Voor de ene persoon is op de 'aan'-knop van de wasmachine drukken, borden in de vaatwasser zetten en op 'aan' drukken (en dat 'de afwas moeten doen' noemen, en vijf berichten plaatsen op sociale media 'en dan óók nog de tandarts moeten bellen voor een afspraak!' een drukke dag. Een ander vindt dat hij of zij een rustige dag heeft gehad na acht uren werken, twee uren de kinderen verzorgen en twee uren vrijwilligerswerk. Voor een ieder is dat anders.
Wat verstaat u onder een 'drukke' dag en wat onder een 'rustige'?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maandag was ik redelijk uitgerust wakker geworden. Dus ik maakte een inhaalslag betreffende mijn persoonlijke administratie, dronk koffie met een buurvrouw, genoot na van het bezoek de avond ervoor, verrichtte wat werk voor de Geheime Jongensclub, verstuurde wat e-mails, genoot van een uitgebreide douche, schoor mij netjes, kleedde mij netjes aan en vertrok. Naar de Loge.
Het gebouw waar 'de Geheime Jongensclub' (de Vrijmetselaarsloge waar ik inmiddels ruim 25 jaar lang lid van ben) voor de pandemie regelmatig bijeenkwam. Het kon nu weer. En op een mooi moment: het afsluiten van het 'werkjaar', de viering van de Zomer Zonnewende. Of - zoals wij dat feest noemen - het Zomer Sint Jan.
In aangepaste vorm 'want Corona' hielden wij netjes afstand van elkaar in de werkplaats (in diverse Loges 'tempel' geheten maar wij vinden dat wat religieus klinken. In het oud-Sumerisch 'wachtkamer') waar wij het bijhorende ritueel uitvoerden. Maar zonder geheime handdruk 'want Corona'. Met de 'tempeldeuren' open want het virus houdt niet zo van luchtstromingen.
Een nieuwe voorzitter werd geïnstalleerd en mij werd gevraagd of ik ook komend werkjaar nog de functie van Secretaris wil vervullen. 'Daartoe ben ik bereid', antwoordde ik. Want zo gaat dat bij ons.
De naborrel op de binnenplaats was vervuld van goede wensen, hartelijk gelach en goede intenties en het was fijn van de Broeders eindelijk weer iets meer te zien dan alleen hoofd en schouders via beeldbellen. Elke aanwezige kreeg een witte roos
en ik nam er nog eentje mee 'voor de vrouw die in deze fase van uw leven het dichtst bij u staat'. Mooie traditie vind ik dat.
Dinsdag kreeg ik geen tijd om te rusten (diverse Broeders vonden het nodig een rondje te geven en wie ben ik om een drankje af te slaan?) want een buurvrouw meldde zich om een potje koffie met mij te delen en direct erna mocht ik mij melden bij de fysiotherapeut. Die nam mij goed onderhanden en corrigeerde een paar foutjes in mijn lichaamshouding. Meteen - enigszins energiek zelfs - door
De tramhalte was vlakbij dit oude politiebureau
want ik had met mijn zoon afgesproken elkaar te ontmoeten bij de ingang van de begraafplaats waar zijn moeder ligt.
Ik was er iets voor het afgesproken tijdstip en hij iets erna dus ik had tijd voor een Franse les via mijn mobiel en intussen deed ik wat bewegingsoefeningen. Het is nog steeds even wennen dat ik weer stappen kan zetten van voor mij normale grootte. Wat vreemd voelt want een half jaar lang liep ik als een Japanse dame met te kleine voeten in te krappe schoenen in een bijzonder krappe kimono. Met krukken ook nog.
Wij kwamen langs een strooiveldje
en ik dacht even aan mijn oma van wie indertijd haar as (na haar crematie. Niet ervoor) was uitgestrooid op een veldje op deze begraafplaats.
De moeder van mijn zoon zou onlangs jarig zijn geweest en dus hadden wij een cadeautje voor haar mee: de door haarzelf gekleide beeltenissen van haar ouders.
