Geweten

Het was weer een heel fijn weekend! Vrijdag "The Artist" gezien, een ode aan de (tijd van) de stomme film. Aanrader! Daarna naar een feestje in de stijl van rond de jaren '30 waar ik zou werken, waren het niet dat men de roulette-tafel vergeten was. Dan maar een beetje kletsen en rondlopen. De Charleston dansen op krukken bleek geen succes. Vooral voor anderen op de dansvloer niet echt leuk...;-) Helaas had ik te weinig visite-kaartjes mee en moet ik mijzelf helpen herinneren meer dan zes kaartjes mee te nemen als ik verwacht op een feest te zijn waar meer dan 6 leuke dames rondlopen...;-)

Zaterdag werkten wij op een boekenbeurs om geld op te halen voor een stichting waar ik aan verbonden ben en mijn oudste dochter was de kassa-juffrouw. Erg leuk! Net als het vanmiddag lunchen bij m'n moeder en de uitdaging die ik heb opgepakt: het in één maand schrijven van een roman in het kader van NaNoWriMo (National Novel Writing Month). Afgelopen vrijdag schreef en publiceerde ik deel 1.  Hieronder volgt het zojuist geschreven deel 2:
===============

Te laat besef je dat het allemaal voorbij is voor het goed en wel is begonnen. Je was zo druk bezig met het opbouwen van je leven dat je er helemaal niet bij stilstond dat je alleen maar bezig was met opbouwen...carrière maken, kinderen krijgen, werken, sparen...maar lééfde je eigenlijk wel? Of wèrd je geleefd?

Net als vele anderen maakte je je zorgen om je privacy en was zorgvuldig met welke gegevens je achterliet op Facebook. Maar klakkeloos vulde je bij een online winkel in waar je woonde, welke maat BH je draagt en nog meer persoonlijke details. Om kans te maken op een paar gratis schoenen vulde je ook nog gegevens in als hoeveel kinderen je hebt, of je van plan bent af te vallen in de komende zes maanden en of jij als enige verantwoordelijk bent voor de boodschappen.

Om dat leuke setje te kunnen betalen haalde je geld van je spaarrekening. Bij een bank waar jij je zuurverdiende geld in handen hebt gegeven van een stel "beleggings-experts" waarvan je de naam niet eens weet maar die je blijkbaar meer vertrouwt dan je eigen man die jouw pincode niet eens mag weten!

De bank gaf jouw geld in handen van fabrieken die onderdelen bleken te leveren voor cluster-bommen. Dat wist je wel maar wat kan jou het schelen? Die bommen worden immers gebruikt tegen terroristen en zo? Bovendien in verre landen. En trouwens: je kreeg maar liefst 2,2 procent aan rente! Dus wat maakt het dan uit dat er af en toe een paar kinderen door die bommen omkomen? Trouwens: als ze niet per ongeluk waren gedood door zo'n bom dan waren ze vast omgekomen van de honger.

Moeten ze maar niet zo lui zijn, hoor! Jij werkt toch ook voor je geld? Waarom kunnen die Afrikaanse hongerlijers dat dan niet? Alsof jij voor je eigen plezier elk jaar weer een tientje overmaakte naar Artsen Zonder Grenzen! Daar kunnen die zwartjes toch best een schoffel van kopen of zo?

Stom hoor! Nee, dan de beleggings-experts van jouw bank...dàt zijn tenminste keurige mensen! Nog blank ook. Denk je. En zeker geen moslims want die zijn allemaal stom. Ze mogen niet eens verdienen aan andermans geld! Tenminste, dat las je ooit eens in De Krant van Ingeslapen Nederland.

En een foutje maken wij allemaal wel eens. Toch? Dus het was niet de schuld van de beleggers bij jouw bank dat zij per ongeluk voor een paar miljoen aan aandelen hadden gekocht in "Freight Air", een bedrijf dat later niet eens bleek te bestaan. Ja, ze hàdden natuurlijk wat gegevens kunnen opvragen bij de Kamer van Koophandel. Of het bedrijfsplan of de jaaropgave van het bedrijf zèlf. Maar zeg nu zelf: wie heeft er tegenwoordig nog de tijd om even te bellen of een mailtje te schrijven naast z'n drukke baan?

Nee, die beleggers en adviseurs bij de bank nam jij niets kwalijk. Alles was immers de schuld van al die mensen die te arm zijn om een huis te kunnen kopen? Ze kregen zelfs huursubsidie! Het werd tijd dat die mensen een èchte baan gingen nemen, zoals jijzelf. Dàn was je pas nuttig!

