Vleugels (Een verhaaltje)

Zo vreselijk was zijn leven niet. Hij had een goede baan waarmee hij een behoorlijk inkomen verdiende. Zijn vrouw runde een webshop via welke zij haar zelfgemaakte dingetjes verkocht en twee keer in de week kwam een oudere Francaise helpen met het huishouden.

De kinderen woonden en studeerden in een andere stad en het was prima zo. Wel jammer dat zijn vrouw zo lelijk was.

De jaren en haar voorliefde voor chocola hadden hun tol geëist en zij was al lang niet meer de slanke den op wie hij ooit verliefd was geraakt. Soms fantaseerde hij dat zij haar jas van vet zou uittrekken om te ontpoppen tot een echtgenote die hij weer met één arm kon omvatten. Een prachtige vlinder in plaats van een lelijke rups.

Peinzend draaide hij de auto de garage in, vroeg zich af wat zij zouden eten, liep om naar de voordeur en duwde die open. Hij zag zijn vrouw niet en was verbaasd.

Tot hij een enthousiaste stem hoorde zeggen: 'En schat, wat vind je ervan?' De vraag trok zijn blik omhoog. Waar zijn vrouw vlak onder het plafond naar hem lonkte met haar verse blauwe vleugels.

Fout

Vandaag genoten m'n vriendin en ik de lunch bij m'n tante in Den Haag. Handig, omdat wij daar in de buurt moesten zijn voor werk. Toevallig sprak ik gisteravond haar zus aan het ziekenhuisbed van m'n moeder. Daar waren ook m'n schoonzus en haar moeder.

Zomaar totaal onverwacht ben ik alle dagen aan het werk en dat is even wennen. Ook lastig want wie op de weg zit kan niet thuis de administratie doen. Of de was. Bijvoorbeeld.

Toen ik voor mijzelf begon dacht ik niet elke dag aan het werk te zijn maar gewoon af en toe een entertainment-opdracht binnen te halen en hopelijk voldoende om van te kunnen leven. Maar opeens werk ik (in elk geval voor enkele weken) elke werkdag vanaf ongeveer half negen en ben ik zelden voor vier uur 's middags thuis. Waarbij ik dan ook nog regelmatig in de weekenden werk.

Het fabeltje dat alle zzp'ers lui zijn is hiermee wel doorgeprikt!
Toch zijn er nog steeds mensen die denken dat ik mij te pletter verveel naast mijn werk, m'n vrijwilligerswerk (wat erg meevalt hoor!), het opzoeken van m'n moeder in het ziekenhuis, het huishouden en de zorg voor een tienerzoon. Een slechte zaak, al zeg ik't zelf.

Slechte zaak, die McDonalds: vet eten waarmee overgewicht bij kinderen (èn hun ouders!) gestimuleerd wordt, tonnen aan milieu-onvriendelijk verpakkingsmateriaal en een slavendrijver voor het personeel. Toch?

Aan de andere kant sponsort deze grote fastfoodketen sport-evenementen en het Ronald McDonaldhuis. Zodat mensen sport kunnen bedrijven en familieleden van zieke kinderen vlakbij het ziekenhuis kunnen logeren.

Heffen de 'slechte' en de 'goede' McDonalds elkaar op? Misschien. Maar feit is dat wij, gewone burgers, niet zomaar met het vingertje kunnen wijzen en zeggen dat iets goed is of fout.