Geboren

Gisteren een immer favoriete bezigheid uitgevoerd: het inplakken van enkele maanden aan bonnetjes in mijn kasboek. Een klus waar ik altijd erg blij van wordt...Gelukkig was tegelijkertijd mijn vriendin bezig aan háár administratie en gedeeld leed is half leed. Klein nadeeltje aan eigen baas zijn: al kun je goeddeels je eigen tijd indelen, dat wil nog niet zeggen dat het werk niet gedaan hoeft te worden. En natuurlijk kan ik een opdracht weigeren maar de opdrachtgever in kwestie zal voortaan minder geneigd zijn mij in te huren.

Mijn woning huur ik ook en omdat er een paar akkefietjes waren schreven mijn buren en ik een brief aan de wonincorporatie. Vanmorgen kwamen twee vertegenwoordigers van Ymere bij en met mij praten over de inhoud ervan. Samen kwamen wij er goeddeels uit en dat is mooi, nietwaar?

Voor de buren schreef ik het een en ander op en hieronder vindt u een passage:

+De werkzaamheden die volgens een bericht in augustus 2012 'een paar weken' zouden duren worden waarschijnlijk over twee weken beëindigd. Wat betreft de overlast van enkele werklieden: Schilders te vragen om acht uur 's ochtends geen liedjes meer te fluiten die losjes zijn gebasseerd op de grootste hits van de vroeg overleden volkszanger André Hazes is mogelijk in strijd met het Internationale Verdrag van de Rechten van de Schilder.

Ook kwam er tijdens het gesprek een fraai pleonasme naar voren: "Laten wij dingen preventief voorkomen." Persoonlijk vind ik dat een mooie zinsnede voor een boek. Maar dan eentje over de taal die politici bezigen...

Boek nummer acht van dit jaar is Karaktermoord van Roel Janssen en is een prettig lezend detective-verhaal dat zich deels afspeelt in Rotterdam. Het begint allemaal met een vrij gruwelijke moord...

Volgens velen is geweld de beste manier om geweld te beëindigen. Maar als dat écht zo is, waarom is er dan nog steeds geweld?

En waarom genieten mensen zo intens van geweld op televisie? Zo heeft de reeds lang beëindigde Duitse Crimiserie Derrick nog steeds een trouwe schare kijkers over de hele wereld.
Dat was voor een groot deel te danken aan het acteerspel van Horst Tappert

Heel veel mensen stonden even stil bij zijn overlijden en sommigen pinkten zelfs een traantje weg. Tot zij vernamen dat zij treurden om een oud-SS'er. Opeens was hij geen goede acteur of zelfs maar een geliefd karakter. Nope. Opeens was hij een slechterik. Typisch. Net als mensen die van iemand houden en dan opeens niet meer. Alsof 'houden van' van de ene op de andere dag verandert! Hoe kun je nu je gevoelens voor iemand zomaar veranderen? Die heb je of die heb je niet, ondanks iemand's verleden.
U houdt natuurlijk van uw partner. Maar verandert dat gevoel wanneer u ontdekt dat uw partner in zijn of haar jeugd een appel heeft gestolen? Ik denk van niet. Maar waar legt u de grens? Wanneer is iemand slecht? Bij het stelen van 10 appels? Bij 1038 stuks? Kortom: waar legt u de grens?

Nederlanders (Vlamingen ook?) zijn en waren natuurlijk allemaal heilig en stuk voor stuk zaten onze (groot) ouders in het verzet ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.

Zelfs wanneer zij pas in 1953 waren geboren...

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Jack Vance

Egoïsten

Krijg ik een paar tientjes per maand aan vrijwilligersvergoeding en wat doe ik ermee? Ik ga met mijn zoon en vriendin naar de film! En dat terwijl ik dat geld niet echt heel hard nodig heb en dus makkelijk aan bijvoorbeeld Artsen Zonder Grenzen kan geven! Ja, beste lezers, ik ben een egoïst.

Net als u wil ook ik dezelfde behandeling krijgen die ieder ander krijgt én als individu worden behandeld.