Je vraagt je opeens af wat je eigenlijk ook alweer deed op kantoor, al die 12 jaren dat je daar werkte voordat de wereld om je heen instortte. Eh...nou...je dronk koffie. Soms belde je iemand op of schreef je een brief. En je was "manager". Maar hoe hard je ook nadacht...je wist niet meer wie of wat je nu managede. Vast niet belangrijk ook. Belangrijk was dat je hard werkte voor je geld en het helemaal niet zo breed had. Volkomen terecht dus dat je elk jaar een flink bedrag van de belasting terug kreeg aan Hypotheek rente-aftrek!

Vanwege de kredietcrisis kon je nu zelfs nog maar voor 200 euro per maand aan kleren uitgeven voor jezelf! Dat was allemaal de schuld van die linkse kabinetten die het in de afgelopen 30 jaar voor de rest hebben verspeeld. Je pijnigde even je hoofd maar kon zo gauw geen links kabinet uit de afgelopen 30 jaar noemen. Maar dat maakte niet uit. Je had het immers zelf in de krant gelezen? Nou, en dan is dat zo want wat in de krant staat is waar!

Je geweten vertelt je dat je een keer in een weekend-bijlage had gelezen dat aliens niet bestaan maar dat dat nu niet waar bleek te zijn. Natuurlijk luister je niet naar je geweten want dat is voor gewone mensen. En jij was natuurlijk heel bijzonder want...eh...want...En bovendien stond dat in de weekendbijlage en niet eens ècht in de krant!

Dat is toch maar een vervelend stemmetje, zo'n geweten...

Te laat (een verhaaltje)

Stelt u zich eens voor: u bent rustig aan het werk in uw kantoorbaan. Zoals elke dag kwam u half negen binnen en na een kopje koffie en het even bijkletsen met collega's zet u om 9 uur de computer aan. U leest even uw laatste tweets en emails, kijkt even vluchtig de koppen door via een online nieuwsdienst en gaat aan het werk.

Dit doet u nu al zo'n jaartje of 12 en u bent tevreden. Vooral met het maandelijkse loonstrookje. Goed, dat u niet zo goed kunt opschieten met sommige collega's neemt u voor lief en dat de baas weinig meer is dan een vrij dominante Cro Magnon-mens na een bad en een scheerbeurt is jammer.

Opeens vliegt de deur van de afdeling met een klap open en in de deuropening staan een paar schreeuwende aliens. Ook wel "buitenaardse wezens" maar "aliens" is een stuk korter en dat scheelt inkt bij die mensen die dit stukje (op kantoor?) uitprinten.

Net als uw collega's bent u opeens flink van uw stuk. De leuke tweet die u net in uw hoofd had naar aanleiding van een krantenkop die u las bent u spontaan kwijt. En ruikt u nu opeens een penetrante urine-geur? Misschien bent u wel spontaan onder het bureau gedoken. In elk geval is dat een betere respons dan die van de collega die zojuist uit het raam sprong: u werkt immers op de 12e verdieping van een kantoorgebouw aan de rand van een stuk nieuwbouw, vlak buiten de stad waar u bent opgegroeid.

U kijkt nog'ns goed en ziet dat die aliens eigenlijk best veel op uw baas lijken. Denk de staart weg, en vervang de huidskleur van "groen geschubt" naar "te zonnebank-bruin" en het plaatje is wel compleet.

Van de weeromstuit gaat u grinniken. Dat lijkt de alien die het dichtst bij u staat in verwarring te brengen en hij stoot wat onverstaanbare klanken uit maar de beweging die hij maakt met iets wat lijkt op een wapen maakt veel duidelijk: hij (zij?) wil dat u de gang op loopt en u doet dat maar. Het loopt niet lekker met een natte onderbroek maar u doet wat u wordt opgedragen.

In de gang ziet u diverse bibberende en gillende collega's terwijl een alien de baas onder schot houdt. "Grappig", denkt u misschien, "een alien die een holbewoner bedreigt". Een andere alien probeert intussen te ontdekken hoe de lift werkt en besluit iedereen de trap af te drijven. Naar buiten toe.

Als u eenmaal met z'n allen buiten op straat staat, draaien de aliens zich nog even om, gooien iets door het open raam van de eerste verdieping naar binnen en beginnen te juichen zodra het gebouw flink in de hens staat. Zij grijnzen nog even naar jou en je collega's voordat zij één voor één worden opgezogen door het zweeftuig dat al die tijd boven de straat hing.

Daar sta je dan. Met niets meer dan de kleren die je aan hebt. In de linkerzak van dat leuke jasje dat je laatst bij de H&M kocht voel je de muesli reep die je altijd bij je hebt voor noodgevallen. Welnu, dit lijkt je een noodgeval en terwijl je op de muesli-reep sabbelt (knabbelen gaat niet meer, daarvoor is de reep te ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen) bedenk je wat je moet doen.

