Dat mensen onwetend zijn, is iets waar zij vaak niets aan kunnen doen. Maar wanneer zij desondanks tóch een mening delen (doorgaans niet hun eigen mening maar die van een bekende uit hun 'bubbel'), vind ik dat eigenlijk gewoon best wel een beetje dom.
Gebrek aan onderwijs is tot daar aan toe maar weigeren te leren is dom. Althans, dat vind ik. En u kunt iets geheel anders vinden natuurlijk. Misschien vindt u het wel superslim van mensen dat zij niet zelfstandig nadenken maar gewoon een krantenkop adopteren als 'mening'.
Diverse voorbeelden van mensen die zich geen eigen mening vormden, kwamen wij tegen tijdens het dieptepunt van de corona-pandemie:
'Mondkapjes werken niet want er gaan nog steeds mensen dood aan het Coronavirus.' Dat is net zo logisch als: 'Al die miljarden die worden uitgegeven aan terrorismebestrijding helpen niet want er worden nog steeds terroristische aanslagen gepleegd.' en 'Autogordels zijn nutteloos want er komen nog steeds mensen om bij auto-ongelukken.'
Twee vrienden overleden aan COVID-19. Goed de ene was 'oud' (72, is dat oud?) en de ander 56 en voormalig alcoholist en 'iedereen gaat wel een keertje dood.' Maar dan toch bang zijn voor het dragen van een mondkapje 'want ik heb ergens gelezen dat er op de hele wereld misschien wel drie mensen aan gestorven zijn!', claimen dat een mondkapje geen zuurstof doorlaat 'want daar zijn de gaatjes te klein voor' én niet beschermt tegen een virus 'want daar zijn de gaatjes te groot voor.' terwijl een virusdeeltje groter is dan een zuurstofdeeltje...kortom: mensen die vinden dat zij recht hebben op hun eigen feiten en daarmee bewust anderen in gevaar brengen. Dat is erger dan dom.
Met hen in discussie gaan had geen zin dus ik negeerde hen zo veel mogelijk. Ook wanneer zij dingen zeiden als: 'Lullig dat je werkloos bent als entertainer, had je maar een vak moeten leren!' maar alles en iedereen bij elkaar klaagden wanneer zij zelf werkloos raakten en het niet grappig vonden dat ik hen dan verwees naar de vacaturesite van McDonalds.
Maar goed: ik wil ze wel eens thuis zien werken zonder muziek, zonder Nespresso-apparaat of Netflix, zonder naar de kroeg te kunnen, zonder naar het theater of museum te kunnen gaan. 'Want wat heb je nou aan kunst en cultuur?'. Dan zeg ik: 'O, dus de subsidie op voetbal moet worden afgeschaft?' 'Nee, natuurlijk niet want voetbal is cultuur!' Ja, ik was kwaad.
Bent u wel eens kwaad op mensen die er bewust voor kiezen om zich dom op te stellen?
============================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
============================
Maandag haalde ik bij een Amsterdamse barista een kopje koffie. 'Amsterdams? Hoe kon je dat zien?' Nou, omdat er in het Amsterdams stond dat je snel kon leren bestellen in gebarentaal:
Dit filmpje waarin gebarentolk Mirjam Stolk de kijkers lekker laat meerocken met Waylon is voor mij nog steeds een favoriet:
Bij gebarentaal gebruik je niet alleen je handen maar ook met je gezicht en de rest van je lichaam kun je ontzettend veel uitdrukken. Ik pleit dan ook voor de aanwezigheid van een gebarentolk bij alle cabaretvoorstellingen want het kan echt veel toevoegen. Kijk maar hier, bij Brigitte Kaandorp:
Wij bespraken tijdens de gemeentelijke workshop 'beter solliciteren' tips en trucs om elkaars cv te verbeteren. Best interessant. Dat vond ik ook van het uitzicht vanaf de locatie:
Dus meer mensen zullen worden gedwongen vaker te fietsen en lopen. Gelukkig is er tijdens die wandelingen meer kunst (klik) te zien dan ooit tevoren.