Wij zijn toch eigenlijk maar een hypocriet en tegenstrijdig stel mensen, niet? Zo vinden wij dat buitenlanders te lui zijn om te werken én onze baantjes inpikken. Wij vinden dat iedereen zich aan de regels moet houden behalve wijzelf. Alles wat in de Bijbel staat nemen wij voor waar aan, behalve de passages die ons onwelgevallig zijn. Het is verschrikkelijk dat 'niemand er wat aan doet' maar zelf hebben wij 'geen tijd' er wat aan te doen. Wij hebben geen tijd om iemand te bellen maar zien doodleuk avond aan avond zeker acht reclameblokken a zeven minuten aan ons voorbijtrekken. Andere mensen kunnen toch óók anderen helpen? Dus waarom zouden wij dat moeten doen?

Precies dat is de mentaliteit die zorgt voor de zogeheten 'verharding' van de maatschappij. Vroeger waren er nog politici die het goede voorbeeld gaven maar heden ten dage wordt een hoge post binnen de overheid vooral gezien als opstapje naar een hoge functie in het bedrijfsleven. Nietwaar, heren Eurlings (KLM), Bos (KPMG) en Balkenende (Ernst & Young)?.

Iedereen kent zo langzamerhand de verhalen over Monsanto, de wereldmarktleider op het gebied van kunstmest en GMO's (Genetische gemodificeerd voedsel): in ruil voor een extra vakantiehuisje voor de een of andere manager wordt langzaam maar zeker onze planeet verwoest. Maar ja: wat is belangrijker: de toekomst van de planeet of individuele financiële winst op de korte termijn? En Monsanto is niet de enige...

Neem Parlevinker & van der Plas: één van de grootste visserijbedrijven ter wereld ontvangt vele miljoenen euro's per jaar door (illegaal) veel meer vis uit de zee te halen dan volgens de quota is toegestaan. Logboeken worden vervalst en het bedrijf heeft zelfs een duurzaamheidscertificaat voor het vangen van haring. Het bedrijf dat het certificaat verleende wil niet zeggen waarom Parlevinker dat certificaat van hen ontvangen heeft en Parlevinker wil voor het TV-programma Zembla helaas niet reageren op de beschuldigingen van fraude en oplichting.

Toen uitkwam dat een schip van Parlevinker mogelijk buitenlandse werknemers uitbuitte kon premier Mark Rutte 'helaas niets doen want het schip vaart onder Panamese vlag' maar toen het schip in Frankrijk aan de ketting werd gelegd schreef Parlevinker dat aan de minister-president die op stel en sprong naar Frankrijk ging om de Nederlandse handelsbelangen te verdedigen. Logisch ook, want wat telt zwaarder: handelsbelangen of zo'n kleinigheidje als mensenrechten? Interessant om te bedenken waar premier Rutte zal belanden na zijn politieke carrière: een commissariaatje bij Parlevinker toevallig?

Intussen gaan ongewenste visjes overboord en zeebewoners als haaien en schildpadden gaan als onverkoopbare 'bijvangst'(en dood) terug in zee. Per zeereis kan dat gaan om anderhalf miljoen kilo aan levende wezens die voor niets zijn gestorven. Van de Franse overheid kreeg Parlevinker & Van der Plas een boete opgelegd van een half miljoen euro; de helft van de dagopbrengst van het één enkele keer uitvaren van één enkele boot.

Het bedrijf zelf zegt: 'Ja maar als wij het niet doen doet een ander het wel en sinds wanneer is er iets mis met geld verdienen?' Bovenop het vangen van vis houdt het bedrijf zich bezig met het vangen van Europese subsidie en ontving het ondertussen ongeveer 40 miljoen euro aan Europees belastinggeld. Hoe zij dat voor elkaar hebben gekregen is niet helemaal duidelijk. Maar wél is duidelijk dat dit allemaal niet zou gebeuren wanneer wij als consumenten bereid zouden zijn met kleinere visjes genoegen te nemen. Ofwel: niet alleen de directieleden van grote commerciële bedrijven maar ook wij zijn eigenlijk allemaal egoïsten.