Spelen

"Na de aardbeving" van Haruki Murakami is boek nummer 25 van dit jaar en is een serie korte verhalen die de Japanse auteur in volledige afzondering schreef in zijn onnavolgbare stijl. Tsja, wij kunnen dat niet...

Eigenlijk best grappig dat "wij" er schande van spreken dat homosexuelen in het Amerikaanse leger worden verguisd en niet voor hun geaardheid mogen uitkomen (Hoewel het tij nu lijkt te keren). Waarom dat grappig is? In ons eigen land mogen homo's geen orgaandonor worden vanwege vermeend gevaar voor sexueel overdraagbare aandoeningen die een effect kunnen hebben op de gezondheid van de organen. Wat een ontzettende grote hoop stierepoep! De nier van een lesbiënne is heus wel compatibel met die van een heterosexuele dame en met de huid van een dode homo kan een brand-slachtoffer best gelukkig worden.

Er zijn mensen die er gelukkig van worden wanneer ze iemand betalen om twee weken lang in een lekkende tent op een modderig grasveld te gaan zitten in de buurt van een openbaar toilet waar uitsluitend biologen blij van worden. "Kamperen" noemen we die hobby. Ieder zijn of haar ding natuurlijk maar eigenlijk is het heel raar dat wij graag betalen om de luxe van electrisch licht en stromend water even achter ons te laten.

Zou het de drang zijn om terug te vallen op onze oer-leefstijl?

Wij vinden onszelf zo knap en intelligent. Maar wie is er nu eigenlijk slimmer: de mens die telkens weer efficiëntere methodes bedenkt om soortgenoten het leven zuur te maken? Of de dolfijn, die al miljoenen jaren weinig anders doet dan zwemmen, eten, vrijen en spelen?

Eist

Knap van mijn zoon dat-ie vanmorgen extra vroeg op stond om eerst nog even zijn folderwijk te lopen alvorens nog even wat Franse woordjes te leren voor een proefwerk vandaag. Daarbovenop moest-ie met gym vandaag ook nog een cooper-test lopen. De arme jongen...Gelukkig gaat het hier niet om het soort van arm-zijn waardoor je moet bezuinigen.

De Nederlandse regering zegt te willen bezuinigen maar durft de meer vermogende medemens niet aan te pakken. In Engeland denkt men daar anders over en heeft men bedacht dat voortaan alleen mensen die het nodig hebben nog kinderbijslag krijgen.

In Nederland is het heel normaal om iemand die al een paar ton per jaar aan inkomsten heeft nog 1000 euro extra te geven als tegemoetkoming in de kinderkosten. Ook komen miljonairs gewoon in aanmerking voor een belastingvoordeel op hun koopwoning. Terwijl regelingen en subsidies bedoeld zijn om mensen die het financieel wat moeilijker hebben wat armslag te geven.

Omdat er zo veel geld gaat naar mensen die het niet nodig hebben blijft er te weinig over voor hen die het écht nodig hebben. De aangedragen oplossing: Mensen die het écht nodig hebben nog minder financieel steunen zodat zij die het niet nodig hebben hun relatief minieme extraatje kunnen houden.

Daaronder bevinden zich ondermeer managers van de hobbylobbyclubs in de zorg. Farmaceutische instellingen, ziekenhuizen en clubs van specialisten geven jaarlijks een miljard euro van "ons" geld uit aan "adviseurs" die de overheid ervan moeten overtuigen een bepaald soort medicijn toe te laten op de Nederlandse markt. Bijvoorbeeld.

Zo komt het dat patiënten een vaak dure en niet-noodzakelijke behandeling krijgen voorgeschreven terwijl men meer baat zou hebben bij een traditionele behandeling van de ziekteverschijnselen. Maar ja, daar verdient "de industrie" niet zo veel aan.

Ook voor velen die werkzaam zijn in de hogere sectoren van de Zorg is geld de belangrijkste motivator. Het gaat al lang niet meer om het beter maken van mensen maar om het gezond houden van de eigen liquide positie. Voor dat soort mensen kan ik echt geen respect opbrengen.

Bij de voetbalwedstrijd Ajax-Auxerre gisteren zagen wij weer van die borden langs de kant staan met daarop het woord "Respect". Zo wordt respect een massa-produkt en verliest het aan betekenis. Ondermeer door dit soort acties denken mensen automatisch dat zij recht hebben op respect. Maar zo werkt dat niet. Respect is iets dat je verdient en niet iets dat je eist.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Tom Bosley