Over kunst gesproken:
En dat was nog maar halverwege de avond. 😱
Die avond ging het in mijn Vrijmetselaarsloge over de kunst van het loslaten van de drang om dingen los te laten. Dingen gebeuren; wij zijn. Niets meer en niets minder. Om u een idee te geven van de hoeveelheid informatie die deze avond over mij en mijn mede-Broeders werd uitgestort...hier zijn mijn aantekeningen van die avond:
Om een en ander mentaal te verwerken (hoofdthema van de avond was non-dualisme. Wie dat onderwerp wil doorgronden mag zich voorbereiden op een studie van een jaartje of twintig lang) - en om alvast te wennen aan het gegeven dat de betreffende tramlijn wellicht verdwijnt - ging ik niet met de tram naar huis, doch lopend.
Dinsdag werd het mij bij de ochtendkoffie al duidelijk:
BBB moet snel stoppen met de overduidelijke banden met Big Agro. In elk geval voor Het Volk ontdekt bedrogen te zijn. De kiezers dachten op te komen voor 'de kleine boer' maar kozen feitelijk (klik) voor meer macht en geld voor de paar eigenaren van de grootste agrarische bedrijven.
Leuk vond ik te ontdekken op sociale media dat iemand mijn schrijfstijl leuk vindt. Vooral mijn gedichten.
Ook heb ik steeds meer leut in Franse les.
Wat wellicht iets helpt bij Franse les is dat ik - als het even kan - mijn favoriete series kijk met Franse ondertiteling in plaats van zonder of met Nederlandse of Engelse. Het veel lezen van een taal - ook al begrijp je misschien maar de helft - helpt om een taal beter te begrijpen. Zo lang het maar niet wordt verplicht.
Hoeveel tieners gaan van lezen houden wanneer zij verplicht 24 of meer boeken in een jaar moeten lezen?
Ook verplicht solliciteren - één van de onderwerpen die wij bespraken tijdens de workshop 'Solliciteren' - werkt averechts. Mensen gaan solliciteren op vacatures bij bedrijven waar zij helemaal niet willen werken en zijn dus ongemotiveerd. Dat zijn de mensen die - als zij al worden uitgenodigd voor een gesprek op basis van een zeer ongeïnspireerde motivatiebrief - gewoon niet komen opdagen. Zij verrichten uitsluitend zoveel sollicitaties omdat anders hun uitkering in gevaar komt. Zo iemand wil niemand als werknemer. Slechts af en toe kom je een vacature tegen waarvan je denkt 'Ja, díe functie bij dát bedrijf, die wil ik!' Dan werk je je CV bij en leg je de nadruk op competenties die het bedrijf zoekt en blijkt uit je motivatiebrief dat je er écht wil werken.
Maar verplicht solliciteren? Alsof je als visser tientallen soorten aas in het water gooit in de vage hoop dat er een vis enthousiast uit het water springt en toehapt. Nee, als je écht één bepaalde vis wilt vangen, pas je je hengel en aas daar op aan en is de kans dat je überhaupt iets vangt direct een stuk groter.
Deze dag mocht ik een buurvrouw begeleiden tijdens een bezoek aan een arts. Toevallig in dezelfde kliniek als waar ik indertijd mijn nieuwste heup mocht ontvangen.
Terwijl de arts haar aan diverse onderzoeken onderwierp, genoot ik van een beker warme chocolademelk. Nadat ik in de wachtkamer een paar e-mails en andere berichten had beantwoord om mijn werkachterstand niet al te veel te laten oplopen, verwijderde ik ruim 500 e-mails. En zat daarna nog steeds op 75% van mijn 15 GB gratis opslagruimte. 😐
Terwijl wij buiten de kliniek op het taxibusje terug wachtten, deed ik de oefeningen die mijn fysiotherapeut mij had aangeraden. Waarop de buurvrouw wat Tai Chi bewegingen liet zien. 'Hé, diezelfde beweging ken ik van Pencak Silat! Hoe heet die bij Tai Chi?' 'Groet de zon'. 'A, bij Pencak noemden wij die beweging: 'Iemand's neusbotje in diens hersenpan stoten.'
Toen ik uiteindelijk thuis was, was het inmiddels ruim vijf uren later. En tijd voor visite van twee buurvrouwen; de ene iets hariger dan de andere.