Beiden met onze eigen gedachten, emoties en herinneringen stonden wij even stil bij het herdenken van de bijzondere vrouw die zij geweest is. Het holle gevoel dat wij beiden ervoeren bleek te duiden op een gebrek aan voedsel. Mijn zoon was zo lief zijn ouwe pa te trakteren op kip met friet. U mag raden waar:
Wij hadden een prettig vader-en-zoon gesprek en spraken af elkaar snel weer te zien. Fijn!
Onderweg naar huis besefte ik hoe mooi het leven kan zijn en dat het licht kan schijnen, al zijn de wolken donker:
Ik amuseerde mij met het communidingesen met een tiental mensen. Via Twitter, Messenger, WhatsApp, Signal, e-mail, telefoon en zelfs sms.
Begin van de avond kwam een voor mij dierbare vrouw bij mij langs en ik overhandigde haar de roos die ik de dag ervoor had meegekregen.
Zij aanvaardde die dankbaar en op mijn beurt liet zij mij me dankbaar voelen.
Ik was een tikkeltje vermoeid (oké, doodop) dus ging tijdig knuffelen met Morpheus.
Woensdag wakker geworden. In het gezelschap van spierpijn. Au! Maar ook heerlijk om gewoon spierpijn te ervaren en niet de maandenlange nare pijn van mijn heup. De kunstheup werkt prima en elke dag kan ik meer dan de dag ervoor. Maar nog niet alles en dat vergeet ik nog wel eens.
Had zeer prettig gezelschap terwijl ik mijn eerste bakkie koffie van de dag dronk. Werkte een uurtje aan het een en ander, deed wat aan mijn huishouden tot het tijd was voor het woensdag-ritueel: met een buurvrouw samen ons wekelijks voedselpakket ophalen van
Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste.
Onderweg kwamen wij een voorbeeld tegen van een naar verluidt typisch Nederlands verschijnsel: 'verkitschering' van het straatbeeld.
's Avonds kwam een vriend mij helpen opeten wat de buurvrouw voor ons bereid had en wij praatten en lachten, deelden muziekjes en verhalen tot ik aangaf dat het tijd was om mijn moede lijf te ruste te leggen. Maar niet voordat ik een Franse les had afgerond die mij op de nummer 1 positie plaatste van de 'competitie' van 30 mensen die op ongeveer hetzelfde niveau de lessen volgen.
Donderdag werd ik gewezen op de Engelse uitdrukking 'no rest for the wicked' toen ik werd gewekt met een appje: of ik zin had in een entertainmentklus in september. Nou en of! Had nog maar net een volgend binnenkomend appje beantwoord toen de deurbel ging en ik een buurvrouw even op visite had.
Daarna deed ik de afwas, belde voor details omtrent de naderende entertainment-opdracht, hielp via de telefoon een vriendin met een boekhoudkundige uitdaging, liet een vriend weten dat ik hem waarschijnlijk kon helpen aangaande een vraagstuk waar hij mee zat, deelde liefdevolle berichten met een lieve vrouw die ik ook nog even aan de telefoon had en voor je het weet is het 12 uur en tijd om wat te gaan doen.
Dus ik vroeg wanneer mijn nieuwe (8 juni bestelde) mobiel zou arriveren, verzamelde informatie om een vriend mee van dienst te kunnen zijn, beantwoordde wat Twitter-berichten, regelde wat financiële zaken, verstuurde een sollicitatie en trok mijn schoenen aan.
Een vriend pikte mij op en niet veel later genoten wij van elkaars gezelschap en een heerlijk biertje. Voor het eerst sinds lange tijd zat ik weer gewoon op een terrasje, gewoon te genieten. Heerlijk!
Bij het tweede (en laatste) rondje bier deelden wij een portie vegetarische bitterballen. Lekker!