Je mobieltje lag helaas in je bureaula dus bellen is geen optie. In plaats van het metrostation zie je een grote grijze rookwolk dus je loopt maar naar huis. Helaas blijkt ook de flat waar je woonde met de grond te zijn gelijkgemaakt.

Dus je loopt maar rond en ziet anderen dat ook doen. Een paar mensen maken ruzie over een paar snoepjes die iemand niet wil delen. Een man zet een fles water aan de lippen en wordt tegen de grond geslagen door een verwilderde dame die de veroverde fles in één teug leegdrinkt.

"Zó snel gaat dat dus", denk je bij jezelf. "Zo snel vervalt de mensheid in complete anarchie als-ie niet meer weet wat-ie moet doen." Je vindt een rustig hoekje in de schaduw van een stapel stenen die samen (vanmorgen nog!) het pand waren waar ooit je kapper zat en denkt even terug aan je leven.

Je was zo gelukkig en zo vrij! In ruil voor die vrijheid hoefde je je alleen maar 5 dagen per week te melden om dan acht uren per dag iets te doen waarvan je eigenlijk de zin niet in zag. Je was vrij om elke zaterdag naar de supermarkt te gaan en de prijzen te betalen die zij voor de produkten vroegen. Elke zondag was je vrij om te kiezen of je dit keer bij zíjn ouders ging lunchen of bij je eigen. Nadat je je jongste van voetbal had gehaald.

Elk jaar kon je weer zo intens genieten van dat vakantie-oord aan dat verre strand, keurig omheind zodat toeristen van goedkopere hotels niet bij "jullie" stukje zee konden komen. Elke ochtend had je de vrijheid om te beslissen of je tussen zeven en acht wilde ontbijten of liever om half negen zonder ontbijt gewekt wilde worden door de schoonmaakster.

En dan natuurlijk lekker klagen over "die buitenlanders" van wie "alles" de schuld is, onder de parasol die je voor maar €7,50 per dag gratis mocht lenen.

Natuurlijk meende je dat niet zo en in het land waar ze vandaan kwamen bleken de meeste van "die buitenlanders" eigenlijk maar hele gewone mensen. Sommigen waren zelfs aardiger dan de meeste van je collega's!

Na twee weekjes van die heerlijke rust genoten te hebben kon je in alle vrijheid weer terug met het vliegtuig naar huis. Zonder je af te vragen waarom de prijs van kerosine eigenlijk opeens weer met 40 procent daalt, toevallig één dag na afloop van de zomervakantie. Elk jaar weer.

Je vertelde je collega's van je heerlijke vakantie en met de rest lachte je die ene collega uit die wist te vertellen "dat het op Texel ook best heel leuk kan zijn, hoor!" Om het hardst lachte je met je collega's om die ene foto van je man die zo nodig de speedo-zwemslip aan moest die hij nog had uit zijn tijd op de middelbare school. Hij had weliswaar een afgetraind lijf maar dan bestond die "training" uit het wegwerken van twee kratjes bier per week.

Je kinderen vertelde je dat dieren in dierentuinen heel zielig en helemaal niet vrij zijn. Elke dag zitten ze in dezelfde sleur, krijgen elke dag op dezelfde tijd te eten, zitten elke dag met hetzelfde stelletje van acht idioten opgescheept, moeten onder druk van de groep kiezen tussen twee partners...Nee, in de vrije natuur kunnen ze lekker wild zijn! Lekker rondrennen, elke dag is weer spannend! Elke dag kan iemand anders je te slim af zijn en je eten voor je neus wegkapen! Elke dag kun je thuiskomen van de jacht en ontdekken dat je kinderen weg zijn! Spannend!

Wekenlang ga je met een rommelende maag slapen maar àls je dan een keer wat te eten hebt...nou, dan is het feest! Al kun je dat feestje pas vieren nadat je een gevecht op leven en dood hebt geleverd met al die anderen die graag de tanden zouden zetten in dat lekkere stukje vlees dat jij na een dag rennen en vechten hebt bemachtigd.

Terwijl je dit overdenkt zie je vanuit je ooghoek een stel mensen naderen. Woeste blikken, een stuk hout of een steen in de hand en zo te zien niet te stuiten. Zouden ze het pepermuntje ruiken dat jij gedachteloos in je hand hebt genomen?

Wat er staat te gebeuren laat je maar gelaten over je heen komen want eigenlijk ben je niet zo veel "beschaafder" dan die dieren waar jij je kinderen over aansprak. Eigenlijk ben je helemaal niet zo vrij als jij jezelf wel eens voorhoudt. En eindelijk komt het besef. Te laat.