Na het avondeten mocht ik mij van mijzelf vermaken met sociale media en kon het niet laten hardop te lachen bij het gespeelde ongenoegen van Caroline van der Plas om wolven die enkele schapen hebben doodgebeten en deels verorberd:
Van der Plas (@BoerBurgerB): "Het ene dier dat een ander dier doodt is echt mega super zielig en moet onmiddellijk verboden worden!" Big Agro: "Hold my kippenboutje." https://t.co/t0RuScLiEN https://t.co/COnOVlm4pf
— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) March 28, 2023
Naar aanleiding van een gedachtewisseling over een massa-schietpartij (klik) nummer zoveel (ik meen nummer 129. Van dit jaar) op een Amerikaanse school, kon ik het niet laten om deze meme te creëren:
Omdat mensen maar - in weerwil van feiten - blijven beweren dat het heus niet aan het nagenoeg vrij en onbeperkt beschikbaar zijn van schietwapens, waaronder dingen die wij vroeger 'mitraillieurs' noemden, ligt dat er in de VS zoveel meer schietpartijen plaatsvinden dan in beschaafde landen:
'Geweren zijn zielloze objecten die uit zichzelf niet slecht zijn voor mensen. Wapens mogen dus niet verboden worden!' 'Waarom wil jij dan eigenlijk boeken verbieden?'
Dit kan dan ook worden gezegd:
"Als je de AR-15 niet wil verbieden, 'want wapens op zich doen geen pijn', waarom wil je kinderen dan verbieden om een piemel, een vulva of twee zoenende mannen te zien?"
De rest van de dag cq avond was voor het uitwerken van een verslag, het bijwerken van mijn administratie en het mij mentaal voorbereiden op een begrafenis de volgende dag.
Woensdag bleef ik een uurtje op bed liggen nadat mijn menselijke wekkers met hun wegenbouwgeluiden mij hadden gewekt. Even rustig bijkomen van diverse onrustige dromen. Vermoedelijk in anticipatie op het naderende uitstapje naar een begraafplaats, later in de dag. Deed rustig het een en ander aan administratie, zowel voor mijzelf als voor de Loge en wat aan het huishouden. Voor ik de deur uitging deed ik nog even een kopje koffie. Waar een buurvrouw bij kwam assisteren, deels om mij sterkte te wensen voor wat mij die middag zou overkomen. Attent.
Het bleek een fijne uitvaart.
Voor zover een uitvaart 'fijn' kan zijn, natuurlijk. Want afscheid nemen van iemand die een plekje heeft in je hart is nooit echt 'fijn'. Vorig jaar was ik nog op de koffie geweest bij de bijzondere dame (zij deed al aan 'gelijke rechten' en 'metoo', decennia voordat dat hip was en ging met haar (klein)kinderen niet alleen naar het strand maar ook naar het Verzetsmuseum) bij wie ik als jochie van zes op schoot zat.
Naschoolse opvang bestond nauwelijks, ik had geen vader en mijn moeder werkte, dus na school ging ik bij mooi weer buiten spelen met buurtkinderen en bij slecht weer naar een buurvrouw of de bibliotheek.
Toen ik 9 was, ondervroeg zij mij als biebjuf over een boek dat ik kwam inleveren. En vond dat ik ver genoeg was om voortaan boeken te lenen van de afdeling 'jeugd' in plaats van van de afdeling 'kinderen'. Een bijzonder moment voor mijn nog zo jonge ik: als 9-jarige boeken mogen lezen met het etiket '12+'! Wij verloren elkaar uit het oog toen mijn moeder, broer en ik naar een ander stadsdeel verhuisden. Wij zagen elkaar weer toen jaren later mijn moeder verhuisde naar haar laatste woning: in een bejaardenhofje waar tot ons beider vreugde ook mijn 'Juf Alie!' bleek te wonen.
Een paar jaar geleden kon ik haar een cadeautje geven: 'Dankzij de liefde voor lezen die u mij bijbracht, ben ik gaan schrijven.'
Bij de uitvaart waren diverse familieleden van haar en ook veel buren uit het hofje. Was even verbaasd dat ik 'Juf Alie!' er niet tussen zag zitten. Tot ik haar foto op het grote televisiescherm zag
en opeens het besef en de gedachte - en daarmee de vloeibare emoties - kwamen: 'O ja, zij is er wel maar zit niet. Zij ligt. In die kist.'
