Geliefde

Ik hou van de bioscoop; zo'n twee uren lang naar een groot scherm kijken zonder te hoeven nadenken. Gewoon ondergaan. Ofwel komische capriolen danwel een familiedrama van mensen die het erger hebben dan jijzelf. Of gewoon keiharde onlogische aktie. Zaterdagavond vierden wij de eerste vrije dag na 13 dagen onafgebroken werken met een bezoekje aan een bioscoop in Haarlem voor het bekijken van Ice Age 4. Bijzonder grappig!

Wel opvallend dat het erg rustig was in de zaal. Maar ja, met zo'n 11,50 euro voor een kaartje is het bijna niet leuk meer. Zonder de twee vrijkaartjes die wij hadden was het ook voor ons moeilijk op te brengen geweest.

Is het u ook opgevallen dat na de afgelopen warme dagen niemand meer durft te roepen dat de berichtgeving over de opwarming van de aarde onzin is? Zelfs PVV-stemmers en lezers van De Krant van Ingeslapen Nederland zijn opvallend stil.

En opvallend veel aanwezig op Turkse en Griekse stranden, de afgelopen vakantieperiode. Wat vreemd is want allemaal claimen ze dat 'het allemaal de schuld is van die stomme buitenlanders en dan vooral van Turken en Grieken!'

Zelf hebben zij uiteraard 'geen tijd' om er wat aan te doen en dus is klagen het enige wat velen doen. Er zijn mensen die erover klagen dat de dames van Pussy Riot door de trawanten van Poetin zijn gearresteerd vanwege het uiten van hun mening. In 'dat achterlijke Rusland' is dat geen verrassing maar in een democratie mag je zeggen wat je wilt. Toch?

Fout!

Bradley Manning zit al maanden zonder proces in de cel, puur en uitsluitend omdat hij vindt - net als bijvoorbeeld Julian Assange - dat de Amerikaanse overheid transparant moet zijn.

Nu zijn er mensen die niet willen ingrijpen bij dit soort misstanden en zelfs niet willen protesteren. Omdat zij vinden dat daar rechters voor zijn. Of dat anders De Hoogste Rechter - God dus - wel een oordeel zal vellen.

Maar als hetgeen dat Manning of Pussy Riot is overkomen nu'ns in Nederland of België zou gebeuren? Of met een geliefde?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Neil Armstrong

Vleugels (Een verhaaltje)

Zo vreselijk was zijn leven niet. Hij had een goede baan waarmee hij een behoorlijk inkomen verdiende. Zijn vrouw runde een webshop via welke zij haar zelfgemaakte dingetjes verkocht en twee keer in de week kwam een oudere Francaise helpen met het huishouden.

De kinderen woonden en studeerden in een andere stad en het was prima zo. Wel jammer dat zijn vrouw zo lelijk was.

De jaren en haar voorliefde voor chocola hadden hun tol geëist en zij was al lang niet meer de slanke den op wie hij ooit verliefd was geraakt. Soms fantaseerde hij dat zij haar jas van vet zou uittrekken om te ontpoppen tot een echtgenote die hij weer met één arm kon omvatten. Een prachtige vlinder in plaats van een lelijke rups.

Peinzend draaide hij de auto de garage in, vroeg zich af wat zij zouden eten, liep om naar de voordeur en duwde die open. Hij zag zijn vrouw niet en was verbaasd.

Tot hij een enthousiaste stem hoorde zeggen: 'En schat, wat vind je ervan?' De vraag trok zijn blik omhoog. Waar zijn vrouw vlak onder het plafond naar hem lonkte met haar verse blauwe vleugels.