Maandag had ik de wekker op half acht gezet want de CV-monteur zou 'in de loop van de ochtend' komen. Die bleek dus ziek. In plaats van hartverscheurend afscheid nemen van mijn trouwe gaskachel ging ik dus maar naar het werk. Onder het mom van 'je moet toch wat met je vrije tijd.' Helaas kon ik op het werk ook niet veel doen want het boekjaar 2018 is in principe afgesloten en het boekjaar 2019 beginnen wij met een voor ons nieuw boekhoudpakket waar ik nog geen onderricht in heb gekregen. Bovendien zijn onze artikelen en grootboeknummers er nog niet in opgenomen. Dus kan ik er weinig mee, mocht ik al weten hoe. Gelukkig is er op een kantoor altijd wel iets te doen dus deed ik dat maar: e-mailen, reorganiseren, opstellen van een prognose en dergelijke. Best fijn dat daar nu eindelijk tijd voor was.
Thuis even snel een mandarijntje naar binnen en documenten meegraaien voor de bestuursvergadering van de maandagavondclub die die avond lekker vroeg begon. Onder deze lampen:
Er werd meer besproken dan op voorhand was gedacht dus was pas tegen tienen 's avonds thuis. Even wat gegeten en toen nog twee uurtjes aan het werk met verslagen en e-mails schrijven vanuit mijn functie van Secretaris van de club.
Dinsdag mocht ik mij melden bij de mondhygiëniste en bij de tandarts. Ook de tandarts is een mevrouw maar voor mij klinkt het onlogisch om haar daarom 'tandartserin' of zo te noemen. Naar de bank gegaan, boodschappen gedaan, zitten schrijven bij de koffiezaak om de hoek (lekker rustig en inspirerend. Ga ik vaker doen!)
en vervolgens pizza gemaakt voor een buurvrouw en mijzelf.
Die bij haar thuis gegeten met koffie toe.
Thuis een andere buurvrouw blij gemaakt met een overgebleven stuk pizza en samen een pot thee leeggedronken. Hou ik van, lekker huiselijk doen. Was al in huiskledij (een lekker losse broek en een warm vest) toen een vriend mij uitnodigde hem te vergezellen in een lokale horecagelegenheid. Was even verleid maar besloot toch maar thuis te blijven. Met de buurvrouw en wat schrijfwerk.
Ook ik verbaasde mij over het gegeven dat de voorman van een Nederlandse politieke partij de zogeheten 'Nashville-verklaring' (klik) mede-ondertekende. In dat pamflet worden homoseksuelen 'onrein' genoemd. Beetje achterhaald concept, meneer van der Staaij van de SGP!
Woensdag lekker bezig geweest op kantoor. Vooral met het afronden van het boekjaar 2018. Voor de tweede keer deze week was er iemand in mijn netwerk die zich erover verbaasde dat ik werk op het werk. 'Huh? Beantwoord jij jouw privé mail niet op het werk?' Klopt. Dat doe ik thuis. In mijn privé tijd. Naar verluidt ben ik daar een uitzondering in. Kijk maar naar het gegeven dat verreweg de meeste berichten op Facebook door mensen tijdens werktijd worden geplaatst. Niet dat ik nooit privé dingen doe in de baas zijn tijd (reageren op een appje, bijvoorbeeld).
Elke werkdag besteden wij - volgens dit onderzoek (klik) - zo'n 55 minuten aan privé-internetten. Goed voor - op basis van een fulltime dienstverband - een productieverlies van 25 werkdagen. Andere privé-zaken buiten internetten zijn hierbij niet meegenomen. Vooral vrouwen en werknemers jonger dan 35 bellen, mailen en internetten privé in de tijd van de baas. Voor zo'n 4 uren per week. Op basis van 38 uren per week best veel, vind ik.
Daarnaast kijken wij als Nederlanders gemiddeld drie uren per dag (klik) naar programma's op televisie. Tijdens het televisiekijken is e-mail onhandig. Logisch dus dat mensen dat op het werk doen. Blijkbaar.