Één van de sprekers was een kleindochter van haar die ooit - in september 2011 (een online dagboek bijhouden is soms best handig!) - samen met mijn dochters druiven plukte bij haar oma in de tuin.
en de laatste officiële woorden waren gesproken was het tijd voor koffie en cake. O nee, voor bier en bitterballen. Beter.
De overeenkomst met de Vrijmetselarij viel mij op: soms zijn woorden niet voldoende om gevoelens uit te drukken en gebruik je symbolen en rituelen. Een bijzonder ritueel - ook in de Vrijmetselarij - is niet alleen het officiële, vastgelegde, ritueel maar zeker ook het daarna samen eten en drinken. In de Rocky Horror (Picture) Show, mijn favoriete musical, wordt dat uitgedrukt als: 'Food has always played a vital role in life's rituals.'
Een half uur rust. Verwerken.
Sprak met haar zoon en beide dochters, kleinkinderen, buren...maar niemand wist wie mij had uitgenodigd met een heus kaartje in de brievenbus. 'Wij wilden jou een kaartje sturen maar konden tussen mijn moeder's papieren jouw adres niet vinden. Dus ik ben blij verrast je te zien.' zei haar blij verraste zoon. Het blijft dus een raadsel. Dus wellicht heeft mijn moeder gewoon even van gene zijde geregeld dat ik dit deel van mijn leven kon afsluiten. Het zij zo.
Er waren door één van haar kinderen zelfgemaakte kaartjes waar een ieder een afscheidsgroet op kon schrijven:
'Waar kende jij haar van?', was natuurlijk een veelgehoorde vraag onder de aanwezigen uit haar diverse sociale cirkels. Afscheid nemen is niet makkelijk maar wanneer je dat samen doet met mensen die begrijpen wat je voelt, een stukje minder pijnlijk. Voor mij was het niet alleen afscheid van de vriendin/buurvrouw en een band met mijn overleden moeder maar ook het afscheid van een niet-onbelangrijk stukje van mijn jeugd. Een hoofdstuk van mijn leven is afgesloten. Een passend zinnetje bij het overlijden van een vrouw voor wie lezen een grote passie was en wat zij de laatste maanden van haar leven helaas niet meer kon.
Terwijl de groep uiteenviel in groepjes die een taxibusje deelden, samen op de fiets naar huis stapten of bij elkaar in de auto stapten, bleef ik nog even om een rondje te lopen over de begraafplaats waar diverse mensen uit mijn leven liggen begraven. Even alleen met hen en mijn gedachten.
Tot een vriendelijke dame mij resoluut de uitgang wees: 'We gaan sluiten, meneer.'
Had met de bus naar het station kunnen gaan maar besloot te wandelen. Een goede beslissing.
Bleek een paar berichten te hebben gemist: bevestiging van een naderende entertainmentopdracht en de bevestiging dat ik per 8 mei begin in mijn nieuwe (betaalde!) baan.
Die avond deed ik niet veel meer: een paar berichtjes versturen, 'mijn' groepje op Twitter een fijne nacht toewensen en in een warm bad even mijn emoties de vrije loop laten.
Dit is mijn favoriete reactie wanneer iemand beweert dat de maanlanding nooit heeft plaatsgevonden:
"O, dus jij bent één van die mensen die denken dat de maan bestaat?"
Ook vreemd dat hij de minister aanspreekt met haar voornaam. Hoogst ongebruikelijk. Maar goed, voor de lobbyisten van Big Agro (en dús voor Het Volk) is deze brief hét bewijs dat de EU Nederland zal dwingen om boeren uit te kopen. 1] Niets van zulks staat in de brief 2] Zelfs Caroline van der Plas is het niet eens met deze lobbyist.
Het is dus onduidelijk waarom Minister van der Wal er zo geheimzinnig over deed.
Deze informatie (klik) komt overigens uit het opinieblad Elsevier.
Een andersdenkende met veel invloed onder boeren is Bart Kemp van Agractie, de organisatie achter de boerenacties in Stroe (klik). U weet wel, van die fikkende hooibalen en zo. Hij deelde een 'per ongeluk gelekte' brief van Eurocommissaris Virginijus Sinkevičius aan Minister van der Wal. Het gekke is dat deze Litouwse meneer (leider van een Litouwse partij die doet denken aan een fusie tussen GroenLinks en de BBB) de brief in het Nederlands schreef in plaats van het afgesproken Engels en hij niet het officiële briefpapier van het EU-parlement gebruikte. Al is het technisch mogelijk dat een Litouws parlementslid het Nederlands perfect beheerst en dat tot heden altijd verborgen heeft weten te houden, een beetje raar is het wel.
