers)werk gerelateerde berichten per e-mail en diverse berichtendiensten. Ook dienen formulieren te worden ingevuld, aanvragen te worden verricht, sollicitatieverrichtingen doorgegeven aan mijn klantmanager, enzovoorts, et cetera.
Kortom, naast de tien tot vijftien sociale contacten per dag dient er nog meer gedaan te worden.
Naar een priklocatie
gaan bijvoorbeeld voor mijn tweede inenting met het Pfizer-vaccin tegen Covid-19.
Had na de injectie wat gebrek aan lucht. Voor mij een normale reactie wanneer ik een stofje binnenkrijg waar ik wat allergisch voor ben. Maar ik had gelukkig een lieve buurvrouw mee om mij te begeleiden en zij bleef even bij mij zitten tot het weer beter ging. Vanaf onze zitplek schoot ik dit plaatje:
Bij thuiskomst wilde ik eigenlijk wat doen aan mijn achterstanden maar besloot mijn lichaam de tijd te geven om te helen. Slapen dus.
Vrijdag werd ik koortsig wakker. Watten in het hoofd, gebrek aan concentratievermogen...Tikkie irritant maar ik was al wat voorbereid: het overkwam mij ook na de eerste prik.
Op sociale media stelde ik een paar anti-vaxxers de vraag: 'Als het écht zo is dat meer mensen ziek worden van het vaccin dan van het virus, waarom liggen de ziekenhuizen dan vol met Covid-patiënten die niet zijn ingeënt?' Zoals mijn gewoonte is, maakte ik een meme van deze vraag. Een 'lolcat' zelfs:
Behalve opmerkingen als 'Je liegt!', 'Je moet zelf onderzoek doen!' en een paar scheldpartijen, ontving ik geen reacties. Gek, niet?
Net zo gek als mensen die de gasten en presentator van podcast De Trueman Show geloven. Terwijl bekend is dat dit programma 'dat op zoek gaat naar de waarheid' niets meer is dan een opsomming van complottheorieën en de bedenker al toegaf dat hij het om geen enkele andere reden doet dan om geld uit de zak te kloppen van goedgelovige luisteraars. Jorn Luka is in eerste instantie namelijk gewoon een zakenman. Veel mensen houden nu eenmaal van sensationele verhalen. Dat die vol onzin zitten doet niet ter zake. Iemand met zelfs maar een rudimentaire kennis van marketing (zoals Jorn Luka) weet dat.
Over onzin gesproken: mensen die roepen dat er straks een vaccinatieplicht komt en bang zijn dat hun kind alleen maar naar school mag wanneer dat kind is ingeënt. 1.Er is al lang in de wet vastgelegd dat kinderen niet verplicht ingeënt mogen worden. 2. Veel anti-vaxxers hebben hun kinderen wel laten inenten tegen polio en de mazelen. 3. Om naar het buitenland op vakantie te kunnen gaan, halen ook anti-vaxxers gewoon de verplichte vaccinaties. 4. Wappie-held Willem Engel heeft zich laten vaccineren dus hoe erg kan dat nu zijn?
De afwisseling deze dag bestond voor mij vooral uit wisselen tussen bank en bed om op te liggen. Het grootste deel van de dag stond mijn telefoon uit want ik wilde gewoon even alleen zijn met mijn ellende. Toch kon ik het niet laten een stukje te wandelen.
Die avond keek ik de laatste aflevering van het laatste seizoen van Star Trek: Voyager. De 'Reiziger' kwam thuis. *Snif* *Snotter*. Meeleven met mensen die je niet kent? Die niet eens bestaan? Ja hoor, kan prima.
Zaterdag lag ik nog lekker in bed. Rustig wakker wordend na een goede nachtrust en constaterend dat ik koortsvrij was. Houzee! Kopje koffie, bakje rijstepap met banaan en gaan! Beetje schuiven en sjouwen, lekker muziekje erbij en in mijn pauze even Olympische Spelen kijken, genietend van de 'buitenlandse' (ze woont gewoon in Brabant, hoor) Sifan Hassan die doodleuk in haar eigenste uppie 'ons' aan drie medailles geholpen heeft, waarvan maar liefst twee van goud! Oké, van een legering die voor net iets meer dan 1 procent daadwerkelijk uit goud bestaat maar het gaat om het idee.