De dag eindigde voor mij met het kijken van een klassieke aflevering van Star Trek: DS9. De aflevering waarin de bemanning van het ruimtestation Deep Space 9 in het 'verleden' terechtkomt. Op het ruimteschip 'de Enterprise' van Kapitein James T. Kirk! Met de complimenten voor de mensen van de afdeling 'Post-editing':
Vrijdag lag ik te bedenken hoe ik mijn achterstand wat betreft het beantwoorden van diverse berichten via diverse media kon inlopen terwijl er intussen meer berichten binnen kwamen. Vrij veel vrienden en kennissen hebben is fijn maar blijkt niet altijd praktisch. Niet als je ook nog tijd wil overhouden voor heup-oefeningen, Franse les, werk, huishouden en wat dies meer zij. Maar als 'sociaal dier' heb ik dat 'ongemak' er graag voor over.
Had een buurvrouw op de koffie en later op de dag zat ik een uurtje of wat te kletsen in mijn tuin met een vriendin. Ik voelde mij goed. Heel goed.
Op Twitter had ik een interessante gedachtewisseling betreffende goede journalistiek. Helaas vertelde mijn gesprekspartner 'een onwaarheid'. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen 'hij loog met als enig doel zijn gelijk te kunnen halen'. Toen ik hem daarop wees beweerde hij dat zijn foutieve opmerking 'maar een grapje' was en sloot mij uit van het nog kunnen lezen van zijn berichten. Jammer vind ik dat als mensen gewoon niet durven toe te geven dat zij ongelijk hadden. Maar soit. Eigenlijk viel het best wel mee.
Maar als ik zie dat iemand zich niet netjes gedraagt, mensen beledigt, uitscheldt en zelfs bedreigt, dan grijp ik - net als ik dat in de kroeg zou doen - in. In de kroeg overleg ik dan met de bareigenaar en op sociale media met de verantwoordelijken aldaar. Zodoende kreeg de persoon in kwestie van Twitter een waarschuwing voor het overtreden van de regels en werd ik daar netjes van op de hoogte gesteld. Eigenlijk net als in de kroeg: 'Als je hier welkom wilt blijven, dien je je te gedragen. Zo niet, dan vlieg je er uit.'
Een andere mening hebben is natuurlijk prima maar als je (groepen) mensen lastigvalt, alleen maar omdat zij jouw mening niet delen, dan ga je te ver.
Door sommigen de toegang tot Twitter of de kroeg te ontzeggen houden we het samen een beetje gezellig. Sociale media heeft niet voor niets 'sociale' in de naam staan. Voor asociaal gedrag zijn andere plekken beter geschikt.
Ik verrichtte wat hoognodige huishoudelijke klusjes, blij als ik was dat ik weer een beetje - voorzichtig! - kan bukken en zo, wisselde berichten uit met deze en gene en belde mijn broer. Uit Amerika kreeg ik helaas iets minder leuk nieuws: een lieve neef was met spoed op de afdeling Spoedeisende Hulp opgenomen. Uit wat heen en weer berichten versturen met zijn zus bleek het achteraf gelukkig mee te vallen en hij mag al snel weer naar huis. Al zal hij het nog een tijdje rustig aan moeten doen.
Zaterdag had ik een afspraak staan met iemand die de moeder van mijn zoon kende uit de tijd voor zij mij ontmoette. Helaas werd de afspraak - om goede redenen overigens - verplaatst. Dus ik had onverwacht tijd om dingen te doen waar ik eerder niet aan toekwam: het uitruimen van een keukenla, het opschonen van mijn volgerslijst op Twitter, het beantwoorden van diverse berichten en een dutje. Daarna deed ik wat boodschappen waarbij ik kennis maakte met een nieuwe buurman. Toevallig liep net de voorzitter van de Bewonerscommissie (waar ik penningmeester van ben) voorbij en kon ik hen aan elkaar voorstellen.