Overigens - volgens de Europarlementariër zelf - betrof het een storm in een glas water: hij gaf gewoon antwoord op een paar door de minister gestelde vragen. Niets meer en niets minder:
Big Agro...pardon...Het Volk dat altijd zelfstandig nadenkt en zich nóóit iets zal laten aanpraten door populisten, eist dat Nederland binnen de EU voor onze boeren een uitzonderingspositie creërt. Voor hen heb ik goed nieuws: die heeft Nederland al.
Wat dit betreft - en u mag mij citeren - ben ik het eens met Caroline van der Plas: 'Hier zit een luchtje aan.'
Soit. Ik zei 'Dag en bedankt!' tegen mijn fysiotherapeut omdat zijn behandelingen goed zijn aangeslagen en ik - als ik mijn oefeningen netjes blijf doen - eerdaags eindelijk weer zal kunnen fietsen. Ook werd deze dag duidelijk (met de uitslag van een afgenomen bloedwaardetest) waarom ik de laatste tijd vaak moe en ziek ben: mijn immuunsysteem heeft wat te leiden onder een gebrek aan vitamine D en ik kan ook wel wat extra B12 gebruiken. Bijslikken dus. Met hoop dat het binnenkort nóg wat beter zal gaan met mij.
Goedgemutst liep ik - een dik half uur - terug naar huis. Waarbij ik even van wat rust genoot in dit parkje:
Thuis regelde ik het een en ander administratief voor mijn nieuwe baan. Even wennen want een kopie van je paspoort laat je tegenwoordig niet meer maken op je nieuwe kantoor en ook stuur je die niet per brief of e-mail. In plaats daarvan krijg je een sms-bericht op je mobiel met een linkje dat je dient te openen, waarna je gevraagd wordt naar tijdelijke toestemming van het gebruik van je ingebouwde camera. Waarna je wordt gevraagd je paspoort binnen de kaders in het verschijnende schermpje te plaatsen. Waarna je gevraagd wordt het opnieuw te proberen omdat het je niet binnen drie seconden gelukt was. Waarna je wordt gevraagd te zorgen voor meer licht. Waarna je wordt gevraagd te zorgen voor minder licht. Waarna het systeem aangeeft tevreden te zijn met de bijzonder slechte foto van je paspoort. Als je geluk hebt en je de hele procedure niet vier of vijf keer hoeft te herhalen vanwege een technische storing of zo.
Echt zóveel makkelijker, sneller en efficiënter dan je paspoort op een glasplaat leggen en op de groene 'start' knop drukken van een kopieerapparaat, hoor. Heus!
Beantwoordde wat vragen van deze en gene over diverse onderwerpen die mij toekwamen via verschillende communicatiekanalen, schreef een hoofdstuk over het boek waarin het leven van mijn moeder centraal staat en maakte wat afspraken.
Het einde van de dag trakteerde ik mijzelf op een aflevering van Star Trek: Picard.
Vrijdag werd ik voor de afwisseling niet rond half acht wakker getrild door de werklieden voor mijn deur. Maar om half zeven. Dus vrij vroeg begon ik - met kopje koffie onder handbereik en na het doen van mijn oefeningen zoals wat meditatie en wat rekken en strekken - aan nóg een onderdeel van mijn ochtendritueel: rondsnuffelen op Twitter. Dat medium zit niet alleen vol (nep)nieuws en - al dan niet onderbouwde - meningen maar ook delen mensen er allerlei andere - en vaak persoonlijke - berichten. Twitter wordt niet voor niets ook wel eens microbloggen genoemd. En net als met reguliere blogs komt ook op Twitter van alles voorbij. Puzzeltjes bijvoorbeeld. Zoals deze:
Iets na etenstijd publiceerde ik een vers verhaaltje (klik). Want het was vrijdag.