's Middags haalde ik een zak kattenvoer en zat even aan de waterkant.
Had thuis een buurvrouw op de thee en besloot mijn 'twitterfeed' eens op te schonen: tientallen mensen van mijn lijst gehaald die al minstens enkele weken niet aanwezig waren op Twitter. Dat scheelt!
Ook maakte ik een inhaalslag op het gebied van reageren op berichten. Natuurlijk zou ik het liefst alleen maar 'leuke' dingen doen maar er diende ook gewerkt te worden: voor de Bewonerscommissie, voor de Loge, voor mijn eigen bedrijf, aan mijn toekomstige nieuwe carrière, aan mijn gezondheid. Dus ik vulde formulieren in, werkte administratie bij, werkte aan een opzetje voor een nieuwe website, deed mijn lichamelijke oefeningen iets fanatieker dan normaal, volgde een paar lessen Frans ter ontspanning en maakte het aanrecht schoon.
Als beloning mocht ik laat opblijven.
Zondag lag ik 's ochtends in bed nog na te genieten van de prestaties van geweldige atleten! Niet in de laatste plaats Sifan Hassan (goud op de 5 kilometer én de 1500 meter hardlopen én brons op de 10 kilometer) en het prachtige zilver van de Nederlander Abdi Nageeye op de marathon.
Mooi niet dat twee mensen die zoveel ellende hebben meegemaakt zo ontzettend goed presteren en zoveel mensen positief motiveren? Ik heb nooit mensen begrepen die roepen dat vluchtelingen (Hassan is - als kind en in haar uppie - gevlucht uit Ethiopië en Nageeye uit Somalië) lui zijn, niets toevoegen aan de Nederlandse samenleving, terug moeten naar waar ze vandaan komen en meer van die onzin.
Wat ik zo mooi vind aan de Olympische Spelen? Dat racisten erg stil zijn wanneer 'buitenlanders' een medaille veroveren namens 'hun' land.
Deze dag vulde ik een vuilniszak voor de helft met diverse rotzooitjes (inclusief de inhoud van het prullenbakje onder mijn aanrecht), vulde een flinke doos met oud papier en bakte een soort van pizza.
(Hier de basis. Er kwam nog meer op)
Gebaseerd op de flammkuchen bodem die ik een aantal dagen eerder in mijn voedselpakket aantrof. Smakelijke manier om restanten op te maken! Wat maïskorrels, een plak ham, wat kaas, een paar tomaten, courgette...een kwartiertje de oven in en smikkelen maar! Het was wat veel voor mij als lunch dus een buurvrouw kwam mij helpen.
Intussen keken wij naar de slotceremonie van de Olympische Spelen in Tokio.
Bijzonder waren die niet alleen door de bijzondere prestaties van de bijzondere atleten maar ook door de aanwezigheid van honderden medisch opgeleide mensen die hielpen een nieuwe uitbraak van het coronavirus te voorkomen. En bijzonder ook door de honderden schoolkinderen die voor elke deelnemer een bosje in elkaar gevlochten bloemen - 'als symbool voor schoonheid en verbinding' - hadden samengesteld als substituut voor ouders, vrienden en andere geliefden die er niet bij konden zijn om hen aan te moedigen. Mooi gebaar vond ik dat.
Wat ik ook mooi vond was de blik van oprechte vreugde in de ogen van mijn buurvrouw toen ik een verheugend nieuwtje met haar deelde. Met jullie, mijn lieve lezers en lezerinnen, deel ik het nog even niet. Sorry. Maar geen nood: wanneer het zo ver is, leest u het op dit blog.
Begin van de avond deelde ik hetzelfde nieuws met een andere buurvrouw tijdens de koffie terwijl ik het tussendoor deelde met een vriendin. Allen reageerden enthousiast. Wat mijn enthousiasme dan weer versterkte.
De muziek van deze week is een stukje van Johan Sebastian Bach. Het werd gebruikt voor de film Nostalghia van Andrei Tarkovsky. Dat vind ik zelf een iets prettiger klinkende - en eenvoudiger te onthouden - titel dan de officiële: Prelude and Fugue No. 8 in E flat minor, BWV 853.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Paul Johnson en Dennis Thomas
Posts