Na het lezen van deze onderzoeken begrijp ik ook beter waarom mensen zo vaak roepen dat zij 'geen tijd' hebben. Naast 8 uren per dag slapen, 8 uren per dag werken, anderhalf uur per dag reistijd en 3 uren per dag tv kijken blijft er nog maar anderhalf uur per dag over voor boodschappen doen, koken, eten en afwassen. Nu begrijp ik ook waarom mensen zo verbaasd reageren wanneer ik laat merken wél tijd te hebben voor sociale contacten en vrijwilligerswerk: ik kijk gemiddeld een half uur per dag televisie. Bovendien ervaar ik minder druk op het werk omdat ik (bijna) 8 uren per dag aan werk besteed en niet hetzelfde werk hoef te doen in de 7 uren die anderen er aan besteden.
Maar goed: 's avonds at ik bij een vriend die ik les mocht geven in omgaan met zijn smartphone. Leuk vind ik dat, kennis overdragen. Onderweg naar huis kwam ik langs deze gracht:
Verder in de avond zat te kijken naar 'De Heineken Ontvoering', een interessant inkijkje in de wereld van de Amsterdamse criminaliteit. Samen met een buurvrouw en een pot thee. Vroeg naar bed want niet zo lekker.
Donderdag wakker na ruim 8 uren slaap. Nog steeds wat rillerig maar toch maar naar het werk omdat ik instructie zou krijgen in het werken in het nieuwe boekhoudpakket. Met onze externe boekhouder samen gewerkt aan de jaarrekening 2018 en een inkijkje gekregen in het werken met Exact Online. Interessant! Maar ook erg vermoeiend. Lag die avond dus weer vroeg in bed.
Vrijdag na ruim negen uren slapen weer naar kantoor om begrotingen op te stellen en zo. Werken in het oude pakket is lastig vanwege de jaarafsluiting en werken in het nieuwe systeem nog even niet mogelijk. Komt goed. Het was vrijdag dus de werkdag werd geëindigd met een biertje.
In het nieuws was dat premier Rutte verklaarde relschoppers die hulpverleners lastig vallen het liefst zelf in elkaar te willen slaan en daarbij de wet te negeren. Handig, want met zo'n uitspraak krijg je 'de gele hesjes' (natuurlijk weet ook ik dat dit geen homogene groep is dat en 'gele hesjes' het vaak ook onderling niet met elkaar eens zijn) zover dat zij vergeten dat jij de oorzaak bent van hun onvrede. De hulpverleners waar het om gaat weten heel goed dat iemand niet minder agressief wordt door hem op de neus te slaan maar de groep stemmers die Rutte wilde bereiken met zijn uitspraak weet dat niet.
Thuis genoten van de 400ste aflevering van De Slimste Mens en van het delen van een pot thee met een buurvrouw.
Zaterdag deed ik heel rustig aan: huishoudelijke klusjes zoals het verwerken van papieren
terwijl ik keek naar schaatsen op TV. Kijken naar het EK Allround en het EK Sprint deden mij terugdenken aan de tijd dat ik samen met mijn lieve oma zaliger als kind op de bank zat te kijken, keurig de rondetijden noterend in het schema dat in de krant stond afgedrukt. Als dan Het Wilhelmus werd gespeeld omdat iemand uit Nederland naar huis mocht met de titel dan gingen wij staan.
'Wat een lelijk kind ben jij' van Stefan van Hoek is het eerste boek van dit jaar en is een verhalenbundel meet daarin anekdotes die zich afspelen in het Rotterdamse kroegleven. Soms vermakelijk en met enkele leuk gevonden spitsvondigheden. Het leest als het dagboek van een alcoholist.
Zondag had ik een beetje last van een winterdip, net als een op de drie mensen, naar het schijnt. Niets bijzonders dus maar toch was ik blij met het bezoek van een buurvrouw die niet alleen een pot koffie met mij deelde maar ook een fijn gesprek. Ben blij met mijn buren want van mijn kat en goudvissen krijg ik weinig respons op mijn opmerkingen.
Ik maakte (waarschijnlijk voor het laatst want dit seizoen krijg ik centrale verwarming) de gaskachel schoon, werkte een paar uurtjes voor de Loge en zag Sven Kramer voor maar liefst de tiende keer Europees kampioen schaatsen op de lange baan worden. Ook andere schaatsers (m/v) - zowel op de lange alsook op de korte (shorttrack) baan zetten knappe prestaties neer en wat mij opviel was de onderlinge kameraadschap die zich zelfs uitbreidde naar collega-sporters van andere teams. Best bijzonder vind ik dat.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/01/star-wars-art.html
Sunset soon forgotten van Iron and Wine is de muziek van deze week:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