Had een buurvrouw op de thee, belde met deze en gene, haalde de favoriete knabbels van Billy de Kat, schreef eens wat en verbaasde mij over mensen die te kennen geven uit de buurt te willen blijven van mensen die gevaccineerd zijn tegen het coronavirus 'want hun spike-eiwitten zijn door shedden via de lucht overdraagbaar op mensen die het vaccin niet willen omdat je er ziek van kunt worden'. Ex-rapper Lange Frans heeft eens een goede reactie bedacht op uitspraken waar hij helemaal niets van begrijpt:
Een paar honderd aanhangers van deze theorie (die zij als 'feit' beschouwen) demonstreerden deze dag tegen de corona-maatregelen.
Zie daar het probleem wanneer je nieuws dat 'MSM' ons brengt niet leest, kijkt of gelooft: het was hen niet bekend dat de maatregelen grotendeels zijn opgeheven. Beetje jammer. Maar eigenlijk ook wel schattig.
De aflevering van Star Trek: DS9 was een klassieker want het figureerde de eerste homoseksuele kus ooit op televisie:
In een latere adaptatie van het Star Trek idee van Gene Rodenberry werd homoseksualiteit en zelfs non-binaire seksualiteit een gewoon geïntegreerd gegeven. En volkomen terecht natuurlijk: in Star Trek Discovery zijn er hoofdrollen voor een homoseksueel koppel heren, er speelt een transgender in mee en er zit een non-binaire persoon in de serie die dat niet alleen is maar ook speelt: 'I don't see myself as he or she'. Er wordt geen hele aflevering moeilijk over gedaan of zo maar het gegeven wordt eenvoudigweg geaccepteerd. En zo hoort dat.
Kunt u zich dat voorstellen: een wereld waarin iedereen simpelweg wordt geaccepteerd?
Zondag werd ik wakker na een behoorlijk goede nachtrust. Word niet meer wakker bij het omdraaien in mijn slaap, behalve wanneer ik mijzelf liggend op mijn rechter (tevens nieuwste) heup vindt. Had er gelukkig ook maar twee nieuwe beten op mijn lichaam bij. Al sinds mijn vroege jaren vinden vlooien en muggen mij erg aantrekkelijk, maar helaas ook aoûtjes. Wat? In het Frans
aoutats (klik voor beschrijving). Best irritant.
Mijn hele lichaam zit onder deze plekjes. Eentje ervan zit op een plek waar ik niet aan kan zitten krabben in een openbare ruimte. Onprettig.
De jeuk weerhield mij niet van een stukje wandelen. Daar hoort een praatje maken met buurtgenoten natuurlijk bij. En foto's maken van moois dat ik onderweg tegenkom:
Voelde mij energieker dan ik mij in maanden had gevoeld en besloot er gebruik van te maken door wat opruim- en schoonmaakacties te ondernemen: zo draaide ik een was, maakte ik de bank schoon waarop ik lig tot ik weer het trappetje van mijn hoogslaper op kan en maakte het pak en de schoenen schoon die ik onlangs droeg op het jaarlijkse zomerzonnewende feestje:
Een vriendin bracht mij welkome afleiding en een lekkere koek om lekker aan te knabbelen:
Bovendien hielp zij met het bijvullen van mijn vijver waar behoorlijk wat water uit verdampt was. Dan kan de pomp weer aan en wordt de vijver minder interessant voor muggenlarven. Dat scheelt weer.
Terwijl ik verder ging met mijn klusjes (een keukenla uitruimen, mijn aanrecht schoonmaken) en door de woonkamer liep met stoffer en blik (op een steel zodat ik niet hoef te bukken) en een schoonmaakdoekje, keek ik met een half oog hoe het Nederlands elftal het ervan af bracht tegen het voetbalteam van Tsjechië.
Woonbootbewoners in de Amsterdamse grachten kunnen opgelucht ademhalen.
Het pleonasme van de week is: onjuiste misinformatie
'Steak for chicken' van Moldy Peaches is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van John McAfee
Posts