Vanwege onvoorziene omstandigheden aan de kant van de organisator, ging een 'open podium' niet door. Jammer want ik had mij erop verheugd en zou gaan voordragen uit deze bundel (klik. Ongeneerde reclame. Ook te bestellen bij uw lokale boekenzaak 'want ISBN'):
Vervolgens friste ik mij wat op, pakte wat kostuumdelen bij elkaar en vertrok tegen half twaalf. 's Nachts dus. Om als entertainer aan de slag te gaan op een verjaardagsfeest.
Met hele vriendelijke collega's.
De foto werd genomen terwijl zij kleren aan hadden. Kan hier natuurlijk niet te veel bloot laten zien.
De ene collega bleek wat flexibeler dan de andere.
Zaterdag lag ik lekker vroeg in bed. Want half vijf 's ochtends is best vroeg, vind ik. Tegen de middag kwam ik er even uit voor een plasje, om wat te eten en drinken, de goudvissen eten te geven en de visitepoes te kriebelen. Even wat berichtjes beantwoorden, wat rondsnuffelen op sociale media, een half uurtje Franse les en mijn bed weer in omdat dat mij riep.
Na die dut werkte ik mijn administratie bij en zag ik op sociale media (instagram in dit geval) tot mijn vreugde een reactie op een reactie van mij van één van mijn favoriete astronomen, Kalpana Pot (klik).
Dit was mijn eigen 1 april grapje deze dag:
Zou ook die komende nacht gaan werken op een evenement maar dat werd afgezegd door persoonlijke omstandigheden aan de kant van de organisatie. Niet heel jammer. Al was het helaas te laat om nog kaartjes te regelen voor een ander feest waar ik graag bij was geweest. Maar nu ik leer naar mijn lichaam te luisteren, begin ik in te zien dat af en toe wat rust ook best handig kan zijn.
Ik gebruikte mijn vrije avond om eindelijk eens wat orde te brengen in mijn chaos aan aantekeningen. Die staan flink door elkaar gehusseld op verschillende plekken, al dan niet online en wil ik samenbrengen op één plek, verdeeld in diverse categorieën: aantekeningen voor memes, blogs, verhaaltjes, gedichten, roman, novelle, science fiction epos, 'coming of age' boek, biografie, Bouwstuk, cabaretvoorstelling...en dat was het wel zo'n beetje, denk ik. Valt dus best mee met het aantal schrijfprojecten waar ik mee bezig ben.
Dus onderweg naar een buurvrouw voor een kop thee met een babbel sprak ik even met een nieuwe buurman. Hoewel, nieuw...hij schijnt al vier jaar tegenover mij te wonen maar wij hadden elkaar nog niet gesproken. Naar verluidt werkt hij veel en zit anders thuis op de bank. Maar nu was hij lekker aan het tuinieren. Één van die voordelen van lekker weer: er zijn meer mensen buiten.
Op Twitter zit een knopje waar je op kunt klikken om een 'tweet' te vertalen naar de taal van jouw voorkeur. Gezien zijn overdadig gebruik van uitroeptekens is hij wat overspannen. Dus hem dat uitleggen zou hem wellicht wat meer overspannen kunnen maken dus hield ik het bij het geven van één enkele tip.
Keek per ongeluk in de spiegel.
Hoopt u mee dat de pensioenleeftijd niet verder verhoogd wordt voorbij de 67 jaar en drie maanden waar die nu op staat? Hoe eerder ik met pensioen kan, des te groter de kans dat ik de helft van mijn schrijfprojecten kan voltooien. Daar zou ik al best tevreden mee zijn, dènk.
Na het plaatsen van een vers Engelstalig gedicht (klik), keek ik een aflevering van The Mandalorian en ging ik naar bed.
Zondag vroeg een vriendin: 'En, hoe ging je sollicitatie?' en ik antwoordde iets als:
"Helaas: aangenomen. En ik begon het net leuk te vinden: verplicht solliciteren, twee uren per week formulieren invullen, gedoe met de belastingdienst, als paria worden behandeld door VVD-types, verdiend geld als ZZP'er moeten inleveren omdat mijn WW-uitkering zó laag is dat ik aanvullende Bijstand krijg, ambtenaren die mij verbaasd bellen uitleggen dat ik vanwege de situatie mij zowel aan de regels voor WW als die voor Bijstand moet houden en dat dat soms conflicteert..."
Het was prachtig weer:
Eenmaal weer thuis schreef ik bovenstaande en vroeg iemand mij via Twitter netjes of ik alsjeblieft wat meer in het Nederlands en wat minder in het Engels wilde twitteren omdat hij geen Engels beheerst.
Na mijn lunchpauze hield ik mij bezig met Franse les.
Flink aanpoten want ik zat in een groepje met fanatiekelingen. De top bestond uit mensen die vier à vijf uren per dag op de app zitten, gezien het aantal vergaarde punten. Ik ging dus maar niet voor een top-3 positie.
Mijn 'live frog'* deze dag, bestond uit drie zaken: BTW-aangifte, administratie rond mijn nieuwe baan in orde maken en het uitwerken van een verslag en voorbereiden van een vergadering. Oké, vier dingen dus.
*Uitdrukking van Samuel 'Mark Twain' Clemens: 'Doe elke dag iets waar je enorm tegenop ziet. De rest wordt dan appeltje, eitje.'
Er stond natuurlijk nog meer op mijn takenlijst voor de dag. Zoals te zien in het openingsscherm van mijn pc: een rustgevend bureaublad met elke dag een andere spreuk, een plekje voor je voornaamste doel die dag en een korte takenlijst:
De Grote Voorjaarsschoonmaak hing in de lucht en ook ik droeg daaraan mijn steentje bij. Onder meer door het grondig wassen en proberen te ontkleuren van een aantal overhemden. Geeft mij voldoening om het water steeds viezer en de overhemden steeds schoner te zien worden. Weg met de vergeling!
Over vies water gesproken; ook de goudvissen mochten er aan geloven:
Waarna ik besloot voor het eerst in drie jaar naar de kapper te gaan. Een echte. Zo eentje die weken vantevoren is volgeboekt en bij wie je dus een afspraak moet maken. Fijn dat ik mij dat nu financieel kan veroorloven!
En voor het eerst in maanden kon eindelijk mijn kostuumkist weer dicht. Waarbij ik een beetje vals speelde door een aantal kostuums onder mijn bed op te hangen:
Was blijkbaar bevangen met wat energie. Blijkbaar helpt het bijslikken van vitamine D tegen de vermoeidheid en de lamlendigheid die mij al een tijdje in de weg zat. Fijn! Kon dus eindelijk mijn kledingkast openkrijgen zonder dat kleding die daarin gepropt zat spontaan uit de kast vloog:
Als ik dat ook eens met populisten kon doen...Volgens mij kan de wereld prima zonder mensen als Martin Bos, het PVV Statenlid dat ooit duizenden mensen deed geloven dat de moorkop zou verdwijnen. Alleen maar omdat de HEMA de naam van het gebakje had veranderd. Zou toch wat zijn, niet, als mensen als Martin 'de moorkop verdwijnt want HEMA noemt het chocobol!' Bos zouden verdwijnen als je besloot hen een andere naam te geven?
Omdat er momenteel geen fijne complotdingetjes zijn, haalde hij een oud populistisch ideetje uit de mottenballen: 'We moeten terug naar de gulden!'
Waarna honderden [schapen] PVV-stemmers direct in het gelid sprongen en dat volmondig beaamden. 'Jaaaa! Terug naar de gulden en weg met de EU!'
Nogal dom want de mensen die voor herinvoering van de gulden zijn en tegen de EU zijn óók voor boeren. Die veel baat hebben bij de EU. Niet alleen omdat elke Nederlandse boer jaarlijks €12.000 van de EU krijgt voor het verduurzamen van hun bedrijf, maar ook omdat er dankzij de EU minder im- en exportregels zijn tussen EU-landen. En als elk land weer de eigen munt gebruikt, zal dat boeren veel gedoe, geregel én geld kosten. Is dat écht wat 'Het Volk' wil?
Er moest nog veel gebeuren in huis en ook op het gebied van administratie en schrijven heb ik best nog wat te doen maar ik vond het wel even welletje geweest. Ik liep namelijk nog wat achter met het kijken van 'The Mandalorian' en kon ook wel een goede nachtrust gebruiken.
Tijdens de uitvaart, eerder deze week, citeerde haar kleindochter uit een lied dat op haar bijzondere, maar helaas overleden oma sloeg:
De muziek van vandaag is van Sophie Straat: Vrijheid, Gelijkheid, Zusterschap:
Posts
